Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017

Ιχνηλατώντας το μονοπάτι του Ολυμπιακού στο 1/3 της διαδρομής.

Του RedTerso

Ας ξεκινήσουμε με κάποια δεδομένα. Ο Ολυμπιακός βρίσκεται στην πρώτη θέση της Ευρωλίγκα με ρεκόρ 8-2. Στα εκτός έδρας ματς έχουμε 4/5 νίκες έχοντας κερδίσει την Μακάμπι, την Φενέρ, την Μιλάνο και τη Βαλένθια, έχοντας χάσει μόνο από τη Μπαρτσελόνα. Αντίστοιχα μέσα στο ΣΕΦ έχουμε πάρει 4/5 παιχνίδια (Μπασκόνια στο Ηράκλειο, Μάλαγα, Κίμκι και Ερυθρό Αστέρα) έχοντας χάσει μόνο από το βάζελο. Μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου έχουμε να αντιμετωπίσουμε τη Ρεάλ εντός, τη Μπάμπεργκ εκτός, την Τσσκά στην έδρα μας και τις Εφές και Ζαλγκίρις έξω. Αν κλείσουμε τον πρώτο γύρο με 10-5, νομίζω οτι θα είμαστε σε εξαιρετική κατάσταση αν και κάτι μου λέει οτι θα πάμε ακόμα καλύτερα.

Ο Ολυμπιακός σε αυτό το διάστημα όχι μόνο δεν έχει αγωνιστεί ποτέ πλήρης αλλά δεν έχει κάνει καν προπόνηση με όλους τους παίχτες παρόντες. Αν κάποιος το καλοκαίρι, που χτίστηκε η ομάδα, έλεγε οτι θα έχουμε κάνει 8 νίκες χωρίς να έχουν παίξει ούτε δευτερόλεπτο ο αρχηγός και το κανονικό τεσσάρι που πήραμε επιτέλους για back-up του Πρίντεζη, ο Τιλί και ταυτόχρονα έχουν χάσει παιχνίδια ο Αγραβάνης, ο Μιλουτίνοβ και ο Μάντζαρης (με τον τελευταίο να παίζει 1,5 μήνα με ενέσεις) μάλλον δεν θα τον πολυπιστεύαμε. Όμως η ομάδα δείχνει οτι λειτουργεί πάνω απ' όλα ως σύνολο και ως οργανισμός, που προσπαθεί μέσα από τη συνολική λειτουργία να καλύψει τις απουσίες και τα προβλήματα.


Και πώς γίνεται άραγε αυτό;

Για να απαντηθεί το παραπάνω ερώτημα δεν χρειάζονται ούτε μεταφυσικες δυνάμεις, ούτε προσφυγή σε γελοίες εξηγήσεις του τύπου "διαιτητική εύνοια της Ευρωλίγκα προς τον Ολυμπιακό", που προέρχονται από το στρατόπεδο των απέναντι. Όλοι οι φίλαθλοι και οι οπαδοί της ομάδας, που παρακολουθούν στενά τα τελευταία χρόνια το μπασκετικό τμήμα θα γνωρίζουν οτι η πραγματική αιτία των επιτυχιών είναι το άριστο κλίμα μέσα στον οργανισμό, η προσήλωση στο πλάνο και το γεγονός οτι όλοι οι παίχτες θα παλέψουν ακόμα και γιαυτούς που λείπουν. Αυτά είναι τα στοιχεία, που αναγνωρίζουν όλοι όσοι ασχολούνται με το άθλημα της καλοθοσφαίρισης σε όλη τη γηραιά ήπειρο και έχουν αναγορεύσει τον Ολυμπιακό στην πιο σκληροτράχηλη ομάδα της διοργάνωσης. Αυτά είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν αυτή την ομάδα. Ομάδα λοιπόν, με όλα τα γράμματα κεφαλαία.
 

