Του Giorgos P.

O Oλυμπιακός πήρε ή παιρνει τον Ουότερς. Για να το δουμε λιγο αυτό. Χωρίς να σας  πω αν είναι
καλή μεταγραφή ή όχι, θα ήθελα να απαριθμήσω μερικά δεδομένα που αφορούν δύο τομείς. Πρώτον, το τι κενό ακριβώς έρχεται να καλύψει ο Αμερικάνος και δεύτερον τα χαρακτηριστικά του παίκτη.

Προσοχή! Όταν λέμε τα χαρακτηριστικά εννοούμε τι κάνει και τι δεν κάνει ο παίκτης στο γήπεδο, και όχι αν άλλοι τα κάνουν αυτά καλύτερα από εκείνον. Προφανώς υπάρχουν καλύτεροι παίκτες του Ουότερς, και επίσης προφανώς ένας από αυτούς είναι και ο Χάκετ.

Πάμε λοιπόν, με την ελπίδα ότι το κομμάτι που ακολουθεί θα βοηθήσει στην ωραία κουβέντα, και δεν θα γίνει κανείς μαλλιοκούβαρα με κανέναν.

Τρόπος παιχνιδιού ομάδας

Το τι βρίσκει κανείς αν δει τον τρόπο λειτουργίας της ομάδας με τον Χάκετ στην σύνθεση. Ο Ολυμπιακός λοιπόν, βάσει του πώς παίζει/έπαιζε μέχρι τον τραυματισμό του Ιταλού …

1. Ψάχνει εναν παίκτη που να αγωνίζεται μάξιμουμ  17 – 18 λεπτά, στην συντριπτική τους πλειοψηφία με την λεγόμενη second unit.

2.  Mέλη της second unit είναι σε μεγάλο μερος του χρονου, και άσχετα αν τελειώνουν πολλά παιχνίδια, οι Λοτζέσκι – Γκριν, όπως και ένα εκ των δύο stretch four. Πιο stretch είναι φυσικά ο Παπαπέτρου.

3. Η σύνθεση αυτή είχε τον Χάκετ ως οργανωτή, και ως κουβαλητή της μπάλας. Συνήθως την έσπαγε στον Γκριν ή τον Λότζο , είτε για να σουτάρουν, είτε για να παίζουν ένα πικ στο πλάι. Καλώς ή κακώς, το παιχνίδι της ομάδας ΔΕΝ περιελάμβανε drive και kickout πάσες. Ο Ιταλός αυτά τα κάνει, αλλά ο ρόλος του δεν ήταν τέτοιος, εξαιρουμένου του παιχνιδιού με την Νταρουσάφακα στην Πόλη, όπου ηταν πολύ επιθετικος προς το καλάθι. Επίσης καλώς  ή κακώς, τα post-up απέναντι σε κοντύτερους αντιπάλους δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη, ούτε καν απέναντι στον Τεόντοσιτς.

4. Στην άμυνα, ο Χάκετ δεν άλλαζε στα σκριν, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Αυτό στο οποίο υπολόγιζε ο Σφαιρό ήταν πως θα μπορούσε να παλέψει από πάνω ή από κάτω τους, ώστε η ομάδα να έχει την πολυτέλεια να κρατήσει τον ψηλό μακριά από την περίμετρο και κοντά στο καλάθι, ειδικά αν στην πεντάδα υπήρχε ο Μιλού. Φυσικά, υπήρχαν και περιπτώσεις όπου τα switch ήταν αναγκαστικά.

5. Φυσικά, κανένας κοντός δεν μπορούσε να ποστάρει τον Ντάνι, ο οποίος συν τοις άλλοις είχε την δυνατότητα να αλλάξει τον ρυθμό προς το πιο γρήγορο. Αυτό το τελευταίο όμως, συνέβαινε κυρίως πέρυσι , και δεν συνέβη φέτος ιδιαιτερα, καθώς ο Ολυμπιακός στα περισσότερα παιχνίδια είτε ηταν μπροστά στο σκορ, ειτε ηταν λιγο μόνο πισω, είτε έπαιζε έτσι κι αλλιώς σε υψηλούς ρυθμους (π.χ. Μπασκονια, Εφες, Γαλατα, Μακαμπι, Ουνιξ, Μιλανο, Ζαλγκιρις).

Αυτά, μέσες άκρες.

Πώς παίζει ο παίκτης

Πάμε να δούμε λίγο τον Ουότερς, ο οποίος:

1. Είναι κοντύτερος του Ντάνι φυσικά, και μπορεί να ποσταριστεί, από όσες ομάδες ποστάρουν με τα γκαρντ τους. Το ποιες είναι αυτές και πόσο συχνά το κάνουν αυτό το αφήνω στην κρίση σας.

2 Μοιράζει την μπάλα και παίρνει λογικές αποφάσεις, χωρίς εξεζητημένες επιλογές. Στον Αρη μπλόκαρε σε κάποια παιχνίδια πέρυσι, αλλά συνολικά δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι τα πήγε άσχημα στην οργάνωση. Επίσης, φέτος στην Καντού έχει πάει πολύ καλά στον τομέα, σε σταθερή συχνότητα.

3. Πιέζει ικανοποιητικά εώς καλά την μπάλα και είναι αφοσιωμενος στην αμυνα.

4. Εχει καλά νούμερα στα τρίποντα , σουτάρει πίσω από τα σκριν και έχει midrange.

5. Δεν έχει καλό drive, ούτε είναι ανθεκτικός στις επαφές. Επίσης, δεν τρέχει με μεγάλη ορμή το γήπεδο.

Αυτά μέσες άκρες και εδώ, και βάλτε ο,τι άλλο θέλετε τέλος πάντων...

Το ζήτημα είναι αν οι δύο παραπάνω ενότητες τέμνονται στα περισσότερα δυνατά σημεία.

Για το τέλος, ένα κουίζ. Θυμάμαι τρεις mid-season προσθήκες γκαρντ στον Ολυμπιακό μετά τον Ει Σι Λο. Τον Πέρκινς, τον Κόλινς και τον Όντομ. Όλες αποτυχημένες, μην κοροϊδεύουμε. Ποιους είχαν έρθει να αντικαταστήσουν ή γιατί ήρθαν; Με ποιο τρόπο ταίριαζαν ή δεν ταίριαζαν στο παιχνίδι της ομάδας;

Αυτά, καλή κουβέντα, πιστεύω τα δίδυμα να δώσουν λίγο χρόνο σήμερα να τα πούμε.

By Manolo77

Χαιρετώ την παρέα, με ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Μιχάλη που μου εμπιστεύτηκε αυτό το άρθρο και πολλές ευχές σε όλους τους συμμετέχοντες στο μπλογκ για χαρούμενες γιορτές!
Μιας και η Euroleague έχει διανύσει το 1/3 της διαδρομής της και βάσει της μέχρι τώρα εικόνας των ομάδων μπορούν να βγουν κάποια πρώτα συμπεράσματα, θα παρουσιάσω μια ανάλυση  «παντρεύοντας» την πορεία που έχουν διαγράψει οι 16 μονομάχοι σε αυτές τις αγωνιστικές, διανθισμένη με την πρόβλεψη μου για την τελική τους κατάταξη, παραφράζοντας το κλασικό power rankings σε dynamic rankings, σύμφωνα με το οποίο υπάρχει μια εκτίμηση για το ποιες θα είναι τελικά οι ομάδες που θα ανέβουν πρώτες τη … σκάλα προς τον παράδεισο των πλέι-οφ.

Πριν ξεκινήσω και για όσους θυμούνται από πέρυσι που (ως Antibuck) ανέλυα τα σενάρια πρόκρισης του Ολυμπιακού, να διευκρινίσω ότι η κατάταξη που υπάρχει στην παρούσα φάση προκύπτει από το συντελεστή ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ ΝΙΚΕΣ – ΕΝΤΟΣ ΕΔΡΑΣ ΗΤΤΕΣ, ενώ η τελική εκτίμηση είναι καθαρά υποκειμενική υπόθεση και πηγάζει από την τωρινή εικόνα κάθε ομάδας σε συνδυασμό με το potential της. Πάμε λοιπόν:


1. ΤΣΣΚΑ (+ 4) / Τελική εκτίμηση: 1η θέση

Η «αρκούδα» βρυχάται για άλλη μια regular season, παρουσιάζοντας μια επιθετική πανδαισία σε κάθε αγώνα της (καλύτερη επίθεση με 93 π.) χάρη στον οίστρο των Ντε Κολό (21 π.) και Τεόντοσιτς (19 π. – 8 ασ.). Όσο φαίνεται να μην πτοείται από τραυματισμούς, όπως αυτός του Γάλλου, ενώ η έδρα της παραμένει άβατο, δύσκολα θα πέσει από την κορυφή στο φινάλε του Top 16. Μοναδικά ερωτηματικά αν ο Φρίλαντ καταφέρει να μπει στο ροτέισον και η πνευματική διαχείριση «κλειστών» αγώνων. Και φέτος φαντάζει ως το μεγάλο και λογικό φαβορί, όμως η παραμονή στο θρόνο της Ευρωλίγκα θα είναι ακόμη πιο δύσκολη από ό,τι η κατάκτηση της πέρυσι.

Νίκη χρυσάφι: Ρεάλ (ΕΝΤΟΣ) / Ήττα σοκ: Νταρουσάφακα (ΕΚΤΟΣ)

Αποκάλυψη: Τζάκσον (8.7 π., 2.5 ασ.) / Απογοήτευση: (Ογκουστίν 6 π. με 56% 1 π.)


2. ΡΕΑΛ (+ 2) / Τελική εκτίμηση: 2η – 3η θέση

Η «βασίλισσα» άφησε πίσω την απογοητευτική της περσινή παρουσία και δείχνει ανανεωμένη, με τον Γιουλ (19 π. – 6 ασ.) απελευθερωμένο και «καυτό», τον Ρούντι (11.6 PIR) στην καλύτερη κατάσταση της τελευταίας 2ετίας και το διαστημικό Ράντολφ (11.4 π., 6,5 ρ. και 1,2 κοψ.)… κερασάκι στην τούρτα! Το βάθος του ρόστερ της είναι αξιοθαύμαστο με 13 παίκτες πρώτης γραμμής και όσο ο Λάσο, με τη διαχείριση του, παίρνει το μέγιστο σχεδόν από όλους, η Ρεάλ είναι το next big thing μετά την ΤΣΣΚΑ. Αν καταφέρει να σταθεροποιήσει την απόδοση της και να είναι πνευματικά συγκεντρωμένη σε κάθε παιχνίδι, μπορεί να ανέβει ξανά στο θρόνο.

Νίκη χρυσάφι: Μπαρτσελόνα (ΕΚΤΟΣ) / Ήττα σοκ: Μπασκόνια (ΕΝΤΟΣ)

Αποκάλυψη: Ντόντσιτς (8 PIR) / Απογοήτευση: Τέιλορ (1.6 π. σε 11’)


3. ΦΕΝΕΡΜΠΑΧΤΣΕ (+ 2) / Τελική εκτίμηση: 2η – 3η θέση

Ένα από τα μεγάλα φαβορί της φετινής σεζόν, η Φενέρ (41.3% 3π.), δείχνει να στέκεται ξανά στα πόδια της μετά την κρίση του προηγούμενου μήνα. Τα γνωστά της μειονεκτήματα (απουσία εναλλακτικών λύσεων στην άκρη του πάγκου, ελλιπής στελέχωση στα γκαρντ) μεγεθύνθηκαν μετά τον τραυματισμό του Μπογκντάνοβιτς (54% FG) με αντίκτυπο και στην επιθετική συγκομιδή της (14η με 77 π.). Ωστόσο το ταλέντο και η ποιότητα των 7 – 8 βασικών της παικτών είναι αδιαμφισβήτητα και αν καταφέρει να φτάσει πλήρης στο final 4 στην έδρα της, τότε εκεί θα είναι από θέση ισχύος.

