Του Giorgos P.
Είναι η τέταρτη φορά
που γράφω στο diaries, συνεπώς
ήρθε η ώρα να αφήσω στην άκρη το (κάμποσο
τακτικό) ύφος του BasketballGuru και να τα πούμε ως
παρέα. Είναι φιλόξενα εδώ.
Λοιπόν, η νέα σεζόν
αρχίζει και , δώστε βάση, ο κόουτς πηγαίνει
με περίπου το ίδιο πλάνο που πήγε και
πέρυσι.
Εχουμε και λέμε. Στη
θέση 5 είναι δύο mobile ψηλοί
και ο Μιλουτίνοφ. Στη θέση 4 είναι ο
Τζορτζ με Παπαπέτρου και Αγραβάνη.
Βεβαια πέρυσι ο Πάπι δεν άρχισε τη χρονιά
ως τεσσάρι, αλλά ήδη από τα πρώτα παιχνίδια
πήγε εκεί (π.χ. με την Εφές στην Πόλη εκεί
έπαιξε). Στη θέση 3 είναι ο Λοτζέσκι με
τον πρώην σταρ των Νάγκετς, δηλαδή ο
Λοτζέσκι με ένα back up.
Και στα γκαρντ είναι τέσσερις παίκτες,
εκ των οποίων οι τρεις είναι ίδιοι με
πέρυσι. Οκ, υπάρχουν κι άλλοι.
Το ρόστερ του Ολυμπιακού
δείχνει εκ πρώτης όψεως να μπορεί να
κάνει ο,τι και πέρυσι. Ο Γιανγκ θα παίζει
πικ εν ρολ, αλλά και θα παίρνει βαθειές
θέσεις στη ρακέτα για να τελειώνει
φάσεις με το εκτόπισμα του. Ο Μπιρτς θα
παίζει πικ εν ρολ, ο Μιλού λίγο περισσότερο
με κάποιες κινήσεις, και κανείς από τους
τρεις δεν θα πασάρει.
Ο Σπαν θα παίρνει φάσεις
πάνω του και θα οργανώνει, ο Λοτζέσκι
θα σουτάρει τρίποντα και θα φεύγει στο
transition, ο Πριντ θα ποστάρει
και θα τελειώνει πάσες με hook,
ο Παπανικολάου θα κάνει διάφορα γενικώς,
ο Χάκετ θα βγάζει ενέργεια…. Οκ, σταματώ.
Ποιες είναι οι διαφορες;
Δυο και άλλη μία, η οποία μπορεί να είναι
και η πιο σημαντική.
Πάμε πρώτα στις «δύο»:
- O Γκριν. Ο Γκριν είναι γκαρντ που σουτάρει. Πέρυσι τέτοιος δεν υπήρχε, και έτσι – με την απουσία και του Λοτζέσκι – οι επιθετικές αποστάσεις ήταν δύσκολο να σχηματιστούν σωστά. Και όταν σχηματίζονταν , κανείς από τους αντιπάλους δεν έδινε σημασία. Η ομάδα έπρεπε να τρέχει και να σκρινάρει σαν παλαβή, αλλά με μέτρια άμυνα αυτά δεν γίνονται. Φέτος λογικά θα είναι αλλιώς, και αυτό είναι σημαντικό, πολύ σημαντικό.
- Ο Γιανγκ. Άσχετα με το στυλ παιχνιδιού, φέτος η ομάδα θα έχει (φτου φτου) δύο ψηλούς. Πέρυσι – ας είμαστε ειλικρινείς - είχε τον Χάντερ, αυτά.
Σε ο,τι αφορά
τώρα την τακτική, να πούμε κάτι που δε
λέγεται συχνά. Ο Γιανγκ, παρότι δεν έχει
αναπτυγμένες τις κινήσεις στο ποστ,
εντούτοις έχει ποστ παιχνίδι. Παίρνει
βαθειές θέσεις και με τον όγκο και τη
δύναμη του μπορεί να πάρει παραμάζωμα
όποιον βρεθεί μπροστά του. Αυτό θα είναι
κάτι καινούριο, που το είδαμε κάπως στα
πρώτα περσινά παιχνίδια, αλλά έκτοτε
εξαφανίστηκε λόγω του τραυματισμού του
παίκτη.
Αυτά είναι λοιπόν τα
νέα δεδομένα, και μέσες άκρες νομίζω τα
ξέρετε και εσείς. Αν θέλετε να προσθέσουμε
και κάτι έξτρα, θα μπορούσαμε να βάλουμε
το ξεκούραστο καλοκαίρι των Σπανούλη
– Πρίντεζη, καθώς και την εξ’αρχής
γνώση του Παπαπέτρου για τη θέση στην
οποία θα αγωνίζεται . Πέρυσι αυτή την
έμαθε αναγκαστικά στην πορεία.
