Aγαπητοι φιλοι, 

Που λετε εχω ένα βίτσιο, υποθέτω έτσι θα το χαρακτηριζε κανείς. Εχοντας μεγαλώσει στην τρομερή δεκαετία του ’90, όπου για την κατάκτηση κάθε πρωταθλήματος έπρεπε κανείς να ματώνει, εδώ και περίπου 15 χρόνια έχει πάψει να με ενδιαφέρει ο τίτλος της ελληνικής Α1. Περιμένω κάθε σεζόν να βγει η τετράδα του φάιναλ φορ και έπειτα αράζω στον καναπέ μου και τα βλέπω όλα με λιγότερο άγχος ή σωστότερα με λιγότερη διάθεση για ανάλυση. Όταν βγαίνει η τετράδα ο σκοπός μου ως παρατηρητή έχει επιτελεστεί. Ή μπήκαμε σε αυτήν και συνεπώς αναλύεται το πώς και γιατί μπήκαμε, ή δεν μπήκαμε και η ανάλυση βαδίζει αντίθετα. 

Εχοντας λοιπόν αυτό το σκεπτικό, που δεν λέω ότι είναι και το σωστό, τα τελευταία χρόνια ως Ολυμπιακός έχω περάσει φανταστικά. Φάιναλ φορ το ’09, το ’10, το ’12, το ΄13, το ’15 και το ’17, μαζί με έναν γενναίο αποκλεισμό από την Ρεάλ το ’14, με έχουν κάνει γενικώς χαρούμενο. Ανατρέχοντας σε όλες αυτές τις επιτυχίες , διαπιστώνω πως μόνο μία ήταν από τις υπόλοιπες διαφορετική, αυτή η πρώτη. Είχαμε πάει στους τέσσερις με έναν γαλαξία αστέρων , ο οποίος ένα δυο χρόνια μετά διαλύθηκε συνοπτικά χωρίς να αφήσει το παραμικρό ίχνος. Οι υπόλοιπες περιστάσεις ήταν κάτι διαφορετικό, πλέον γνωστό σε όλους σας. 

Η διαφορετικότητα του Ολυμπιακού των τελευταίων χρόνων έχει προσφέρει και εξακολουθεί να προσφέρει μια ύψιστη υπηρεσία, η οποία ακόμη και αν δεν έχει εκτιμηθεί από όλους, έχει τουλάχιστον αναγνωριστεί από πολλούς. Ο Ολυμπιακός της εποχής Σπανούλη (η βασική σταθερά για αυτό το βάζω έτσι) έχει αλλάξει και συνεχίζει να αλλάζει την αντίληψη του κόσμου για το άθλημα, απελευθερώνοντας το ίδιο από δεσμά και νοοτροπίες χρόνων. Αυτά τα δεσμά και αυτές οι νοοτροπίες δεν ήταν απαραίτητα κακές (το αντίθετο), όμως κάποια στιγμή χρειαζόταν μια κλωτσιά προς τα εμπρός. Αν μέχρι στιγμής δεν καταλάβατε τίποτα, αφήστε με να εξηγηθώ. 

Οι μεγάλες ομάδες της συγχρονης μπασκετικής ιστορίας μας είναι τρεις, και κακά τα ψέμματα, η μία φοράει πράσινα. Ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς, μια ομαδάρα με τα όλα της, ήταν το σύνολο των μεγάλων σταρ της. Ένα σύνολο δεμένο και γεμάτο αυτοματισμούς μεν, που απαρτιζόταν όμως από μύθους του αθλήματος στην απόλυτη ακμή τους. Σπανούλης, Διαμαντίδης , Σαρας, Μπατίστ, Νίκολας και Πεκοβιτς συνυπήρχαν στην ομάδα που σάρωσε το ’09, ενώ πιο πριν το άστρο του Μποντιρόγκα πλαισιωνόταν επίσης από παιχταράδες. Ο Παναθηναϊκός, ο οποίος δίδαξε στην Ευρώπη το ανοιχτό rotation , τις παραλλαγές του πικ εν ρολ , το small ball και την σημασία του ελεύθερου σουτ, πέτυχε όλα αυτά όντας συνήθως πλήρης, υπό κάθε σχετική έννοια του όρου. Ακόμη κι αν κάποιος μπορεί να υποδείξει σαφέστατα τους ρολίστες του, είναι αμφίβολο αν η σύγκριση με τα ρόστερ του πρόσφατου Ολυμπιακού κολακεύει τους Πειραιώτες. Ας είμαστε ειλικρινής, σε καμμία περίπτωση. 

Η άλλη ομαδάρα (χωρις να ξεχνάω ποτέ την καταπληκτική σεζόν του ΠΑΟΚ του Ιβκοβιτς) ήταν φυσικά ο Αρης. Τότε όμως το μπασκετ παιζόταν αλλιώς. Rotation δεν υπήρχε παρά μόνο ως ιδέα , και ο Δοξάκης έμπαινε 3-4 λεπτά για να πιει ένα νεράκι ο Γκάλης. Τα μπασκετικά συνολα της εποχής προτάσσανε την απόλυτη κυριαρχία των σταρ, με τρόπο πολύ διαφορετικό από ό,τι έχουμε συνηθίσει με τον Σπανούλη. Γκάλης και Γιαννάκης ήταν το παν, η βασική πεντάδα έμενε στο γήπεδο όσο περισσότερο γινόταν, και η αίσθηση ήταν πως η ομάδα ήταν ένα σύνολο πατρίκιων και πληβείων. Με τον φόβο να γίνω Σκουντής σταματώ εδώ, και σας λέω πως ούτε αυτό ήταν κακό. Απλώς έτσι ήταν τα πράγματα. Και η Γιουγκοπλάστικα σε τέσσερις παίκτες βασιζόταν, ο Μάλκοβιτς δεν κοίταζε ποτέ στην άκρη του πάγκου, ενώ οι Επι και Νόρις έβγαιναν από την σύνθεση της Μπαρτσελόνα μόνο με αίτηση. 