Νίκη χρυσάφι: Μπαρτσελόνα (ΕΚΤΟΣ) / Ήττα σοκ: Ούνιξ (ΕΝΤΟΣ)

Αποκάλυψη: Σλούκας (12.6 π.) / Απογοήτευση: Ντατόμε (37% FG, 6.6 PIR)


4.  ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ (+ 1) / Τελική εκτίμηση: 4η – 6η θέση

Το κλασικό underdog της Ευρωλίγκα είναι αποφασισμένο να «πουλήσει ακριβά το τομάρι του» αυτή τη σεζόν, βάζοντας δύσκολα στα μεγάλα φαβορί… Με όπλα την ομοιογένεια, την πληρέστατη περιφερειακή γραμμή (Χάκετ, Μάντζαρης, Γκριν, Σπανουλης και Λοτζέσκι συνεισφέρουν το 58% των πόντων) και τον clutch χαρακτήρα της ομάδας, φαίνεται να είναι στο σωστό δρόμο για ένα καλό πλασάρισμα στην τελική βαθμολογία. Αν καλυφθεί η τρύπα στους ψηλούς πίσω από Μπιρτς και Πρίντεζη είτε εσωτερικά (αγωνιστική άνοδος Γιανγκ), είτε εξωτερικά (απόκτηση tweener) και περιοριστούν τα «νεκρά» επιθετικά διαστήματα ειδικά στα εντός έδρας παιχνίδια, ο Ολυμπιακός θα είναι σε θέση να διεκδικήσει μέχρι τέλος το πλεονέκτημα έδρας.

Νίκη χρυσάφι: Παναθηναϊκός (ΕΚΤΟΣ) / Ήττα σοκ: Μακάμπι (ΕΝΤΟΣ)

Αποκάλυψη: Μπιρτς (7 ρ., 1.3 κοψ.) / Απογοήτευση: Γιανγκ (1.1 π., 1.6 ρ. σε 8’)

5. ΜΠΑΣΚΟΝΙΑ (+ 1) / Τελική εκτίμηση: 5η – 7η θέση

Κάτι καλό γίνεται και φέτος στη Χώρα των Βάσκων. Παρά τις αποχωρήσεις βασικών συντελεστών της περσινής πορείας, η Μπασκόνια παρουσιάζεται ιδιαίτερα ισχυρή, πρεσβεύοντας το ίδιο στυλ γρήγορου μπάσκετ (80.5 π.) μπολιασμένο με αρκετές δόσεις ενέργειας από τους αθλητικούς Λάρκιν (13.5 π., 6.5 ασ.) και Χάνγκα (9.8 π., 1.4 κλ.). Με την πρόσφατη προσθήκη του Πριχιόνι η περιφερειακή γραμμή αποκτά εμπειρία και αμυντική σκληράδα, ενώ αν ο Μπαρνιάνι (12.6 π. σε 21’) καταφέρει να βρει αγωνιστικό ρυθμό, μακριά από προβλήματα τραυματισμών, η Μπασκόνια θα είναι σκληρό καρύδι για όποια ομάδα την αντιμετωπίσει στα πλέι οφφ.

Νίκη χρυσάφι: Ρεάλ (ΕΚΤΟΣ) / Ήττα σοκ: Ολυμπιακός (ΕΝΤΟΣ)

Αποκάλυψη: Βόιγκτμαν (17.8 PIR, 42% 3 π.) / Απογοήτευση: Μπάντιντζερ (3 π. σε 11’)

6. ΕΦΕΣ (+ 1) / Τελική εκτίμηση: 6η – 8η θέση

Η ομάδα «ασανσέρ» της Ευρωλίγκα, ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο, μπορεί να σε «σκοτώσει» στο ανοιχτό γήπεδο (2η καλύτερη επίθεση με 87 π.), αλλά μπορεί να «αυτοκτονήσει» από βιαστικές επιλογές στο σετ παιχνίδι. Μετά το κακό ξεκίνημα με 0/3, απάντησε με ρεκόρ 5 – 2 και με εκτός έδρας νίκες επί βασικών ανταγωνιστών της. Ξεχειλίζει από αθλητικότητα σε όλες τις θέσεις, όμως η έλλειψη καθαρού μυαλού των πόιντ γκαρντ Ερτέλ (3.1 λάθη) και Γκρέιντζερ (32.5% FG) στα κρίσιμα σημεία, της βάζει φρένο για κάτι καλύτερο από μια θέση στην 8άδα.

Νίκη χρυσάφι: Μακάμπι (ΕΚΤΟΣ) / Ήττα σοκ: Αρμάνι (ΕΚΤΟΣ)

Αποκάλυψη: Χάνεικατ (8.4 ρ. – 1ος, 16.6 PIR) / Απογοήτευση: Όμιτς (3 π., 1.7 ρ. σε 7’)


7.  ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ (0) / Τελική εκτίμηση: 4η – 6η θέση

Αφού οι Καταλανοί κατάφεραν να περάσουν το «τσουνάμι» τραυματισμών με απώλειες περισσότερο στο γόητρο τους παρά βαθμολογικά, ετοιμάζονται για αντεπίθεση στο υπόλοιπο της σεζόν. Από τις πιο πλήρεις ομάδες σε όλες τις θέσεις, κάλυψε το κενό από την απουσία του Ρίμπας με τον Ρένφρο, ενώ πιθανή απόκτηση του Τζεντίλε, σπεσιαλίστα σε 1on1 καταστάσεις, θα είναι τονωτική ένεση στην αναιμική της επίθεση (70.6 π. – 16η). Κλειδί για τη μελλοντική πορεία και τις υψηλές φιλοδοξίες της Μπαρτσελόνα, αποτελεί το πώς ο Μπαρτζώκας θα «κρύψει» το σοφτ προφίλ της πλειονότητας των παικτών του (ειδικά στις θέσεις 2 – 3 – 4). Ωστόσο διαθέτει την καλύτερη άμυνα φέτος με 73.7 π. παθητικό.

Νίκη χρυσάφι: Μακάμπι (ΕΚΤΟΣ) / Ήττα σοκ: Ρεάλ (ΕΝΤΟΣ)

Αποκάλυψη: Βεζένκοφ (6.8 π. σε 18’, 53% 3 π.) / Απογοήτευση: Έρικσον (2.3 π. σε 8΄)




8. ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ (0) / Τελική εκτίμηση: 7η – 9η θέση

Οι «πράσινοι» ξεκίνησαν με όνειρα χίλια τη φετινή σεζόν, αλλά μετά τη 10η αγωνιστική βρίσκονται ξανά στο ίδιο σημείο των τελευταίων χρόνων, μη δείχνοντας ικανοί για το κάτι παραπάνω από την πρόκριση στην 8άδα, ειδικά μετά τον τραυματισμό του κομβικού Γκιστ (4.7 ρ., 11.3 PIR). Ο Πασκουάλ δεν έχει βρει την κατάλληλη χημεία στο υπάρχον υλικό, ενώ παραμένουν τα κενά στον «άσο» και στο 5… Πολύ δυνατός στην έδρα του, καλείται να κάνει κάποιο σημαντικό διπλό με όπλο την άμυνα του (2η καλύτερη της διοργάνωσης) για να ανέβει επίπεδο. Μεγάλο του πλεονέκτημα η ευχέρεια όλων των παικτών στο μακρινό σουτ, που όμως σε πολλές περιπτώσεις γυρνάει «μπούμερανγκ», καθώς η ομάδα γίνεται προβλέψιμη (260 τρίποντα ανά αγώνα – 1ος).

Νίκη χρυσάφι: Μπάμπεργκ (ΕΚΤΟΣ) / Ήττα σοκ: Ολυμπιακός (ΕΝΤΟΣ)

Αποκάλυψη: Σίνγκλετον (5.5 ρ., 1.3 κοψ.) / Απογοήτευση: Μπουρούσης (37% FG)


9. ΜΑΚΑΜΠΙ (0) / Τελική εκτίμηση: 7η – 9η θέση

Η ομάδα του λαού «έσβησε» την περσινή μαύρη σελίδα με τον αποκλεισμό της από τον 1ο γύρο της Ευρωλίγκα και κάνει μια νέα αρχή, βασιζόμενη στο επιθετικό ταλέντο των χαρισματικών παικτών της όπως ο Γκάουντλοκ (16 π.) και ο Γουίμς (13.4 π.). Αν βρει ρυθμό είναι ικανή να κοιτάξει οποιονδήποτε αντίπαλο στα μάτια, όμως το άναρχο παιχνίδι της την καθιστά ευάλωτη απέναντι σε οργανωμένες ομάδες. Η επικείμενη επιστροφή του Κουίνσι Μίλερ μπορεί να είναι ευλογία, ως μια πρόσθετη αιχμή του δόρατος επιθετικά, αλλά και κατάρα γιατί επιτρέπεται μόνο μία μπάλα! Αν όμως η Μακάμπι καταφέρει να προκριθεί στα πλέι οφφ, δεν νομίζω ότι θα χαρεί η όποια αντίπαλος της…

Νίκη χρυσάφι: Ολυμπιακός (ΕΚΤΟΣ) / Ήττα σοκ: Εφές (ΕΝΤΟΣ)

Αποκάλυψη: Σίλει (42% 3π.) / Απογοήτευση: Ραντ (6.2 π. σε 23’ με 30% 3π.)


10. ΝΤΑΡΟΥΣΑΦΑΚΑ (0) / Τελική εκτίμηση: 8η – 10η θέση

Η περσινή σταχτοπούτα βρήκε φέτος τον πρίγκηπα της στο πρόσωπο του Ντέιβιντ Μπλατ. Ώριμη και με αγωνιστικό πλάνο, η Νταρουσάφακα αποτελεί ευχάριστη έκπληξη, καθώς φαίνεται ικανή να κυνηγήσει μέχρι τέλους την πρόκριση στην 8άδα… Οι Ουαναμέικερ και Κλάιμπερν (14 π. έκαστος) κρατάνε την μπαγκέτα επιθετικά, ωστόσο η μεγάλη παραφωνία είναι η εγχώρια φροντ λάιν με τους Ερντέν, Σαβάς και Αλντεμίρ (9 π. συνολικά σε 30’) να έρχονται από μια άλλη μπασκετική εποχή! Μπορεί να μην διαθέτει καυτή έδρα, αλλά ταυτόχρονα είναι καμικάζι εκτός έδρας (3 νίκες μέχρι τώρα). Από τις πιο επικίνδυνες ομάδες αν υποτιμηθεί…

Νίκη χρυσάφι: ΤΣΣΚΑ (ΕΝΤΟΣ) / Ήττα σοκ: Εφές (ΕΝΤΟΣ)

Αποκάλυψη: Κλάιμπερν (4.7 ρ., 13.2 PIR) / Απογοήτευση: Ερντέν (3.3 π. σε 10’ με 14% 1 π.)


11. ΑΡΜΑΝΙ ( – 1) / Τελική εκτίμηση: 10η – 12η θέση

Η πιο underachieving ομάδα της Ευρωλίγκα, αν και ξεκίνησε με καλούς οιωνούς το φετινό της ταξίδι, στις τελευταίες αγωνιστικές μοιάζει να αρμενίζει στραβά (χειρότερη άμυνα με 89 π.)… Η επιτομή του «όσα πάνε και όσα έρθουν», η Αρμάνι δεν καταφέρνει να κεφαλαιοποιήσει το αξιόλογο ρόστερ που διαθέτει. Ήδη έχουν αρχίσει γκρίνιες για Χίκμαν (23% 3 π.) και Ραντούλιτσα (3.2 ρ.), ενώ ο Τζεντίλε ετοιμάζει βαλίτσες για άλλο προορισμό ως … δανεικός! Η αριθμητική ανισορροπία ανάμεσα σε μπακ κορτ και φροντ λάιν, η απουσία καθαρού πλέι μέικερ και αθλητικού 5ριού, ολοκληρώνουν το παζλ των προβλημάτων της ιταλικής ομάδας, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ξεφύγει από το ρόλο του «ρυθμιστή» και φέτος.

