Οι μεταγραφές σε ένα μεγάλο κομμάτι, δείχνουν να έχουν κλείσει, εμείς φτάσαμε να ανακυκλώνουμε θέματα που επί της ουσίας, ουδεμία αξία έχουν τώρα (Μπαρτζώκας, Παπανικολάου κτλ.) και νομίζω είναι καιρός να αλλάξουμε λίγο πλεύση και να πάμε στην άλλη μεγάλη αγάπη/ασχολία όλων μας, που ακούει στο όνομα Εθνική Ελλάδας.
Είναι γνωστή η σχέση αγάπης/μίσους όλων των "σπυριάρηδων" με την Εθνική. Για μας λοιπόν, "εθνική" είναι μια, αυτή του μπάσκετ! Είτε αρέσει σε κάποιους - είτε όχι, είναι αυτή που μας έχει κάνει τις περισσότερες φορές από κάθε άλλη, περήφανους και που συγκαταλέγεται στις υπερδυνάμεις του αθλήματος (σε όλες τις ηλικίες) χωρίς "εάν" και "εφόσον". Που έχει δημιουργήσει "σχολή" και που έχει λόγο κάθε άρρωστος με την πορτοκαλί, να θεωρεί "ΔΙΚΗ ΤΟΥ". Τι και αν έχουμε στραβώσει άσχημα (και όχι άδικα, όλοι το ξέρουν) με τον Βαζελακόπουλο, τι και αν λέμε "έξω οι παίκτες μας" (βάλτε και μένα μέσα) σε ώρες αχαλίνωτου πάθους, η αλήθεια είναι ότι απλά: ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ!
Ψαχνόμαστε με την ίδια διάθεση για το ρόστερ της, όπως κάνουμε για τις ομάδες μας. Δείχνουμε την ίδια ζέση για τα παιχνίδια της και έχουμε τις ίδιες ακραίες αντιδράσεις, για κάθε επιτυχία και αποτυχία της. Δεν έχω προλάβει να διαβάσω κάπου, κάτι που να αφορά την μέρα πιθανής ανακοίνωσης της τελικής 12άδας από τον Τρινκερι, αλλά είναι σίγουρο ότι πλησιάζει αυτή η ώρα. Και με αυτή την Εθνική, ότι απώλειες και αν έχεις, όσο σπουδαίες και αν είναι αυτές (Καλάθης, Κουφός, Μάντζαρης, Σόφο), έχεις το δικαίωμα στο όνειρο της διάκρισης, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Γιατί τα 'παμε, εκεί μπορούμε όλοι να υπερηφανευόμαστε και χωρίς κανείς να μπορεί να αντικρούσει περί του αντιθέτου (άσε που δε χρειάζεται, γιατί δεν έχουν τέτοια κόμπλεξ έξω...), ότι "ανήκουμε εις την ΕΛΙΤ".
Πάμε λοιπόν να πιάσουμε την επικαιρότητα από άλλο μετερίζι και να ανοίξουμε το θέμα "Ευρωμπάσκετ", τώρα που έχουμε την άνεση.
Δε ξέρω τι γνώμη έχετε για τον Ιταλό coach, αλλά εμένα μου κάνει. Είναι κοσμοπολίτης, μορφωμένος, με ωραίο γούστο σε φαγητό (και από ότι άκουσα και σε γυναίκες). Έχει αξιοπρόσεκτη πορεία μέχρι στιγμής, έχει "μάτι" σε παίκτες που μετέπειτα γίνονται ονόματα και μια "φιλοσοφία" που ταιριάζει με τη δική μας, ειδικά όσον αφορά την άμυνα. Έχω καλό feeling και όσο και να μη θέλω να δώσω credits στον Βαζελακόπουλο, εδώ νομίζω έπεσε διάνα. Άκουγα για Κατσικάρη και με έπιανε σύγκρυο...Οπότε δε νιώθω άβολα, να πω ότι περιμένω πολλά. Η ιστορία θα δείξει βέβαια, αλλά αφού τα περιμένω, να μη το πω?
