Όταν τον Δεκέμβρη ο manos_d με ενημέρωσε ότι σκέφτονται με μια παρέα φίλων να ταξιδέψουν στην Κωνσταντινούπολη για το παιχνίδι «Efes – Ολυμπιακός» και μου πρότεινε να τους ακολουθήσω, απάντησα σχεδόν αμέσως θετικά.

Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο «Ataturk» το μεσημέρι της Τετάρτης. Είχα ξεκινήσει μόνος το ίδιο πρωί από ένα χωριό των Χανίων και, αφού προηγήθηκε ταξίδι μίας ώρας με το ΚΤΕΛ για το τοπικό αεροδρόμιο, ακολούθησαν 2 πτήσεις ώστε να βρεθώ στον τελικό μου προορισμό. Ποιος ήταν αυτός; Η Istanbul φυσικά.

Διακόσια περίπου μέτρα από την πλατεία Taksim θα συναντούσα μια παρέα πέντε ατόμων οι οποίοι είχαν ήδη φτάσει στο δωμάτιο που θα μας φιλοξενούσε. Με τους τέσσερις μάς ένωνε μόνο η αγάπη για τον Ολυμπιακό. Με τον πέμπτο, ούτε καν αυτό. Αφού ξεφόρτωσα τις αποσκευές, συστηθήκαμε, είπαμε χαριτολογώντας μερικά συνθήματα για την ομάδα και βγήκαμε έξω για μια πρώτη περιήγηση. Κατεβήκαμε την Istiklal κατευθυνόμενοι προς τον πύργο του Galata (τουρκ. Galata Kulesi), χαζέψαμε μερικά μαγαζιά, καθίσαμε για φαγητό και κλείσαμε τη βραδιά με παραδοσιακό τσάι και αργιλέ. (Για το φαγητό δε θα γράψω, επειδή δεν καταναλώνω κρέας και θα υποστώ bullying στα σχόλια, οπότε θα προτιμήσω να αποφύγω περαιτέρω αναφορές.)

Το επόμενο πρωί της Πέμπτης, περάσαμε στην απέναντι πλευρά του Κεράτιου κόλπου, ξεκινώντας από το Kapali Carsi (μεγάλο παζάρι). Μπαίνοντας στην αγορά, αμέσως συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για έναν δαιδαλώδη χώρο με πάμπολλα μαγαζάκια τα οποία απευθύνονται κυρίως στους τουρίστες. Οι τιμές είναι σχεδόν πάντα προσαυξημένες και, αν θες να ψωνίσεις κάτι και σέβεσαι τον εαυτό σου, ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις παζάρι. Ξέχασα να αναφέρω ότι κανείς μας δεν είχε επισκεφτεί την Istanbul στο παρελθόν, οπότε, όπως καταλαβαίνετε, οι Τούρκοι πωλητές μας γλέντησαν. Βγήκαμε από την αγορά με ένα σωρό μπαχαρικά τα οποία δεν είμαι σίγουρος ότι ταιριάζουν με τα αυγά μάτια που είμαι ικανός να μαγειρέψω.