Νίκη χρυσάφι: Νταρουσάφακα (ΕΚΤΟΣ) / Ήττα σοκ: Ούνιξ (ΕΚΤΟΣ)

Αποκάλυψη: Σάντερς (14 π. με 53% 3 π.) / Απογοήτευση: Ραντούλιτσα (0 κοψ., 2 λάθη σε 16’)


12. ΖΑΛΓΚΙΡΙΣ (– 1) / Τελική εκτίμηση: 13η – 15η θέση

Το κατά πολλούς φαβορί για την κατάληψη της τελευταίας θέσης, έχει καταφέρει να κερδίσει τις εντυπώσεις, παρουσιάζοντας ένα συμπαγές σύνολο που αποδίδει πάνω από τις δυνατότητες του (7η σε πόντους με 80.9 και 2η σε ριμπάουντ με 36.9). Παλεύει όλα τα ματς με ένα παλιομοδίτικο στυλ παιχνιδιού (σετ καταστάσεις, στόχευση στη ρακέτα), το οποίο όμως δείχνει αποτελεσματικό και της ταιριάζει. Ήδη έχει κάνει αρκετές «κηδείες» και όσοι την υποτιμήσουν είναι σίγουρο ότι θα βρουν τον μπελά τους! Σε βάθος χρόνου θα πρέπει να κοιτάξει για μια προσθήκη στο 2 – 3 προκειμένου να γίνει ακόμη πιο ανταγωνιστική.

Νίκη χρυσάφι: Ερ. Αστέρας (ΕΚΤΟΣ) / Ήττα σοκ: Μακάμπι (ΕΝΤΟΣ)

Αποκάλυψη: Μότουμ (13.2 π. με 60% FG) / Απογοήτευση: Σεϊμπούτις (2 π. σε 13’ με 12% 3 π.)


13. ΕΡΥΘΡΟΣ ΑΣΤΕΡΑΣ (– 1) / Τελική εκτίμηση: 11η – 13η θέση

Όση ποιότητα και ατομικό ταλέντο λείπει από τους παίκτες της σέρβικης ομάδας, άλλη τόση μαχητικότητα διαθέτουν. Μπαρουτοκαπνισμένοι και μαθημένοι στα δύσκολα, παλεύουν κάθε αγώνα και όπου βγει! Χωρίς ξένους από τη θέση 3 και πάνω, με τον 2ο πλέι μέικερ (Γουόλτερς) να αποκτάται μόλις πριν 1 μήνα, ο Ερ. Αστέρας για άλλη μια χρονιά παραδίδει μαθήματα έξυπνου μπάσκετ με έμφαση στην αμυντική προσήλωση (η 3η καλύτερη της διοργάνωσης), αλλά χωρίς επιθετικό πλουραλισμό (2η χειρότερη). Με μια τονωτική ένεση εξ Αμερικής στα φόργουορντ θα σκαρφαλώσει στα υψηλότερα πατώματα…

Νίκη χρυσάφι: Μπάμπεργκ (ΕΚΤΟΣ) / Ήττα σοκ: Ζαλγκίρις (ΕΝΤΟΣ)

Αποκάλυψη: Κούζμιτς (8.4 π., 7.5 ρ.) / Απογοήτευση: Μίτροβιτς (3.7 π. με 35% FG)


14. ΟΥΝΙΞ (– 2) / Τελική εκτίμηση: 14η – 16η θέση

Η έτερη εκπρόσωπος της Ρωσίας είναι ένα σοβαρό σύνολο που παίζει ωραίο μπάσκετ, αλλά όταν η δύναμη της επιθετικά περιορίζεται στην τριπλέτα Κολόμ, Λάνγκφορντ, Παραχούσκι (με πάνω από το 50% των πόντων της ομάδας), είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι δεν μπορεί να έχει υψηλές βλέψεις. Ο Λάνγκφορντ (1ος σκόρερ με 23 π.) περνάει τη 2η νιότη του και φαίνεται να το ευχαριστιέται με την ψυχή του, αλλά οι απουσίες των Πονκρασόφ και Κλαρκ είναι κομβικές, καθώς θα μπορούσαν να δώσουν πολλές λύσεις σε ένα ρόστερ «μετρημένα κουκιά». Στην καλή της μέρα η Ούνιξ μπορεί να χτυπήσει όλους τους αγώνες, όμως αυτό δεν είναι αρκετό…

Νίκη χρυσάφι: Φενερμπαχτσέ (ΕΚΤΟΣ) / Ήττα σοκ: Νταρουσάφακα (ΕΝΤΟΣ)

Αποκάλυψη: Κολόμ (9.4 π., 5.4 ασ.) / Απογοήτευση: Καϊμακόγλου (5 π. με 28% 3 π. σε 24’)


15. ΓΑΛΑΤΑΣΑΡΑΪ (– 3) / Τελική εκτίμηση: 15η – 16η θέση

Η «Τσιμ Μπομ» έχει καυτή έδρα, καλούς παίκτες, αλλά διαθέτει ένα «γάτο» μεν, αυτοκαταστροφικό δε, προπονητή και το αποτέλεσμα είναι μια ομάδα με ταβάνι και πολλές ελλείψεις στο παιχνίδι της. Οι μερικές φορές αψυχολόγητες αποφάσεις του Αταμάν (παλινωδίες με Σμιθ και Ντέτμον, "σκωτσεζικο ντους" στους χρονους συμμετοχης των Πλάις και Τάιους) έχουν αντίκτυπο και στην εικόνα μέσα στο γήπεδο. Η Γαλατά δεν εμπνέει σιγουριά και δεν παρουσιάζει καμία σταθερότητα ακόμα και στον ίδιο αγώνα, κατακτώντας δίκαια τον τίτλο της πιο απρόβλεπτης ομάδας. Το κόλπο με τους πόιντ φόργουορντ Πρέλτζιτς και Σιλμπ να εκτελούν χρέη πλέι μέικερ φαίνεται να αποδίδει, μέχρις ότου ο Αταμάν τσακωθεί ξανά με τους … ανεμόμυλους!

Νίκη χρυσάφι: Ολυμπιακός (ΕΝΤΟΣ) / Ήττα σοκ: Ερ. Αστέρας (ΕΝΤΟΣ)

Αποκάλυψη: Ντέι (9 π. με 50% 3 π. σε 17’) / Απογοήτευση: Σμιθ (18% 3 π., 3.8 PIR)


16. ΜΠΑΜΠΕΡΓΚ (– 3) / Τελική εκτίμηση: 12η – 14η θέση

Ο «Σίσσυφος» της φετινής Ευρωλίγκα, παλεύει όλους τους αγώνες μέχρι τέλους και λίγο πριν την … κορυφή του βουνού γκρεμοτσακίζεται! Παρά το γεγονός ότι διαθέτει μαζί με Ολυμπιακό και ΤΣΣΚΑ τη μεγαλύτερη συνοχή λόγω των ελάχιστων αλλαγών στο ρόστερ σε σχέση με πέρυσι (αντί του Ουαναμέικερ αποκτήθηκαν οι Λο και Κοζέρ, ενώ προστέθηκε ο αναλώσιμος Βερεμένκο στους ψηλούς), είναι εμφανής η απουσία ενός γκαρντ να πάρει την ομάδα στην πλάτη του. Δεν βοηθάει και το γεγονός ότι φέτος σε αρκετά ματς λογίζεται ως φαβορί, «βάρος» το οποίο δεν αντέχει ακόμη. Οι Βαυαροί χρειάζονται μια πειστική νίκη για να «γυρίσει ο διακόπτης», ή ένα παίκτη (Τζεντίλε?) να αλλάξει το μομέντουμ και να ξεκολλήσουν από τον πάτο της βαθμολογίας.

Νίκη χρυσάφι: Αρμάνι (ΕΝΤΟΣ) / Ήττα σοκ: Ερ. Αστέρας (ΕΝΤΟΣ)

Αποκάλυψη: Μίλερ (13.5 π. με 96% 1 π.) / Απογοήτευση: Κοζέρ (26% 3 π., 1.4 λάθη)

ΥΓ: Η φετινή Ευρωλίγκα μοιάζει με ένα roller coaster όπου κυριαρχούν η συνεχής και ταχύτατη εναλλαγή συναισθημάτων, οπότε όσες ομάδες είναι πνευματικά έτοιμες να διαχειριστούν τόσο τις αρκετές ήττες που θα κάνουν, όσο και τις μεγάλες νίκες τους, αυτόματα θα έχουν ανέβει ένα σκαλί παραπάνω σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους στην “Stairway to heaven”.

Ξεκινώντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Μιχάλη για τη δυνατότητα που μου δίνει να γράψω και εγώ δύο πράγματα για την ομάδα στο blog μας. Η εβδομάδα αυτή είχε δύο πολύ δυνατά ματς, τα οποία πιστεύω μας δίνουν τη δυνατότητα να βγάλουμε κάποια αρχικά συμπεράσματα για το πώς θα δούμε την ομάδα φέτος. Οπότε πατώντας πάνω σε αυτά, θα ακολουθήσουν ορισμένες σκέψεις μου.

By Rednick

Ολυμπιακός - Αρμάνι

Όσον αφορά το πρώτο ματς της εβδομάδας, νομίζω ότι δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να ειπωθούν. Η ομάδα μέσα στην έδρα της φαίνεται πως καταφέρνει σχετικά εύκολα να ελέγξει τον ρυθμό και κατ’ επέκταση το ίδιο το ματς, τουλάχιστον σε αυτό το πρώτο κομμάτι της σεζόν όπου εμφανιζόμαστε σε καλή κατάσταση πνευματικά και –ευτυχώς- χωρίς τραυματισμούς. Η εμφάνιση μας προφανώς και δε θάμπωσε, όμως είδαμε την ομάδα να περνάει για τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι τους 85 πόντους. Επίσης μου δόθηκε η εντύπωση πως κάναμε ως ένα βαθμό συντήρηση δυνάμεων για το ματς της Πέμπτης που ακολουθούσε. Σίγουρα στα συν θα ήθελα να κρατήσω το ότι ο Γκριν έδειξε για πρώτη φορά σε ματς Ευρωλίγκας ότι μπορεί να αποτελέσει όχι μόνο μια αξιόπιστη πηγή σκοραρίσματος πίσω από τον Σπανούλη, αλλά και να βγει μπροστά όποτε χρειαστεί.

Μπασκόνια – Ολυμπιακός

Και πάμε λοιπόν στα σπουδαία. Ως άπιστος Θωμάς που είμαι γούσταρα όσα είχα δει στα τρία προηγούμενα ματς της ομάδας στο ΣΕΦ αλλά παρέμενα πολύ συγκρατημένος. Λίγο το ότι και πέρσι εντός έδρας πετάγαμε και μόλις φεύγαμε από τον Πειραιά πίναμε θάλασσα, λίγο το ότι οι μνήμες από τη Μαδρίτη ήταν ακόμη νωπές, πολύ το ότι δεν έχω και ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στον Σφαιρό και στο μπάσκετ που μπορεί να παίξει, είχα τις επιφυλάξεις μου για αυτό και θεωρούσα πολύ σημαντικό τεστ αυτό το παιχνίδι.

Όταν λοιπόν ολοκληρώθηκε το ματς, γελούσαν μέχρι και τα μουστάκια που δεν έχω! Το να πηγαίνεις σε μια από τις δυσκολότερες έδρες τις διοργάνωσης και να παίρνεις διπλό με τέτοιο τρόπο είναι τεράστιο επίτευγμα, ακόμα και σε αυτό το σημείο της σεζόν. Ελάχιστοι θα περάσουν από εκεί μέσα. Ο Ολυμπιακός πήγε στην Ισπανία με μια μέρα ξεκούρασης και κέρδισε με ισπανικό μπάσκετ όπως διάβασα και από κάποιον μέσα στο blog.Τα θετικά από αυτό το ματς είναι πάρα πολλά, αλλά θα προσπαθήσω να γράψω λίγο σύντομα για κάθε ένα από αυτά.

