Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Για τον Θοδωρή...

Καλημέρα αδέρφια!
Θα αλλάξω λίγο σήμερα τοπίο, δε θα θα γράψω κάτι αγωνιστικής φύσης. Είναι κάτι που "με τρώει" πολύ καιρό και η αλήθεια είναι ότι ακόμη και τώρα που ξεκινώ με αυτές τις αράδες, δε ξέρω τι ακριβώς θα 'θελα και που να καταλήξω... Έναυσμα για αυτό ήταν μια ερώτηση που έκανα στο καταπληκτικό παιδί και ρεπόρτερ μας, Νίκο Βαρλά, στην στήλη του στο Eurohoops (Σημ: αξίζει κάθε hit σας και το site και ο Νικόλας). Και όλο αυτό ξεκίνησε δια της πλαγίας οδού..
Μέσα λοιπόν στην γενικότερη ανάλυσή του, ανέφερε μια καταπληκτική ιστοριούλα για τον Παπ (που ξέρετε χρόνια, όσα αδέρφια κουβεντιάζουμε και στο RP τουλάχιστο - ότι είναι η "αρρώστεια μου"). Την μεταφέρω αυτούσια :

"Τρία Πλάγια Βήματα

Τελειώνω με μια μικρή ιστοριούλα από αυτές που ξέρω ότι σας αρέσουν. Και ο λόγος ανήκει σε σας, μετά! Ημιτελικός, Παρίσι, 2010. Ολυμπιακός – Παρτιζάν! Θυμάστε πως πήγε το ματς (φόλοου Τζος) και κερδίσαμε στην παράταση. Ο αγώνας έχει τελειώσει πάνω από μια ώρα, είμαστε στον τελικό και έχω ξεμείνει στα αποδυτήρια με τους τελευταίους… υπάρχοντες εκεί.
Έχουν φύγει σχεδόν όλοι. Τελευταίοι που βγήκαν για να περπατήσουν προς το πούλμαν ήταν ο Μίλος Τεόντοσιτς, ο Θοδωρής Παπαλουκάς και ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης και ο φροντιστής. Υπήρχε ακόμα ένας μέσα. Όχι επειδή άργησε στο ντους. Απλά, ως «μικρός» είχε χρέη βοηθού φροντιστή.
Δεν μπορεί να τα κάνει όλα ο Πασχόπουλος και πάντα οι «μικροί» τον βοηθούσαν! Κώστας Παπανικολάου, λέγεται. Ήταν η πρώτη του σεζόν, είχε αγωνιστεί μόλις σε 6 παιχνίδια στην Ευρωλίγκα (δίλεπτα), φυσικά ήταν εκτός αποστολής και είχε μείνει για να κουβαλήσει καμία τσάντα.
Περπατάμε όλοι μαζί προς την έξοδο, χωρίς να έχω αντιληφθεί τον μικρό. Λέω στον Σοφοκλή. Φαντάζεσαι τι θα είχε γίνει αν χάναμε από την Παρτιζάν; Αν δεν πεταγόταν ο Τζος στο σουτ του Μίλος; Ο πάντα καλός ατακαδόρος Σόφο έσκασε ένα χαμόγελο και απάντησε αποστομωτικά! «Ε, τι θα γινόταν, θα τρώγαμε ξύλο»!
Πετάγεται ο Μίλος. «Νίκο, τι είναι αυτά που λες; Ασίστ έκανα στον Τζος για άλει ουπ, τόσες φορές το έχουμε κάνει φέτος, δεν το κατάλαβες»; Ο… γνωστός Τεόντοσιτς, δεν καταλαβαίνει τίποτα! Με την ατάκα του γέλασε ο Σοφοκλής και χαμογέλασε και ο ανέκφραστος μέχρι εκείνη την στιγμή, Θοδωρής.
Και ξαφνικά, ενώ είχαμε φτάσει στην μέση του διαδρόμου από τα αποδυτήρια προς την έξοδο και το πούλμαν που περίμενε τους τελευταίους της αποστολής του Ολυμπιακού, πετάγεται σαν… τσιτάχ ένα ανθρώπινο σώμα! Ήταν ο Παπανικολάου.
Βγάζει μια δυνατή φωνή: Πάμε, πάμε και με ΤΡΙΑ ΠΛΑΓΙΑ ΒΗΜΑΤΑ (από αυτά που πρέπει να κάνουν οι παίκτες στην άμυνα για να προλαβαίνουν να καλύπτουν τον χώρο και να βρίσκονται μπροστά από τον επιθετικό) μα το Θεό, διένυσε όλη την απόσταση του διαδρόμου και προσπέρασε μπροστά μας! Ειλικρινά, μου έκανε τεράστια εντύπωση. Ο τύπος με τρία πλάγια βήματα διένυσε απόσταση 10 μέτρων, εμφανίστηκε από το πουθενά και πέρασε μπροστά μας σαν σίφουνας! Τι κάνει αυτός ρε παιδιά, αναρωτήθηκα; «Εκτονώνεται, κάπου πρέπει να βγάλει την ενέργειά του», ήταν η απάντηση που πήρα!
Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την σκηνή, πρώτον γιατί τρόμαξα(!) όπως πετάχτηκε και δεύτερον, επειδή μου προκάλεσε εντύπωση ο τρόπος που μέσα σε 1-2 δευτερόλεπτα, διένυσε τέτοια απόσταση. Δεν ξέρω και αν το θυμάται το σκηνικό, κάποια στιγμή θα τον ρωτήσω!
Σαν την απόσταση που έχει… τρέξει ο Κώστας από το περσινό do or die ματς του τοπ-16 με την Εφές στην Πόλη (το πρώτο του πληθωρικό ματς με 16 πόντους και προσφορά σε όλους τους τομείς) μέχρι το χθεσινό συναπάντημα με την ίδια ομάδα και την νέα του παράσταση."

