Μια ομάδα που γουστάρεις να βλέπεις!

Ξεκινώντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Μιχάλη για τη δυνατότητα που μου δίνει να γράψω και εγώ δύο πράγματα για την ομάδα στο blog μας. Η εβδομάδα αυτή είχε δύο πολύ δυνατά ματς, τα οποία πιστεύω μας δίνουν τη δυνατότητα να βγάλουμε κάποια αρχικά συμπεράσματα για το πώς θα δούμε την ομάδα φέτος. Οπότε πατώντας πάνω σε αυτά, θα ακολουθήσουν ορισμένες σκέψεις μου.

By Rednick

Ολυμπιακός - Αρμάνι

Όσον αφορά το πρώτο ματς της εβδομάδας, νομίζω ότι δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να ειπωθούν. Η ομάδα μέσα στην έδρα της φαίνεται πως καταφέρνει σχετικά εύκολα να ελέγξει τον ρυθμό και κατ’ επέκταση το ίδιο το ματς, τουλάχιστον σε αυτό το πρώτο κομμάτι της σεζόν όπου εμφανιζόμαστε σε καλή κατάσταση πνευματικά και –ευτυχώς- χωρίς τραυματισμούς. Η εμφάνιση μας προφανώς και δε θάμπωσε, όμως είδαμε την ομάδα να περνάει για τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι τους 85 πόντους. Επίσης μου δόθηκε η εντύπωση πως κάναμε ως ένα βαθμό συντήρηση δυνάμεων για το ματς της Πέμπτης που ακολουθούσε. Σίγουρα στα συν θα ήθελα να κρατήσω το ότι ο Γκριν έδειξε για πρώτη φορά σε ματς Ευρωλίγκας ότι μπορεί να αποτελέσει όχι μόνο μια αξιόπιστη πηγή σκοραρίσματος πίσω από τον Σπανούλη, αλλά και να βγει μπροστά όποτε χρειαστεί.

Μπασκόνια – Ολυμπιακός

Και πάμε λοιπόν στα σπουδαία. Ως άπιστος Θωμάς που είμαι γούσταρα όσα είχα δει στα τρία προηγούμενα ματς της ομάδας στο ΣΕΦ αλλά παρέμενα πολύ συγκρατημένος. Λίγο το ότι και πέρσι εντός έδρας πετάγαμε και μόλις φεύγαμε από τον Πειραιά πίναμε θάλασσα, λίγο το ότι οι μνήμες από τη Μαδρίτη ήταν ακόμη νωπές, πολύ το ότι δεν έχω και ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στον Σφαιρό και στο μπάσκετ που μπορεί να παίξει, είχα τις επιφυλάξεις μου για αυτό και θεωρούσα πολύ σημαντικό τεστ αυτό το παιχνίδι.

Όταν λοιπόν ολοκληρώθηκε το ματς, γελούσαν μέχρι και τα μουστάκια που δεν έχω! Το να πηγαίνεις σε μια από τις δυσκολότερες έδρες τις διοργάνωσης και να παίρνεις διπλό με τέτοιο τρόπο είναι τεράστιο επίτευγμα, ακόμα και σε αυτό το σημείο της σεζόν. Ελάχιστοι θα περάσουν από εκεί μέσα. Ο Ολυμπιακός πήγε στην Ισπανία με μια μέρα ξεκούρασης και κέρδισε με ισπανικό μπάσκετ όπως διάβασα και από κάποιον μέσα στο blog.Τα θετικά από αυτό το ματς είναι πάρα πολλά, αλλά θα προσπαθήσω να γράψω λίγο σύντομα για κάθε ένα από αυτά.

