Καλησπέρα!
Πάμε σε ένα διαφορετικό post από τα συνηθισμένα μας, εδώ στο Diaries...
Χθες
βράδυ και εν μέσω ξενέρας για την πορεία της Εθνικής στη Σλοβενία (και της
στοχοποίησης του Σπανούλη – μη τα ξαναλέμε, θα έρθει η ώρα τους...), βρήκα και
έκανα re-tweet ένα γκάλοπ του ESPN το οποίο και ψάχνεται μέσω του κοινού για να
βρει τον No1 trash talker στην ιστορία του αθλητισμού (έχει hash #BestTrashTalker, για όποιον ενδιαφέρεται). ΟΚ, μέχρι στιγμής - από όσο είδα,
οι απαντήσεις είναι συντριπτικά για αθλητές από τις ΗΠΑ και από αθλήματα που
ξέρουν στις ΗΠΑ (δεν είδα κάποιον ποδοσφαιριστή για παράδειγμα), αλλά αυτό δε
σημαίνει ότι κάποιος δε μπορεί να ψηφίσει κάποιον άλλο...
Το ότι
και το δικό μου μυαλό, όπως εύλογα υποψιάζεστε στη σπυριάρα πήγε πρώτα λες και
δεν υπήρχε κάποιο άλλο άθλημα στη database μου, είναι σαν αυτό που έλεγε ο
Μπλεκ (“χέζουν οι αρκούδες στο δάσος”?). Η πλάκα όμως δεν ήταν αυτό. Σχεδόν
"αναγκαστικά" και η δική μου κούτρα, NBAers άρχισε με μιας να
κατεβάζει, ύστερα από ένα πρώτο indexing... Δε ξέρω αν είναι λόγω "πλύσης
εγκεφάλου" (γιατί ποιος δε μεγάλωσε με αυτούς που θα δείτε παρακάτω?), το
μόνο σίγουρο πάντως είναι, ότι εκεί το trash talking δε είναι και δε θεωρείται
κάτι κακό, όπως θέλουν να μας περάσουν στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού!
Είναι μέρος του παιχνιδιού και του show (τόσο απλά). Λες και έχει κάποια σχέση,
ο τσαμπουκάς ενός αθλητή και τα "γαλλικά" που ρίχνει στο court, με τη
βία και την ανεγκεφαλιά στις κερκίδες...
Είναι
αλήθεια δε, ότι ο αθλητισμός και ιδιαίτερα τα ομαδικά sports, έχουν άκρως
αντρική προσέγγιση και εκτόνωση (sorry ladies). Είναι αρένα από την οποία θα
βγει ένας ή μια πλευρά και δεν είναι διόλου τυχαίο, πως ό,τι ομάδα και να
υποστηρίζει κάποιος, υπάρχουν κάποιοι παίχτες που λατρεύονται (γιατί είναι σε
"εμάς") και κάποιοι άλλοι που λατρεύονται να μισιούνται (γιατί είναι
στους "άλλους"). Γιατί μη μου πει κανείς, ότι υπάρχει έστω ένας που
να 'χει έστω αμυδρή σχέση με το basketball και δε γουστάρει τον Saras... Και
ξέρω πολλούς βάζελους, που νιώθαν το ίδιο για τον Teodosic (όχι όμως για τον
Woods, χεχε...)! Η τσογλανιά, ο κωλοπαιδισμός και η μανούρα, είναι φύση
στοιχεία, των ομαδικών sports και λυπάμαι, αλλά 9/10 αθλητές που από μικρός
γούσταρα και είχα πόστερ στο δωμάτιό μου, ήταν λέρες και όχι role models!
Από τον
Paul Gascoigne, στον Eric Cantona και από τον Charles Barkley στον
"Μότσαρτ", ευτυχώς υπήρχε πολύ πράμα για να διαλέξω από τη δεξαμενή,
να συνταχθώ ή να αντιπαρατεθώ. Ειδικά ο αδικοχαμένος Drazen, πρέπει να 'χε
ακούσει ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ από τον δεύτερο, τα περισσότερα γαμωσταυρίδια και μπινελίκια
από οποιονδήποτε άλλον... Ακόμη θυμάμαι ΕΝΤΟΝΑ το πρωινό της είδησης του χαμού
του και τη στεναχώρια που είχα... Επίσης θυμάμαι την έκπληξη στα μάτια του τότε
κολλητού μου, που ήταν βάζελος και μου είχε πρήξει τα @#! τις προηγούμενες
μέρες, ότι "θα έρθει για να επαναφέρει τον Παναθηναϊκό στην κορυφή".