Επειδή και τα τρία πρόσωπα πλην Παπ που αναφέρθηκαν στην ιστορία είναι πια και για πολλούς λόγους "κόκκινο πανί" για μένα, ρώτησα τον Νικόλα ποιος κρύβεται πίσω από το ειρωνικό όπως θεώρησα : «Εκτονώνεται, κάπου πρέπει να βγάλει την ενέργειά του»...  

Η απάντησή του με έβαλε σε σκέψεις... "Ο Θοδωρής. Αλλά καθόλου ειρωνικό. Κοπλιμέντο ήταν, εννοούσε ότι έχει απίστευτη ενέργεια. Από την πρώτη μέρα που τον είδε στην προπόνηση μου είπε ότι αυτός αν έχει μυαλό θα γίνει σούπερ."

Και λέω ότι με έβαλε σε σκέψεις γιατί ο Παπαλουκάς για μενα είναι κάτι πολύ παράξενο... Σα τη γκόμενα που σου έψησε το ψάρι στα χείλη, τη χιλιογαμωσταύρισες, αλλά το ξέρεις ότι μέσα σου σ' έχει σημαδέψει... Το τι "του 'χω σούρει" βέβαια, δε περιγράφεται! Υπήρξε ο αγαπημένος μου παίχτης για πολλά χρόνια. Ξέρω ότι αν πω ότι ήταν στην κατάσταση του "αγαπημένου" από το άγουρο πρώτο πέρασμά του ακόμη, πολλοί δε θα με πιστέψουν, αλλά είναι αλήθεια. Και ζούσα με την προσμονή της επιστροφής. Το 'ξερα ότι θα 'ρχοταν αυτή η μέρα. Όπως ήξερα ότι τον αγαπούσε τον Ολυμπιακό. Όπως ήξερα ξανά ότι τουλάχιστο δυο φορές, έφτυσε τον Βάζελο. Όπως ΓΟΥΣΤΑΡΑ που τον έβλεπα ΕΤΟΙΜΟ να πάει να πάρει μόνος του σε εκείνο τον καταπληκτικό τελικό Ευρωλίγκας εδώ στην Αθήνα (μέχρι πέρυσι ότι καλύτερο είχα δεί, χεχε!) τον ΠΟΑ. Οι αντιδράσεις του σε εκείνο το ματς ήταν που με έκαναν να ζητώ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΑ την επιστροφή του.
Μη λέμε μαλακίες, ο Παπαλουκάς είναι μαζί με τον Φάνη ότι καλύτερο έβγαλε το Ελληνικό μπάσκετ (είπαμε, ο Κωστάκης είναι μικρός ακόμη να κάτσει εδώ που κάθεται). Ο Γκάλης είναι τοτέμ, σύμβολο έναρξης παντοδυναμίας, κυριαρχίας και βεβαίως η σπουδαιότερη φυσιογνωμία του, αλλά συγχωρείστε με, όχι ο καλύτερος Έλληνας μπασκετμπολίστας. Τεσπά, αυτές οι κουβέντες είναι 'καφενειακές', πολύ ωραίες και ιντριγκαδόρικες, αλλά 'καφενειακές'.

Και θα 'μουν ΑΚΟΜΗ φανατικός υποστηρικτής του αν:

1. Δεν έδινε εκείνη την συνέντευξη για τον τελικό του ΟΑΚΑ και τις βολές.

Μπράβο του μεν που ήταν ειλικρινής, αλλά και 'μεις δε θα μπορούσαμε να μην είμαστε το ίδιο. Δε μιλώ εκ μέρους όλων σίγουρα, αλλά σα Γαύρος, θέλω να πιστεύω ότι ξέρω το DNA μας. Και έπειτα από χίλιες δυο κουβέντες από τότε, έχω σχηματίσει την άποψη ότι αυτό που πραγματικά "μας πείραξε" δεν ήταν τα λεφτά που τσέπωνε (λες και ήταν δικά μας...) ή ακόμη-ακόμη η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ που δε δικαιολογούσε στην καμία τρεμάμενα πόδια. Αλλά ο τίτλος του "Αρχηγού του Ολυμπιακού" που ποτέ δε τον τίμησε επί της ουσίας, αυτό το παράσημο που μαζί με τα καλά του - φέρνει και τα στραβά του. Και μέσα σε αυτά είναι η πίεση. Αν δεν την αντέχεις απλά τον αφήνεις σε άλλον που το μπορεί. Δεν είναι κακό. Αλλά εκεί δεν ήρθε ποτέ αυτή η ειλικρίνεια. Σπουδαιότερο αρχηγό θεωρώ τον Παπαμακάριο, από τον Θοδωρή…

2. Το ότι ακόμη και τώρα δεν έχει συγχαρεί την ομάδα για τον περσινό θρίαμβο.

FOUL ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΟ! Και εκεί ακόμη δε με πείραξαν οι δηλώσεις του πριν το F4. Ήταν παίκτης της Μακάμπι και καλά έκανε και είπε όσα είπε. Επαγγελματίας ήταν, άσε που για να 'μαστε ΟΚ και 'μεις με την πάρτη μας, όσο και να χαρήκαμε την πρόκριση και το ταξίδι στην Πόλη, κανείς μας δε πίστευε ότι θα το σηκώναμε. Αλλά να βλέπεις τον Ζήση, τον Καϊμακόγλου και ένα κάρο άλλους 'ξένους' προς εσένα να δηλώνουν ΑΜΕΣΑ χαρά και να στέλνουν συγχαρητήρια και να ΜΗ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ από τον πρώην αρχηγό σου ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ! Μικροψυχία? Πίκρα?

Δε το συζητώ ότι ο Θοδωρής Παπαλουκάς είναι στο Πάνθεον των σπουδαιότερων Ελλήνων παικτών, μορφή μεγαλύτερη των Διαμαντίδη και Σπανούλη αυτή τη στιγμή (ο Bill όμως και ευτυχώς, έχει πολλά χρόνια ακόμη που μακάρι να 'ναι μαζί μας ΟΛΑ). Οποιαδήποτε άλλη άποψη, θα 'ναι όπως λέει και ο κουμπάρος μου που έχει τόση σχέση με το μπάσκετ όση ο Πάγκαλος με τον ΣΥΡΙΖΑ, "άμπαλοσύνη"!
Το γιατί φτάσαμε ως εδώ μπορεί να το εξηγήσει μόνο αυτός, αλλά ακόμη άφαντος.

Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα σε αυτή τη ζωή όμως ρε Θοδωρή, ποτέ...



Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Ολυμπιακός - Αναντολού Εφές (75-53)

Τι να λέμε τώρα? Αυτός ο οδοστρωτήρας ΑΠΛΑ είναι η φυσική συνέχεια του περυσινού Πρωταθλητή Ευρώπης, της "team to beat" επί το Αμερικανικότερον - αν θες να πάρεις τη θέση της και να γίνεις χαλίφης στη θέση του χαλίφη! Και έστω ότι εσύ θες, αυτή θα σε αφήσει? Είσαι τόσο σίγουρος δηλαδή?
Το γεγονός ότι η ομάδα ΔΕΝ είναι ακόμη στο peak της (και εκεί να μείνει μέχρι να 'ρθει η ώρα η... καλή!), θέλοντας και μη, δε σε βάζει σε σκέψεις... τρελές!? Δηλαδή τι θα γίνει όταν ο Powell πάρει πραγματική θέση μάχης και μάθει τους συμπαίκτες του ή έρθουν οι όποιες διορθωτικές χειμερινές και αποδειχτούν έστω και κατά το ήμισυ σωστές?
ΟΚ, προτρέχω, αλλά δε μπορώ να κάνω και αλλιώς! Για όλους εμάς τους "μασώνους", τους "μπασκετικούς", που περιμέναμε 15 γαμημένα χρόνια το ξύπνημα του γίγαντα από τον λήθαργο, που όντας τότε έφηβοι και με την ποδοσφαιρική ομάδα κατακρεουργημένη από το "'εντιμο" και "μη παραγκοποιημένο" πρωτάθλημα, βρίσκαμε καταφύγιο στην περηφάνια του τμήματος που εμείς οι ίδιοι απαξιώσαμε σαν "το χειρότερο", με προτροπές διάλυσης και ουκ ολίγα σιχτίρια λίγα έτη μετά, αποτελεί την υπέρτατη ΚΑΥΛΑ να βλέπεις ότι ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑ! Επιστρέψαμε κουφάλες...ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ... Βάλτε το καλά στο μυαλό σας.
Δεν έχω καμία όρεξη να γράψω για το ματς. Όπως θα 'χετε δει, δεν είναι σκοπός μου εδώ μέσα οι αναλύσεις, άσε που πιθανότατα δε το 'χω κιόλας. Αυτό το blog είναι αυτό που λέει ο τίτλος του, ένα ημερολόγιο σκέψεων, καταθέσεων, ανταλλαγής απόψεων και τίποτα άλλο. Και δηλαδή, τι σκατά να γράψω μετά από αυτό που είδαμε? Ότι πριν αλέκτωρ λαλήσει τρίς, μας ΔΙΕΨΕΥΣΕ με τον καλύτερο τρόπο ότι είμαστε ανάξιοι ακόλουθοί της? Η γυναίκα μου με ρώτησε γιατί "είχα μούτρα" και "αν χάσαμε"... Τι να της απαντήσω? Ότι επειδή δε κερδίσαμε με 26 αλλά με 22...? Θα με μούτζωνε και θα 'χε και όλο το δίκαιο με το μέρος της!
Με Powell και Hines κακούς, Πριντ ψιλομέτριο και κάναμε περίπατο σήμερα κύριοι. Τέρμα τα δωράκια, τέρμα τα αστεία και τέρμα τα ψέματα. Πήραμε φόρα. Ο Μπαρτζώκας δείχνει να έχει  εγκλιματιστεί, αποδεχθεί και καταλάβει ποια ομάδα κοουτσάρει και να μην είναι διατεθιμένος να χάσει την once in a lifetime ευκαιρία που του σκασε μια ωραία πρωία στα πόδια του. Και ας παίρνει λιγότερα χρήματα από το μισό ρόστερ! Πλάτη εσύ, πλάτη και εμείς. Ειδική μνεία στους Μάντζαρη/Law που ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ από προσώπου γης τον Farmar, τον Μπίλαρο που έχει κάτι γκογκόβια ΝΑ! (και που μοιράζει τις assists σα φυστίκια φέτος, εκτός από το ευρέως γνωστό "φυστίκωμα" που διαθέτει στο σκοράρισμα) και τον Παπ γιατί είναι ό,τι ΚΑΛΥΤΕΡΟ έχει βγάλει το πολύπαθο αλλά πάντα εδώ Ελληνικό μπάσκετ ever! Αυτός ο μάγκας έχει τα φόντα να γίνει μεγαλύτερος από όλους και πάρτε με με τις λεμονόκουπες αν θέλετε, χέστηκα! Είναι το πλήρες πακέτο σε συκευασία του ενός και κάνει έναν άθεο μπαγλαμά σα και την πάρτη μου, να προσεύχεται σε αόρατες/μαγικές/voodoo/θεόπνευστες/δε ξέρω γω τι δυνάμεις να τον κρατήσουν για πάντα εδώ, στο ΛΙΜΑΝΙ!
Όλες οι φανέλες των ομάδων της Ευρωλίγκας, έχουν στο αριστερό τιραντάκι ραμένο το σήμα της διοργάνωσης, μόνο που στη δική μας είναι χρυσό, πομπώδες, εμφανές παράσημο του τι έχεις να αντιμετωπίσεις στο παρκέ. Και ότι αν θες να το ξεριζώσεις και να το κάνεις δικό σου, θα πρέπει να ΜΟΧΘΗΣΕΙΣ για να το πάρεις από αυτή την ΟΜΑΔΑ! Εμένα δε με νοιάζει να μας το πάρουν. Με νοιάζει και με καίει όμως να τους βγει η ψυχή, να φτύσουν αίμα και αν είναι τόσο μάγκες όσο εμείς πέρυσι, χάρισμά τους! Και κάτι ακόμη. Χαίρομαι να βλέπω κόσμο στο ΣΕΦ. ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ. Το ίδιο και τα παιδια, το βλέπεις στα μάτια τους. Και όχι τίποτα άλλο, το ΑΞΙΖΟΥΝ ρε γαμώτο! Δεν έχω άλλα κουράγια τώρα, το καθαρό μυαλό θα επιστρέψει αύριο λογικά (γιατί Θρύλος και διαύγεια σκέψης δε συνάδουν, χεχε). Περιμένω τα σχόλιά σας αδέρφια, για τη γνωστή πάρλα μας.