Αρχικά επιτέλους είδαμε τον Μάντζαρη και τον Παπανικολάου όπως τους περιμένουμε εδώ και τόσο καιρό. Ο Βαγγέλης φάνηκε να πηγαίνει λίγο πιο επιθετικά στο καλάθι, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι επιτέλους έβαλε τα ελεύθερα σουτ. Με τον τρόπο που παίζουμε βγαίνουν σε κάθε ματς τουλάχιστον 5 ελεύθερα σουτ για εκείνον. Το ζήτημα είναι να μην κωλώνει να τα πάρει και μετά το πρώτο άστοχο και εν συνεχεία να σουτάρει με συνέπεια. Πιστεύω πραγματικά ότι αν είναι καλά μπορεί να προσφέρει σε σταθερή βάση 2-3 τρίποντα τουλάχιστον σε κάθε ματς. Όσον αφορά τον Παπ και στα προηγούμενα ματς προσέφερε πράγματα στην άμυνα ή με εύκολα δίποντα στον αιφνιδιασμό ή κόβοντας από τον baseline. Με την Μπασκόνια επιτέλους του μπήκαν και τα σουτ. Ελπίζω σε ανάλογη συνέχεια, είναι τεράστιο κεφάλαιο για την ομάδα. Πολύ σημαντικό επίσης ότι και οι δύο ξεμπούκωσαν σε ματς μακριά από το Σεφ.

Στα συν του ματς φυσικά συγκαταλέγεται η σπουδαία εμφάνιση του Παπαπέτρου, που έδωσε τεράστιες άμυνες, βγαίνοντας επιτέλους μπροστά και μάλιστα σε ματς που δεν τραβούσε ο Πρίντεζης, δίνοντας μας τη σκληράδα που χρειαζόμασταν πίσω. Σταδιακά θα βρει ρυθμό και στην επίθεση πιστεύω. Για τον Σπανούλη ότι και να πούμε πλέον είναι λίγο, αν μπορώ να επισημάνω μόνο κάτι είναι αυτό που βλέπουμε όλοι μας, ότι δηλαδή παίζει με το μυαλό του πιο καθαρό από ποτέ, με το μυαλό του πρώτα στη δημιουργία και μετά στην εκτέλεση και επίσης φαίνεται εξαιρετικά προπονημένος.

Και πάμε στην καθοριστικότερη τριάδα της χρονιάς για εμένα. Χάκετ – Γκριν - Λοτζέσκι. Νομίζω ότι αυτοί οι παίκτες κάνουν όλη τη διαφορά στο τι βλέπουμε μέχρι στιγμής από την ομάδα. Είναι τεράστια πολυτέλεια να έχεις αυτούς τους παίκτες να έρχονται από τον πάγκο και να αλλάζουν με τέτοιον τρόπο τον ρυθμό. Πρέπει να πιστωθεί στον Σφαιρόπουλο η πολύ καλή διαχείριση που κάνει μέχρι τώρα σε αυτούς. Ο Γκριν και ο Λότζο είναι οι τέλειοι παίκτες για να υπηρετήσουν τη νέα μας φιλοσοφία στο παρκέ, με το πολύ τρέξιμο και τη γρήγορη εκτέλεση. Αλλάζουν όλη την εικόνα της ομάδας, έχεις τους Μάντζαρη-Σπανούλη-Παπ όταν θέλεις να ελέγξεις τον ρυθμό και να μείνεις κοντά και πετάς αυτούς τους δύο όταν θες να ανεβάσεις ταχύτητα και να ξεφύγεις. Ειδικά ο Γκριν είναι παίκτης που έχει να εμφανιστεί καμία δεκαετία στον Ολυμπιακό, όμως δεν περίμενα ότι θα είναι και clutch, ειδικά σε εκτός έδρας ματς. Η εμφάνιση του στην τελευταία περίοδο είναι αυτή που για εμένα έγειρε και το ματς προς τη μεριά μας. Τέλος, όσον αφορά τον Χάκετ, νομίζω ότι με την άμυνα, την ψυχραιμία του και την ικανότητα του να επιτίθεται και στο καλάθι όταν κρίνει ότι χρειάζεται τον καθιστά τον τέλειο ισορροπιστή για τους άλλους δύο, κάτι που φάνηκε και στην τελευταία περίοδο του αγώνα.

Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω πως εμφανώς κάτι αλλάζει στην ομάδα φέτος και αυτό δεν μπορώ παρά να το πιστώσω στον Σφαιρόπουλο. Φαίνεται να βάζει καινούρια πράγματα στο κοουτσάρισμά του, να μεταβάλλει τη φιλοσοφία του και να απαγκιστρώνεται ως ένα βαθμό από τα κολλήματά του( Α ρε Χακετ!). Φυσικά και είναι ακόμα αρχή και δεν έχω ψευδαισθήσεις. Θα έρθουν και ήττες, θα έρθουν και άσχημες εμφανίσεις, αλλά τουλάχιστον πιστεύω πως θα βλέπουμε ένα πολύ πιο όμορφο μπάσκετ και ξανά μια ομάδα που θα γουστάρουμε να παρακολουθούμε. Το ματς με την ΤΣΣΚΑ την Πέμπτη θα είναι ένα ακόμα μεγαλύτερο τεστ και ελπίζω μόνο να γίνει και σε ένα γεμάτο γήπεδο.

1. O Γκριν. Ο Γκριν είναι γκαρντ που σουτάρει. Πέρυσι τέτοιος δεν υπήρχε, και έτσι – με την απουσία και του Λοτζέσκι – οι επιθετικές αποστάσεις ήταν δύσκολο να σχηματιστούν σωστά. Και όταν σχηματίζονταν , κανείς από τους αντιπάλους δεν έδινε σημασία. Η ομάδα έπρεπε να τρέχει και να σκρινάρει σαν παλαβή, αλλά με μέτρια άμυνα αυτά δεν γίνονται. Φέτος λογικά θα είναι αλλιώς, και αυτό είναι σημαντικό, πολύ σημαντικό. 
   
   
2. Ο Γιανγκ. Άσχετα με το στυλ παιχνιδιού, φέτος η ομάδα θα έχει (φτου φτου) δύο ψηλούς. Πέρυσι – ας είμαστε ειλικρινείς - είχε τον Χάντερ, αυτά.

Η Turkish Airlines Euroleague εγκαινιάζει μια συναρπαστική (ευχόμαστε όλοι), νέα εποχή για τη σεζόν 2016-2017. Η αλλαγή στη δομή της διοργάνωσης, προσβλέπει στην άνοδο του ανταγωνισμού και το δικαιότερο πλασάρισμα των ομάδων με ένα πρωτάθλημα κανονικό επί της ουσίας,το οποίο και θα επιτρέπει σε όλους τους οπαδούς, να δουν όλες τις 16 ομάδες να παίζουν μεταξύ τους, τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο! Αν λάβουμε υπόψη μας και το "κλέψιμο" των τελευταίων ημερών, πολλών πρωτοκλασσάτων παικτών από τη λίγκα του ΝΒΑ, δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερες προσδοκίες για το πως θα διαμορφωθούν τα ρόστερ και οι δυναμικές. Ήδη και με μια πρώτη ματιά στο πλήρες πρόγραμμα (κατεβάστε το σε μορφή PDF, εδώ), βλέπουμε ένα 3ημερο ΦΩΤΙΑ και για τα ελληνικά και ισπανικά powerhouses που θα καθηλώσουν και θα σηκώσουν ΠΟΛΥ κουβέντα πριν και μετά, το τέλος των αγώνων (16/11 Ολυμπιακός - Μπαρτσελόνα, Ρεάλ - ΠΑΟ, 18/11 Μπάρτσα - Ρεάλ, ΠΑΟ - Ολυμπιακός!!!). Καλή σεζόν, με υγεία και λιγότερες ατυχίες φέτος να ευχηθώ. Όλα τα άλλα, θα τα βρούμε...

Πάντα ήθελα να γράψω κάτι για τον Στήβ. Δε τον πρόλαβα να παίζει. Ή καλύτερα... τον πρόλαβα, αλλά δε θυμάμαι. Και πάλι καλύτερα όμως, γιατί οι πρώτες μνήμες που θα είχα από αυτόν θα ήταν με την φανέλα του μΠΑΟυγΚ. Ακόμα δε μπορώ να χωνέψω το γεγονός (δυστυχώς) πως ο Στήβ δεν έχει τιμηθεί όπως ΠΡΕΠΕΙ από το μπασκετικό μας club... Μετά τους Σπανουδάκηδες, ήταν η αμέσως επόμενη σπουδαιότερη σύνδεση για ένα τμήμα που ευθύς εξαρχής η ιστορία του είναι ένας παράξενος κύκλος που πρώτα μεγαλουργεί, έπειτα αφήνεται και αργοσβήνει και ως εκ του θαύματος, αναγεννάται και επανακάμπτει δριμύτερο.

Ο Στήβ ήταν και είναι λιοντάρι. Είτε εμφανισιακά, είτε στο court. Μάγκας και μπεσαλής. Οξύθυμος τσαντίλας και συνάμα "ψυχούλα". Ο γιος του Μάκη από τη Δραπετσώνα, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μπρόνξ. Μπορεί να θεωρώ το Σπαν ως τον ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ αθλητή εν γένει του Ολυμπιακού (και όχι μόνο του μπασκετικού τμήματος), αλλά για λιοντάρια, έχω μόνο δυο στο μυαλό μου: Τον Κο που τιμάται σήμερα με αυτό το μικρό post και τον Γιώργαρο τον Πρίντεζη. Και οι δυο έχουν αυτό το "ένας από εμάς" που κάνει τον κόσμο να καυλώνει, είτε έχει σχέση με το άθλημα, είτε όχι. Είναι οι δυο λέοντες που στέκουν στο λιμάνι του Porto Leone, όπως μπαίνουν τα καράβια.

Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να εξιστορήσω τη ζωή του. Για αυτά υπάρχουν μυριάδες αναφορές στο νετ. Έχει σημασία να τονίσω όμως ότι με αυτόν αρχηγό και μπροστάρη, ο Ολυμπιακός στα 70s, από μετριότητα ξανάγινε ομαδάρα. Πήρε από το χέρι ένα τμήμα που φυτοζωούσε εδώ και χρόνια και με ένα τρομερό καστ συνοδοιπόρων (Μελίνι, Διάκουλα, Καστρινάκη, Μπαρλά κτλ) τους οδήγησε στην κατάκτηση δυο πρωταθλημάτων (1975-76 και 1977-78), τριών κυπέλλων (1976, 1977, 1978) και στις έξι καλύτερες ομάδες της Ευρώπης τη σεζόν 1978-79. Το τελευταίο, θα πρέπει να σημειωθεί ότι ήταν το αντίστοιχο σημερινό F4, χωρίς ξένο παίκτη εμείς στο ρόστερ και με αντιπάλους τις Μακάμπι Τελ-Αβίβ, Ρεαλ Μαδρίτης, τη θρυλική Ίνις Βαρέζε, την Χουβεντούτ μετέπειτα Μπανταλόνα, μεγαθήρια-και-εκείνη την εποχή, συν την γιουγκοσλάβικη, θρυλική και πλέον διαλυμένη Μπόσνα που το πήρε κιόλας αν δεν κάνω λάθος και τερμάτισε την κυριαρχία της Ίνις (ή εκείνη τη χρονιά ή την προηγούμενη, τέλος πάντων). Σας θυμίζει κάτι? Ναι ξέρω, σας θυμίζει... Κάπου εδώ λοιπόν και με αυτόν αρχηγό, φυτεύτηκε κυριολεκτικά ο σπόρος όσων ακολούθησαν έκτοτε και ζούμε τώρα υπερήφανα.

