Να 'μαστε πάλι, με μια διάθεση comme ci comme ça (πάρτε και ένα γαλλικό έτσι για την ποικιλία), όπως ακριβώς ελπίζαμε ή προβλέπαμε, πριν τους ημιτελικούς της περασμένης Παρασκευής για το Final Four στο Μιλάνο. Το σηκώσαν λοιπόν οι Μακαβαίοι με (αν όχι) ακριβώς τον ίδιο τρόπο με μας, σίγουρα έχοντας στο μυαλό τους, εμάς. Το δηλώναν και οι ίδιοι μέσω του Μιζράχι (τι ανέκφραστο ον ρε φίλε?) από την αρχή της σεζόν με το στοχευμένο μπάτζετ και το ακόμη πιο στοχευμένο recruiting. Δεν είμαι σε διάθεση διερεύνησης αυτή τη στιγμή, αλλά κάπου πήρε το μάτι μου, νομίζω στο twitter (και εύχομαι να μην είναι αλήθεια...), ότι ήταν χαμηλότερο από το δικό μας και του βάζελου...

Κάτι που για μενα σημαίνει στεγνά (όχι ότι περιμένουμε και κάτι άλλο - σημ: δεν είναι μομφή), ότι θα κινηθούμε και φέτος, στα γνωστά πλέον οικονομικά επίπεδα, με εκείνα των και περασμένων ετών. Το θέμα είναι όμως, ποιες χρονιές θα βάλουν εκεί στην ΚΑΕ ώς ταβάνι? Γιατί αυτή που διανύουμε και πάει να κλείσει, έχει 0/2 μέχρι ώρας, κάκιστες επιλογές (προσωπική πάντα άποψη, που όμως δε θα αλλάξει ακόμη και αν πάρουμε το πρωτάθλημα) και budget που ξεπέρασε κατά πολύ τα αρχικά, αλλά δουλειά δεν έκανε (δεν ήμουν εγώ αυτός που έβαλε στόχο το 3peat)... Μέσα τα ελαφρυντικά των τραυματισμών, μέσα και ό,τι άλλο δικαιολογήσιμο θέλετε, αλλά τα κάναμε μαντάρα και δε νομίζω ότι επιδέχεται κουβέντας αυτό... Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες, νιώθω ότι μπορούμε να χαρούμε μόνο γιατί το ότι δε το σήκωσαν οι μυξιάρικες τιτίκες της Μαδρίτης και μόνο... Πέσαμε περήφανα και μαχόμενα μεν, αλλά πέσαμε...

Do or Die ήταν λοιπόν η φάση πριν το γύρο με τους Μαδριλένους (και τα πήγαμε καλά, αν αναλογιστούμε τα χιλιο-ειπωμένα), Do or Die είναι και η σειρά των τελικών που ξεκινά εντός ολίγου με τα «φιλαράκια» μας. Φέτος σκέφτηκα να μην επαναλάβω σε ποστ, όσα έχουμε συζητήσει κάμποσες φορές ήδη, αλλά να δώσω τη σκυτάλη σε ανθρώπους που μου αρέσει να διαβάζω και γω με τη σειρά μου, αλλά είμαι σίγουρος και εσείς. Τα παιδιά που ακολουθούν, δεν είναι άγνωστα στο παρεάκι του Diaries.  Μόλις το pick n’ scroll σας, ξεκινήσει – θα το διαπιστώσετε και ιδίοις όμμασι. Βάλτε παγωμένη μπυρίτσα ή καφεδιά, αράξτε και ξεκινήστε το διάβασμα! Θέλω να τους ευχαριστήσω όχι τυπικά, αλλά επί της ουσίας μιας και όλοι τους έχουν δικούς τους χώρους να εκφραστούν, αλλά δεν είπαν όχι στην πρόσκληση που τους απέστειλα. H οποία μάλιστα, έγινε μόλις το περασμένο Σάββατο έχοντας deadline για σήμερα, ώστε να προλάβουμε να ανάψουμε την κουβέντα μέχρι την ερχόμενη Πέμπτη, που αν δε κάνω λάθος θα κάνουμε την πρώτη προσπάθεια για το πολυπόθητο prison-break του ΟΑΚΑ... Μόνο αυτό δεν έχουμε πετύχει τρία χρόνια τώρα, άρα ήρθε η ώρα και για αυτό.