Μπονανότε



Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Ολυμπιακός - Καβάλα (113-62)

Γειά σας παιδες!
Ξεκινώ να γράφω αυτό το πόστ την ώρα που το σκορ λέει 80-35 και 4:40 για το τέλος της τρίτης περιόδου... Είχα πεί μέσα μου, ότι θα ποστάρω μόνο αν συντρέχει σοβαρός λόγος και όχι σε κάθε ματς. Τα Ευρωπαϊκά παιχνίδια από μόνα τους είναι σοβαρός λόγος, τα ελληνικά όμως?
Ναι μάγκες, ΝΑΙ! Και θα σας πώ το γιατί. Χθες, παρακολουθούσα εκείνο του ΚΑΟΔ με τη ζέλα. Το πως το πήραν, ούτε αυτοί το ξέρουν (ή μάλλον, το ξέρουν, αλλά το κάνουν γαργάρα). Που κολλάει αυτό με μας? Θα σας πω:
1. Σε δυο ομάδες που η δική μας (λογικά) διέσυρε και το πήραμε σα κάτι τόσο φυσιολογικό, όσο το κατούρημα μετά τις μπύρες, η μιά κέρδισε και η άλλη παρολίγο να κάνει το ίδιο στον "εξασφύριχτρο" τον μεγαλοπρεπή.
2. Αν ακόμα και η (κατά κοινή ομολογία - ναι και δική μου) προπέρσινη πολύ καλή ομάδα του ΠΟΑ είχε ένα ημίχρονο κοντά στους 70 πόντους, χωρίς Αγκωνίδη μέσα παρακαλώ, θα μας είχαν πρήξει τα... συκώτια οι "αντικειμενικοί" για τον "Αυτοκράτορα", την "κορυφαία ομάδα της χιλιετίας", τον "μάγο Ζοτς" κτλ.
Επειδή ΓΑΥΡΟΙ είμαστε και ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΜΕ και μουρμουράμε κάποιες φορές, γιατί ΠΑΝΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ, καλά θα 'ναι όμως και κάποιες άλλες να τα βλέπουμε "από την άλλη με καθαρό το κεφάλι" και δε θα πρέπει ούτε να υπερεκτιμάμε ούτε να υποτιμάμε αυτά που κάνουμε. Και αν γουστάρω κάτι αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις αράδες, είναι ότι παίζουμε χωρίς να ΥΠΟΤΙΜΑΜΕ ούτε τον αντίπαλο που λέγεται Καβάλα (ναι αυτή που βοήθησε πέρυσι για την πρωτιά στην κανονική περίοδο), ούτε κανέναν άλλο. Είμαστε στο 100-46 και βλέπω να πάιζουμε άμυνες γερές και όχι χαλαρές. Γιατί από ΑΥΤΑ τα παιχνίδια βλέπω τον Ολυμπιακό όπως θέλω να τον βλέπω! Γιατί δεν είναι μόνο οι τίτλοι που σε κάνουν μεγάλο, αλλά το DNA σου εν γένει. Και το δικό μας, σε όλα τα αθλήματα, αυτό προστάζει. Ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται πομπώδη αν όχι φανφάρες, σα κείμενο κομματικού οργάνου ένα πράμα, αλλά ειλικρινά ρε αδέρφια, δε μπορώ να το δώ και να το γράψω αλλιώς...
Τα ξαναλέμε καλώς εχόντων των πραγμάτων, την Παρασκευή, μιας και την Πέμπτη θα 'μαι ΣΕΦ για τον Φάρμαρ και την παρέα του και δε νομίζω ότι θα 'χω κουράγια για post. Ελπίζω να 'ναι γεμάτο μόνο, γιατί ΑΥΤΗ Η ΟΜΑΔΑ ΑΞΙΖΕΙ ΠΟΛΛΑ.

ΥΓ: Η καζούρα στον Γκαγκαλούδη και η τσαντίλα του για αυτή, δείχνει αυτό που σας έλεγα και πριν περί DNA... Αφού είχες μεγάλο στόμα βρε Γιαννάκη, σα τους περισσότερους από το σινάφι σου, τι θες τώρα δηλαδή?




Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Κάχα Λαμποράλ - Ολυμπιακός (72-89)... Ρολάρουμε!

