Δε θα ευλογήσω τα γένια μου ότι το πίστευα, το έγραφα και το έλεγα, αλλά μάλλον μόλις το 'κανα! ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ εμφάνιση, εμφατική και κυρίως, ΠΕΙΣΤΙΚΗ νίκη στην χώρα των Βάσκων και στην έδρα μιας ομάδας που 'χε την τελευταία της ευκαιρία σήμερα για κάτι καλό και την έχασε. Ή καλύτερα, της κόψαμε το βήχα νωρίς-νωρίς, χωρίς να της αφήσουμε περιθώρια πίστης για κάτι καλύτερο. Η ομάδα έπαιξε έξοχα νομίζω, προσηλωμένη (επιτέλους και μετά από καιρό) στην αμυντική της λειτουργία, ήλεγξε τα rebounds και στα μετόπισθεν αλλά και στην επίθεση και κυρίως είχε το γενικό κουμάντο με τον ρυθμό του παιχνιδιού. Έκανε με λίγα λόγια την Κάχα να παίξει όχι γρήγορα όπως συνηθίζει στην έδρα της, αλλά βιαστικά και εκεί νομίζω ήταν το κλειδί της αναμέτρησης.
Μου είναι αφόρητα βαρετό να μιλώ (και να διαβάζω...) για το τι πράξαν οι παίκτες (ειδικά έναν προς έναν), αλλά σήμερα ήταν τόσοι πολλοί που μάλλον θα αναγκαστώ έστω και επιγραμματικά (είπαμε βαριέμαι...). Ο Χάινς, το ταυρί μας, εκτός συναγωνισμού με 18 ποντάκια και όπως πάντα ΜΠΟΛΙΚΗ βρώμικη δουλειά αμυντικά, ο Σπαν στους 14 και 8 assists, ο Πρίντ στους 11 και 6 rebounds, ο Josh Powell με πέρα απόκάθε προσδοκία για την εποχή εμφάνιση (ούτε 15 μέρες δεν έχει το παλικάρι στο λιμάνι) 12 πόντους - 4 rebounds - 2 blocks! Να συνεχίσω? ΟΚ, ο Πέρο (έλα ρε μάστορα!) στους 9 και 5 "σκουπιδια" παραμάσχαλα, ο Σλούκας με καθαρό μυαλό δημιουργικά και 7 ποντάκια, ο Παπ με την ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΗ του ενέργεια, τέλειωσε (κυριολεκτικά!) με το κοντέρ να γράφει 13 π., 9 rebounds και 1 block! Αλήθεια, ακόμα ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ από πολλά αδέρφια εκείνο το "συγγνώμη, έλεγα παπαριές" που το περιμένω από πέρυσι...! Δε πειράζει, άστο να πάει γούρι και φέτος. Δε ξεχνώ ΠΟΤΕ τον Βαγγελάκη που ΠΑΝΤΑ αμυντικά είναι βράχος και είναι να απορεί κανείς πως αυτό το σαμιαμίδι κάνει ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ?
Εν γένει, τους πετάξαμε τα μάτια έξω! Η σούμα στα rebounds (έχω θέμα εκεί, το ξέρω...) έκλεισε στα 27- 43 (!!!) και σχεδόν με "ντάμπλ σκορ" στις assists (11-21). Ήταν ΤΕΤΟΙΑ η διαφορά σήμερα, που αναγκάσαμε το πιστό κοινό της Βιτόρια να γιουχάρει τους φανατικούς της Κάχα και τον Ντούσκο (άλλο Ντούντα, αχ, τι θυμήθηκα τώρα...) μιας και αυτό που βλέπαν τα ματάκια τους εκεί μέσα, είχαν να το ζήσουν από το 2009 και τα play offs απέναντι στην κραταιά Barca!
Σε έναν όμιλο κωλοχανείο, πήραμε ξανά την όλη υπόθεση στα χέρια μας και το σημαντικότερο είναι ότι δείχνουμε να ρολάρουμε! Το πόσο θέλω να πατήσουμε τον Φάρμαρ και την παρέα του την άλλη βδομάδα, δε λέγεται και ελπίζω σε καλή (τουλάχιστο) παρουσία κόσμου. Για πάμεεεε.
Μπονανότε
ΥΓ: Ο Μπαρτζώκας δείχνει να βρίσκει και αυτός σιγά-σιγά τα πατήματά του. Μου άρεσε στα τελευταία δυο παιχνίδια, και ΟΧΙ δεν είναι επειδή νικήσαμε. Και στη ζέλα φύγαμε με το ροζ φύλλο, αλλά η ξενέρα μου δεν είχε όρια...