Του Giorgos P.

Δεν σας κρύβω φίλοι μου ότι η πρώτη μεταγραφή στην περιφέρεια του Ολυμπιακού με έχει χαροποιήσει, και όσοι γνωρίζετε πάνω κάτω το στυλ θα ξέρετε ότι δεν ενθουσιάζομαι εύκολα, εκτός αν υπάρχει κάπου καλό κρασί.  Για να χαρεί κάποιος με μία μεταγραφή δεν αρκεί μόνο να έχει δει καλά έναν παίκτη, αλλά κυρίως να μπορεί να τον αξιολογήσει σε σχέση με τις ανάγκες της ομάδας. Εκείνες ορίζουν αν η κίνηση είναι σωστή ή όχι. Συνεπώς, πριν πάμε στον Στρέλνιεκς, πρέπει να αρχίσουμε από εκεί.  

Ζητούμενα

Η σεζόν που τελείωσε αποκάλυψε ξεκάθαρα ένα πράγμα: σε όποια κρισιμα  παιχνίδια ο Σπανούλης δεν τράβηξε, η ομάδα τραβήχτηκε κάτω. Εκανε σούπερ σειρά ο Μπιλ με την Εφές ; Περάσαμε φάιναλ φορ. Εκανε ωραίο ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ;  Ο Ολυμπιακός πήγε τελικό.  Η Φενέρ και ο ΠΑΟ τον σταμάτησαν, και σε αυτά τα παιχνίδια ο Ολυμπιακός δεν σκόραρε (σε κανένα) πάνω από 64 πόντους. Εξαίρεση ο δεύτερος τελικός, όπου ο Σπανούλης δεν έπαιζε και έτσι πήγαμε σε άλλου είδους μπάσκετ. Το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και στα τέσσερα εκτός έδρας παιχνίδια που έλειψε στην Ευρωλίγκα (ρεκόρ 3-1 για τον Ολυμπιακο). Αντιλαμβάνεστε φυσικά ότι ενόψει επόμενης χρονιάς αυτά τα παιχνίδια δεν αποτελούν αξιόπιστο δείγμα, διότι ο V Span πολύ απλά θα είναι στην ομάδα. Δεν θα φύγει. 

Αυτό που συνεπώς αναζητά ο Ολυμπιακός είναι δημιουργία εκτός του αρχηγού, όπου ως «δημιουργία» νοείται ο συνδυασμός πόντων, ασίστ και κερδισμένων βολών. Ο ορισμός αυτός έχει τεράστια σημασία, ώστε να μην νομίζουμε ότι οι ερυθρόλευκοι χρειάζονται απλώς έναν καλό πασέρ ή έναν σκόρερ τύπου Γκριν , ο οποίος ναι μεν είχε προσωπική φάση, αλλά μια πάσα της προκοπής δύσκολα έβγαζε δε. Παράλληλα με τα παραπάνω, οι Πειραιώτες  χρειάζονται (όπως πάντα) καλό μακρινό σουτ, στο οποίο ούτε φέτος βελτιώθηκαν ιδιαίτερα.  Με αυτά στο μυαλό θα κοιτάξει κανείς τον Στρέλνιεκς, όπως και με το κριτήριο ότι το δίδυμο Σπανούλης – Μαντζαρης δύσκολα σπάει ως starting duo.

Τέλος, πολύ σημαντικό κατά την γνώμη μου είναι να μην αντιληφθούμε την μεταγραφή του Λετονού τόσο ως αντι-Γκριν, όσο και ως αντι-Χάκετ. Μιλάμε πλέον για μία διαφορετική στελέχωση,  αφήστε τα αυτά στην άκρη, δεν κάνουν καλό. Πάμε στο ζουμί και στην αντιστοίχιση του παίκτη με τα κριτήρια.

O παίκτης σε συνδυασμό με τις ανάγκες

Εν αρχή φίλοι, είναι το σουτ.  Μια ματιά στην στατιστική αρκεί. Ο Στρέλνιεκς σούταρε πέρυσι με πάνω από 45% στα τρίποντα στην ευρωλίγκα,  και (μην το παραβλέπουμε) διαχρονικά βελτιώνει τα ποσοστά του χρόνο με το χρόνο. Αυτό δείχνει δουλειά. 

Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι είναι ένας γκαρντ με μοιρασμένο ρεπερτόριο, καθώς δεν αρκείται σε προσπάθειες πίσω από την γραμμή, αλλά από όλα τα σημεία του γηπέδου, μοιράζοντας τις προσπάθειες του. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι πίσω από ένα καλό σκριν μπορεί να ζυγίσει τις επιλογές του για σκορ και δεν θα προτιμήσει σώνει και καλά μία συγκεκριμένη.  Σε πολλές φάσεις μάλιστα θα πάει προς το καλάθι, αν και χρειάζεται σχετικά ανοιχτό διάδρομο. Οι επαφές στα τελειώματα δεν είναι το φόρτε του.