Αυτό όμως είναι η βάση. Το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός χτίστηκε με έναν αρκετά διαφορετικό τρόπο σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Ο γηγενής κορμός παρέμεινε αναλλοίωτος, όμως προστέθηκαν κάποιοι ξένοι παίχτες, που αν μη τι άλλο έχουν πολύ μεγάλη μπασκετική ποιότητα. Προφανώς και το γενικό πλάνο λέει οτι πρέπει να δίνουμε τεράστια έμφαση στην άμυνα και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Και πολύ εύλογα δημιουργήθηκαν ερωτηματικά σε σχέση με τις αμυντικές δυνατότητες της ομάδας, λόγω των διαφορετικών χαρακτηριστικών των νέων παιχτών. Ο Ολυμπιακός λοιπόν παρά τις αλλαγές παραμένει η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης (μαζί με τη Φενέρ) μετά από 10 αγωνιστικές στον αμυντικό τομέα, δεχόμενος μόλις 70,8 πόντους μ.ο. Η ομάδα μας μπορεί φέτος να μην είναι καλή στον τομέα των κοψιμάτων (είμαστε 13οι με 1,8 μπλοκ) αλλά έχει φροντίσει να διαμορφώνει την αμυντική της τακτική πετυχημένα ανάλογα με το παιχνίδι. Με την Φενέρ για παράδειγμα, ο Ολυμπιακός μπλόκαρε αποτελεσματικότητα το κεντρικό pick'n'roll, που είναι η επιθετική της ναυαρχίδα. Με τη Βαλένθια εστίασε περισσότερο στο να μη δεχτεί πόντους από τους "πλάγιους" και προτίμησε να ρισκάρει το κεντρικό pick, γιαυτό και έβαλαν 40 πόντους μαζί ο Γκριν με τον Πλάις αλλά εξαφανίστηκαν οι υπόλοιποι. Και στα δύο παραδείγματα ο Ολυμπιακός κέρδισε εμφατικά σε αυτές τις δύσκολες εκτός έδρας αναμετρήσεις. Παρόλο λοιπόν που δεν διαθέτουμε έναν παίχτη που έχει χαρακτηριστικά rim-protector (όπως ο Μπιρτς της περσινής μισής σεζόν), η αμυντική λειτουργία είναι εξαιρετική. Και αυτό οφείλεται στο σχήμα που χρησιμοποιεί ο Σφαιρόπουλος με την ταυτόχρονη παρουσία των τριών φόργουορντ (Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Τόμπσον στο "2" και στο "3", Πρίντεζης και Αγραβάνης στο "4"), που πλαισιώνουν τον point-guard και τον σέντερ. Αυτή η επιλογή σχήματος δίνει μήκος στην άμυνα και τη δυνατότητα για αλλαγές στα μαρκαρίσματα, δημιουργώντας μεγάλο ζήτημα στον επιτιθέμενο. Ταυτόχρονα δίνει την ευκαιρία να πηγαίνουν σχεδόν όλοι οι παίχτες στο ριμπάουντ (3ος ο Ολυμπιακός σε αυτόν τον τομέα με 35,6 ανα ματς). Η αμυντική προσήλωση και η ενέργεια που βγάζει αυτό το σχήμα λόγω επιλογής του προπονητή αλλά και ελλείψεως παιχτών (ειδικά στη Βαλένθια πήγαμε μόνο με Ρόμπερτς, Γιάνις και Τολιόπουλο στα γκαρντ) έχει δώσει αυτά τα εξαιρετικά αμυντικά αποτελέσματα.
 

"Ωραία όλα  αυτά, αλλά και πέρυσι παίζαμε πολύ καλή άμυνα" θα διερωτηθεί ο δικηγόρος του διαβόλου και είναι πραγματικότητα. Η διαφορά είναι η βαρύτητα που έχει δοθεί στην επιθετική λειτουργία της ομάδας και ο συνολικά διαφορετικός τρόπος του επιθετικού παιχνιδιού. Τα προγούμενα χρόνια το σήμα κατατεθέν της ομάδας ήταν το pick'n'roll του αρχηγού και το ποστ παιχνίδι του Πρίντεζη. Με δεδομένη την απουσία του Σπανούλη, η ομάδα παίζει ένα διαφορετικό και τολμώ να πω πιο θελκτικό μπάσκετ. Στο οπλοστάσιο της ομάδας έχει προστεθεί η διαρκής κίνηση της μπάλας και η προσπάθεια να αναζητηθεί το σουτ με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Αυτό βέβαια το ευνοεί και η παρουσία αρκετών καλών σουτερ πλέον στο ρόστερ αλλά και το σχήμα με τους τεις φόργουορντ, που βοηθάει και επιθετικά πολύ. Ταυτόχρονα η ομάδα διαθέτοντας έναν πολύ βελτιωμένο Μιλουτίνοβ (εξαίρεση τα 2-3 τελευταία ματς που δεν ήταν καλός) έχει μετατοπίσει το κέντρο της δημιουργίας της ομάδας από μέσα προς τα έξω και όχι το ανάποδο όπως γινόταν μέχρι και την περσινή σεζόν. Οι ψηλοί μας διαβάζουν πάρα πολύ καλά τις αντίπαλες άμυνες και μπορούν να μοιράσουν την μπάλα προς τα έξω. Στα καλύτερα κατά τη γνώμη μου φετινά του παιχνίδια (με τη Κίμκι, τη Φενέρ και τη Βαλένθια) ο Ολυμπιακός στόχευσε ανελέητα τα μις-ματς, που είχαν οι φόργουορντ μας μετά τις αλλαγές και αυτοί είτε σκόραραν με ποστάρισμα είτε μοίρασαν ιδανικά τη μπάλα προς την περιφέρεια. Δεν είναι τυχαίο οτι στα τέσσερα τελευταία παιχνίδια ο Ολυμπιακός σουτάρει από το τρίποντο με ποσοστό πάνω από 40%.