Καλησπέραααα!
Δε θα ευλογήσω τα γένια μου ότι το πίστευα, το έγραφα και το έλεγα, αλλά μάλλον μόλις το 'κανα! ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ εμφάνιση, εμφατική και κυρίως, ΠΕΙΣΤΙΚΗ νίκη στην χώρα των Βάσκων και στην έδρα μιας ομάδας που 'χε την τελευταία της ευκαιρία σήμερα για κάτι καλό και την έχασε. Ή καλύτερα, της κόψαμε το βήχα νωρίς-νωρίς, χωρίς να της αφήσουμε περιθώρια πίστης για κάτι καλύτερο. Η ομάδα έπαιξε έξοχα νομίζω, προσηλωμένη (επιτέλους και μετά από καιρό) στην αμυντική της λειτουργία, ήλεγξε τα rebounds και στα μετόπισθεν αλλά και στην επίθεση και κυρίως είχε το γενικό κουμάντο με τον ρυθμό του παιχνιδιού. Έκανε με λίγα λόγια την Κάχα να παίξει όχι γρήγορα όπως συνηθίζει στην έδρα της, αλλά βιαστικά και εκεί νομίζω ήταν το κλειδί της αναμέτρησης.
Μου είναι αφόρητα βαρετό να μιλώ (και να διαβάζω...) για το τι πράξαν οι παίκτες (ειδικά έναν προς έναν), αλλά σήμερα ήταν τόσοι πολλοί που μάλλον θα αναγκαστώ έστω και επιγραμματικά (είπαμε βαριέμαι...). Ο Χάινς, το ταυρί μας, εκτός συναγωνισμού με 18 ποντάκια και όπως πάντα ΜΠΟΛΙΚΗ βρώμικη δουλειά αμυντικά, ο Σπαν στους 14 και 8 assists, ο Πρίντ στους 11 και 6 rebounds, ο Josh Powell με πέρα απόκάθε προσδοκία για την εποχή εμφάνιση (ούτε 15 μέρες δεν έχει το παλικάρι στο λιμάνι) 12 πόντους - 4 rebounds - 2 blocks! Να συνεχίσω? ΟΚ, ο Πέρο (έλα ρε μάστορα!) στους 9 και 5 "σκουπιδια" παραμάσχαλα, ο Σλούκας με καθαρό μυαλό δημιουργικά και 7 ποντάκια, ο Παπ με την ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΗ του ενέργεια, τέλειωσε (κυριολεκτικά!) με το κοντέρ να γράφει 13 π., 9 rebounds και 1 block! Αλήθεια, ακόμα ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ από πολλά αδέρφια εκείνο το "συγγνώμη, έλεγα παπαριές" που το περιμένω από πέρυσι...! Δε πειράζει, άστο να πάει γούρι και φέτος. Δε ξεχνώ ΠΟΤΕ τον Βαγγελάκη που ΠΑΝΤΑ αμυντικά είναι βράχος και είναι να απορεί κανείς πως αυτό το σαμιαμίδι κάνει ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ?
Εν γένει, τους πετάξαμε τα μάτια έξω! Η σούμα στα rebounds (έχω θέμα εκεί, το ξέρω...) έκλεισε στα 27- 43 (!!!) και σχεδόν με "ντάμπλ σκορ" στις assists (11-21). Ήταν ΤΕΤΟΙΑ η διαφορά σήμερα, που αναγκάσαμε το πιστό κοινό της Βιτόρια να γιουχάρει τους φανατικούς της Κάχα και τον Ντούσκο (άλλο Ντούντα, αχ, τι θυμήθηκα τώρα...) μιας και αυτό που βλέπαν τα ματάκια τους εκεί μέσα, είχαν να το ζήσουν από το 2009 και τα play offs απέναντι στην κραταιά Barca!
Σε έναν όμιλο κωλοχανείο, πήραμε ξανά την όλη υπόθεση στα χέρια μας και το σημαντικότερο είναι ότι δείχνουμε να ρολάρουμε! Το πόσο θέλω να πατήσουμε τον Φάρμαρ και την παρέα του την άλλη βδομάδα, δε λέγεται και ελπίζω σε καλή (τουλάχιστο) παρουσία κόσμου. Για πάμεεεε.

Μπονανότε

ΥΓ: Ο Μπαρτζώκας δείχνει να βρίσκει και αυτός σιγά-σιγά τα πατήματά του. Μου άρεσε στα τελευταία δυο παιχνίδια, και ΟΧΙ δεν είναι επειδή νικήσαμε. Και στη ζέλα φύγαμε με το ροζ φύλλο, αλλά η ξενέρα μου δεν είχε όρια...

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Παρτιζάν - Ερυθρός Αστέρας (78-92)

Χαιρετώ! Δε πόσταρα κάτι χθες βράδυ γιατί από ένα σημείο και μετά την "πάτησα" και εγώ ο ίδιος σα τους παίκτες μας. Χαμήλωσα την κρατική, είχα βρεί και ένα καλό link για το ματσάκι με την Κούλα που stream-αρε απίστευτα καλά και ξεχάστηκα μέχρι... τη στιγμή που γυρνώ λίγο την καζάνα μου και βλέπω το Περιστέρι να μας έχει φτάσει και άρχισα τα μπινελίκια. Κακώς, ΚΑΚΙΣΤΑ, γιατί και εγώ ο ίδιος απαξίωσα μια πολύ καλή ομάδα (για τα κυβικά της), μαχητικότατη, οπότε πως είχα τα μούτρα να γαμωσταυρίζω και από πάνω? Έπιασα τον εαυτό μου να ζητά επί της ουσίας - έστω και υποσυνείδητα 20-άρες με την όλη συμπεριφορά μου, οπότε σταματώ εδώ την κουβέντα μιας και δε με παίρνει...
Άρα πάω παρακάτω και σε κάτι που δυστυχώς δεν είχα την τύχη να δω, αλλά περίμενα πως και πως την τελική του έκβαση. Τα αδέρφια περάσαν από την "Χάλα Πιονίρ" σα σίφουνες και δείχνουν μετά και την πρώτη νίκη στο Eurocup, ότι σα κάτι καλό πάει να γίνει τη φετινή σεζόν, ύστερα από 6 ολόκληρα άνυδρα χρόνια, αν δε μ'απατά η ολοένα και ασθενέστερη μνήμη μου. Στα χνάρια μας λοιπόν, με επιβλητικό διπλό στην έδρα του "καθεστωτικού" αντιπάλου και με τέτοια διαφορά πόντων, που αν δε χύσει την καρδάρα με το γάλα στη συνέχεια, θα παίξει καθοριστικότατο ρόλο.
Θα προσπαθήσω κατά τη διάρκεια της χρονιάς, να σας κρατώ ενήμερους και για τον Αστέρα (έστω όσους ενδιαφέροντε...) αν και δεν έχω βρεί ακόμη "άκρες" καλές με βιντεάκια και καλό ρεπορτάζ.
Για τα δικά μας, εντός εβδομάδας με νέο ποστ.
Καληνύχτααααα!