Πήραμε βέβαια και τα μπρικάκια μας. Εντάξει, αυτά όλο και σε κάποια βιβλιοθήκη θα τα ταιριάξουμε. Συνεχίσαμε με τα πόδια προς «μπλε τζαμί» ή «τζαμί του σουλτάνου» (τουρκ. Sultanahmet Camii), όμως δεν μπορέσαμε να μπούμε γιατί ήταν ώρα προσευχής, οπότε θα επιστρέφαμε μετά την επίσκεψη στην Αγιά Σοφιά η οποία εξωτερικά είναι άκρως εντυπωσιακή και βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Από τον εσωτερικό της χώρο, προσωπικά απογοητεύτηκα. Εντάξει, θα μου πείτε, μια εκκλησία είναι -- και θα έχετε δίκιο. Πρέπει να αναφερθεί όμως ότι έχουν όντως καταστραφεί τα περισσότερα ψηφιδωτά και ο χώρος έχει αλλοιωθεί σε τεράστιο βαθμό. Ακολούθησε η επίσκεψή μας στην υπόγεια δεξαμενή (τουρκ. Yerebatan Sarnici) που μας εντυπωσίασε όλους με το μέγεθος και την αριστοτεχνική κατασκευή της. Τελειώνοντας και από το Yerebatan επιστρέψαμε στο μπλε Τζαμί και οκ, είδαμε μουσουλμάνους να προσεύχονται. Πάρα πολύ ενδιαφέρον (not!). Ακόμη μια εντυπωσιακή εξωτερικώς εκκλησία, στην οποία μπαίνοντας κυριαρχεί η απλότητα (για την είσοδο σε όλους τους παραπάνω προορισμούς αναφέρω εδώ, ότι γινόταν πάντα έλεγχος ασφαλείας τύπου αεροδρομίου). Κάναμε ένα διάλειμμα για φαγητό και προχωρήσαμε προς TopKapi. Εκεί κάναμε βόλτα στους κήπους και, μιας και η ώρα ήταν ήδη περίπου 16:00, αποφασίσαμε να αφήσουμε το εσωτερικό του παλατιού για την επόμενη επίσκεψή μας.

Ο αγώνας της ομάδας ήταν προγραμματισμένος για τις 20:30 και στις 18:00 έπρεπε να είμαστε στο ξενοδοχείο της ομάδας ώστε να παραλάβουμε τα εισιτήρια. Αφού, για χιλιοστή φορά στην Istanbul, περάσαμε από έλεγχο ασφαλείας, στις 18:10 βρεθήκαμε στη υποδοχή του ξενοδοχείου. Κοιτάζοντας στο βάθος, ο Μάνος είδε τον Πρίντεζη και τον Παπανικολάου να παίρνουν ένα ελαφρύ γεύμα. Επόμενη σκέψη ήταν η επιλογή «στρατηγικού» σημείου ώστε να έχουμε τις περισσότερες πιθανότητες «σύγκρουσης» με οποιοδήποτε μέλος της ομάδας. Ψάχνοντας στο σαλόνι, συναντήσαμε τους κυρίους Γιώργο Αγγελόπουλο και Γιώργο Σκινδήλια, τους οποίους πλησιάσαμε και μας υποδέχτηκαν με τρομερή ευγένεια και χαμόγελο. Ανταλλάξαμε χειραψίες, είπαμε δυο κουβέντες και όταν απομακρυνθήκαμε συνειδητοποίησα ότι από το «τρακ» της συνάντησης, αγνοήσαμε εντελώς τον κύριο Σκινδήλια. Λίγο αργότερα πετύχαμε τον προπονητή της ομάδας David Blatt, να βγαίνει από έναν ανελκυστήρα και κυριολεκτικά όλος ο κόσμος, μαζί και εμείς, του «επιτεθήκαμε», για μια αναμνηστική φωτογραφία. Οι πόνοι της μέσης του ήταν κάτι παραπάνω από εμφανείς. Ακολούθησε φωτογραφία με το παρεάκι Πρίντεζη, Παπανικολάου, Μάντζαρη και Βεζένκοφ. Αλλού πετύχαμε τον Γιώργο Μπόγρη, ο Μιλουτίνοφ απλά πέρασε βιαστικός, αλλού τον Toupane, αλλού τον Goss και αλλού τον γεμάτο χαμόγελο και ενέργεια Briante Weber. Το συναίσθημα ήταν όπως οι αναμονές σε αεροδρόμιο κάποιας μεγάλης μεταγραφής, μόνο που αυτήν τη φορά ήταν όλα τα μέλη της ομάδας. Βρισκόμασταν δίπλα τους δύο ώρες πριν το παιχνίδι και αισθανόμασταν και εμείς μέλη της ομάδας. Ήμασταν πολύ κοντά, τόσο κοντά που πιστεύαμε ότι με μια κουβέντα μας θα τους ωθήσουμε να παίξουν ακόμη πιο δυνατά.

