Ξεκινώντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Μιχάλη για τη δυνατότητα που μου δίνει να γράψω και εγώ δύο πράγματα για την ομάδα στο blog μας. Η εβδομάδα αυτή είχε δύο πολύ δυνατά ματς, τα οποία πιστεύω μας δίνουν τη δυνατότητα να βγάλουμε κάποια αρχικά συμπεράσματα για το πώς θα δούμε την ομάδα φέτος. Οπότε πατώντας πάνω σε αυτά, θα ακολουθήσουν ορισμένες σκέψεις μου.

By Rednick

Ολυμπιακός - Αρμάνι

Όσον αφορά το πρώτο ματς της εβδομάδας, νομίζω ότι δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να ειπωθούν. Η ομάδα μέσα στην έδρα της φαίνεται πως καταφέρνει σχετικά εύκολα να ελέγξει τον ρυθμό και κατ’ επέκταση το ίδιο το ματς, τουλάχιστον σε αυτό το πρώτο κομμάτι της σεζόν όπου εμφανιζόμαστε σε καλή κατάσταση πνευματικά και –ευτυχώς- χωρίς τραυματισμούς. Η εμφάνιση μας προφανώς και δε θάμπωσε, όμως είδαμε την ομάδα να περνάει για τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι τους 85 πόντους. Επίσης μου δόθηκε η εντύπωση πως κάναμε ως ένα βαθμό συντήρηση δυνάμεων για το ματς της Πέμπτης που ακολουθούσε. Σίγουρα στα συν θα ήθελα να κρατήσω το ότι ο Γκριν έδειξε για πρώτη φορά σε ματς Ευρωλίγκας ότι μπορεί να αποτελέσει όχι μόνο μια αξιόπιστη πηγή σκοραρίσματος πίσω από τον Σπανούλη, αλλά και να βγει μπροστά όποτε χρειαστεί.

Μπασκόνια – Ολυμπιακός

Και πάμε λοιπόν στα σπουδαία. Ως άπιστος Θωμάς που είμαι γούσταρα όσα είχα δει στα τρία προηγούμενα ματς της ομάδας στο ΣΕΦ αλλά παρέμενα πολύ συγκρατημένος. Λίγο το ότι και πέρσι εντός έδρας πετάγαμε και μόλις φεύγαμε από τον Πειραιά πίναμε θάλασσα, λίγο το ότι οι μνήμες από τη Μαδρίτη ήταν ακόμη νωπές, πολύ το ότι δεν έχω και ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στον Σφαιρό και στο μπάσκετ που μπορεί να παίξει, είχα τις επιφυλάξεις μου για αυτό και θεωρούσα πολύ σημαντικό τεστ αυτό το παιχνίδι.

Όταν λοιπόν ολοκληρώθηκε το ματς, γελούσαν μέχρι και τα μουστάκια που δεν έχω! Το να πηγαίνεις σε μια από τις δυσκολότερες έδρες τις διοργάνωσης και να παίρνεις διπλό με τέτοιο τρόπο είναι τεράστιο επίτευγμα, ακόμα και σε αυτό το σημείο της σεζόν. Ελάχιστοι θα περάσουν από εκεί μέσα. Ο Ολυμπιακός πήγε στην Ισπανία με μια μέρα ξεκούρασης και κέρδισε με ισπανικό μπάσκετ όπως διάβασα και από κάποιον μέσα στο blog.Τα θετικά από αυτό το ματς είναι πάρα πολλά, αλλά θα προσπαθήσω να γράψω λίγο σύντομα για κάθε ένα από αυτά.

Αρχικά επιτέλους είδαμε τον Μάντζαρη και τον Παπανικολάου όπως τους περιμένουμε εδώ και τόσο καιρό. Ο Βαγγέλης φάνηκε να πηγαίνει λίγο πιο επιθετικά στο καλάθι, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι επιτέλους έβαλε τα ελεύθερα σουτ. Με τον τρόπο που παίζουμε βγαίνουν σε κάθε ματς τουλάχιστον 5 ελεύθερα σουτ για εκείνον. Το ζήτημα είναι να μην κωλώνει να τα πάρει και μετά το πρώτο άστοχο και εν συνεχεία να σουτάρει με συνέπεια. Πιστεύω πραγματικά ότι αν είναι καλά μπορεί να προσφέρει σε σταθερή βάση 2-3 τρίποντα τουλάχιστον σε κάθε ματς. Όσον αφορά τον Παπ και στα προηγούμενα ματς προσέφερε πράγματα στην άμυνα ή με εύκολα δίποντα στον αιφνιδιασμό ή κόβοντας από τον baseline. Με την Μπασκόνια επιτέλους του μπήκαν και τα σουτ. Ελπίζω σε ανάλογη συνέχεια, είναι τεράστιο κεφάλαιο για την ομάδα. Πολύ σημαντικό επίσης ότι και οι δύο ξεμπούκωσαν σε ματς μακριά από το Σεφ.