Ο επί χρόνια προπονητής του Παναθηναϊκού, ο επονομαζόμενος και "αλεπού των πάγκων", Κώστα Μουρούζης, είχε δηλώσει στην εκπομπή αφιέρωμα για τον μπασκετικό Ολυμπιακό:

"Κάποια στιγμή στο γραφείο μου, ήρθε το συμβούλιο του Ολυμπιακού και τα 6-7 άτομα τα οποία ήταν εκεί, μου κάνανε την πρόταση να αναλάβω τον Ολυμπιακό εν μέσω πρωταθλήματος... Είχε τότε 6 ήττες ο Ολυμπιακός, αν θυμάμαι καλά. Εγώ για να το αποφύγω επειδή ήθελα να ξεκουραστώ, ζήτησα κάτι παραπάνω από ό,τι έπρεπε και... το δεχτήκανε. Είχα εκτεθεί πλέον και είπα το "δέχομαι". Αλλά θα σας πω και κάτι άλλο, όταν ήμουν στον Παναθηναϊκό και κέρδιζα τον Ολυμπιακό, έλεγα σα προπονητής αν ήθελα να είχα μια ομάδα, θα ήταν αυτή του Ολυμπιακού με τον Γιατζόγλου, τον Καστρινάκη και τους λοιπούς. Πάω στην προπόνηση την επόμενη μέρα, ήτανε Τρίτη θυμάμαι και Παρασκευή παίζαμε με τον Πανιώνιο. Κάναμε ένα διπλό, τους προθέρμανα λίγο να δω πως είναι, σε τι κατάσταση... Βλέπω λοιπόν το εξής θέαμα... Ήτανε 5 Ελληνοαμερικάνοι και 5 Έλληνες. Οι Ελληομαρικάνοι δεν δίνανε την πάσα στον Έλληνα και ο Έλληνας δεν έδινε την πάσα στον Ελληνοαμερικάνο! Οπότε 'τα παίρνω' εκείνη την ώρα, σφυρίζω και βλαστημόντας-βρίζοντας, λέω όλοι στα αποδυτήρια. Μπαίνουμε μέσα στα αποδυτήρια και βλέπω, 5 Ελληνοαμερικάνοι από εκεί, 5 Έλληνες από εδώ. Τρελαίνομαι! Που ήρθα, λέω, πως θέλετε να πάρετε πρωτάθλημα όταν μισεί ο ένας τον άλλον..? Είναι δυνατόν να θέλετε να πάρετε πρωτάθλημα? Εκείνη τη στιγμή, σηκώνεται το παλικάρι, γιατί για μένα παλικάρι είναι πάντοτε ο Γιατζόγλου, ήταν παλικάρι και στη ζωή και στο παιχνίδι του, και λέει coach μου επιτρέπετε? Λέω, ναι Στήβ... Είμαι πρώτος που δίνω το χέρι μου! Και τότε σηκώνονται όλοι και δίνουν τα χέρια τους και βγαίνουμε έξω για προπόνηση και οι δέκα. Το πρώτο παιχνίδι, θες να σου πω τη διαφορά? Τριάντα πόντοι, με τον Πανιώνιο, που ήταν μεγάλη ομάδα τότε! Από τότε δε χάσαμε παιχνίδι! Δε κερδίσαμε το πρωτάθλημα τότε, αλλά είχαμε δεκατρείς αγώνες που τους κερδίσαμε και τους δεκατρείς! Αλλά πήραμε το Κύπελλο Ελλάδος, που ήταν πιο δύσκολο από το πρωτάθλημα! (...) Στα χέρια μου ο Ολυμπιακός χρόνο με το χρόνο, γινόταν όλο και πιο ισχυρός. Όχι από μένα, από τις δυνατότητες που είχε. Σας είπα ότι όταν ήμουν στον Παναθηναικό, έλεγα, πως κερδίζω αυτή την ομάδα? "


Η απάντηση και εδώ έρχεται αποστομωτική από τον Στήβ που ποτέ δε μάσησε τα λόγια του: 

"Έπρεπε να έχει πάρει πολλά πρωταθλήματα ο Ολυμπιακός, το ζήτημα είναι ότι τότε παίζανε πολλά εξωγηπεδικά πράγματα (σημ: Σώωωωωωπα, αποκλείεται!). Καταρχάς, είχαμε τα δυο-τρία χρόνια, τα υπολείμματα της Χούντας, της Παναθηναϊκοκρατίας, που εκείνη την εποχή αν δεν ήσουν υπάλληλος του Παναθηναϊκού, σε διώχνανε και από το... αυτό (γέλια)... Πως να στο πω, δηλαδή, αντιμετώπισες και την αδικία..."

Ο Στήβ δε πούλησε ποτέ τον Ολυμπιακό. Όταν το τμήμα διέλυσε για ακόμη μια φορά (σημ: ιστορία μου, αμαρτία μου...), αναγκάστηκε να κοιτάξει αλλού και δε πήδηξε από το καράβι σα τα ποντίκια. Μια ωραία ιστορία αναφέρει το contra.gr σε κείμενο του Δ. Καρύδα:

"Ο Ολυμπιακός είχε μισοδιαλύσει την ομάδα μπάσκετ αφού δεν υπήρχαν χρήματα και ο Στήβ 'ψήθηκε' να πάει στο Τελ Αβίβ για να παίξει με τη Χαποέλ. Συμβόλαια δεν υπήρχαν και όλα γίνονταν δια….λόγου. Όταν όμως βρέθηκε στο Ισραήλ πιστεύοντας ότι θα παίξει σαν ξένος στη Χαποέλ οι άνθρωποι της ομάδας ουσιαστικά τον εκβίασαν απαιτώντας να πάρει την Ισραηλινή υπηκοότητα γιατί είχαν κλείσει τις θέσεις των ξένων. Την ιστορία μου την διηγήθηκε ο ίδιος πολλά χρόνια αργότερα στο φάιναλ φορ του 1994 όταν βρεθήκαμε παρέα στο Ισραήλ. Είχε συμφωνήσει τότε με τον Ελεύθερο Τύπο και ήρθε παρέα μας στη δημοσιογραφική αποστολή της εφημερίδας για να αναλύει το φάιναλ φορ, το πρώτο που είχαν βρεθεί μαζί δύο ελληνικές ομάδες! "Εδώ είχα βρεθεί αιχμάλωτος", μου είχε πει τότε.

"Μου πήραν το διαβατήριο και όταν αρνήθηκα να αλλάξω υπηκοότητα με πήγαν στα δικαστήρια υποστηρίζοντας ότι είχα πάρει προκαταβολή. Δεν είχα άλλη λύση για να γλιτώσω. Πήγα ένα πρωί στο γραφείο του μεγαλύτερου δικηγόρου του Ισραήλ και τον έπεισα να αναλάβει την υπόθεση μου χωρίς μάλιστα να τον πληρώσω. Με αθώωσε και μπόρεσα να γυρίσω στην Ελλάδα". Ποιος ήταν ο μεγαλο-δικηγόρος; Ο πρόεδρος της Μακάμπι Τελ Αβίβ Σιμόν Μιζράχι τον οποίο ο Στήβ έπεισε με ένα ακλόνητο επιχείρημα: "Η με αθωώνεις ή υποχρεώνομαι να παίξω στη Χαποέλ. Και αν παίξω θα σου πάρω το πρωτάθλημα"!

Στο ίδιο κείμενο, υπάρχει ένα ακόμη ενδιαφέρον story, που δείχνει κάτι από το "μάτι του"... Το οποίο έχουμε δει βέβαια και εμείς, πολλές φορές να δικαιώνεται. Είναι αυτό που έχει κάνει σχεδόν όλους εδώ μέσα, επίσης, σε όποια ηλικία και αν ανήκουμε, να έχουμε αναρωτηθεί και να έχουμε συμφωνήσει στο ότι δε γίνεται αυτός ο μάγκας, να μην είναι μέρος του στάφ... Δεν είναι yesman όμως και δεν πρόκειται ποτέ να κλείσει το στόμα του... Και υποπτεύομαι πως το "πρόβλημα"αυτό είναι που πιθανόν τον κρατάει εκτός και που σίγουρα κάνει εμάς, τον κόσμο, να τον έχουμε εκεί πάνω.

"Μια και αναφέρθηκα στο Final Four του 1994. Παραμονές του τελικού Ολυμπιακού- Μπανταλόνα δεν υπήρχε άνθρωπος που να πιστεύει ότι η ελληνική ομάδα μπορούσε να χάσει το τρόπαιο. Πλην του Στήβ που μου υπαγόρευε την ανάλυση και την έγραφα σε μια Brother γραφομηχανή για να φτάσει με φαξ στην εφημερίδα. ‘’Well’’, μου είπε με το κλασικό του ύφος, ‘’υπάρχει τρόπος να χάσει ο Ολυμπιακός. Ο Ομπράντοβιτς είναι πολύ έξυπνος προπονητής και δεν είναι μόνο τυχερός όπως λέτε οι δημοσιογράφοι. Θα παίξει αργά, θα τραβήξει έξω από τη ρακέτα τους ψηλούς του Ολυμπιακού και αν οι δικοί του ψηλοί βάλουν τα σουτ θα υπάρξει πρόβλημα. Ο Ιωαννίδης θα φοβηθεί το ματς και αντί να το τρέξει θα πάει σε αργό ρυθμό. Αν το σκορ πάει γύρω στους 60 πόντους ο Ολυμπιακός θα κερδίσει πολύ δύσκολα ή θα χάσει’’. Το επόμενο βράδυ δικαιωνόταν μέχρι κεραίας."

Ο Στήβ για ακόμη μια φορά, δε φοβήθηκε να βάλει το κεφάλι στον ντορβά και να αναλάβει προπονητής σε μια ακόμη δύσκολη συγκυρία για την ομάδα. Από εδώ πάλι, ξεκίνησε ένας κύκλος για αυτόν, εκείνος της προπονητικής. Τον έφερε ο Κοσκωτάς, με σκοπό να πετύχει αυτό που τελικά κατάφερε λίγο αργότερα ο Κόκκαλης με τον Ιωαννίδη. Να φτιάξει μια ομάδα δηλαδή που θα είναι αρχικά μπαρουτοκαπνισμένη και σε σχετικά σύντομο βάθος θα διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Δε θα αναφερθώ στη γνωστή ιστορία με τις μπουνιές και τον Σκάρι (που του έσπασε το χέρι ο Στήβ πάνω στον τσαμπουκά!), αλλά στο ότι όταν ο Ολυμπιακός έμεινε ακέφαλος και κηρύχθηκε στάση πληρωμών με την γνωστή ιστορία της Τράπεζας Κρήτης, αυτός αντί να κάνει ότι κάθε λογικός άνθρωπος (να την κοπανήσει δηλαδή, φέροντας καμιά ευθύνη απολύτως και να αναζητήσει νέα στέγη που θα του πληρώνει τα προς το ζην), έμεινε ΕΚΕΙ!

Κάτι ακόμη που πιθανόν λίγοι ίσως ξέρουν, είναι ότι ο Στήβ υπήρξε για ένα φεγγάρι scouter των Toronto Raptors. Ένας εξ αυτών για την ακρίβεια. Η ομάδα από τον Καναδά, έψαχνε τον τρόπο να επανέλθει στο προσκήνιο, έπειτα από την εποχή των Κάρτερ/ΜακΓκρέιντι. Έχοντας ήδη το 2004 αποκτήσει τον Κρίς Μπος στο νο.4 του ντράφτ , οι Raptors είχαν την τύχη το 2006 να επιλέγουν στο Νο1. Ο πρόεδρος της ομάδας, Μπράιαν Κολάντζελο, ήθελε η ομάδα του να επιλέξει τον Αντρέα Μπαρνιάνι (σας θυμίζει κάτι? - ΞΑΝΑ). Ο Στήβ από την άλλη, αντέδρασε έντονα, θεωρούσε τον Ιταλό πολύ...soft και δεν έκανε τίποτα για να κρύψει την αντίθεσή του σε αυτό. Ο Γιατζόγλου λοιπόν, ήθελε να κάνει pick και να εναποθέσει δίπλα στον Μπος, τον ΛαΜάρκους Όλντριτζ. Με τα πολλά και όπως είναι φυσικό, η ρήξη με το αφεντικό έχει πάντα ένα αποτέλεσμα, την απομάκρυνση. Οι "δεινόσαυροι" επιλέγουν τον Ιταλό στο 1 και ο Όλντριτζ πάει στο 2 και στους ερυθρόλευκους του Σικάγο. Την ίδια μέρα κιόλας ο γίνεται ανταλλαγή στους Τρεϊλμπλέιζερς που και ήταν μαζί με τον Μπράντον Ρόι οι απόλυτοι ηγέτες εκείνα τα χρόνια στην πόλη του Πόρτλαντ. Χωρίς να θεωρώ ότι ο Μπαρνιάνι είναι δευτεράτζα, αναρωτιέμαι ποιος τελικά δικαιώθηκε? Αυτός που ψάχνει καλό συμβόλαιο-αρπαχτή (πιθανώς) στην Ευρώπη τώρα ή ο διάδοχος του Τιμ Ντάνκαν (κατά τον ίδιο) στα Σπιρούνια?