Για τους παίχτες όμως, αυτό που συνέβαινε ήταν ρουτίνα. Δεν συμμερίστηκαν τον δικό μας ενθουσιασμό. Δεν είδαμε στα βλέμματά τους τη σπίθα της νίκης και ακόμη και κάποιες απαντήσεις τους μας προβλημάτισαν σχετικά με την πιθανή έκβαση του αγώνα. Είχαμε υπόψη μας ότι επρόκειτο για μια δύσκολη αποστολή, αλλά στο ταξί για το γήπεδο, βάσει όσων είχαμε αντιληφθεί, συνειδητοποιούσαμε ότι το θετικό αποτέλεσμα ήταν ακόμη πιο μακριά από αυτό που πιστεύαμε. Μπήκαμε στο γήπεδο, βρήκαμε τις θέσεις μας, οι οποίες λογικά ήταν από τις χειρότερες, αν όχι οι χειρότερες του γηπέδου, και παρακολουθήσαμε το ζέσταμα των ομάδων. Εκεί λοιπόν ανάμεσα σε ακόμη 50 περίπου οπαδούς του Ολυμπιακού, σχολιάστηκε ότι ακόμη και αυτές οι «κακές» θέσεις ήταν αρκετά καλύτερες από πολλές «μέτριες» θέσεις του ΣΕΦ, καθώς επίσης ότι μας ήταν πολύ ξένη η απουσία του Βασίλη Σπανούλη από το παρκέ. Ο αγώνας ξεκίνησε, μπήκαμε δυνατά στην άμυνα και ωθήσαμε την Efes σε επιθέσεις εκτός ρακέτας. Αρχικά ήταν αρκετά εύστοχοι από μακρυά αλλά κλείσαμε το α΄ δεκάλεπτο όντας μπροστά. Στο β΄ μπήκαμε πάλι καλά αμυντικά, περάσαμε μπροστά ακόμη και με 7 πόντους, νομίζω, αλλά στη συνέχεια, μετά από ένα επιθετικό και αμυντικό blackout, κλείσαμε το ημίχρονο όντας πίσω στο σκορ. Το τρίτο δεκάλεπτο ήταν τραγωδία και το ματς τελείωσε με εύκολη νίκη της Efes. Δεν τους απειλήσαμε καθόλου πέρα από ένα ξέσπασμα του Strelnieks το οποίο δεν είχε όμως συνέχεια.

Φεύγοντας προς το σπίτι, ξενερωμένοι με την εμφάνιση και την εικόνα της ομάδας, συμφωνήσαμε σε δύο σημεία. Πρώτο σημείο ότι φαινόταν εκ των προτέρων στο ξενοδοχείο ότι δεν υπήρχε η πίστη στη νίκη και ουσιαστικά όλοι περιμέναμε αυτή την έκβαση. Δεύτερο σημείο που σχολιάσαμε ήταν σχετικό με το γήπεδο της Efes. Διαβάζαμε για ήσυχο γήπεδο, γήπεδο εκκλησία, γήπεδο χωρίς ποδοσφαιρικούς οπαδούς κτλ κτλ. Αυτό που είδαμε όμως, πραγματικά το ζηλέψαμε. Ακόμη και οι δικές μας λιγοστές φωνές ήταν δυνατόν να ακουστούν. Το Sinan Erdem είναι ένα πολύ όμορφο μπασκετικό γήπεδο, με πολύ καλή ακουστική. Το ΣΕΦ ως έδρα δεν υπάρχει.

Την Παρασκευή ξυπνήσαμε, είπαμε ότι δεν θα συζητήσουμε άλλο για το ματς και ξεκινήσαμε τη μέρα μας με ένα πρωινό-μεσημεριανό ώστε να μετριάσουμε την «πίκρα» στο «Privato» (best breakfast in town). Συνεχίσαμε με Eminonu και Misir Carcisi (αυγυπτιακή αγορά). Εκεί αφού προσθέσαμε κάποια ακόμη μπαχάρια στη συλλογή μας, πήραμε το πλοίο για την ασιατική πλευρά της Πόλης. Πρώτη στάση Uskudar, μικρός περίπατος στα σοκάκια και λεωφορείο για την περιοχή του Kadikoy. Αν και είχαμε συμφωνήσει να μη γίνεται αναφορά στην ήττα της προηγούμενης βραδιάς, δεν τα καταφέρναμε. Συχνά πυκνά λέγαμε ο καθένας τη γνώμη του και ψάχναμε τα αίτια. Όταν όμως φτάσαμε στο Kadikoy, ξεχαστήκαμε. Ήταν ίσως η πρώτη περιοχή που επισκεφτήκαμε και δεν ήταν γεμάτη τουρίστες. Αναμειχθήκαμε με τον ντόπιο κόσμο και τους ακολουθήσαμε στην έξοδο της Παρασκευής του. Πετύχαμε αρκετά όμορφα μαγαζιά και κάναμε στάσεις για τσάι, καφέ και μπύρα πριν καταλήξουμε πάλι για φαγητό και Yeni Raki.