Αρχικά επιτέλους είδαμε τον Μάντζαρη και τον Παπανικολάου όπως τους περιμένουμε εδώ και τόσο καιρό. Ο Βαγγέλης φάνηκε να πηγαίνει λίγο πιο επιθετικά στο καλάθι, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι επιτέλους έβαλε τα ελεύθερα σουτ. Με τον τρόπο που παίζουμε βγαίνουν σε κάθε ματς τουλάχιστον 5 ελεύθερα σουτ για εκείνον. Το ζήτημα είναι να μην κωλώνει να τα πάρει και μετά το πρώτο άστοχο και εν συνεχεία να σουτάρει με συνέπεια. Πιστεύω πραγματικά ότι αν είναι καλά μπορεί να προσφέρει σε σταθερή βάση 2-3 τρίποντα τουλάχιστον σε κάθε ματς. Όσον αφορά τον Παπ και στα προηγούμενα ματς προσέφερε πράγματα στην άμυνα ή με εύκολα δίποντα στον αιφνιδιασμό ή κόβοντας από τον baseline. Με την Μπασκόνια επιτέλους του μπήκαν και τα σουτ. Ελπίζω σε ανάλογη συνέχεια, είναι τεράστιο κεφάλαιο για την ομάδα. Πολύ σημαντικό επίσης ότι και οι δύο ξεμπούκωσαν σε ματς μακριά από το Σεφ.

Στα συν του ματς φυσικά συγκαταλέγεται η σπουδαία εμφάνιση του Παπαπέτρου, που έδωσε τεράστιες άμυνες, βγαίνοντας επιτέλους μπροστά και μάλιστα σε ματς που δεν τραβούσε ο Πρίντεζης, δίνοντας μας τη σκληράδα που χρειαζόμασταν πίσω. Σταδιακά θα βρει ρυθμό και στην επίθεση πιστεύω. Για τον Σπανούλη ότι και να πούμε πλέον είναι λίγο, αν μπορώ να επισημάνω μόνο κάτι είναι αυτό που βλέπουμε όλοι μας, ότι δηλαδή παίζει με το μυαλό του πιο καθαρό από ποτέ, με το μυαλό του πρώτα στη δημιουργία και μετά στην εκτέλεση και επίσης φαίνεται εξαιρετικά προπονημένος.

Και πάμε στην καθοριστικότερη τριάδα της χρονιάς για εμένα. Χάκετ – Γκριν - Λοτζέσκι. Νομίζω ότι αυτοί οι παίκτες κάνουν όλη τη διαφορά στο τι βλέπουμε μέχρι στιγμής από την ομάδα. Είναι τεράστια πολυτέλεια να έχεις αυτούς τους παίκτες να έρχονται από τον πάγκο και να αλλάζουν με τέτοιον τρόπο τον ρυθμό. Πρέπει να πιστωθεί στον Σφαιρόπουλο η πολύ καλή διαχείριση που κάνει μέχρι τώρα σε αυτούς. Ο Γκριν και ο Λότζο είναι οι τέλειοι παίκτες για να υπηρετήσουν τη νέα μας φιλοσοφία στο παρκέ, με το πολύ τρέξιμο και τη γρήγορη εκτέλεση. Αλλάζουν όλη την εικόνα της ομάδας, έχεις τους Μάντζαρη-Σπανούλη-Παπ όταν θέλεις να ελέγξεις τον ρυθμό και να μείνεις κοντά και πετάς αυτούς τους δύο όταν θες να ανεβάσεις ταχύτητα και να ξεφύγεις. Ειδικά ο Γκριν είναι παίκτης που έχει να εμφανιστεί καμία δεκαετία στον Ολυμπιακό, όμως δεν περίμενα ότι θα είναι και clutch, ειδικά σε εκτός έδρας ματς. Η εμφάνιση του στην τελευταία περίοδο είναι αυτή που για εμένα έγειρε και το ματς προς τη μεριά μας. Τέλος, όσον αφορά τον Χάκετ, νομίζω ότι με την άμυνα, την ψυχραιμία του και την ικανότητα του να επιτίθεται και στο καλάθι όταν κρίνει ότι χρειάζεται τον καθιστά τον τέλειο ισορροπιστή για τους άλλους δύο, κάτι που φάνηκε και στην τελευταία περίοδο του αγώνα.

Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω πως εμφανώς κάτι αλλάζει στην ομάδα φέτος και αυτό δεν μπορώ παρά να το πιστώσω στον Σφαιρόπουλο. Φαίνεται να βάζει καινούρια πράγματα στο κοουτσάρισμά του, να μεταβάλλει τη φιλοσοφία του και να απαγκιστρώνεται ως ένα βαθμό από τα κολλήματά του( Α ρε Χακετ!). Φυσικά και είναι ακόμα αρχή και δεν έχω ψευδαισθήσεις. Θα έρθουν και ήττες, θα έρθουν και άσχημες εμφανίσεις, αλλά τουλάχιστον πιστεύω πως θα βλέπουμε ένα πολύ πιο όμορφο μπάσκετ και ξανά μια ομάδα που θα γουστάρουμε να παρακολουθούμε. Το ματς με την ΤΣΣΚΑ την Πέμπτη θα είναι ένα ακόμα μεγαλύτερο τεστ και ελπίζω μόνο να γίνει και σε ένα γεμάτο γήπεδο.