Στα συν του ματς φυσικά συγκαταλέγεται η σπουδαία εμφάνιση του Παπαπέτρου, που έδωσε τεράστιες άμυνες, βγαίνοντας επιτέλους μπροστά και μάλιστα σε ματς που δεν τραβούσε ο Πρίντεζης, δίνοντας μας τη σκληράδα που χρειαζόμασταν πίσω. Σταδιακά θα βρει ρυθμό και στην επίθεση πιστεύω. Για τον Σπανούλη ότι και να πούμε πλέον είναι λίγο, αν μπορώ να επισημάνω μόνο κάτι είναι αυτό που βλέπουμε όλοι μας, ότι δηλαδή παίζει με το μυαλό του πιο καθαρό από ποτέ, με το μυαλό του πρώτα στη δημιουργία και μετά στην εκτέλεση και επίσης φαίνεται εξαιρετικά προπονημένος.

Και πάμε στην καθοριστικότερη τριάδα της χρονιάς για εμένα. Χάκετ – Γκριν - Λοτζέσκι. Νομίζω ότι αυτοί οι παίκτες κάνουν όλη τη διαφορά στο τι βλέπουμε μέχρι στιγμής από την ομάδα. Είναι τεράστια πολυτέλεια να έχεις αυτούς τους παίκτες να έρχονται από τον πάγκο και να αλλάζουν με τέτοιον τρόπο τον ρυθμό. Πρέπει να πιστωθεί στον Σφαιρόπουλο η πολύ καλή διαχείριση που κάνει μέχρι τώρα σε αυτούς. Ο Γκριν και ο Λότζο είναι οι τέλειοι παίκτες για να υπηρετήσουν τη νέα μας φιλοσοφία στο παρκέ, με το πολύ τρέξιμο και τη γρήγορη εκτέλεση. Αλλάζουν όλη την εικόνα της ομάδας, έχεις τους Μάντζαρη-Σπανούλη-Παπ όταν θέλεις να ελέγξεις τον ρυθμό και να μείνεις κοντά και πετάς αυτούς τους δύο όταν θες να ανεβάσεις ταχύτητα και να ξεφύγεις. Ειδικά ο Γκριν είναι παίκτης που έχει να εμφανιστεί καμία δεκαετία στον Ολυμπιακό, όμως δεν περίμενα ότι θα είναι και clutch, ειδικά σε εκτός έδρας ματς. Η εμφάνιση του στην τελευταία περίοδο είναι αυτή που για εμένα έγειρε και το ματς προς τη μεριά μας. Τέλος, όσον αφορά τον Χάκετ, νομίζω ότι με την άμυνα, την ψυχραιμία του και την ικανότητα του να επιτίθεται και στο καλάθι όταν κρίνει ότι χρειάζεται τον καθιστά τον τέλειο ισορροπιστή για τους άλλους δύο, κάτι που φάνηκε και στην τελευταία περίοδο του αγώνα.

Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω πως εμφανώς κάτι αλλάζει στην ομάδα φέτος και αυτό δεν μπορώ παρά να το πιστώσω στον Σφαιρόπουλο. Φαίνεται να βάζει καινούρια πράγματα στο κοουτσάρισμά του, να μεταβάλλει τη φιλοσοφία του και να απαγκιστρώνεται ως ένα βαθμό από τα κολλήματά του( Α ρε Χακετ!). Φυσικά και είναι ακόμα αρχή και δεν έχω ψευδαισθήσεις. Θα έρθουν και ήττες, θα έρθουν και άσχημες εμφανίσεις, αλλά τουλάχιστον πιστεύω πως θα βλέπουμε ένα πολύ πιο όμορφο μπάσκετ και ξανά μια ομάδα που θα γουστάρουμε να παρακολουθούμε. Το ματς με την ΤΣΣΚΑ την Πέμπτη θα είναι ένα ακόμα μεγαλύτερο τεστ και ελπίζω μόνο να γίνει και σε ένα γεμάτο γήπεδο.