Νόμιζε ότι τον "μισούσα" και όχι, ότι “λάτρευα να τον μισώ"... Ο
αθλητισμός είναι πάθος και οι αθλητές που προκαλούν τέτοια, είτε είναι από τη
μεριά σου - είτε από την άλλη, είναι και αυτοί που κάνουν το παιχνίδι να
ξεχωρίζει και να το περιμένεις πως και πως... Να αρπάζεις τις μπύρες σου και
τους φίλους (τόσο κλισέ και τόσο αλήθεια) και να γίνεται το σαλόνι σου,
Χιροσίμα! Να μουρμουρά δίχως ίχνος κατανόησης η γκόμενα ή η γυναίκα σου, για
αυτό hate look που παίρνουν τα μάτια σου, κατά τη διάρκεια ενός derby και που ότι και αν λέει, πάει στο
βρόντο!
Για
κάποιον πολύ παράξενο λόγο λοιπόν, μου είναι πιο εύκολο να βρίσκω το “αγαπημένο
μου” παίκτη, δίσκο ή βιβλίο από το να φτιάχνω μια δεκάδα ή μια πεντάδα. ΟΚ, το
γ*μησα λίγο, γιατί τώρα που το σκέφτομαι ξανά, και στο θέμα μας και στους
δίσκους και παντού, έχω πάντα κάνα – δυο, που κονταροχτυπιούνται για την
κορυφή... Chuck Berry και Little Richard, Ramones και Johnny Thunders, Sopranos
και Wire, Bukowski και James Ellroy, η λίστα τελειώνει εκεί που τελειώνει και ο
ορίζοντας από τα ματιά σου... Έτσι και για αυτό που ρωτά το ESPN, κατέληξα σε
δυο τυπάδες (ω της έκπληξης!):
Reggie Miller και Larry Bird, τα δικά μου pick - Κύριοι! Λίιιιιιγο πιο πίσω έρχονταν ο MJ23 και ο
(πολυ-αγαπημένος μου) Charles Barkley, αλλά τι να κάνεις? Οι συγκεκριμένοι δυο,
είναι trash talking legends! Η προφανής επιλογή του Dennis
Rodman, απορρίφθηκε άμεσα ως κάτι υπέρ του δέοντος “καραγκιοζέ”, παρόλο που και
αληταράς ήταν αλλά και έπαιξε στις δυο από τις τρεις συμπάθειες μου, εκεί στο
Αμέρικα (Detroit Pistons, Chicago Bulls).
Κάπου εδώ
θα έμπαιναν και οι λόγοι για αυτές μου τις επιλογές, αλλά ελάτε τώρα, δεν είναι
προφανείς (για να μην πω, ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΟΙ)? Δε θα πιάσω Ευρώπη ακόμη, γιατί είμαι
σίγουρος ότι το ποστ θα σας αρέσει πολύ και θα σας χαλαρώσει από τα νεύρα που
έχουμε με τον Βαζελακόπουλο τόσο, ώστε στα comments η κουβέντα να ξεφύγει και
σε άλλα μονοπάτια..! Πριν σας δώσω λόγο, σας προτείνω (με ησυχία, τσιγάρο και
μπύρα – είπαμε κλισέ!), να δείτε και το παρακάτω επεισόδιο, από την
καταπληκτική σειρά documentaries του ESPN (πάλι...), “30 for 30 Winning Time:
Reggie Miller VS The New York Knicks” (πρώτα) και αν αντέχετε ακόμη (το ξέρω πως
αντέχετε), τρία parts για τον σπουδαιότερο λευκό που πάτησε παρκέ στο ΝΒΑ (και
όχι μόνο)...
“I’m just looking around to see who’s gonna finish
second.” - Larry Bird
Winning Time: Reggie Miller VS The New York Knicks
Larry Bird Trash Talking part1
Larry Bird - more Trash Talking, Fights and Confrontations part2
Larry Bird - Confidence and even some more Trash Talking part3
Larry Bird Trash Talking part1
Larry Bird - more Trash Talking, Fights and Confrontations part2
Larry Bird - Confidence and even some more Trash Talking part3