Σκόρπιες σκέψεις

Για να κάνω μια ειρωνική, πλην όμως, όχι άστοχη (προς τον εαυτό μου και μόνο) πλάκα, όπως όλοι ξέρετε πια, το Diaries πρόσφατα μετέβη από τον αναρχισμό ("αντιεξουσιαστική και αταξική κοινωνία, που στηρίζεται στις δυνατότητες της εθελοντικής συνεργασίας και αμοιβαίας βοήθειας των ανθρώπων με βάση τον ατομικό αυτοπροσδιορισμό και την προσωπική συμμετοχή"), στη κοινοβουλευτική δημοκρατία (όχι την προεδρευόμενη όμως, αλλά ούτε και την προεδρική) και η σκυτάλη περνάει επίσημα στα δικά σας χέρια πλέον και γιατί έτσι ήθελα, αλλά και γιατί έτσι έπρεπε. Όχι ότι δεν είχαν αναλάβει κείμενα και πρωτύτερα δικοί μας άνθρωποι, αλλά πλέον το έχω και εγώ και ο χώρος ΑΝΑΓΚΗ στο να βοηθήσετε και να λάβετε μέρος πιο ενεργά. Από το να υπάρχουν αυτά τα κενά και ανούσια chit-chats, ως posts, είναι χίλιες φορές προτιμότερο να υπάρχει η γνώμη σας, στη μαρκίζα και από κάτω, το γνωστό μας κουβεντολόι. Καλή αρχή σε αυτή (μας) την προσπάθεια, λοιπόν και όπως γίνεται στις δημοκρατίες, ο λόγος στην "αντιπολίτευση" πρώτα (πλάκα κάνω)! Να ευχαριστήσω το Θανάση, για την αποδοχή του αιτήματός μου και για την έμπρακτη βοήθεια και να υπενθυμίσω σε όλους όσους ενδιαφέρονται, ότι στο email του blog μπορούν να δηλώσουν την πρόθεση τους στο να συνεισφέρουν στην ομαλή συνέχεια της παρέας μας.

by 8a_nice

Αφού για τους τύπους ευχαριστήσω το Μιχάλη για την ευκαιρία που μου δίνει, θα ξεκινήσω με κάποιες σκέψεις για την εικόνα της ομάδας και όχι μόνο, ώστε να “ξεμπουκώσει” και το προηγούμενο post. Θα τηρήσω την προτροπή του καθηγητή μου στην έκθεση και θα προσπαθήσω να μοιράσω αυτό το άρθρο σε κάποια επιμέρους, ώστε να μην ξεφύγω όπως συνήθως.