Μέχρι και πριν λίγα χρόνια, ένα μοντέλο σαν του Ολυμπιακού ηταν περίπου αδιανόητο, φυσικά και για τους ίδιους τους φιλάθλους της ομάδας. Η εξέλιξη του μπάσκετ του Αρη στις μέρες μας ήταν πως οι Γκάληδες και οι Γιαννακηδες θα έπρεπε στην σύγχρονη εποχή από δύο να γίνουν επτά-οκτώ, με άλλους δυο τρεις καλούς ρολίστες να τους πλαισιώνουν. Ετσι, όταν ο Ιβκοβιτς αποφάσιζε να έχει ως βασικό γκαρντ τον Μάντζαρη, τριάρι τον Παπανικολάου και back up του Σπανούλη τον Σλούκα , ελάχιστοι πίστεψαν στο εγχείρημα. Ακόμη μέχρι και φέτος που ο Γιάννης Σφαιρόπουλος κατέληξε σε τρια νέα παιδιά για την κάλυψη του rotation στις θεσεις 4 και 5, η γενικότερη αίσθηση ήταν πως κάτι δεν είναι πλήρες. 

Δεν είναι παράλογο, επί χρόνια είχαμε όλοι μάθει έτσι, και είχαμε ως αντίπαλο δέος τον ΠΑΟ του Ομπράντοβιτς, ο οποίος τους καλούς παικτες τους αγόραζε, δεν τους έβαζε να παίξουν πριν βγάλουν μουστάκια (που λέει ο λόγος). Σαφώς στον μεγάλο αυτόν προπονητή πιστώνεται η εξέλιξη πολλών, οι οποίοι όμως ξεκινούσαν ένα βήμα μπροστά από τους Παπαπέτρου, Αγραβάνη και Μιλουτίνοφ. Υπήρχαν περίοδοι όπου η κάθε θέση στο τριφύλλι στελεχωνόταν από δυο παιχταράδες. 

Ο Ολυμπιακός του Σφαιρόπουλου (και πιο πριν του Ντούντα και του Μπαρτζώκα) αυτές τις απαιτήσεις τις έχει κάνει πλέον θρύψαλα. Μαθαίνει ακόμη και στον πιο απαιτητικό οπαδό την αρετή της υπομονής και την υπεροχή της ομαδικότητας έναντι των μεμονωμένων μειονεκτημάτων. Επίσης μαθαίνει την ατομική ανέλιξη δια μέσω του συνόλου, με την ένταξη στο τελευταίο να είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την πραγμάτωση της πρώτης. Θέλεις να γίνεις παιχταράς; Γίνε μέλος αυτής της ομάδας. Παλιότερα σκεφτόμασταν πώς οι πολλοί παιχταράδες θα συνδυαστούν για να κάνουν την ομάδα καλύτερη, πλέον κοιτάμε πώς ένα σύνολο έχει τον τρόπο να βελτιώνει τους παίκτες, πέρα μάλιστα και από τον προπονητή. 

Ακόμη πιο βασικό; Ο Ολυμπιακός βρήκε το απόλυτο αντίδοτο στην γρουσουζιά, η οποία είναι κάτι άλλο από την κριτική. Οι φίλαθλοι που ζούμε αυτή την ομάδα θα έπρεπε κανονικά να έχουμε γίνει καλύτεροι θεατές. Να αναρωτιόμαστε μεν και να αμφισβητούμε, αλλά να μην αφορίζουμε και να μην περνάμε στο συμπέρασμα πριν την εμφάνιση των στοιχείων. Το μπάσκετ είναι ένα υπέροχο ομαδικό σπορ και ο Ολυμπιακός των τελευταίων μας υπενθύμισε πρώτα από όλα αυτό ακριβώς. Υπό αυτή την έννοια, και το μπάσκετ του χρωστάει κάτι, αν και το ίδιο είναι σαφώς πάνω από όλους και όλα. 

Θα δούμε, ίσως του το δώσει σε κάποιες μέρες, ίσως και όχι. Η ΤΣΣΚΑ είναι ένας πολύ δύσκολος αντίπαλος. Συνδυάζει τον τέλειο καθορισμό των αποστάσεων με τον απρόβλεπτο αυτοσχεδιασμό δυο μεγάλων παικτών. Σουτάρει τρίποντα με τα καλύτερα ποσοστά στην διοργάνωση και τρέχει με συνέπεια και πρόγραμμα. Η άμυνα μας, ο Μάντζαρης, ο Παπανικολάου, ο Μπιρτς, θα κληθούν να δουλέψουν υπερωρίες. Ένα αναλυτικό pre game θα έρθει τις επόμενες μέρες, αλλά … πάμε γερά, πολύ γερά, μέχρι εδώ έχουμε περάσει καλά. 

(Μάικ να σαι καλά ρε).