Του Manolo77 (Nothing But Red) 

Πέρασε άλλη μια χρονιά, η 3^η κατά σειρά, που τα όνειρα και οι καλοκαιρινές ελπίδες έγιναν σκληρός ρεαλισμός και απογοήτευση για τις αγωνιστικές επιδόσεις της ομάδας. Ακόμη και πέρυσι, που η απόκτηση του Σλούκα σκόρπισε ενθουσιασμό και η ομάδα πραγματοποίησε ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα, η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, με πολλά εσωτερικά θέματα, με αστάθεια στην απόδοση, «κακές ήττες» που διαδέχονταν θριάμβους και ένα περιβάλλον, που απέπνεε κάθε άλλο παρά «υγεία»…

Σίγουρα στην πτωτική πορεία του Ολυμπιακού έπαιξε ρόλο και το «χτύπημα» του κορωνοϊού, πάνω που η ομάδα φάνηκε να βρίσκει φόρμα, ο τραυματισμός του Παπανικολάου και η στρατηγική (;) επιλογή να μην υπάρξει ενίσχυση, αλλά και – όπως αποδείχθηκε τελικά – η προβληματική στελέχωση, ειδικά στην περιφέρεια χωρίς την ύπαρξη κάποιου extra χειριστή πλην Σλούκα – Σπανούλη και με τον Harrison να μην μπορεί να ανταποκριθεί στο ρόλο του (αν και θεωρώ ότι έχει μερίδιο ευθύνης και ο τρόπος χρησιμοποίησης του, σε συνδυασμό με τον «περίεργο» χαρακτήρα του). Έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά για όλα αυτά, όπως και για την αδυναμία του Ellis να σταθεί αξιοπρεπώς στο ρόλο του backup center, άλλος ένας τομέας που πλήγωσε τους ερυθρόλευκους.

Ωστόσο, η σημερινή μου guest εμφάνιση σε αυτόν τον πρωτοπόρο χώρο και η πρόσκληση από τον Mike, δεν αποσκοπεί στο να κάνω απολογισμό της περασμένης σεζόν, ούτε να αναλύσω τι έφταιξε και η ομάδα έμεινε εκτός στόχων. Ταυτόχρονα, μαθημένος από τα τόσα παθήματα των περασμένων off season, παραμένω προσγειωμένος και σκεπτικιστής για τη νέα περίοδο, αφενός περιμένοντας να δω πως θα ολοκληρωθούν οι μεταγραφικές κινήσεις της ομάδας και αφετέρου για το ποια θα είναι η αγωνιστική φιλοσοφία της στο παρκέ και κατά πόσο θα δημιουργηθεί ένα σύνολο αντάξιο της ερυθρόλευκης φανέλας.

Αρκετά, όμως, με την εισαγωγή, γιατί το θέμα του κειμένου είναι η παρουσίαση των δύο μεταγραφικών αποκτημάτων της ομάδας, του Thomas Walkup και του Moustapha Fall. O Γάλλος σέντερ μπορεί να μην έχει ανακοινωθεί ακόμη, όπως έγινε με τον Αμερικάνο guard, αλλά σύμφωνα με δημοσιεύματα είναι ένα βήμα πριν την επίσημη ένταξη του στην ομάδα. Οι πρώτες αντιδράσεις είναι θετικές, καθώς μιλάμε για παίκτες με εμπειρία από Euroleague και οι οποίοι προέρχονται από καλή σεζόν, αποτελώντας στόχο πολλών ομάδων!

Φαινομενικά, με μια πρώτη ματιά, ήδη έχουμε μια σημαντική αναβάθμιση, καθώς σε σχέση με τους παίκτες που πρόκειται να αντικαταστήσουν (Jenkins και Ellis), είναι όχι μόνο πιο ποιοτικοί, αλλά και διαθέτουν τα χαρακτηριστικά εκείνα τα οποία έλειψαν πέρυσι από το ρόστερ. Συγκεκριμένα, με το Walkup η ομάδα βάζει έναν ακόμη PG, ο οποίος μπορεί να σταθεί τόσο ως ο floor general της 2^nd unit, όσο και ως secondary (ή και primary) χειριστής δίπλα στο Σλούκα, αποφορτίζοντας τον Έλληνα άσο, αλλά και αποτελώντας έναν ακόμη πόλο στην επίθεση, τόσο στο σκορ, όσο και στη δημιουργία.