Κεφάλαιο Σφαιρόπουλος

Είναι καλός, μέτριος, ή άσχετος; Προφανώς δεν είναι άσχετος, δεν υπάρχει προπονητής να έχει φτάσει τελικό ευρωλίγκας όντας άσχετος. Είναι ένας προπονητής που θα τον ήθελες σε βάθος 5ετιας; Μάλλον όχι. Ποιος όμως όταν ανέλαβε του έδωσε ένα πλάνο με βάθος 5ετιας; Νομίζω κανείς, όλοι ζητούσαν το άμεσο αποτέλεσμα, όπως συμβαίνει κατά κύριο λόγο στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα γνωστά (1^η χρονιά περίφημα, 2^η αποτυχία). Ελαφρυντικά φυσικά και υπάρχουν (δεν αναφέρομαι σε τραυματισμούς και διάφορα μεταφυσικά, αυτά είναι μες το πρόγραμμα) όμως υπάρχει ένα βασικό στοιχείο που εμένα με ξενίζει και δεν είναι άλλο απ’ την ελευθερία που έχει επιτρέψει στους παίχτες του. Υπάρχουν στιγμές που νομίζει κανείς ότι πέρα από Σπανούλη, Πρίντεζη και ολίγη από Λοτζέσκι, οι υπόλοιποι παίχτες βρίσκονται στο παρκέ (στο επιθετικό κομμάτι αναφέρομαι), είτε για κατέβασμα μπάλας, είτε για σκρίν, είτε για να γεμίζουν τις γωνίες. Και αναρωτιέμαι πόσα step back 3’s του αρχηγού θα είχαν γίνει προσωπικά plays παιχτών όπως ο Χάκετ, ο Παπι ή και ο Χαντερ πέρυσι; Υπάρχουν στιγμές που νομίζει κανείς ότι εργαλεία τύπου Λαφαγιέτ, Πέτγουει και Ντάρντεν ταίριαζαν περισσότερο στη φιλοσοφία του coach. Εν κατακλείδι αν και θα προτιμούσα σίγουρα κάτι καλύτερο στον πάγκο της ομάδας, διαφωνώ σε αλλαγή του ειδικά σε αυτό το στάδιο της χρονιάς. Νομίζω ότι με λίγη τύχη και με απλά λογικές αποφάσεις (σε αυτό θα βοηθήσουν σημαντικά κάποιες νίκες) υπάρχει περιθώριο για ελπίδα.

Κεφάλαιο Μάντζαρης

Νομίζω ισχύει ότι και για τον coach. Άσχετος δεν είναι, έχει ταβάνι σίγουρα, κάτι που σημαίνει ότι όταν είναι ντεφορμέ δείχνει πολύ χαμηλού επιπέδου. Δε θα αναφερθώ σε αυτόν καθ’ αυτόν τον παίχτη, όσο στην ομάδα. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πλέον ότι ο χρόνος του Μάντζαρη (σε σχέση ειδικά με το Χάκετ) είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με αυτόν του αρχηγού. Ο coach δείχνει απρόθυμος ν’ αλλάξει το καθ’ αυτόν επιτυχημένο δίδυμο, Μάντζαρης Σπανούλης, με συνέπεια ο Βαγγέλης να μένει στο παρκέ αν όχι ίδια, λίγο λιγότερα λεπτά απ τον αρχηγό. Πάντως το όλο θέμα με την πτώση της ομάδας (κάπου πέρυσι τον Ιανουάριο) σχετίζεται και με το ταυτόχρονο ντεφορμάρισμα του βασικού πόιντ της ομάδας.

Κεφάλαιο Θέση 4

Όπως και παραπάνω δεν θα το δω αποκομμένα αλλά σε συνδυασμό με τον παίχτη Παπαπέτρου. Είναι τόσο ασταθής που νομίζω ότι δεν βοηθάει να καταλάβουμε ποια είναι η φυσική του θέση και αυτό νομίζω είναι λάθος κυρίως του coach. Αν δεχτούμε οτι με τα 206 εκατοστά του και τα 105 περίπου κιλά του μπορεί άνετα να σταθεί στο 4 αμυντικά, αυτό που μένει είναι να βρεθεί τρόπος να βρει ρόλο επιθετικά με κάποια plays απομόνωσης κυρίως άλλα και post. Είναι λάθος λοιπόν να περιμένει ο coach ή κι εμείς αυτά που ήθελε να δει π.χ. από τον Οκάρο ή όποιον άλλον είχε στο μυαλό του. Με απλά λόγια, σκεφτείτε τον Πρίντεζη απλά να περιμένει στις 45^ο μήπως και του έρθει η μπάλα στα 7 δεύτερα.

Έχω αφήσει απ’ έξω δύο πολύ σημαντικά κεφάλαια (Σπανούλης, Αφοί), όμως αφορούν και άλλα ζητήματα πέραν του αγωνιστικού, ζητήματα που δεν έχω τη δυνατότητα να γνωρίζω. Υπάρχουν πολλά ακόμα που θα μπορούσα να αναλύσω, περί μπάσκετ που αλλάζει, περί έλλειψης συστημάτων πέραν του pick n roll και πολλά άλλα, όμως είναι κάτι που κάνουμε καθημερινά μέσα σ’ αυτόν το χώρο και σίγουρα είναι κάτι που οι διάλογοι έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα άρθρα.