Επειδή δεν ήθελα να βάλω πλαίσια και ερωτήσεις, ώστε να οδηγήσω τους guests μας στα δικά μου «θέλω», τους το έκανα πιο δύσκολο. Κάτι σαν αυτό το «ελεύθερο θέμα» που μας βάζανε στο σχολείο κάποτε και μου γύριζαν τα μυαλά από τα νεύρα (χεχε...).  «Ένα γενικό point of view για τους τελικούς» τους σούταρα και περίμενα να ακούσω από μερικά μπινελίκια, μέχρι το ΟΧΙ της 28^ης Οκτωβρίου, αλλά τη γλίτωσα καθώς  φαίνεται... Η παρουσίαση έχει γίνει αλφαβητικά, με βάση το nickname του κάθε καλεσμένου μας – για ευνόητους λόγους, αν και είμαι σίγουρος, λίγο τους νοιάζει... Many thanks παίδες, για ακόμη μια φορά! Τιμή μας!!

Η αξία των πραγμάτων

Τα πράγματα από μόνα τους δεν έχουν αξία, παρά παίρνουν αυτή που τους δίνουμε. Ετσι είναι καμμιά φορά και με τα πρωταθλήματα. Εδώ και 6-7 χρόνια τον εγχώριο τίτλο του μπάσκετ διεκδικούν σταθερά δυο ομάδες, πριν και από αυτά τον διεκδικούσε όλη κι όλη μία. Μεγάλες δυνάμεις του παρελθόντος έχουν περάσει είτε στην παρακμή (Αρης, ΠΑΟΚ, Πανιώνιος) , είτε στη λήθη (Περιστέρι, Ηρακλής, ΑΕΚ). Το τι βαρύτητα θα επιλέξει συνεπώς να δώσει κάποιος σε μια ανοιξιάτικη παρτίδα της οποίας τα χαρτιά είναι σημαδεμένα από το Σεπτέμβριο είναι δικό του θέμα.

Τη φετινή σεζόν μάλιστα, το σημάδεμα στην τράπουλα έγινε ολόκληρη μούντζουρα. Οταν στο πρωτάθλημα των δύο ο ένας ξεκινά κατά αρχή δύο τεράστια βήματα πίσω, τότε το πλεονέκτημα έδρας του Παναθηναικού δεν θα πρέπει να εκπλήσσει κανέναν. Οι νόμοι έχουνε γράμμα με σκοπό να υπηρετεί το πνεύμα, την αόρατη δηλαδή και διαχρονική αξία η οποία υποτίθεται υπάρχει για να εξασφαλίζει τους ίσους όρους του παιχνιδιού. Στη δική μας φετινή περίπτωση, το γράμμα υπερίσχυσε του πνεύματος. Και αν δεχτούμε τις δοξασίες που θέλουν το δεύτερο να κατεβαίνει με μορφή περίστερου, τότε μάλλον το ξεπουπούλιασε για τα καλά.

Ξανά συνεπώς λοιπόν, η αξία του τίτλου που μέσα σε «πόλεμο» θα διεκδικήσουν οι αιώνιοι είναι στην κρίση του καθενός. Στον Παναθηναικό έκαναν πέρυσι το λάθος να την εκτιμήσουν ψηλότερα και φέτος το πλήρωσαν. Διατήρησαν ατόφια τη συνταγή που τους οδήγησε στη δίκαιη επικράτηση ενός υπεφίαλου αντιπάλου και φέτος βρέθηκαν να αναρωτιούνται τις πταίει για το αποκρουστικό όσο και αναποτελεσματικό μπάσκετ που παρουσίασαν στο γήπεδο. Την ώρα που οι μεγάλες ευρωπαικές ομάδες έριχναν βάρος στο τρέξιμο, την αθλητικότητα, τις αποστάσεις και την προσωπική φάση, οι πράσινοι πορεύτηκαν με τακτικές από το παρελθόν. Αμυνα, μακρές επιθέσεις, πληθώρα βετεράνων στη γραμμή κρούσης, υπερβολική εξάρτηση από το «κάθετο» και καθαρό πικ εν ρολ. Αφού επετεύχθη η νίκη επί του αιώνιου και πρωταθλητή Ευρωπης, δεν μπορούσε, αυτό θα ήταν το μονοπάτι της επιτυχίας.