Βιντεάκι εδώ!



Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Αρμάνι Μιλάνο - Ολυμπιακός (71-84)


Καλησπέρες (πολλές, Παρασκευή είναι)!
Πρώτα τα καλά που είναι και αυτονόητα. Κερδίσαμε. Κερδίσαμε χρόνο, κερδίσαμε ψυχολογία και πλέον είναι στα χέρια μας καθαρά η υπόθεση πρόκριση, κάτι που δεν ίσχυε μέχρι και πριν το τζάμπολ της χθεσινής αναμέτρησης. Αν μας κάνει κανά δωράκι σήμερα το βράδυ και ο Μπόζα, θα πρέπει να στείλουμε κανά κουτί γλυκά εκεί προς Κροατία μεριά και μάλιστα από τα καλά (πρέπει να του αρέσουν, τα ‘χει τα κιλάκια του...). Ο Βαγγελάκης συνεχίζει να ‘ναι «ορχήστρα» και όχι απλά «εργαλείο», ο Παπ με εμφανίσεις σα και τις χθεσινές δικαιώνει όλους εμάς που λέγαμε για το χρόνο συμμετοχής του και ο Μαυροειδής την αφεντιά μου (χεχε!), που φώναζα με τα ποστ μου (κυρίως στο Red Planet) ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΠΕΤΑΜΑΤΟΥ το παληκάρι. Όχι για πρώτο 5αρι, αλλά όχι και για «τα βράχια» παίχτης Εθνικής..! Όπερ και σημαίνει ότι κατά πως φαίνεται θα πρέπει στις χειμερινές αγορές μας να κοιτάξουμε εκεί για κάτι ΚΑΛΟ (τα κεφαλαία όχι τυχαία...) και μόνο (τραυματισμών παραλειπομένων βεβαίως και κούφια η ώρα που τ’ακούει!).
Στα κακά ότι η Αρμάνι, έδειξε ακόμη μια φορά το ΠΟΣΟ ΑΣΧΗΜΑ ΣΤΗΜΕΝΗ ΟΜΑΔΑ είναι. ΣΙΓΟΥΡΑ παίξαμε άμυνα χθες με μεγαλύτερη διάθεση, αλλά με αυτό το «πράμα» για αντίπαλο, δεν είμαστε για ασφαλή συμπεράσματα... Θα πρέπει να περιμένουμε το παιχνίδι με την Κάχα για να αρχίσουμε να παίρνουμε θάρρος νομίζω. Ο Powell δε μπορεί να κριθεί βεβαίως, μιας και ο άνθρωπος περισσότερο ήταν σε αεροπλάνο τις τελευταίες μέρες, παρά σε basketball court. O Πέρπε δείχνει να ντεφορμάρει, αλλά καλύτερα τώρα – παρά μετά, όταν και θα «σφίγγουν τα γάλατα» και θα τον χρειαζόμαστε επί της ουσίας. Ο Άντιτς δείχνει να ‘ναι σε χειρότερη κατάσταση όλων. Ούτε μόνος του κάτω από το καλάθι δε μπορούσε χθες να σκοράρει και νομίζω ότι το ξέρει καλύτερα από εμάς, μιας και δείχνει να 'ναι απίστευτα αγχωμένος. Η τελική διαφορά πόντων με «τα κουστούμια» χθές, σε περίπτωση ανάγκης (ισοβαθμίας), θα ‘ναι μια καλή προίκα και πάμε για άλλα τώρα. Ο coach ήταν καλός χθες. Δείχνει να εναρμονίζεται με το DNA μας τουλάχιστο στο θέμα, «παίζω αποτελεσματικά, όταν είμαι με την πλάτη στον τοίχο». Αλήθεια, αυτός ο ανεκδιήγητος, διοπτροφορο-τρέντουλας, Σκαριόλο, είναι τοπ προπονητής? Μάλιστα... Το ‘χω ξαναπεί ρε αδέρφια, πέρα των κουμπάρων, οι διαφορές είναι ΧΑΩΔΕΙΣ με τους υπόλοιπους ανά τας Ευρώπας προπονητές (συμπεριλαμβανουμένου και του Μεσίνα και ας μου χρεώσετε βλασφημία εδώ), οπότε... Από τη στιγμή που δεν μπορούμε να ‘χουμε τον Σοφό, καλύτερα κάποιον Έλληνα και δη τον ευρέως tag-αρισμένο ως «πιο ελπιδοφόρο της γενιά του» (και όχι μόνο θα προσέθετα), παρά κανά μυρωδιά σα και τον προαναφερθέντα...
Σάλπισμα αντεπίθεσης? Μακάρι... Καιρός ήταν!

ΥΓ: Για το Disqus το ψάχνω ακόμη παιδιά, sorry για τις όποιες αργοπορίες των σχολίων σας (όχι πολύς χρόνος ελεύθερος με δυο μικρούς αντάρτες σπίτι...) .

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Με τη Θύρα 7 στη φανέλα!