Παράλληλα, το μέγεθος του και η αμυντική του ικανότητα, τον καθιστούν ως ένα 2-way guard που τόσο πολύ έχει λείψει τα τελευταία χρόνια, θα έλεγα ότι από το 2015, με την απόκτηση του Hackett, έχουμε να βάλουμε στη σύνθεση της ομάδας, τόσο πολυσύνθετο περιφερειακό. Σίγουρα, ο Walkup δε θα λύσει μονομιάς όλα τα προβλήματα, ούτε είναι ο παίκτης – ηγέτης, με το τεράστιο επιθετικό ταλέντο, που θα εντυπωσιάσει με τις ενέργειες του. Είναι, ωστόσο, ένας από τους καλύτερους glue guys της διοργάνωσης, ένας guard που μπορεί να ταιριάξει σε οποιοδήποτε σχήμα, με οποιοδήποτε άλλο guard και να τον συμπληρώσει.

Αν αμφιβάλλετε για αυτό, πρέπει να γνωρίζετε ότι ο Walkup δεν ξεκίνησε την καριέρα του ως PG, αντίθετα ήταν ένας SG, χωρίς ιδιαίτερα καλό σουτ, του οποίου η πρώτη επαφή με το Ευρωπαϊκό μπάσκετ, ήταν το «μεγάλο σχολείο» της Ludwigsburg του John Patrick! Και αν αναρωτιέστε ποιοι άλλοι guard έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια από εκεί, σας αναφέρω τα ονόματα των Nick Weiler-Babb, Khadeem Carrington και εσχάτως Jaleen Smith. Μετά από μία σεζόν στη Γερμανία, τον «τσίμπησε» ο Σάρας στο Κάουνας, το καλοκαίρι του 2018, όταν και έψαχνε τον αντικαταστάτη του Micic. Πολλοί απόρησαν με αυτή την κίνηση, αλλά το αποτέλεσμα δικαίωσε το Λιθουανό προπονητή. Ο Walkup σταδιακά μετατράπηκε σε ένα από τα πιο ουσιαστικά και «αθόρυβα» guard της Euroleague, ένας από τους καλύτερους δευτερεύοντες πρωταγωνιστές της διοργάνωσης, να το πω έτσι…

Όχι μόνο βελτίωσε το μακρινό του σουτ, με το ποσοστό <30% της 1^ης του σεζόν στα τρίποντα, να φθάνει ~ 40% πέρυσι, αλλά ανέπτυξε και τέτοια ένστικτα δημιουργίας, σε συνδυασμό με το low mistake παιχνίδι του, που τον καθιστούν ως έναν από τους πιο αποτελεσματικούς pass first guards της διοργάνωσης. Ο δείκτης ασίστ/λαθών, που έφθασε το 2.7 πέρυσι (με 4.5 ασίστ μ.ο.) τον κατέταξε μεταξύ των κορυφαίων στη σχετική στατιστική λίστα, ενώ γενικά το «διάβασμα» στο παιχνίδι του, οι σωστές επιλογές και η συνολικά καλή του επιθετική συμπεριφορά, σίγουρα είναι στοιχεία, τα οποία χρειάζεται η ομάδα, ειδικά σε set συνθήκες.

Αλλά και αμυντικά, η επίδραση του Walkup είναι σημαντική και προφανώς δεν είναι μόνο οι καλές ατομικές άμυνες που «φέρνει στο τραπέζι» (εξάλλου ο Σλούκας το θυμάται καλύτερα από όλους), αλλά και άλλα στοιχεία, όπως το Hustling και το μέγεθος. Το 1 κλέψιμο και τα 2.5 αμυντικά ριμπάουντ μ.ο. (αναγωγή σε advance stats 2.5 Stl% και 14.3% DReb%), μπορεί να μην είναι νούμερα που εντυπωσιάζουν εκ πρώτης όψεως, αλλά δείχνουν ότι μιλάμε για έναν παίκτη που προσφέρει σε πολλούς τομείς.

Πολλοί θα απορήσετε, ενώ είχα πει ότι αντιμετωπίζω με σκεπτικισμό τη φετινή off season, πώς έχω φθάσει ξαφνικά να μιλάω με τόση θέρμη για το πρώτο μεταγραφικό απόκτημα της ομάδας. Η αλήθεια είναι ότι το κάνω πάνω στη βάση τη σωστής αξιοποίησης του, ότι δηλαδή θα έχει το ρόλο για τον οποίο προορίζεται και δε θα μετατραπεί ξάφνου στο leading guard της ομάδας, ούτε θα είναι εκείνος στον οποίο θα στηριζόμαστε στο σκορ και θα περιμένουμε προσωπικές φάσεις για να φθάσει στο καλάθι. Ο Walkup είναι «παίκτης – ομάδας», όσο κλισέ και αν ακούγεται, θέλει ένα σωστό περιβάλλον για να λειτουργήσει και να «βγάλει» τον καλύτερο εαυτό του και ελπίζω ο Ολυμπιακός να μπορέσει να του το δώσει αυτό…