Μικρό το κακό. Ο Ολυμπιακός πρωτίστως θέλει έναν παίκτη που να μπορεί να αποφασίσει με διαύγεια ανάμεσα σε τρεις – τέσσερις επιλογές (τρίποντο, mid range, πάσα μέσα, πάσα έξω). Σε όλα αυτά ο Στρέλνιεκς είναι μια χαρά και αν θέλετε την γνώμη μου είναι ο πληρέστερος ξένος περιφερειακός που έρχεται στην ομάδα εδώ και πολλά χρόνια. Ναι, πληρέστερος και από τον Λο. 

Αυτό το υποστηρίζω λόγω πάσας (3,5 ασίστ). Ο Λετονός πασάρει και πασάρει καλά. Στην Μπάμπεργκ η μπάλα έφτανε στα χέρια του, αφού ο Ζήσης είχε επιχειρήσει να κάνει κάτι άλλο πρώτα, και εκείνος συνέχιζε με κάμποσα πλαϊνά πικ. Θα μπορούσα εύκολα να τον φανταστώ σε κάποια zipper αλά Τζέι Σι Κάρολ, με το έξτρα στοιχείο της συνέχειας της επίθεσης από τα φτερά. Δύσκολα τον αφήνεις ελεύθερο στην αδύνατη πλευρά και έχει καλή συμπεριφορά απέναντι σε close out. 

Επίσης θα μπορούσα να τον δω και ως βασικό ball handler, κάτι που στους Γερμανούς επίσης συνέβη πολλές φορές, ιδιαίτερα όταν παρτενέρ του ήταν ο Κοζέρ.  Ιδού μια φάση που δείχνει το ποιόν του ανδρός. Η προφανής επιλογή μετά το σκριν είναι η πάσα στον Χέκμαν που είναι στο τρίποντο. Ο Στρέλνιεκς περιμένει, βλέπει πώς κινείται η άμυνα και την διαβάζει στην εντέλεια σε δεύτερο χρόνο. Είναι αυτό με τις αποφάσεις που λέγαμε παραπάνω.

Ναι, αλλά…

Παρόλα αυτά φίλοι, ο πολύ ενθουσιασμός βλάπτει, για αυτό και θα πατήσουμε το απαραίτητο φρένο. Αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με μειονεκτήματα στην άμυνα (καλύτερος του Γκριν, έτσι κι έτσι στις επαφές, γρήγορος κάτω από σκριν, switch μην περιμένετε), όσο με το πλαίσιο στο οποίο θα ενταχθεί στην επίθεση.

Ο Στρέλνιεκς στην Μπάμπεργκ έλαμψε σε ένα σύνολο όπου το ομαδικό παιχνίδι ήταν στην πρώτη γραμμή. Οι τρεις - τέσσερις γκαρντ (Ζήσης, Λο , Κοζέρ οι άλλοι) μοιράζονταν ρόλους και οργανωτικά καθήκοντα. Έτσι, μπορεί σε μία επίθεση ο Στρέλνιεκς να ήταν ακροβολισμένος στο πλάι ή να επιχειρούσε off ball κινήσεις, και στην αμέσως επόμενη ο Τρινκιέρι να του έδινε την μπάλα στα χέρια. Η επίθεση είχε κίνηση και ποικιλία, ενώ στον Ολυμπιακό το πλάνο – αν και επιτυχημένο – ήταν σαφώς πιο αρτηριοσκληρωτικό. Η Μπάμπεργκ ήταν έκτη στις ασίστ, οι ερυθρόλευκοι 14^οι.

Πρέπει να το έχουμε καλά στο μυαλό μας. Η φετινή περιφέρεια του Ολυμπιακού φαίνεται πως θα αλλάξει κατά το ήμισυ και μαζί της πρέπει να αλλάξει και η φιλοσοφία γύρω από το παιχνίδι. Ο Στρέλνιεκς είναι ένα κομμάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Θα περιμένουμε και τα υπόλοιπα, όπως επίσης και το αγωνιστικό πλάνο. Ο Λετονός πάντως έχει όλα τα φόντα να γίνει ένας ξένος που θα μείνει για χρόνια. Ας τον προσέξουμε και θα μας προσφέρει.

Σαν μπόνους δείτε το παρακάτω, διάφορα διαφορετικά συστηματάκια μέσα.