Καλησπέρα αδέρφια! Μπορεί να είμαστε μπασκετικό blog και "σπυριάρηδες" μολυνσμένοι, όμως πάνω απ΄όλα είμαστε  Γαύροι! Και επειδή ο Θρύλος σε αντίθεση με όλους τους άλλους είναι ενιαίος, αδιαίρετος και ΕΝΑΣ, από καιρό σε καιρό θα έχουμε και τέτοιου είδους σφήνες. Είμαι από αυτούς που δηλώνουν υποστηρικτές των συνδέσμων. Μπορώ να καταλάβω το λόγο που πολύς κόσμος δε τους γουστάρει, όμως δε μπορώ να καταλάβω γιατί τα παιδιά των συνδέσμων τους δίνουν έτσι εύκολα αυτές τις λάβές? Ο Θρύλος ο ίδιος ΔΕΝ είναι σύλλογος, club, δε ξέρω 'γω τι άλλο όπως το 99% των σωματείων ανά την υφήλιο αναφέρει στο καταστατικό του(ς) και την ονομασία του(ς). Η δική μας πάντως αναφέρει ξεκάθαρα πως αποτελεί ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΦΙΛΑΘΛΩΝ. Και στην πράξη ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ φορές (αν και έχω κάποια παραπονάκια για το τμήμα μπάσκετ όμως ρε αδέρφια...) έχουν σταθεί δίπλα στην ομάδα με χιλιάδες τρόπους, την ώρα που όλοι οι άλλοι πουθενάδες, αναλώνονται σε λόγια και ψευτομαγκιές. Όταν ήρθε η ώρα μηδέν για τη μήτρα του πάθους μας, τον Ερασιτέχνη, ο κόσμος σύσσωμος με μπροστάρη την 7, έβαλε πλάτη και κράτησε ζωντανό το κύτταρο. Δείτε τους απέναντι που έχουν φτάσει (κατά τ'άλλα "αιώνια πιστός" ε..?)! Έτσι λοιπόν φτάσαμε σε αυτό που βλέπετε. Με την Θύρα 7 στη φανέλα, για να βλέπουν και να σκυλιάζουν, γιατί όση λάσπη και να ρίχνουν, ΞΕΡΟΥΝ! Πρέπει οπωσδήποτε να βρω μια για τη καθημερινά αυξανόμενη "συλλογή" που θα αφήσω στους γιούς μου παρακαταθήκη, χεχε!
Θα προσπαθήσω μετά το σημερινό κρίσιμο ματς με την Μιλάνο, να ποστάρω - αλλιώς αύριο και με καθαρό μυαλό, είτε πάει καλά, είτε στραβώσει (φτου-φτου)...
Τα λέμε!

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Ολυμπιακός - ΚΑΟΔ (103-67)

Πρώτη "κατοστάρα" για φέτος, με ερχομό Powell, καλό μπάσκετ, Μαυροειδή και Γκέτσε σε διψήφιο (!) και ήττα βάζελου από τον Ίκαρο Καλλιθέας συνέθεσαν ένα αν μη τι άλλο, ευχάριστο Κυριακάτικο απόγεμα. Βασικά κλειδώθηκε για τα καλά η πρώτη θέση της regular season ΤΟΣΟ ΝΩΡΙΣ και εδώ φαίνεται ξεκάθαρα ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ σεβαστήκαμε (αν το διαβάσεις ανάποδα, πόσο συντηρητικά το πήγε ο Μπαρτζώκας στο ΟΑΚΑ το ματς...) την και αυτοαποκαλούμενη Νο1 Ευρωπαϊκή ομάδα για τον αιώνα που διανύουμε (κατουρείστε και λίγο ρε παληκάρια!). Και επειδή η ισοπέδωση είναι από τα αγαπημένα μας sport εν γένει, υπενθυμίζω ότι μια βδομάδα πριν τον Ίκαρο τον πήραμε με 53-97. Σπαν και Πρίντ σε κέφια, Πάπ και Χάινς σε πτήσεις (έσβησαν τα φώτα από την τάπα του αγαπημένου μου "μικρού" - δες βίντεο εδώ) και με έναν Γκέτσε που ειλικρινά δε καταλαβαίνω γιατί τα ΜΜΕ και (πιθανόν) ο Μπαρτζώκας έχουν στην μπούκα (μαζί με μια μερίδα ημέτερου φιλάθλου κοινού). Αν είναι θέμα "πειθαρχικού", πάω πάσο, αλλά εγώ από τα καλοκαιρινά φιλικά ακόμη γιατί τον βλέπω καλύτερο από πέρυσι? Τι ξαφνικά μας χάλασε δε ξέρω. Το τι έχω ακούσει/διαβάσει για αυτό το παιδί, δε λέγεται. "Χοντρός", "τεμπέλης", "λίγος".... Προσωπικά τον θεωρώ μια πολύ αξιόπιστη λύση, έναν ιδιαίτερα καλό ρολίστα που αν πάρει παιχνίδια, έχει το τσαγανό όπως έδειξε και στην σειρά των τελικών με τον ΠΟΑ να ΒΟΗΘΗΣΕΙ! Για τον Βαγγελάκη τον Μάντζαρη το μόνο που έχω να πω είναι ότι συνεχίζει την ανοδική του πορεία και στο αμυντικό Βατερλώ των προηγούμενων Ευρωπαϊκών κυρίως ματς, ήταν η μισή ομάδα. Αναρωτιέμαι μόνο γιατί ακόμη δεν έχει πιστέψει στον εαυτό του επιθετικά? Καλό σουτ έχει, κότσια επίσης, οπότε...
Επειδή δε χρίζει κάτι άλλο περαιτέρω σχολιασμού, θέλω να ελπίζω ότι η "σιγουράτζα" της Α1 πλέον θα δώσει νέα ώθηση και θα ξεκινήσουν τα διπλά στην Ευρωλίγκα άμεσα. Άντε και καλή μας βδομάδα!

Εν αρχή ειν' ο λόγος...