Φτάνουν άραγε για να
παρουσιαστεί η ομάδα καλύτερη στην
ευρωλίγκα που έρχεται σε σχέση με εκείνη
που έφυγε;
Εδώ μπαίνει στη συζήτηση
η τρίτη «διαφορά» για την οποία σας
έλεγα πιο πάνω. Αυτή δεν είναι άλλη από
την τακτική προσέγγιση του Γιάννη
Σφαιρόπουλου, ή για να το πούμε απλά,
από τη δουλειά του προπονητικού τιμ. Ο
κόουτς είχε πέρυσι ελαφρυντικά. Εσείς
δηλαδή πώς θα διαχειριζόσταν μια
ομάδα-νοσοκομείο; Αυτά δεν είναι εύκολα
πράγματα.
Από την άλλη, και πέρα
από τα αποτελέσματα, η ομάδα δεν έπαιζε
καλά. Για ήττες όπως αυτές με τη Ζαλγκίρις
ή την Χίμκι στη Ρωσία δεν φταίει τίποτε
άλλο από το ξερό μας το κεφάλι. Στην
πρώτη δεν μπορούσαμε να σκοράρουμε με
τίποτα, στη δεύτερη δεν έβγαινε κανείς
να μαρκάρει στο τρίποντο όταν απέναντι
ήταν ομάδα του Ιβάνοβιτς. Ολη την
ευρωπαϊκή σεζόν η αμυντική τακτική ήταν
η ίδια, ενώ οι επιλογές σε ξένους
αντικαταστάτες (Τζέιμς, Οντομ, και ο
άλλος πως-τον-λέγανε) ήταν για τα σίδερα.
Αρκούσε το 3-1 με τον ΠΑΟ
στους τελικούς για να πάει στην άκρη
αυτή η εικόνα. Σωστά πορευόμαστε με τον
ίδιο προπονητή που έχει μέσες άκρες το
ίδιο πλάνο με πέρυσι;
Δεν ξέρω να σας πω, αλλά
μάλλον ναι. Πρώτον διότι δεν είμαι υπέρ
της αλλαγής προπονητών, εκτός αν τα
έχουν κάνει ρόιδο (π.χ. Σκαριόλο στο
Μιλάνο, Μαχμουτί στην Εφές, Ντούντα πάλι
εκεί). Ο Σφαιρόπουλος πήρε ένα πρωτάθλημα
ακόμα. Δεύτερον, διότι στην κατάκτηση
αυτού του πρωταθλήματος έδειξε πως
μπορεί να κάνει προσαρμογές, ειδικά
στην άμυνα. Τόσες αλλαγές δεν είχαμε
δει όλη τη σεζόν, ενώ γενικά η τακτική
αναχαίτισης του αντιπάλου ήταν
προσαρμοσμένη σε εκείνον, κάτι που δεν
ίσχυε π.χ. απέναντι στην Μπάμπεργκ.
Ο προσαρμοστικός Γιάννης
Σφαιρόπουλος μπορεί να είναι το μεγαλύτερο
όπλο του φετινού Ολυμπιακού, αρκεί να
τον δούμε. Ο Γκριν πρέπει να αφεθεί κάπως
ελεύθερος, οι ρυθμοί πρέπει να ανέβουν,
η ομάδα να σουτάρει από μακριά και στον
αιφνιδιασμό, και η άμυνα να μπορεί να
διαβάσει τους αντιπάλους και να πράξει
αναλόγως.
Ο προπονητής μπάσκετ
ξέρει περισσότερο από όλους μας εδώ
πέρα, ιδέες έχει, και προφανώς πιστεύει
πως το αρχικό του πλάνο ήταν σωστό, αλλά
ήθελε μια μικρή διόρθωση. Αν δείξει
φέτος μεγαλύτερη ευελιξία, τότε οι
προσθήκες των Γκριν – Γιανγκ – Μπιρτς,
η γνώση του Παπαπέτρου, και οι πιο
ξεκούραστοι Σπανούλης – Πρίντεζης
φτάνουν και περισσεύουν για να μπει η
ομάδα στην οκτάδα της ανταγωνιστικότερης
ευρωλίγκα όλων των εποχών.
Τι είπατε, ποια οκτάδα;
Aς φτάσουμε εκεί και
βλέπουμε. Πάντως ο κόουτς σωστά έμεινε,
και είναι ώρα να αποτελέσει ο ίδιος τη
μεγαλύτερη μας προσθήκη. Και στην τελική,
να δούμε και ποιοι άλλοι υπήρχαν.