Στον Ολυμπιακό, δεν πρέπει να πέσουν στην ίδια παγίδα. Το απαξιωμένο ελληνικό πρωτάθλημα είναι ένας τίτλος που έχει τις ίδιες πιθανότητες να κερδηθεί με εκείνες που έχει να χαθεί.

Εδώ και τρία χρόνια, οι ερυθρόλευκοι έχουν μια πορεία χτισμένη πάνω σε γερές και σύγχρονες βάσεις. Drive, ευέλικτοι ψηλοί, νεαροί παίκτες γεμάτοι ενέργεια, γρήγορη επίθεση κίνησης, transition και καλή άμυνα. Ακόμη και φέτος, παρά το γεγονός οτι δεν μπόρεσαν να φτάσουν μεχρι το Μιλάνο, η αισθηση μετά και από αυτό το final four είναι πως μάλλον δικαιούνταν θέση στη μεγάλη γιορτή του ευρωπαικού μπάσκετ. Την Ρεάλ σε 5 παιχνίδα φέτος δεν θα την πέρναγε κανένας.

Η συνέχεια της ομάδας και οι αρχές του παιχνιδιού του Ολυμπιακού διατηρήθηκαν λοιπόν σε γενικές γραμμές ατόφιες, παρά τα λάθη στο μεταγραφικό (επανα)σχεδιασμό και κάποιες αμυντικές παραφωνίες που έφεραν με τη σειρά τους κάποιους λιγότερους αιφνιδιασμούς. Η λογική επιτάσσει πως αν οι ερυθρόλευκοι βγάλουν τα χαρίσματα τους στο γήπεδο τις μέρες που έρχονται, τότε θα επικρατήσουν του Παναθηναικού. Είναι καλύτερη ομάδα, πιο μοντέρνα και πιο «μπασκετική».

Από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως κάθε σύνολο έχει και τη Νέμεση του. Στη δεκαετία του 90, όταν το σύνολο του Ιωαννίδη σάρωνε τα πάντα στο πέρασμα του (τουλάχιστον μέχρι τα final four), υπήρχε μια ομάδα που δεν μπορούσε ποτέ να κερδίσει. Και αυτή δεν ήταν άλλη από την καταστροφική Λιμόζ του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Για όσους το θυμούνται, οι Λιμουζό όρθωναν επί χρόνια αξεπέραστο τείχος στους ερυθρόλευκους αστέρες, ακόμα και όταν οι διαφορές των ομάδων ήταν χαώδεις. Ο πρόσφατος και φετινός Παναθηναικός αποτελεί μέχρι τώρα μια αντίστοιχη περίπτωση. Μπορεί και φέτος να αποσυντονίσει την ερυθρόλευκη μηχανή, μπορεί και πάλι να βγάλει τακτικά τρικ από το καλάθι και απρόσμενους ήρωες. Μπορεί, εν τέλει, να κερδίσει μια σειρά έναντι ενός καλύτερου.

Όμως το πράγμα δεν αλλάζει, και οι δυο φιναλίστ της φετινής ευρωλίγκας μας δείχνουν το δρόμο της επιτυχίας. Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο Ολυμπιακός βαδίζει εδώ και τρία χρόνια πάνω του, σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα τον έχει ο ίδιος χαράξει. Το αν θα χάσει ή θα κερδίσει τον τίτλο που έρχεται , έχει στο μυαλό μου μικρή σημασία. Ο,τι συμπεράσματα ήταν να βγουν, θα πρέπει να βγήκαν μετά από 28 ευρωπαικούς αγώνες. 

By Morrison (http://redbasketzone.blogspot.gr/)

Ο Παναθηναικός είναι αυτός που έχει πλέον το πανίσχυρο (για εκείνον μόνο) πλεονέκτημα έδρας και μαζί, από ότι φαίνεται, διαθέτει και το μπούσουλα για να μπλοκάρει τον Ολυμπιακό στις τελευταίες αναμετρήσεις.