ΟΚ, ξέρω, δε προσφέρει κατά 90% απολύτως τίποτα ένα τέτοιο κειμενάκι τώρα. Βρήκα απλά την ευκαιρία να απλώσω λίγες αράδες, σε ένα χρονικό σημείο που περιμένουμε νέα για την ομάδα και το ρόστερ της επόμενης σεζόν (ελπίζω καλά), για έναν άνθρωπο που θεωρώ ότι έχει αδικηθεί. Θα μπορούσε να είναι coach σε μεγάλες ομάδες, να σχολιάζει σε τηλεοράσεις και να διδάσκει προπονητική και μπάσκετ όσο λίγοι και όχι να θεωρείται κάτι cult, λόγω χαρακτήρα και αμίμητων σχολίων... Θα μπορούσε, επίσης, να είναι στην ομάδα που αγαπά και να δίνει τα φώτα του, ειδικά τώρα που τα μπάτζετ ξεφεύγουν (ακόμη πιο πολύ) και έχεις ανάγκη από μάτια που σίγουρα ξέρουν να κόβουν κίνηση... Αλλά είπαμε, αν το φέρεις, θα τον ακούς, δε θα σ' ακούει... 

Του Giorgos P. (aka BasketBall Guru)

Στην τελευταία (σχετικά) καλή χρονιά της Σιένα στην Ευρώπη, ο Μπόμπι Μπράουν είχε μέσο όρο περίπου 19 πόντους, σε ένα παιχνίδι είχε βάλει 41 και γενικά πέταγε τα σουτ σαν στραγάλια. Η μπάλα είχε απροσδιόριστες πιθανότητες να πάει στο καλάθι, οι οποίες δεν επηρεάζονταν από κάτι συγκεκριμένο. Για κάποιο μυστήριο λόγο, ο Μπάνκι κάτι τέτοια τα έκανε και τα κάνει. Βρίσκει έναν ή δύο παίκτες που μπορούν να σκοράρουν , και μέσα από μία μεταμφίεση ομαδικής συνέργειας, φροντίζει η μπάλα να καταλήγει μονίμως στη χέρια τους. Εκείνη την περίοδο υπήρχε ελάχιστη ευελιξία να χαλιναγωγήσει κάποιος τις ορέξεις του τρελο-Μπόμπι και η όποια τέτοια προερχόταν από τον ισορροπιστή που έπαιζε δίπλα του. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον Ντάνιελ Χάκετ στην πρώτη του εμφάνιση στο κορυφαίο διασυλλογικό επίπεδο.

Σιγά σιγά και καθώς τα παιχνίδια βάραιναν την πλάτη των παικτών μίας ομάδας σε πορεία αποσύνθεσης, οι ρόλοι άρχιζαν να αλλάζουν. Καθόλου εκκωφαντικά και σχεδόν ύπουλα, ο Μπράουν συνέχισε να παίρνει το μεγαλύτερο μερίδιο των σουτ , αλλά το παιχνίδι πέρασε στα χέρια του Ιταλού με τα κοτσιδάκια. Καθώς η Σιένα αποκλειόταν από την Ευρώπη και τερμάτιζε πέμπτη στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος, ο συμπληρωματικός γκαρντ της αναδείχθηκε σε σιωπηλό της ηγέτη. Στο μέσον περίπου της χρονιάς η σιωπή έσπασε κάπως με την ανάδειξη του σε MVP του final 8 του ιταλικού κυπέλλου, και τελικά διαλύθηκε θορυβωδώς όταν το νταμπλ της Σιένα από θέση αουτσάιντερ συνοδεύτηκε από το αντίστοιχο του τελικά καλύτερου παίκτη της, κάπου μέσα στον Ιούνιο.

Το πρωτάθλημα αυτό έδωσε στον Μπάνκι δουλειά για άλλα δυο χρόνια σε άλλο σύλλογο, στον οποίο με την πρώτη ευκαιρία πήρε τον παίκτη που τον είχε βγάλει ασπροπρόσωπο. Ο Χάκετ κατέφθασε στο Μιλάνο λίγο πριν το τοπ-16 της σεζόν '13-'14 και μετέτρεψε την Αρμάνι από θύμα των Λάνγκφορντ και Τζέρελς, σε θύτη. Η μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Μακάμπι ήταν η μόνη που κατάφερε να την εκτροχιάσει, αλλά στο μεταξύ τα θύματα είχαν μαζευτεί σε σωρό, και κάπου ανάμεσα τους έβρισκε κανείς και τον Ολυμπιακό, από τον οποίο οι Μιλανέζοι στέρησαν ουσιαστικά το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ.



Τα ξεχωριστά στοιχεία

Όπως και στη Σιένα, έτσι και στη Μιλάνο, ο Χάκετ δεν κατέγραψε σε εκείνο το τοπ-16 τα πιο εντυπωσιακά νούμερα. 9,3 πόντοι, 3,1 ασίστ και 30,8% πίσω από τη γραμμή δεν είναι επιδόσεις που προκαλούν ζήλια. Και σε αυτή την περίπτωση όμως, ήταν η δική του συνεισφορά που έκανε μία καλούτσικη ομάδα να ανέβει επίπεδο. Ηταν το κομμάτι που έλειπε σε ένα παζλ που δεν περιελάμβανε αμυντική αυτοθυσία (παρά την καλή πίεση στη μπάλα), ούτε συναίσθηση του ρυθμού με τον οποίο όφειλε να παίζει η ομάδα. Τα δύο αυτά χαρίσματα είναι άλλωστε και αυτά που κάνουν τον Χάκετ ξεχωριστό, όχι για όλους, αλλά σίγουρα για όποιον τα αναζητά.

Ο γκαρντ του Ολυμπιακού ξέρει πρώτα απ'ολα να κάνει αυτά: να πιέζει τη μπάλα, να παλεύει σε σκριν και σε αλλαγές, να κλέβει και να βγάζει την ομάδα του στην επίθεση με τον τρόπο που απαιτεί η περίσταση. Τα πρώτα είναι σίγουρα σε όλους αναγνωρίσιμα, το τελευταίο θέλει αν μη τι άλλο λίγο παραπάνω επεξήγηση.

Οι Τζέρελς και Λάνγκφορντ, όπως πρότερα ο Μπράουν, ήταν παίκτες που ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να διαλύσουν την αντίπαλη άμυνα. Αυτό που τους έλειπε (και ειδικά στον πρώτο) ήταν η αναγνώριση του πότε ήταν η κατάλληλη στιγμή να το κάνουν και με ποιον τρόπο. Η έλευση του αλτρουιστή Χάκετ τους απάλλαξε από τέτοιες σκοτούρες, καθώς εκείνος κατείχε την διαύγεια να αναγνωρίσει πότε η ομάδα έπρεπε να τρέξει, πότε να τραβήξει φρένο, πότε να χτυπήσει στη ρακέτα και πότε να κινήσει τη μπάλα στην περιφέρεια.

Στο κομμάτι της απόφασης του ρυθμού ο Ιταλός έπαιρνε και παίρνει άριστα. Για αυτό το λόγο δεν μοιάζει καθόλου τυχαίο που πολλές φορές φέτος ο Ολυμπιακός ανέβασε τις ταχύτητες με εκείνον στην πεντάδα. Δεν ήταν μόνο το ότι ο παίκτης ήταν συχνά μέλος μιας σύνθεσης αμυντικών καμικάζι (βλ. με Χίμκι στο Φάληρο), αλλά και το ότι μπορούσε να αναγνωρίσει την ανάγκη του παιχνιδιού για κάτι διαφορετικό. Η λειτουργία του στο ερυθρόλευκο σύνολο ήταν η ακριβώς αντίθετη από ο,τι στα προηγούμενα. Σε Σιένα και Αρμάνι ο Χάκετ κράταγε χαλινάρια, στον Πειραιά πρόσθεσε την επιθετική τρέλα που έλειπε από το πικ εν ρολ παιχνίδι ή τα post-up στο μισό γήπεδο. Όπως με την ΑΕΚ, όπως με την Χίμκι, όπως με τον ΠΑΟ.



Το ζήτημα της "ηγεσίας"

Θα μπορούσε άραγε με όλα αυτά ο Ολυμπιακός να ποντάρει επάνω του ως έναν νέο περιφερειακό ηγέτη, αντί να τραβιέται να βρει έναν τέτοιο στις αγορές το κατακαλόκαιρο; Γίνεται ένα γκαρντ που το βασικό του επιθετικό χάρισμα είναι ο διάδρομος, και όχι το σουτ, να επιβιώσει στην εποχή που τα σκριν στη μπάλα δημιουργούν ιδανικά το πεδίο για άμεσο τρίποντο, και υποχρεώνουν την άμυνα να σκέφτεται από τα πρώτα 10 δευτερόλεπτα;

Πριν απαντηθεί το ερώτημα, αξίζει μία ακόμη μίνι ιστορική αναφορά. Λίγο πριν η Σιένα αντιληφθεί πως δεν έχει άλλη επιλογή από το να τον παραχωρήσει, του έδωσε για τον πρώτο γύρο της ευρωλίγκα της σεζόν '13-'14 τα κλειδιά της ομάδας , επισημοποιώντας τρόπον τινά την πρόθεση να γίνει εκείνος ο πρώτος παίκτης στην ιεραρχία. Ο Χάκετ ήταν τότε για δέκα παιχνίδια χάρμα οφθαλμών. Σκόραρε 13,3 πόντους ανά παιχνίδι με 40% στα τρίποντα , έπαιρνε 4,2 ριμπάουντ (νούμερο πανύψηλο για γκαρντ) και μοίραζε 5,8 ασίστ, κάνοντας μόλις 2,6 λάθη ανά 33 λεπτά συμμετοχής. Ακόμη πιο σημαντικό, έχοντας τη μπάλα στα χέρια και πηγαίνοντας συχνά στο drive, κέρδιζε 7,8 φάουλ ανά παιχνίδι, επίδοση που τον έφερνε πρώτο σε όλη τη διοργάνωση. Πηγαίνοντας επάνω σε κοντύτερους και κυρίως σε λιγότερο δυνατούς αντιπάλους, ο Ιταλός ήταν σε κάθε σωματική επαφή ο νικητής, αυτό που λένε σχεδόν unmatchable (και συγχωρήστε με...).

Η Σιένα παρόλα αυτά πάτωσε και αποκλείστηκε σχεδόν πανηγυρικά, καθώς ο Χάκετ είχε δίπλα του έναν Ρότσεστι με ελάχιστες αρμοδιότητες και έναν Ερικ Γκριν που έπαζε περίπου όπως εκείνος, δηλαδή με πολύ παιχνίδι μεσα από το τρίποντο και χωρίς την ανάλογη άμυνα ή τις αντίστοιχες ασίστ. Η ομάδα δεν είχε σουτ και ο δεύτερος καλύτερος παίκτης της ήταν μάλλον ο Οθέλο Χάντερ. Εχοντας παρέα του μονάδες που περίμεναν από εκείνον ένα σωρό πράγματα, ο γκαρντ που ο Μάρκο Κρέσπι έχρισε ηγέτη δεν κατάφερε να μετατρέψει τις προσωπικές του επιτυχίες σε ομαδικές.

Το ίδιο συνέβη και την ακριβώς προηγούμενη χρονιά πριν έρθει στον Ολυμπιακό. Μετά την φυγή τον Λάνγκφορντ και Τζέρελς από το Μιλάνο, ο Μπάνκι του έδωσε την πρωτοκαθεδρία, τοποθέτησε δίπλα του (άκουσον άκουσον) τους Μπρουκς και Ράγκλαντ, και είχε τον Τζεντίλε να παίρνει .... 13,5 σουτ ανά αγώνα στο τοπ-16. Το καράβι βυθίστηκε αύτανδρο , παρά τα περίπου 28 λεπτά που ο Χάκετ ήταν στο παρκέ. Σε μία αλλοπρόσαλη στελέχωση (Κλέιζα στον πάγκο, Σον Τζέιμς παρών-απών) και με τα ηνία δικά του, ο παίκτης δεν κατάφερε να επηρέασει το σύνολο με τον τρόπο που το έκανε την προηγούμενη σεζόν, και ο λόγος ήταν κυρίως πως του ζητήθηκαν λάθος πράγματα. Με τη μπάλα στα χέρια, αλλά χωρίς το ελεύθερο να κινήσει την επίθεση μέσω προσωπικών ενεργειών, ο Χάκετ δεν αποτέλεσε ποτέ την απειλή που θα ανάγκαζε τις άμυνες να δώσουν ελεύθερα σουτ κάπου άλλου. Συνήθως, και μετά από ένα δυο προσχηματικά εισαγωγικά plays, εκείνη κατέληγε στους Μπρουκς και Τζεντίλε που έκαναν τα δικά τους.