Ο καιρός τις προηγούμενες μέρες ήταν σχετικά καλός με τη θερμοκρασία να μην κατεβαίνει κάτω από τους 14-15 βαθμούς κελσίου. Το Σάββατο όμως ξυπνήσαμε και έξω χιόνιζε. Σχεδόν βαριόμουν για οποιαδήποτε μετακίνηση όμως η παρέα ήθελε να επισκεφτούμε το Πατριαρχείο. «Δε γίνεται να είμαστε Istanbul και να μην πάμε στο Πατριαρχείο», οπότε αφού ντυθήκαμε σαν τα κρεμμύδια ξεκινήσαμε για το Φανάρι (τουρκ. Fener). Αφού φτάσαμε και κάναμε μια βόλτα σε 2-3 στενά και σταματήσαμε στο vintage καφέ «Naftalin» με παρέα τις γάτες τις οποίες συναντάς παντού στην Istanbul, για παραδοσιακό καφέ. Ομολογώ πως αν δεν είχαμε πάει θα είχαμε χάσει μια από τις ομορφότερες γειτονιές που επισκεφτήκαμε. Πέρα από το Πατριαρχείο, είδαμε το πανέμορφο κτήριο της πατριαρχικής σχολής με τα κόκκινα τούβλα, ανεβήκαμε προς την εβραϊκή συνοικία και προχωρήσαμε προς την περιοχή Balat με τα πολύχρωμα σπίτια και τα όμορφα γραφικά μαγαζιά.

Η επομένη ήταν και η μέρα της επιστροφής μας οπότε αφού γεμίσαμε τις αποσκευές μας με εμπειρίες, μπαχαρικά και λουκούμια, επιστρέψαμε άλλοι στην Αθήνα και άλλοι στην Κρήτη με μια γλυκιά γεύση που δεν κατάφερε να αλλοιώσει στο ελάχιστον η παραφωνία του ταξιδιού, που ήταν η ήττα μας από την Efes.

Κλείνοντας θέλω να ευχαριστήσω το «Κόκκινο Θεριό» και τον «Gspy» για τις πολύτιμες συμβουλές τους καθώς επίσης το Μάνο και την παρέα του που με προσκάλεσαν και με έβαλαν ανάμεσά τους σε αυτήν τους τη εξόρμηση. Τώρα αν ψάχνετε για τον «γκαντέμη» της υπόθεσης, αυτοί είστε όλοι εσείς που δεν είχατε την τύχη να είστε μαζί μας.

Ποτέ μου δεν υπήρξα πιστός ακόλουθος της ομάδας. Ποτέ μου δεν είχα στην κατοχή μου διαρκείας σε οποιαδήποτε τμήμα του Ολυμπιακού. Ποτέ μου δεν ήμουν μέλος κάποιου συνδέσμου της ομάδας. Δεν γνωρίζω καλά καλά τα συνθήματα που τραγουδιούνται στις εξέδρες. Πώς ένιωσα λοιπόν που επισκέφτηκα την Κωνσταντινούπολη με μια παρέα «αγνώστων»; 

Ήδη συζητάμε για την επόμενη εξόρμηση. Του χρόνου μας βλέπω για Βιτόρια. Όσοι πιστοί προσέλθετε.

Είσαι στο μυαλό...

Κάτι μαγικό 

Όπου πας εσύ...

θα μαι πάντα εδώ

Να σου τραγουδώ.. Θρυλ’ ολέ ολέ...