Τι θα θελα να δω? Σίγουρα η ομάδα να αποτελείται από 4 guards. Με ότι λιγότερο θεωρώ κάνουμε λάθος. Άρα εκεί θα διάλεγα: Σπανούλη, Ζήση, Σλούκα ως αδιαπραγμάτευτους και έναν εκ των Παππά/Κατσίβελη. Αν υπήρχε ο Καλάθης, νομίζω το κουμπαράκι του Μπίλαρου δε θα χώραγε, παρ' όλη την μεγάλη του εμπειρία... Τώρα όμως, δε μπορεί να γίνει αλλιώς. Τον Παππά σας είναι γνωστό ότι τον κάνω πολύ κέφι, αλλά μάλλον θα κατέληγα σε Κάτσι και αυτό γιατί νομίζω μετά την τεράστια απουσία του Μάντζαρη, είναι ο μόνος που απομένει με τάσεις kamikaze αμυντικά από τους υπολοίπους της θέσης. Σκορ, μπορούμε να βρούμε και από αλλού και σαφέστατα από τον Μπίλ.
Από εκεί και πέρα, θα 'θελα τον Μπράμο σα 2αρο-3αρο. Με τίποτα τον Βασιλειάδη που πέρα από σουτ, δε δείχνει να διαθέτει κάτι άλλο άξιο λόγου. Στο "καθαρό" 3, ο Παπανικολάου και ο Περπέρογλου νομίζω είναι και αυτοί στην κατηγορία των "αδιαπραγμάτευτων", όπως και σαν 3αρο-4αρο τον Καϊμακόγλου που αποτελεί και προσωπική συμπάθεια (τεράστια για να είμαι ειλικρινής). Στο 4, θα έκλεινα σε Πρίντ και Φώτση. Τον χρειάζεσαι τον Μπάτμαν, όσο μέτρια χρονιά και να ΄χει κάνε, μη λέμε ότι θέμε. Έχει καλή προϊστορία με την Εθνική, έχει πολύ τσαγανό, παρά το ράθυμο παρουσιαστικό και τόνους εμπειρίας. Απορώ πραγματικά πως κάποιοι σκέφτονται την ομάδα χωρίς αυτον μέσα? Ο Πρίντ, ΠΡΕΠΕΙ να ανεβεί κατακόρυφα και αυτή είναι ευκαιρία του, να βρει ρυθμό και ψυχολογία. Τον χρειαζόμαστε και πρέπει επιτέλους να συνέλθει...
Στα center δε τίθεται θέμα Λουκά... Μακριά και αλάργα! Δεν έχουμε που δεν έχουμε Σόφο και Κουφό, μένει ο Μπορούσης και ο Βουγιούκας για να τραβήξουν όλο το κουπί, οπότε... Οπότε και δε μπορώ να διανοηθώ τον Βουγιούκα να μένει έξω για τον λούζερ που ξαφνικά και διά μαγείας, απέκτησε φανς μέσα στην Ομοσπονδία...
Δε θα μπω στον κόπο να χαλάσω σάλιο (OK, bytes) και να κριτικάρω τις ηλιθιότητες του Στάλιν-Βαζελακόπουλου, όσον αφορά τα θέματα των "Αμερικανών" μας... Είναι δυο παιδιά που ενώ θα μπορούσαν να γράψουν εκεί που δε πιάνει μελάνι, την Εθνική μιας χώρας που μάθαν να αγαπούν μέσα από το σχολείο τους και τις ιστορίες των γονιών τους ή των παππούδων τους, έχουν δώσει και με το παραπάνω "τον οβολόν τους", την ώρα που "άλλοι" (μη θίξουμε υπολήψεις, όλοι ξέρουν σε ποιους αναφέρομαι) και μάλιστα γηγενείς, χαϊδεύτηκαν και αντιμετωπίζονται ως totems (για να μην αναφερθώ και εγώ, στα καραγκιοζιλίκια και τα χουνέρια που τους έκαναν νυν γκόμενοι middle aged τραγουδιάρων και wannabe προπονητές, τύπου Γιωργάκη "Ράμπο" Σιγάλα)....
Για ρίχτε τα (δωδεκάδες που θέλετε, γιατί και πως, σιχτίρια, γνώμες και γενικώς ότι έχετε ευχαρίστηση)!