Και στις δύο σεζόν που μόλις καταγράφηκαν, η Σιένα και η Μιλάνο υπέφεραν πρώτιστα από λάθος σχεδιασμό, μέρος του οποίου ήταν και η επιλογή της ανάδειξης του Χάκετ ως βασικού ball handler στη σετ επίθεση. Σε τέτοιο περιβάλλον, και λόγω των ατομικών του στοιχείων, ήταν δύσκολο να κάνει την διαφορά με τον τρόπο που την έκανε ως υποστηρικτής παικτών όπως οι Μπόμπι Μπράουν και Λάνγκφορντ. Με τον ίδιο τρόπο, ο Ολυμπιακός κέρδισε φέτος ελάχιστα από την καλή απόδοση του στην ευρωλίγκα, όταν ο Σπανούλης δεν ήταν πια ο .... Σπανούλης.

Ολα τα παραπάνω δεν συνηγορούν απαραίτητα στο συμπέρασμα ότι ο Χάκετ δεν μπορεί να ηγηθεί μίας πολύ καλής ομάδας. Αυτό που προστάζουν όμως είναι μία στελέχωση που θα τον αναδείξει ως μπροστάρη με τον τρόπο που μπορεί να το κάνει και ο ίδιος. Όχι εκκωφαντικά, αλλά μεθοδικά και σχεδόν αόρατα μέχρι το μεγάλο μπαμ. Ο Ολυμπιακός, το καλοκαίρι που έρχεται δεν είναι απολύτως απαραίτητο να ψάξει έναν γκαρντ που θα ηγείται στο παρκέ σε πολλούς τομείς του παιχνιδιού. Εχει τον Σπανούλη, έχει τον Ιταλό. Του αρκεί να βρει έναν αληθινό φονιά πίσω από τα σκριν στη μπάλα, ενδεχομένως ένα stretch four, να τους δώσει τις αρμοδιότητες που τους αναλογούν και να αφήσει τους άλλους να παίξουν τον ρόλο τους.

Και ναι, εκείνος του Χάκετ μπορεί να είναι ηγετικός. Μην ξεχνάτε πως στο τέλος των παιχνιδιών που γίνονται ντέρμπι, οι ομάδες αναζητούν δυνατή άμυνα και στην επίθεση οι πολλοί αυτοματισμοί κλειδώνονται στο ντουλάπι. Aν π.χ. κοιτάξει κανείς το γενικό ποσοστό ασίστ που βγάζουν οι ομάδες του ΝΒΑ σε σχέση με τα καλάθια τους, και το συγκρίνει με το αντίστοιχο σε clutch (κλειστές) καταστάσεις, θα διαπιστώσει πως τα δύο νούμερα παρουσιάζουν μεγάλες αποκλίσεις. Το ίδιο ισχύει παντού και αυτή η ισχύς συνοδεύεται από μία διαπίστωση: όταν τα πράγματα σκουραίνουν, οι παίκτες που παίζουν καλή άμυνα, πάνε στο drive και κερδίζουν τις επαφές γίνονται υπερπολύτιμοι.

By Sober

Ξεκινώ να γράφω μια μέρα πριν την τελευταία αγωνιστική του τοπ16 με την Τσσκα στο Σεφ…Δε μπορώ να περιμένω…Θεωρώ πως έχουμε αποκλειστεί εδώ και καιρό…Από τη συντριβή στη Λιθουανία…Που σιγουρεύτηκα με την ήττα στη Γερμανία…Εκεί που η ομάδα έχασε την ταυτότητά της για μένα…Που με τόσο κόπο έχτισε τα τελευταία χρόνια…refuse to win λοιπόν…Ποτέ δεν υιοθέτησα το “refuse to lose”…Στη ζωή μου λειτουργώ πάντα με το “refuse to quit”…Και αυτό θεωρώ πως ήταν τέλεια αντιπροσωπευτικό γι’ αυτή την ομάδα…Εκεί για μένα τελείωσαν όλα φέτος…Πρώτη φορά τόσο πρόωρα…Πρώτη φορά με τέτοιο τρόπο…Δεν είναι τόσο το «πρόωρο»…Όσο ο τρόπος…

Όταν χάνει ο Ολυμπιακός (του μπάσκετ) δεν έχω όρεξη για τίποτα…Οι δικοί μου, η γυναίκα μου, οι φίλοι μου, ο κύκλος μου, το γνωρίζουν…Όχι για πολύ όμως…Έχω βρει τον τρόπο μου και επανέρχομαι σχετικά γρήγορα..Για πρώτη φορά στην Ολυμπιακή μου ζωή, η αρχική απογοήτευση και στεναχώρια έδωσαν τη θέση τους στον εκνευρισμό…Όσο πρόωρα λοιπόν απέτυχε η φετινή ομάδα και με αυτόν τον ιδιαίτερα απογοητευτικά ασυνήθιστο τρόπο γι’ αυτήν, τόσο περισσότερο θέλω να καταφύγω σε έναν πρόωρο και ιδιαίτερο απολογισμό ευθυνών…

Η φετινή αποτυχημένη σεζόν, για πρώτη φορά έχει την αποκλειστική ευθύνη 2 πλευρών…Αφοί Αγγελόπουλοι και Σφαιρόπουλος…Δε θα τους ξεχωρίσω…Θα γράψω ότι πιστεύω, τα οποία συμπεριλαμβάνουν και τις 2 πλευρές…Δε θα κάνω κριτική σε επιλογές παικτών, συστημάτων και οτιδήποτε άλλο αγωνιστικό αφορούσε τη φετινή παρουσία της ομάδας…Δεν είμαι ειδικός…Πιο πολύ για αυτοκριτική μου μοιάζουν αυτά που έχω στο κεφάλι μου…Αυτή, που οι καταστάσεις και τα γεγονότα φανερώνουν ότι σπανίζει στην Κ.Α.Ε Ολυμπιακός…Μακάρι να κάνω λάθος…Πάμε λοιπόν...

Αυτοκριτική

Θα γούσταρα πολύ ο ηγέτης μου να βγει και να μιλήσει για λάθη…Η πολύ απλή και υγιής φράση «φέτος αποτύχαμε, κάναμε λάθη και μέσα από αυτά θα προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι στο μέλλον» θα ήταν ότι πιο ελπιδοφόρο και αισιόδοξο θα μπορούσα να ακούσω…Αν θυμηθώ συνεντεύξεις παλαιότερων ετών, αμφιβάλλω πολύ όμως… Πιστεύω ότι ο απολογισμός της φετινής σεζόν θα αφορά τους τραυματισμούς και τις ατυχίες…Και από τον προπονητή και από τη διοίκηση.. Φοβάμαι ότι αν συνεχιστεί αυτό, τότε δε θα είναι καταστροφική μόνο η φετινή σεζόν…Φυσικά όλα παίζουν ρόλο στη συνολική εικόνα…Αλίμονο αν οι φετινοί τραυματισμοί και απουσίες κομβικών παικτών δεν είναι σημαντικοί…Όμως δυστυχώς, είναι μέσα στο πρόγραμμα και η ομάδα τους έχει κάθε χρόνο…Δε μπορεί λοιπόν να μη φταίνε στις επιτυχίες και να φταίνε στις αποτυχίες…Το θέμα είναι πως αντιδράς σε αυτούς…Και η φετινή αντίδραση σε αυτούς, ήταν ερασιτεχνικού επιπέδου… Από όλους…

Εμμονές

Όσο περνάνε τα χρόνια φοβάμαι ότι αυτές πολλαπλασιάζονται αντί να μειώνονται…Εμμονές ότι δεν κάνουμε λάθη και είμαστε πάντα σωστοί αφού πήραμε 2 ευρωλίγκες…Ότι δεν έχουμε ανάγκη από συμβουλάτορες…Με αφορμή αυτό, να πω ότι θεωρώ αστοχία ολόκληρος Ολυμπιακός να μην έχει θέσει στη διάθεσή του Ολυμπιακές μπασκετικές προσωπικότητες από το παρελθόν με εξαίρεση τον Μίλαν…Όλοι οι σύλλογοι του κόσμου και σε οποιοδήποτε άθλημα, αξιοποιούν τις γνώσεις και τις εμπειρίες σπουδαίων αθλητών…Εμμονές ότι εμείς ορίζουμε την αγορά και όλοι πρέπει να ακολουθούν το παράδειγμά μας και γι’ αυτό μας πολεμάνε οι μάνατζερ…Ότι είμαστε άτυχοι και ότι μας πολεμάει το σύστημα στην Ελλάδα όταν αποτυγχάνουμε…Ότι δεν κάνουμε κινήσεις σχεδιασμού επόμενης σεζόν κατά τη διάρκεια της τρέχοντος, τη στιγμή που όλοι οι άλλοι κάνουν…Ότι όποιος ταυτίζεται με την απόψη μας έχει θέση στην ομάδα και όποιος είναι αντίθετος πάει στην ευχή του Θεού…Είτε είναι αθλητής, είτε προπονητής, είτε παράγοντας, είτε απλός οπαδός…Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα…

Αλαζονεία

Ο Ολυμπιακός είναι μια οικογένεια…Ο μπασκετικός Ολυμπιακός το δίδαξε αυτό…Επίσης Ολυμπιακός είναι ο κόσμος του…Χωρίς αυτόν δε θα υπήρχε κανένας στο προσκήνιο…Ούτε οι αφοί, ούτε ο Μαρινάκης, ούτε ο Κόκκαλης, ούτε κανείς…Οι 2 ευρωλίγκες φοβάμαι ότι άλλαξαν αυτή τη νοοτροπία…Ο μπασκετικός Ολυμπιακός έχει απομονωθεί…Οικογένεια, δε σημαίνει μόνο οι σχέσεις των παικτών και όσων βρίσκονται εντός αποδυτηρίων…Οικογένεια σημαίνει να έχεις ανοικτή αγκαλιά σε όλους που εκπροσωπούν το σήμα του έφηβου…Γουστάρω τρελά να βλέπω τον Μαρινάκη και τον Κοντούρη στο Σεφ…Στεναχωριέμαι εξίσου όταν δε βλέπω τους αφούς στο Καραισκάκη, στο Μερκούρη και στο Παπαστράτειο…

Το θέμα της αλαζονείας έχει κι άλλες όψεις…Τελευταία έχουμε μάθει ότι επιτυχία είναι να πετυχαίνεις το στόχο σου με το μικρότερο δυνατό κόστος…Διαφορετικά, δεν έχει και τόση αξία…Πόσο λάθος!!! Όταν υποτιμάς τον αντίπαλο σου, θα το πληρώσεις κάποια στιγμή και μάλιστα όχι μία φορά…Κάθε επιτυχία έχει την ανάλογη αξία και είναι σεβαστή…Δε χρειάζεται να δηλώνεις 20 φορές και με κάθε τρόπο ότι ο Ολυμπιακός είναι η καλύτερη ομάδα της 7ετίας…Μία φτάνει…Το πήραν το μήνυμα και το κατάλαβαν όλοι…Και έτσι είναι βάση αποτελεσμάτων…Γιατί μετά θα νομίζει ο χαζός οπαδός ότι δεν το λες για την ομάδα…Αλλά για τον εαυτό σου και ότι τα έκανες όλα καλά…Άρα; Άρα αυτομάτως κάνεις αυτό που κατηγορείς κάποιους παίκτες που αποχώρησαν…Ότι βάζεις τον εαυτό σου πάνω από την ομάδα…Τέλος, θα θυμάμαι πάντα τις αλαζονικές δηλώσεις μετά τον αγώνα με τον ΠΑΟ στο Σεφ…Όπως και ότι είναι «μυρωδιάδες» όσοι λέγανε για απόκτηση 4αριού στην παρουσίαση της φετινής ομάδας…Ή ότι η Ρεάλ είναι ένα συνοθύλευμα καλών παικτών, πρόπερσι…Κανένας σεβασμός… Εγώ πήρα το μάθημα μου…Δε θα επεκταθώ πάνω σε αυτό…