Χαιρετώ!
Στριφογύρναγε στο μυαλό μου καιρό τώρα κάτι τέτοιο. Ένα blog για να ξεχαρμανιάζω, χωρίς να χρειάζεται να περιμένω σε ερυθρόλευκα ή μη sites τα post μου για το πότε και αν εμφανισθούνε, πότε θα απαντήσουν τα παιδιά εκεί μέσα και αν εμφανισθούν και αυτών οι απόψεις κτλ. Και το "κακό" είναι ότι σε κάτι εμφανίσεις σα και τη χθεσινή με την Τσεντεβίτα απλά ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ τον admin του κάθε site για το πότε θα ευαρεστηθεί να κάνει approve το σχόλιο σου! Βράζεις, καίς ολόκληρος και θέλεις να δείς τι πιθανόν είδαν οι άλλοι που εσύ έχασες. Που διαφωνούν και που συμφωνούν οι απόψεις σας ρε αδερφέ?! Οπότε... εγένετο Red & White Basket Ball Diaries.
Αν και δεν είμαι νέος στην blog-όσφαιρα, πρώτη φορά δοκιμάζω στα Ελληνικά, δανειζόμενος κάποια πράγματα που είδα αλλού τόσο καιρό και μου αρέσαν. Δοκίμασα και νομίζω επιτυχώς εγκατέστησα το Disqus, ένα software που δίνει την άνεση για κουβέντα άμεση, χωρίς την απαραίτητη συγκατάθεση μου (νομίζω δηλαδή...) στα comments σας. Τουτέστιν και αν ισχύουν όλα τα αυτά που διάβασα για αυτό, ξεχαρμανιάστε και 'σεις ελεύθερα χωρίς την παρουσία μου. Δεν έχω θέμα με τα μπινελίκια, γήπεδο είναι και δω κατά ένα τρόπο, αλλά θα ήθελα αν είναι δυνατό να γίνει με λίγη τύχη ένα μέρος για gathering μπασκετικών και μη Ολυμπιακών που να ΄χει σα νούμερο 1 σκοπό τη "σπυριάρα" και την αγάπη μας προς αυτή και όχι πεδίο μάχης. Σε περίπτωση εμφάνισης "αλλόθρησκων" και 'κει είμαι ΟΚ. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΚ ΟΜΩΣ με οποιασδήποτε μορφής χουλαγκανισμό, "δικών μας" ή μη, ακόμα και αν αυτός "εκφράζεται" μέσω πληκτρολογίου. 'Nuff said.
Είμαι από αυτούς που στεναχωρήθηκαν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ με το φευγιό του Ντούντα. Είμαι από αυτούς που τον έχουν ΠΟΛΥ ΨΗΛΑ και είμαι από αυτούς που στο πρόσωπο του Μπαρτζώκα έβλεπαν μέχρι πριν από λίγες ώρες, μια καλή μαγιά προπονητικής. Δε θεωρώ επουδενί ότι είναι "άσχετος" όπως γράφεται και ακούγεται πυκνότερα από χθες, αλλά αρχίζω να φοβάμαι ότι πιθανόν ανέλαβε κάτι που δε μπορεί να κάνει κουμάντο. Τον θυμάμαι πέρυσι με τον Πανιώνιο εναντίον μας να μπινελικώνει, να διαμαρτύρεται, να μην κάθεται κάτω λεπτό και να κοουτσάρει - πράγμα που ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ στα μέχρι τώρα παιχνίδια της ομάδας. Το passing game των φιλικών πήγε περίπατο, η ομάδα δείχνει να μην έχει ίχνος τσαμπουκά και επιθετικότητας, η άμυνα είναι "για τα τρία έλατα" και οι δηλώσεις του σχεδόν εξοργιστικές. Δε βγάζω έξω τους παίχτες, αλλά ρε γαμώτο μου, εδώ πέρα δε  βλέπουμε  ίδια ομάδα με πέρυσι, αλλά  ίδιο ρόστερ και νομίζω ότι γίνεται αντιληπτό το τι θέλω να πω. Τίποτα από τα περυσινά δε φαίνεται να 'χει απομείνει και όλα αυτά περί άγχους και πίεσης τα ακούω βερεσέ για να μη πώ τίποτα χειρότερο.
Διάβασα δηλώσεις παιχτών να μιλάνε για "πίεση" και ότι "δε μπορούν να κερδίζουν συνέχεια με 30 πόντους διαφορά". Ποιος σας το ζήτησε ρε παιδιά γιατί θα τρελλαθούμε τώρα? Ο κόσμος άρχισε να γουστάρει ξανά όχι γιατί κερδίζατε, αλλά γιατί βγάζατε αυτό το "πάνω απ' το πτώμα μου" feeling που είναι ένα με το DNA του Ολυμπιακού. Που 'ναι η άγνοια κινδύνου, το μάτι που γυάλιζε, ή στην τελική ποιος σας ζήτησε το repeat? ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ βάλατε στις πλάτες ένα βάρος κατα πως φαίνεται δυσβάσταχτο. Εκτός αν για γούρι ή από συνήθεια που έγινε λατρεία, γουστάρετε να παίζετε με την πλάτη στον τοίχο. Τι να πώ? Οψόμεθα. Πάντως έτσι πως βαδίζουμε, δε φαίνεται να μπορούμε διπλό στην Ιταλία και δε νομίζω ότι θα αντέξω τον Μπουρούση και τον Φώτση να μας κάνουν πλάκα. Δε διαφωνώ ότι τα πόδια είναι βαριά τα άτιμα από την προετοιμασία και ότι το ρολάρισμα λογικά θα βγει κάπου στον Γενάρη, αλλά τι να το κάνουμε ρε αδέρφια αν είμαστε εκτός Ευρωλίγκας, τι? Προσωπικά όχι μόνο ΠΙΣΤΕΥΩ την ομάδα αλλά τρέφω κάποιες (έστω και μικρές πια) ελπίδες για τον coach. Πιστέψτε στους εαυτούς σας εσείς πρώτα και 'μεις εδώ είμαστε. Όπως πάντα.

ΥΓ: Οι πρόεδροι τι θα κάνουν για αυτό άραγε? Θα βάλουν πλάτη και αν ναι, που?
ΥΓ2: Νομίζω ότι με ένα διπλό, θα έρθει η απαραίτητη ηρεμία. Αρκεί να έρθει...
ΥΓ3: Κακό το ότι έφυγε ο Dorsey, καλό που κινηθήκαμε γρήγορα με τον Powell. Χρειαζόμαστε και άλλο 5αρι όμως, γιατί παιχνίδι στο "ζωγραφιστό" δεν έχουμε δεί ούτε...ζωγραφιστό!