Ο Ολυμπιακός είναι περισσότερο υποψιασμένος από πέρσι και μάλλον θα παρουσιαστεί και καλύτερα προετοιμασμένος, το περσινό Final four του Λονδίνου ξόδεψε αρκετή από τη σωματική ενέργεια και τη πνευματική συγκέντρωση της ομάδας πριν από τους τελικούς.

Το timing δείχνει καλύτερο για τον Ολυμπιακό, ο Παναθηναικός παίζει (ύποπτα) άσχημα στους ημιτελικούς με τον ΠΑΟΚ αλλά αν κάποιος πιστέψει ότι ο Παναθηναικός θα εμφανιστεί το ίδιο κακός και στους τελικούς τότε μάλλον  του αξίζει να ξαναπάθει το περσινό.

Υπάρχουν αρκετά διδάγματα, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, από τους τελικούς της Α1 και όλα αυτά μαζί έχουν δείξει ότι ο Ολυμπιακός σαν club δυσκολεύεται να διαχειριστεί ανάλογες σειρές. Δεν έχει πολύ ουσία να επαναλαμβάνουμε τα ίδια…

Εκείνο όμως που a priori πρέπει να κερδηθεί, για να υπάρχουν ελπίδες, είναι η μάχη μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ. Δεν υπάρχει δικαιολογία πια, έχει ξεθωριάσει μαζί με το περσινό πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού που είχαν οι πράσινοι.

Το τεχνικό τιμ του Ολυμπιακού είναι υποχρεωμένο να παρουσιάσει ένα αγωνιστικό πλάνο που θα έχει σχεδιαστεί με λεπτομέρεια αξιοποιώντας όλη τη συσσωρευμένη εμπειρία από τα παιχνίδια του τελευταίου χρόνου εναντίον τον Παναθηναικού.

Ξεκινώντας μια μικρή αγωνιστική αναφορά, στην άμυνα είναι πολύ σημαντικό να αποκοπεί ο δημιουργικός ομφάλιος λώρος που συνδέει τον Δημήτρη Διαμαντίδη με τους υπόλοιπους παίχτες του Παναθηναικού.

Η flat τοποθέτηση του ψηλού του Ολυμπιακού στα πράσινα pick n’roll μαζί με το over πέρασμα του περιφερειακού, αναγκάζει τον Διαμαντίδη να κάνει κάτι που δεν του αρέσει, να πηγαίνει μέχρι βαθιά στη ρακέτα του Ολυμπιακού.  

Ο αρχηγός του Παναθηναικού σκόραρε φέτος στην Ευρωλίγκα μόνο 27 δίποντα σε 29 παιχνίδια, λιγότερο από 1 δίποντο ανα ματς. Ταυτόχρονα επιχειρούσε μόλις  1 δίποντο ανά 2.5 τρίποντα φανερώνοντας ότι η περιοχή που νοιώθει πιο άνετα σαν σκόρερ είναι έξω από τα 6.75.

Η μη εμπλοκή των υπόλοιπων παιχτών του Ολυμπιακού στο pick n’roll εξασφαλίζει τον λιγότερο δυνατό κίνδυνο από πάσες στην weakside για σουτς τριών πόντων αλλά αυτό είναι μόνο το ένα σκέλος.

Το άλλο είναι ότι ο δικός μας ψηλός που εμπλέκεται στο pick n’roll θα πρέπει να προσέξει περισσότερο τα υψώματα του Διαμαντίδη προς τον screener, αλλιώς θα έχει γίνει η μισή μόνο δουλειά, πράγμα που πρακτικά φαίνεται από το γεγονός ότι το 40% των ασίστς του αρχηγού του Παναθηναικού είναι προς Λάσμε και Μπατίστ.

Η γνώμη μου είναι ότι το κυνήγι της τάπας στο drive του Διαμαντίδη οδηγεί σε χαμένα αμυντικά ριμπάουντς ή ολοκληρωμένα pick n rolls για τον Παναθηναικό άρα το ρίσκο της διακριτικής  παρακολούθησης του drive είναι μια κατάσταση που θα την επέλεγα. Με άλλα λόγια θα προτιμούσα τον Διαμαντίδη να προσπαθεί να τελειώσει φάσεις στο drive και τον ψηλό του Ολυμπιακού να τον τσεκάρει μόνο στο τέλος της προσπάθειας.