Μπάτζετ
Ίσως το πιο ανούσιο για μένα…Αλλά θα το βάλω στο ζύγι μιας και οι περισσότεροι μιλάνε γι’αυτό…Επίσης από αυτό το κεφάλαιο εξαιρείται ο Σφαιρόπουλος και κάθε προπονητής…Οι αφοί Αγγελόπουλοι φέτος ξεπέρασαν τα όρια τους και τα πιστεύω τους, κάνοντας υπέρβαση στο μπάτζετ κατά τη διάρκεια της σεζόν, αποκτώντας 4 παίκτες…Προσωπικά, δεν πρόκειται ποτέ να τους κατηγορήσω για τα λεφτά που (δε) βάζουν…Δικά τους είναι και δικαίωμά τους να κινούνται οικονομικά όπως θέλουν/μπορούν…Είτε βάζουν 500 εκ ευρώ είτε απλά 500 ευρώ, εγώ θα είμαι ευχαριστημένος…Το θέμα είναι ο τρόπος…Οι αφοί τα τελευταία χρόνια λειτουργούν (ίσως άθελα τους) με τη λογική του «τόσα δίνουμε και άμα θέλετε (αλαζονεία και εμμονή ξανά)» το καλοκαίρι και της λογικής του «κάνουμε υπέρβαση γιατί είμαστε άτυχοι» του χειμώνα…Μόνο αυτό θα πω σε αυτό το θέμα, αφού επαναλαμβάνω ότι δεν είναι και το καλύτερό μου, αλλά και γιατί είμαι ευγνώμων σε όποιον βάζει τα χρήματα του για τον Ολυμπιακό…

Κάποιοι λένε ότι οι αφοί δεν αλλάζουν…Διαφωνώ 100%...Οι αφοί δεν ήταν έτσι…Έγιναν…Άρα άλλαξαν…Άρα μπορούν και πάλι να αλλάξουν…Από το 2005 μέχρι το 2011 ήταν εντελώς διαφορετικοί…Ούτε αλαζόνες, ούτε εμμονικοί, ούτε τίποτα από όλα αυτά…Ίσως να ήταν χειρότεροι…Αφελείς, ονειροπόλεις, άπειροι, επικίνδυνα ενθουσιώδης…Φταναμε στο σημείο να πληρώνουν υπεραξίες, να ανανεώνουν συμβόλαια στη μέση της σεζόν σε αμφιβόλου αξίας παίκτες, να προσλαμβάνουν παίκτες και προπονητές επειδή έτσι τους είπαν κάποιοι τρίτοι, ακόμα και να προσλαμβάνουν παλιούς αθλητές σε πόστα οι οποίοι δεν είχαν ποτέ δεθεί με την ομάδα…Και ξαφνικά, μέσα σε ένα βράδυ περάσαμε στο άλλο άκρο…Δε θέλω ούτε έτσι ούτε αλλιώς…Θέλω λογική και σύνεση…Τόσο απλό και εύκολο…Θέλω τους ηγέτες μου ταπεινούς και με σεβασμό και να λειτουργούν με βάση το καλό της ομάδας και όχι με βάση της απόλυτης προσωπικής δικαίωσης…Ο Ολυμπιακός είναι ο καλύτερος από όλους και όλα…Το ξέρουμε και το ξέρουν όλοι…Δε θέλω λόγια…Δε χρειάζονται…Φαίνεται από τις πράξεις μέσα στα γήπεδα…

Ο Ολυμπιακός δεν αποτελεί προσωπικό στοίχημα για κανέναν…

Υ.Γ. Δεν έχει τελειώσει η χρονιά…Θα τελειώσει με το πρωτάθλημα…Αν μπορώ να ερμηνεύσω τα σημάδια, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος…Απλά οι τελικοί είναι διαφορετική ιστορία ανεξάρτητα με την εικόνα που βγάζει η κάθε ομάδα…..Ο απολογισμός έχει να κάνει καθαρά με την Ευρωλίγκα και όλες τις κινήσεις που έγιναν εντός και εκτός παρκέ… Πρώτος στόχος κάθε ομάδας είναι ο εγχώριος τίτλος, αλλά επίσης κάθε ομάδα χτίζεται το καλοκαίρι για τον μαραθώνιο της Ευρώπης..Αντιφατικό μεν, πραγματικότητα δε…

Υ.Γ2. Τα μάζευα πολύ καιρό…Για να μην πω τα τελευταία χρόνια…Θεωρώ πως είναι η καλύτερη στιγμή να τα βγάλω από μέσα μου…Έχω κι άλλα…Αλλά τα αφήνω για το καλοκαίρι…

Υ.Γ3. Ακόμα κι αν συμβεί το θαύμα και περάσει ο Ολυμπιακός στο τοπ8, δεν αλλάζω το παραμικρό σημείο στίξης από αυτά που πιστεύω…

Υ.Γ4 Σε καμία περίπτωση δε θέλω να φύγουν οι Αγγελόπουλοι από τον Ολυμπιακό…Τους λατρεύω…Μπορούν να κάνουν πλάκα σε όλη την Ευρώπη για πολλά χρόνια…Αλλά όχι έτσι πλέον…



                                              --- After Game Update ---

Βλέποντας τις δηλώσεις που έγιναν μετά τον αγώνα με την CSKA…

Δε θα κρίνω αν έπεσα μέσα…Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου…Θέλω απλά να προσθέσω τα εξής…

Σφαιρόπουλος

Πριν μερικές εβδομάδες βγήκε και είπε ότι αυτός είναι ο υπεύθυνος για την εικόνα της ομάδας και θα βρει τις λύσεις…Πόσο ωραία δήλωση! Πόσο αντρίκια, τίμια και ειλικρινής; Δεν βρέθηκε όμως η λύση…Δυστυχώς για όλους μας…Η χθεσινή συνέντευξη του ακυρώνει όσα είπε τότε…Μια συνέντευξη γεμάτη δικαιολογίες κρατώντας ομπρέλα…Coach δε βρέχει…Και δε φταίνε τα social media…Ούτε στον προηγούμενο έφταιγαν αν και τα χρησιμοποίησε και εκείνος…Τι να κάνουμε τώρα; Να τα καταργήσουμε; Δε ζούμε στο ’90 ούτε στο 2000…Ή να απαγορευτεί στον κόσμο να εκφράζει απόψεις; Δε μου αρέσει να μιλώ εκ μέρους άλλων, αλλά έχω την αίσθηση ότι το χθεσινό χειροκρότημα δεν ήταν για τη στήριξη προς το πρόσωπό σου…Ήταν ένα «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» προς όλους ακόμα και προς εσένα…Για όλα αυτά που μας έχετε χαρίσει τα προηγούμενα χρόνια…Όχι για τα φετινά…Δεν είσαι χθεσινός στον Ολυμπιακό…Ειδικά εσύ…Δεν περίμενα τέτοια δήλωση…Θέλω τον προπονητή του Ολυμπιακού σε όλα τα αθλήματα, του μεγαλύτερου συλλόγου της χώρας, να αντιδρά στα δύσκολα…Θέλω μια φορά να ακούσω το εξής απλό… «Φταίω εγώ και μόνο…Μην χτυπάτε τους παίκτες…Έκαναν ότι τους ζητούσα…» Βγαίνεις μπροστά…Τους καλύπτεις…Είσαι ο πατέρας τους…Και μετά αυτοί θα σκιστούν για σένα…Είναι σίγουρο…Τόσο δύσκολο ρε γαμώτο;

Είμαι από τους πλέον ελάχιστους που δε θέλω να φύγει ο προπονητής…Ακόμα και να χαθεί το πρωτάθλημα…Ξέρω ότι διαφωνούν σχεδόν οι πάντες…Θεωρώ ότι ο Σφαιρόπουλος θα μπορούσε να μείνει για χρόνια…Γιατί η φετινή σεζόν του φέρθηκε άσχημα…Το λάθος του είναι η αντίδραση του στις ατυχίες…Θέλω να τον ξαναδώ γιατί ακόμα τον πιστεύω..Το κέρδισε πέρυσι και το δικαιούται…Αρκεί να δει τα πράγματα και τις κατατάσεις όπως πέρυσι…Έβγαινε μπροστά…Κάλυπτε τα παιδιά του…Κάλυψε τον συνάδελφό του…Στήριξε την ομάδα κι ας μην ήταν δική του…Και ήρθαν οι επιτυχίες…Coach πάρτο όπως πέρυσι και όλα θα πάνε καλά…Εύκολο είναι για σένα…

Αφοί

Τα είπα πριν…Δεν έχω να προσθέσω κάτι, αφού είπαν αυτά που περίμενα…Προβλέψιμοι πλέον…Το χειρότερο είναι ότι σας χλευάζουν οι αντίπαλοι, αλλά δυστυχώς όχι γιατί σας φοβούνται…Επαναλαμβάνω…Μπορείτε να κάνετε πλάκα κάθε χρόνο, αλλά όχι έτσι…

ΣΠΑΝΟΥΛΑΡΟΣ

Ευτυχώς που υπάρχεις εσύ…Τι να πω για τον θεό του (μπασκετικού) Ολυμπιακου; Οι Ολυμπιακοί, πριν αναφέρουμε το όνομα του θα έπρεπε να το πλένουμε…Και όμως…Υπάρχουν κάποιοι που ζητάνε τη φυγή του…Έπεσε η φωτιά και μας έκαψε, αν δε το καταλάβατε ακόμα…Έχουμε λόγο μπασκετικής ύπαρξης και το δικαίωμα να κρίνουμε, να ονειρευόμαστε, να χαιρόμαστε ή να κλαίμε, γι’ αυτόν εδώ τον τύπο και τον άλλον τον τρελάρα με τα τατουάζ…Ποιος είμαι εγώ που θα τον κρίνω; Όχι δεν είναι υπεράνω κριτικής ο Σπαν…Ξέρει καλύτερα από τον καθένα την κατάσταση του…Ξέρει πολύ καλύτερα από τον καθένα αν βοήθησε φέτος την ομάδα…Είναι όμως υπεράνω ισοπέδωσης…

Βγήκε χθες και μίλησε περίπου 2-3 λεπτά…Και είπε όσα δεν είπαν οι άλλοι σε πολλαπλάσιο χρόνο…Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, είπε για τη φετινή εικόνα…Ούτε οι τραυματισμοί, ούτε οι προσθαφαιρέσεις, ούτε τίποτα…Φταίμε όλοι και ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του…Και το χειροκρότημα του κόσμου αξίζει περισσότερο από κάθε τρόπαιο…Τι είπε ο θεός; Τόσο απλές κουβέντες που σε αγγίζουν και σε κάνουν να αγαπάς πιο πολύ αυτή την παρέα…Ούτε για εγκάθετους, ούτε για δύσκολο όμιλο, ούτε για social media…

Και αυτός ο θεός είναι ακόμα στον αέρα…Και περιμένουμε να έρθει το καλοκαίρι γιατί εμείς δεν…ας μη το συνεχίσω…Δε με νοιάζει τα λεφτά που θέλει ή θα του δώσουν…Δε με νοιάζει ο χρόνος συμμετοχής του…Με νοιάζει μόνο να τελειώσει στο σπίτι του…Όπως το αξίζει…Να κλάψουν μέχρι και τα λάβαρα…Και μετά να συνεχίσει από άλλο πόστο…Και κρατήστε κάτι…

Αν ο Σπανούλης μείνει στον Ολυμπιακό, του χρόνου τέτοια εποχή, θα σηκώνουμε το 4ο…Κοροϊδέψτε όσο θέλετε…