Πολλοί έχουν πει και συμφωνώ απόλυτα, ότι το «ταβάνι» της ομάδας και η επιτυχία της φετινής στελέχωσης, θα καθοριστεί από την άλλη κίνηση στην περιφέρεια και δε μιλάω φυσικά για τον πολυτάλαντο Tyson Carter. Η φημολογία μιλάει για ένα swingman με καλό σουτ και ικανότητα στο iso, είτε αυτός λέγεται Hilliard, είτε δεν ξέρω πως αλλιώς. Πράγματι αν η ομάδα αποκτήσει έναν παίκτη τύπου Billy Baron (τον αναφέρω γιατί ξέρω ότι είναι «αδυναμία» και του Mike), τότε η περιφερειακή γραμμή, μετά από χρόνια, θα είναι ποιοτική και πλήρης με παίκτες από το «πάνω ράφι». Αν αντίθετα, δεν υπάρξει extra προσθήκη, ή η απόφαση είναι να δοθεί αναβαθμισμένος ρόλος στον Carter, τότε το ρίσκο αυξάνεται πάλι και είναι κρίμα μια τέτοια επένδυση, να μη συνδυαστεί και από έναν άλλο guard.

Κατά τη γνώμη μου, δηλαδή, ένα back court με Σλούκα, Walkup, Σπανούλη, top scoring guard και τους Carter, Λαρεντζάκη, Λούντζη σε βοηθητικούς ρόλους στην Euroleague, με πιο ενεργή συμμετοχή σε αγώνες της Α1 (στο σενάριο επιστροφής), θα είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να περιμένουμε από τη φετινή off season, βάσει συνθηκών. Στη συνέχεια θα είναι δουλειά του προπονητικού επιτελείου, αλλά και των παικτών, να αφομοιωθούν οι ρόλοι και η ομάδα ξανά να θυμίζει επιτέλους εκείνη που βλέπαμε πριν μερικά χρόνια, με aggressive guards και όχι παίκτες που απλά σουτάρουν καλά… Βλέπουμε τα τελευταία χρόνια ότι η τάση στην Ευρώπη και όχι μόνο, είναι guards με καλή τρίπλα, με έφεση στο 1^ον1 και σουτ μετά από τρίπλα. Αν, λοιπόν, μια ομάδα έχει τρεις τέτοιους παίκτες, δεν μπορεί παρά να ξεκινάει από μια καλή αφετηρία!     

Αρκετά, όμως, με την περιφερειακή γραμμή, ας δούμε τι γίνεται στη front line, όπου μετά από 1 χρόνο, χωρίς την κολώνα – Milutinov, η ομάδα επανέρχεται στο μοντέλο 7-footer, με την απόκτηση του Γάλλου γίγαντα των 2.18 μ., Moustapha Fall! Και σε αυτή την περίπτωση, η ομάδα «βάζει στη μηχανή» της ένα ψηλό φανερά πιο «έτοιμο» για να αναλάβει ρόλο, σε σχέση με τον … άνευρο Ellis. Με βάση αυτό το δεδομένο, πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι για τη μεταγραφή, καθώς μιλάμε για ένα center, στην καλύτερη ηλικία του (29), ο οποίος θα προσφέρει στο low post σε άμυνα και επίθεση.

Ξεκινώντας από τα φυσικά του προσόντα, αν και ο Γάλλος δεν είναι κλασικός rim protector, αποτελεί ένα «σκιάχτρο» μέσα στη ρακέτα, με ύψος 2.18 μ., βάρος 122 κιλά, wingspan (άνοιγμα χεριών) 2.31 μ. και συνολικό standing reach 2.93 μ.! Καταλαβαίνετε ότι και μόνο η παρουσία του στο low post κάνει τους αντιπάλους να το σκεφτούν καλά πριν πλησιάσουν κοντά στο καλάθι…