Την ίδια στιγμή ο Ολυμπιακός πρέπει να κάνει παρόμοιες επιλογές σε πολλά επίπεδα, πχ. το under του περιφερειακού μας στο σκριν πάνω στο Ράιτ είναι μια από αυτές.

Οι pick n’ pop συνεργασίες που καταλήγουν στα χέρια του Μαυροκεφαλίδη πρέπει να προσεχθούν όπως και η δράση του x-factor Ούκιτς.

Μια τελευταία αμυντική πρόβλεψη είναι ότι θα δούμε για πρώτη φορά μέσα στο ΟΑΚΑ από τον Ολυμπιακό τις παγίδες με το 4 στο κατέβασμα της μπάλας σε μια προσπάθεια να μπερδέψει τους χρόνους επίθεσης του Παναθηναικού ή ακόμα και για κάποια κλεψίματα που θα μεταφραστούν σε πόντους στο ανοιχτό γήπεδο.

Ναι, είναι δύσκολο να ανοίξεις τον ρυθμό κόντρα σε μια ομάδα που το αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι, αποστολή που γίνεται δυσκολότερη εκτός έδρας, όμως όσοι πόντοι έρθουν θα είναι bonus στο σακούλι της παραγωγικότητας του Ολυμπιακού.  

Μια παραγωγικότητα που θα αυξηθεί αναζητώντας γρήγορα plays στα πρώτα δευτερόλεπτα της επίθεσης, πριν η άμυνα του Παναθηναικού στηθεί, σε μια προσπάθεια που ο Ολυμπιακός πρέπει να επιμείνει περισσότερο από τις προηγούμενες φορές στο ΟΑΚΑ.

Εναντίον οργανωμένης άμυνας είναι σαφές ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να χτίσει γρήγορα και από νωρίς τις επιθέσεις του, μετατρέποντας τα αμυντικά switches του Παναθηναικού σε υπέρ του μισματς, αξιοποιώντας το ανανεωμένο παιχνίδι στο ποστ που είδαμε μετά τον Γενάρη. Αυτός όμως είναι μόνο ο ένας τρόπος από τους πολλούς…

Θα μπορούσε να αξιοποιηθεί περισσότερο το ρολάρισμα του screener για το οποίο ο Παναθηναικός συνήθως αδιαφορεί ή να επιδιωχθεί καλύτερη δημιουργία πάνω στα close outs (κάτι που δεν έχει γίνει μέχρι τώρα με τον Ολυμπιακό να σουτάρει αρκετά τρίποντα) από παίχτες σαν τους Σλούκα, Μάντζαρη, Λοτζέσκι και Περπέρογλου. 

Δεν θα επεκταθώ ξανά σε επιθετικές αλχημείες, μου αρκεί να δω μια σοβαρή προσπάθεια αλλαγής πραγμάτων που απέτυχαν στα προηγούμενα παιχνίδια.

Στη Ρωμαική αρένα των τελικών της Α1 αυτός που, με κάθε μέσο επικρατεί, είναι ο τελικός θριαμβευτής της χρονιάς και αυτός που χάνει βυθίζεται στην εσωστρέφεια. Είναι έτσι η μοίρα αυτών των παιχνιδιών που κρίνουν τις εντυπώσεις και ορίζουν την επιτυχία (ή την αποτυχία) της χρονιάς εδώ και χρόνια, η τελευταία εντύπωση δεν λένε ότι μένει;

Η ομάδα οφείλει πάνω στο παρκέ να δείξει ότι είναι έτοιμη για αυτή τη σειρά, τα υπόλοιπα….; Αλλουνού παππά Ευαγγέλιο…

By Red Army (http://thrylos-hoops.blogspot.gr/)

Οι τελικοί της Α1 ξεκινούν σε λίγα 24ώρα και ο Ολυμπιακός βρίσκεται μπροστά σε μια πρόκληση, να πάρει το πρωτάθλημα κερδίζοντας τουλάχιστον μια φορά τον αντίπαλο του σε μια έδρα που μοιάζει με απόρθητο φρούριο βάση της παράδοσης.