Ένα ακόμα διαφορετικό στοιχείο είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τις close-out άμυνες ο Ολυμπιακός. Η παρουσία του Τόμπσον αλλά και οι οδηγίες προς τους υπόλοιπους παίχτες είναι πέρα από τα σουτ που βγαίνουν, ο παίχτης που θα πάρει την μπάλα στην αδύναμη πλευρά να προσπαθήσει να διεισδύσει προς τα μέσα και να δημιουργήσει αστάθεια και ανισορροπία στην άμυνα και να αναζητήσει είτε το τελείωμα με drive είτε την πάσα σε άλλο συμπαίκτη. Αυτά λοιπόν τα διαφορετικά στοιχεία είναι σίγουρα διαφορετικές πινελιές που έχει βάλει στον αγωνιστικό καμβά ο κόουτς Σφαιρόπουλος.

Αυτός όμως δεν έπρεπε να φύγει μετά την ήττα από το βάζελο;

Ευτυχώς ο οργανισμός του Ολυμπιακού έχει πολύ μεγαλύτερη ψυχραιμία και υπομονή από το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου μας, που ζητούσε την κεφαλή του προπονητή μας επί πίνακι. Μετά τις δύο διαδοχικές ήττες από τη Μπαρτσελόνα και κυρίως από τον Παναθηναϊκό, η ομάδα μας πέρασε μια από τις πιο έντονες εσωτερικές κρίσεις της τελευταίας τριετίας και αρκετοί μέσα στο ΣΕΦ τον αποδοκίμασαν εμμέσως, φωνάζοντας το όνομα του Τόμιτς, ενώ στο διαδίκτυο ακολούθησε ένας πραγματικός χαμός. Η συγκεκριμένη ήττα ταρακούνησε την ομάδα,  η οποία έκανε την αυτοκριτική της, συσπειρώθηκε, έβγαλε αντίδραση και από τότε μοιάζει με πολεμική μηχανή που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της.


Το έχουμε ξαναπεί. Ο Σφαιρόπουλος πιθανότατα δεν είναι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου. Είναι όμως αξιοθαύμαστο το πόσο προσηλωμένος παραμένει στο στόχο του και πόσο εργατικός είναι. Επίσης μαθαίνει από τα λάθη του  και προσπαθεί να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα. Τα στοιχεία του παιχνιδιού του Ολυμπιακού που αναδείξαμε παραπάνω, αποτελούν αδιαπραγμάτευτα, έργο Σφαιρόπουλου. Ο κόουτς ταιριάζει και σε επίπεδο ψυχοσύνθεσης με την παράδοση του Ολυμπιακού. Φέτος έχει χρυσή ευκαιρία να πετύχει μέσα από την επιτυχία της ομάδας και να παραμείνει για χρόνια στο τιμόνι της.


So far, so good, so what?


Η σπουδαία μέχρι τώρα πορεία του Ολυμπιακού σε αυτό το 1/3 της διοργάνωσης δεν θα είναι τίποτα αν η ομάδα δεν παραμείνει το ίδιο συγκεντρωμένη και αποφασισμένη. Σίγουρα θα έρθουν και ήττες, ενδεχομένως και πικρές κάποιες από αυτές. Ο Ολυμπιακός όμως πρέπει να ακολουθήσει πιστά το πλάνο του. Το επόμενο βήμα είναι να επιστρέψουν οι τραυματίες και να αγωνιστούμε επιτέλους πλήρεις για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε και να "προσεγγίσουμε" το ταβάνι της ομάδας. Η συνέχεια μόνο εύκολη δεν είναι στο νέο σύστημα της Ευρωλίγκας. Κατά την ταπεινή μου άποψη θα πρέπει να πηγαίνουμε βήμα-βήμα. Να στοχεύσουμε και να διεκδικήσουμε το πλέονέκτημα έδρας και μετά βλέπουμε. Πέρυσι το πλεονέκτημα κρίθηκε στις 18 νίκες. Φέτος εκτιμώ οτι μπορεί να πέσει και στις 17. Όταν λοιπόν φτάσει η άνοιξη και η μπάλα θα βαρύνει ελπίζω να έχουμε και σε καλή κατάσταση τον αρχηγό. Αυτόν τον θεότρελο παίχτη με το "7" στην πλάτη. Τον μεγαλύτερο αθλητή στην ιστορία της διοργάνωσης. Αυτή την μικρή παρένθεση την κάνω για να μην θεωρούν κάποιοι οτι επειδή νικάμε χωρίς τον Σπανούλη δεν το χρειαζόμαστε. Αρχηγού και υπαρχηγού θέλοντος όλα μπορούν να συμβούν.


Από εκεί και πέρα κάτι για τον κόσμο. Το μονοπάτι του Ολυμπιακού είναι σκοτεινό και δύσβατο. Ας προσπαθήσουμε όλοι εμείς οι οπαδοί του δαφνοστεφανωμένου να τον συντροφεύσουμε όσο πιο κοντά μπορούμε. Δε νοείται να μη γεμίζει το ΣΕΦ σε κάθε παιχνίδι από εδώ και πέρα. Να κάνουμε εμείς το καθήκον μας και να βρισκόμαστε δίπλα στη δύσκολη διαδορμή και στο τέλος να βρεθούμε μαζί του, αφού βγει από το μονοπάτι στο ξέφωτο: Στο βελιγράδι για την κούπα!