Σίγουρα τα προβλήματα θα ξεκινάνε όταν μετά από screen, θα πρέπει να μαρκάρει στην περιφέρεια, αλλά και εκεί, αν και αργός γενικά, τα μεγάλα άκρα του, σε συνδυασμό με το σχετικά καλό (για το μέγεθος του πάντα) footwork, δεν τον καθιστούν «τρύπα» στις αλλαγές. Μπορεί στο recover να μην έχει γρήγορες αντιδράσεις ή να μην μπορεί να ακολουθήσει γρήγορους αντιπάλους, αλλά γενικά δε θα τον χαρακτήριζα ως τον τυπικό «δεινόσαυρο». Εξάλλου δεν πιστεύω ο κόουτς Μπαρτζώκας να σκοπεύει να τον στέλνει σε δυναμικά hedge out στην περιφέρεια, μάλλον θα έχει το ρόλο της «άγκυρας» μέσα στη ρακέτα, όταν φυσικά το επιτρέπουν οι συνθήκες, καθώς μπορεί να «επηρεάζει» φάσεις κοντά στην περίμετρο επιρροής του…

Ο Fall είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση ψηλού, ο οποίος για αρκετά χρόνια έπαιξε στη Γαλλία (Monaco, Chalon, Antibes), πέρασε από την κάποτε φιλόδοξη Sakaryaspor στην Τουρκία και δεν κατάφερε να δείξει κάτι ιδιαίτερο στη Lokomotiv Kuban, για να κάνει τελικά το «μπαμ» τη σεζόν 2019 – 20 με την Turk Telekom, αφήνοντας το στίγμα του στο BCL! Οι εμφανίσεις του αποτέλεσαν το καλύτερο διαβατήριο για να επαναπατριστεί για λογαριασμό της ASVEL και πέρυσι, ειδικά στο ξεκίνημα της Euroleague, ήταν από τους κορυφαίους ψηλούς! Στη συνέχεια η απόδοση του έπεσε, κάτι που σε ένα βαθμό οφείλεται και στο ότι νόσησε με κορωνοϊό.

Το αγωνιστικό του στυλ, θα έλεγα ότι δεν κατηγοριοποιείται εύκολα, καθώς είναι μεν post up center, αλλά διαθέτει και mobility πάνω από το μέσο όρο για τα «κυβικά» του. Σαφώς δεν είναι ούτε αθλητικός ψηλός, ούτε shooting big, αλλά ειδικά η ικανότητα του στην επίθεση να σκοράρει με πλάτη είναι κάτι που έλειψε πέρυσι από τον Ολυμπιακό. Θα έλεγα ότι θυμίζει έναν πιο αργό Tavares, χωρίς τις αμυντικές αρετές του center της Real, αλλά με καλύτερο post game. Προφανώς η σύγκριση αφορά τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά και όχι την ποιότητα ή τη στατιστική τους παρουσία… 

Η λογική πίσω από την απόκτηση του έχει διττή σημασία στα μάτια μου. Αφενός για να δώσει ασφάλεια στο αμυντικό ριμπάουντ (αν και ο Fall δεν διέπρεψε σε αυτό το κομμάτι πέρσι στην Euroleague) και αφετέρου για να υπάρχει ένας κυριαρχικός ψηλός που θα κάνει αισθητή την παρουσία του στην επίθεση και η ομάδα θα μπορεί να του «ακουμπάει την μπάλα». Να πούμε ότι σε 31 παιχνίδια της EL είχε 8.7 πόντους μ.ο. (61.7% στις βολές / γενικά είναι μέτριος από τη γραμμή του φάουλ, με τα ποσοστά του να κυμαίνονται από 58% μέχρι 65% ανά σεζόν και 70.1% στα δίποντα). Συνολικά «κατέβαζε» 5.5 ριμπάουντ ανά παιχνίδι, εκ των οποίων τα 2.3 ήταν επιθετικά, δείγμα της συνεισφοράς του σε αυτό το κομμάτι, με 14.4% OReb%, δηλαδή η συμμετοχή του σε αυτόν τον τομέα για τη Villeurbanne ήταν μεγάλη.

Το πραγματικά εντυπωσιακό, ωστόσο, όσον αφορά την επίθεση είναι το 1.85 PPS, με τον Fall να είναι από τους πιο αποτελεσματικούς ψηλούς στο σκοράρισμα! Γενικά θα θυμάστε και εσείς από το παιχνίδι στο ΣΕΦ, πως αν τροφοδοτηθεί σωστά, δύσκολα σταματιέται, ειδικά από κοντύτερους αντιπάλους. Όπως είπαμε και πριν, δεν είναι κλασικός rim protector, με το μ.ο. μπλοκ του πέρυσι να το επιβεβαιώνει (0.94 ανά αγώνα / 4.2% Blk%). Παρόλα αυτά και σε αυτή την περίπτωση το τεράστιο wingspan του τον βοηθάει να αλλοιώνει σουτ και να κρύβει το οπτικό πεδίο των αντιπάλων. Γενικά, πάντως, η αμυντική του συνεισφορά στη λειτουργία της Γαλλικής ομάδας δεν μεταφράστηκε από το δείκτη DRtg (111), σε αντίθεση με τη σημαντική του προσφορά επιθετικά (124.8 ORtg).