 Οι παραδόσεις όμως δημιουργούνται για να σπάνε και συνάμα αποτελούν πρόκληση για όποιον τεθεί κόντρα σε αυτές. Ο μεγάλος Ντούσαν Ίβκοβιτς είχε πει κάποτε πως η τύχη είναι με τους μάγκες, δηλαδή τους τολμηρούς, αυτούς που αψηφούν τα δεδομένα και θα δώσουν τα πάντα, θα νικήσουν όλα τα εμπόδια, θα δείξουν καρδιά και χαρακτήρα για να αποδείξουν στον αντίπαλο τους ότι θέλουν περισσότερο την νίκη.

 Θα μου επιτρέψετε να μην ασχοληθώ με θέματα εκτός παρκέ, τα ξέρουμε όλοι, έχουν συζητηθεί άπειρες φορές συνεπώς δεν έχει νόημα να επαναλαμβανόμαστε. Δεν ταιριάζει άλλωστε σε μια ομάδα που έχει κάνει την Ευρώπη να παραμιλά τα δυο προηγούμενα χρόνια να μένει σε τέτοια θέματα.

 Κρίνοντας από την αγωνιστική παρουσία της ομάδας τον τελευταίο μήνα θεωρώ πως ο Ολυμπιακός είναι σε καλύτερη κατάσταση από τον αντίπαλο του. Τα παιχνίδια με αντίπαλο την Ρεάλ Μαδρίτης η οποία ισοπέδωσε στον ημιτελικό του Final Four, την κατά πολλούς φαβορί Μπαρτσελόνα, απέδειξαν πως αυτή η ομάδα, παρά τις ελλείψεις, παρά τα λάθη και παρά τα σκαμπανεβάσματα που είχε στην απόδοση της έχει και παρόν και μέλλον, μα πάνω απ’ όλα έχει τα «κάκαλα» να τα βάλει με τον οποιονδήποτε.

  Το ζητούμενο για τον κόουτς Μπαρτζώκα και τους παίκτες του είναι να διατηρήσουν στο ακέραιο την συγκέντρωση τους και να μην παρασυρθούν από τις «σειρήνες»  που παρουσιάζονται την μορφή δημοσιευμάτων, επικοινωνιακών τρυκ και άλλων προκλήσεων.  Ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια, έχει μάθει να ζει με τον όρο του απόλυτου αουτσαϊντερ και να αντλεί δύναμη μέσα από το πάθος των παικτών του για να ανατρέψουν τα προγνωστικά.

 Αυτό είναι το πιο ισχυρό ατού του Ολυμπιακού και παράλληλα το μεγαλύτερο στοίχημα των παικτών, της διοίκησης και του τεχνικού επιτελείου, το πως δηλαδή θα καταφέρουν να μείνουν συγκεντρωμένοι στον στόχο και να διατηρήσουν αναλλοίωτη την πηγή δύναμης της ομάδας.

By Rod Higgins (http://www.in-the-game.org/author/rod-higgins/)

Η ανάλυση κάθε σειράς τελικών μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού συνοδεύεται παραδοσιακά από ορισμένα κλίσε. Επομένως, τις επόμενες μέρες, κάπου ανάμεσα στις γνωστές ατάκες για φαβορί που δεν υπάρχει (ή υπάρχει και είναι οριακά ο Παναθηναϊκός λόγω έδρας), για τον νικητή που θα είναι εκείνος που το θέλει περισσότερο (ή που γυαλίζει το μάτι του σε μια πιο λυρική εκδοχή) και για τα μυστικά που δεν υπάρχουν, θα διαβάσουμε και για την περίφημη “μάχη των πάγκων” (εναλλακτική εκδοχή: η παρτίδα σκάκι μεταξύ των δύο προπονητών).