Άρα, βλέπουμε και σε αυτή την περίπτωση ότι η απόκτηση του Fall δεν αποτελεί πανάκεια και δε σημαίνει ότι μπαίνοντας στην ομάδα, άμεσα θα είναι τόσο καταλυτικός όσο π.χ. ο Milu τις 2 τελευταίες σεζόν στον Ολυμπιακό ή ο Tavares στη Real. Μην ξεχνάτε ότι ο Fall έχει μόλις 1 χρόνο στις πλάτες του στην Euroleague στα 29 του και γενικά είναι περίεργο «σκαρί», το οποίο ίσως να είναι επίφοβο για τραυματισμούς (φτου σκόρδα, αλλά για τον Ολυμπιακό μιλάμε). Ωστόσο, το βασικό στοιχείο που πρέπει να μας κάνει συγκρατημένα αισιόδοξους είναι ότι ανάλογα και με την υπόλοιπη στελέχωση και το πως σκέφτεται ο Μπαρτζώκας να τον αξιοποιήσει, σε επίθεση και άμυνα, θα καθοριστεί και η επιτυχής προσαρμογή του ή όχι.

Ο Σλούκας ως μαέστρος στο p’n’r έχει συνηθίσει να αγωνίζεται σε όλη την καριέρα του με τέτοιου είδους ψηλούς σε Ολυμπιακό και Fenerbahce και είδαμε την περασμένη σεζόν, όταν δεν μπορούσε να «βγάλει» επιτυχημένες συνεργασίες με Martin ή Ellis να εκνευρίζεται. Και φέτος οι ερυθρόλευκοι δε θα έχουν έναν τέτοιο center με ικανότητα να τελειώνει τέτοιες φάσεις με μεγάλη επιτυχία και αυτό θα είναι ένα crash test της front line, με τον Livio να είναι μάλλον ο πιο αποτελεσματικός στο p’n’r. Το βέβαιο είναι ότι αν η επιθετική λειτουργία της ομάδας είναι καλή, με τόσο efficient πασέρ, όπως ο Έλληνας άσος και ο Walkup, o Fall θα έχει ευκαιρίες να τελειώνει φάσεις κοντά στο καλάθι και αυτό είναι κάτι που έλειψε πέρυσι, δηλαδή το εύκολο δίποντο, το παιχνίδι με πλάτη και η φθορά των αντίπαλων ψηλών.

Σκεπτόμενος ξανά τη γραμμή των ψηλών, ίσως στη θέση του Livio να ήταν ιδανικότερος ένας tweener, πιο αθλητικός, με μεγαλύτερη ικανότητα στο p’n’r και που θα μπορεί να στρετσάρει (sic) το γήπεδο! Μην ξεχνάτε ότι πλην του Vezenkov, κανείς άλλος στη front line δε διαθέτει σταθερό σουτ, κάτι πολύ σημαντικό στο σύγχρονο μπάσκετ. Εξάλλου, με έναν ακόμη τέτοιο PF θα ανοίγουν καλύτερα οι χώροι δράσης μέσα στη ρακέτα για το Γάλλο center. Πάντως σε μια τέτοια περίπτωση, ο Μπαρτζώκας θα έπρεπε να «θυσιάσει» τη συνεπή αμυντική παρουσία του Jean-Charles, τον οποίο φαίνεται να έχει σε εκτίμηση για την ικανότητά του να αμύνεται αποτελεσματικά ψηλά και χαμηλά, ιδιαίτερα απέναντι σε guards. Και δε νομίζω να είναι έτοιμος να κάνει κάτι τέτοιο…

Αυτό ήταν το σύντομο breakdown των δύο νέων παικτών του Ολυμπιακού και πως περιμένω την ένταξη τους στον Ολυμπιακό. Πλέον το «μπαλάκι» είναι στους ίδιους και στην ομάδα για να δικαιώσουν τις προσδοκίες. Από την πλευρά μου, θα κλείσω με ένα ευφυολόγημα, που μόλις σκέφθηκα για την ομάδα μας, τη νέα σεζόν:

Even if we Fall once, can we Walkup again?