Παρότι κάθε κλισέ περιέχει μια δόση αλήθειας, ο Ολυμπιακός θα ήθελε να μην ισχύει το τελευταίο από αυτά. Μετά από πέντε ματς εναντίον του αιώνιου αντιπάλου (κλισέ, το ξέρω) τη φετινή χρονιά, οι ερυθρόλευκοι θα έπρεπε να επιδιώξουν αυτό που συνήθως συμβαίνει σε μια σειρά αγώνων: ο αγώνας να ξεφύγει από τον τακτικό έλεγχο, των προπονητών, η κάθε ομάδα να βρει λύσεις τόσο στο αρχικό πλάνο όσο και στις προσαρμογές της άλλης - άλλωστε η δυνατότητα για τέτοιες προσαρμογές δεν είναι απεριόριστη - και ο φετινός τίτλος να κριθεί στο ταλέντο, την προσωπικότητα και την ικανότητα εκτέλεσης των συστημάτων.

Εκεί ο Ολυμπιακός μάλλον υπερέχει. Και ειδικά στο τελευταίο κριτήριο, η συνεισφορά του προπονητή του είναι καθοριστική. Το πρόβλημα για τον Γιώργο Μπαρτζώκα και του παίκτες του είναι ότι επί 200 αγωνιστικά λεπτά δεν έχουν βρει λύσεις απέναντι στους βασικούς τακτικούς προσανατολισμούς του Αργύρη Πεδουλάκη. Οι αλλαγές ψηλού-κοντού με τις οποίες ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει τα πικ εν ρολ με κύριο εκφραστή τον Σπανούλη δεν έχουν οδηγήσει σε αξιοποίηση των μις ματς. Ο ρυθμός δεν έχει ανέβει και οι πόντοι στο ανοιχτό γήπεδο είναι ελάχιστοι. Η αδύνατη πλευρά δεν προσφέρει τα ελεύθερα σουτ στα οποία βασίζεται μεγάλο κομμάτι της επίθεσης του Ολυμπιακού.

Αυτή τη στιγμή δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να αναλυθούν οι λόγοι για τους οποίους τα ντέρμπι της φετινής (και της περσινής..) χρονιάς μένουν καθηλωμένα σε αυτό το αρχικό στάδιο, με τον Παναθηναϊκό να υποχρεώνεται σε ελάχιστες μεταβολές της συνταγής που εμφανίστηκε στους τελικούς του 2013. Φταίει ο Μπαρτζώκας, φταίει ο Σπανούλης, φταίει η απουσία του Λο, φταίει η κακή κατάσταση του Πρίντεζη. Στους τελικούς Λο δε θα υπάρχει (ο Κόλινς ήδη τρώει ωμές μπριζόλες για να δαγκώνει καλύτερα), αλλά οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές έχουν το μομέντουμ με το μέρος τους ώστε να αλλάξουν αυτά τα δεδομένα.

Ο Παναθηναϊκός του Αλβέρτη είναι ελαφρά διαφορετική ομάδα: προσπαθεί να τρέξει περισσότερο, δεν αμύνεται με την ίδια συνέπεια και βασίζεται περισσότερο στον Μαυροκεφαλίδη. Το τελευταίο σημείο δημιουργεί ευκαιρίες και κινδύνους: υπάρχει ένας ψηλός τον οποίο ο Ολυμπιακός μπορεί (ή μάλλον υποχρεούται) να σημαδέψει στα πικ εν ρολ, αλλά και ένα βαρύ σχετικά τεσσάρι, που ξέρει να παίζει με πλάτη και θα δοκιμάσει την ικανότητα των Πρίντεζη και Πέτγουεϊ να αμύνονται σωστά σε αυτές τις καταστάσεις. Κατά τα λοιπά ο Ολυμπιακός δοκιμάζει περισσότερες αλλαγές ψηλού-κοντού στην άμυνα του. Αν αυτές λειτουργήσουν όπως στη σειρά με τη Ρεάλ, τότε θα μειωθούν οι περιστροφές και οι ευκαιρίες για ελεύθερα περιφερειακά σουτ τα οποία αποτελούν κλειδί για την επίθεση του Παναθηναϊκού.

Από κει και πέρα όλα είναι θέμα επαλήθευσης ορισμένων άλλων κλισέ: καρδιά, αποφασιστικότητα, συγκέντρωση. Αυτά τα χαρακτηριστικά πρέπει να ξεκινάνε από τη διοίκηση και να φτάνουν μέχρι τον τελευταίο παίκτη. Κυριακή κοντή γιορτή.