Taylor Rochestie: In Depth

Του Peris (Mind The Basket)

Ο Taylor Rochestie ήταν λοιπόν ο εκλεκτός (ή ένας εκ των εκλεκτών?) για να ενισχύσει την περιφέρεια των ερυθρολεύκων στη φετινή χρονιά μετά από τις καλοκαιρινές αστοχίες και τα τελευταία απογοητευτικά αποτελέσματα της ομάδας.

Πρόκειται για έναν παίκτη με αρκετές παραστάσεις στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και μια καριέρα που συνοδεύεται από πολλές αλλαγές ομάδων έχοντας πάρει μια γεύση από πολλές διαφορετικές "γειτονιές",κάτι που τον κατατάσσει στην κατηγορία του επαγγελματία λεγεωνάριου.

Φυσικά,με την τελευταία του σεζόν να τον βρίσκει στην Κίνα και σε παιχνίδι πολύ μακριά από τον υψηλό ανταγωνισμό,τα ερωτηματικά για την κατάστασή του είναι αναπόφευκτα καθώς η εικόνα που έχουμε από αυτόν είναι μηδαμινή,οπότε δε μπορούμε να κρίνουμε παρά από τις τελευταίες του χρονιές στην Ευρώπη.

Ο Taylor Rochestie παρά την ηλικία του και το γεγονός ότι ποτέ δεν εισέβαλε σε μια κλειστή κάστα παικτών με υψηλό status στο ευρωπαϊκό μπάσκετ,είναι ένας παίκτης που έχει φτάσει σε διόλου ευκαταφρόνητα επίπεδα απόδοσης και παρά τις πολλές ομάδες που έχει αγωνιστεί διακρίνεται από το υψηλό επίπεδο προσήλωσης του στο παιχνίδι και τον τρόπο και την προχωρημένη εσάνς αντίληψης στην αγωνιστική του συμπεριφορά.

Διαθέτει ένα αρκετά φτωχό φυσικό προφίλ που τον περιορίζει αρκετά στο θέμα δυνατοτήτων και ταβανιού που θα μπορούσε να φτάσει.Ενας βραχύσωμος γκαρντ, αρκετά κοντός και χωρίς μάκρος ο οποίος μάλιστα βρίσκεται μακριά από τα στάνταρ άλλων ανάλογων κοντορεβυθούληδων στη διοργάνωση που διαθέτουν αθλητικότητα και χτιστό κορμί.Ένα σώμα σε old-school πακέτο(συχνά φαίνεται και κάπως υπέρβαρος για τα δεδομένα), εκ πρώτης όψεως "λίγο" για να ακολουθήσει τα απαιτητικά στάνταρ της εποχής.

Παρ'όλα αυτά εδώ τελειώνει η "μαύρη" όψη του νομίσματος.Ο Rochestie είναι αρκετά γρήγορος και ευκίνητος για τα κιλά του,ενώ διαθέτει ένα πολύ καλό footwork το οποίο μαζί με το χαμηλό κέντρο βάρους του και ένα συμπαγή κορμό του δίνουν τη δυνατότητα να είναι ένας δύσκολος παίκτης να μαρκαριστεί στο επιθετικό κομμάτι.

Επιθετική έφεση

Ο Rochestie είναι ένας λευκός παλαιάς κοπής baller.Τα πρώτα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν είναι η καλή τρίπλα,το πολύ αξιόπιστο σουτ του και τα διόλου αμελητέα scoring insticts του. Στο παιχνίδι του υπάρχει μια ευθεία σύνδεση με το καλάθι,κάτι που τον καθιστά διαρκή aggressive επιθετική παρουσία. Αν έπρεπε να μπει μια ταμπέλα στην ταυτότητα του ως παίκτη,θα ήταν scoring point-guard χωρίς καμία από τις 2 ιδιότητες να λειτουργεί εις βάρος της άλλης.

Αρέσκεται πολύ στο να σουτάρει στη δεξιά του τρίπλα, ενώ το ευρύ του range αναγκάζει τον αμυντικό να μένει κοντά του,κάτι που συχνά θα του δώσει ευκαιρία για drive and kick καταστάσεις σε αυτή τη μεριά με πάσα στη δυνατή πλευρά(ο παίκτης που βρίσκεται στην μεριά που είναι εκείνη τη στιγμή η μπάλα) δίπλα του. Σε σχέση με το συνολικό του ball-handling,η προωθητική του τρίπλα(με κάθετη φορά στο καλάθι) είναι απλά συμπαθητική,αλλά θα τη χρησιμοποιήσει όταν βρει αριστερό διάδρομο και momentum στην κίνηση του συνήθως μετά από σκριν στη μπάλα για να βρει χώρο κοντά στο καλάθι.Εκεί, παρότι δεν έχει το συνολικό πακέτο για να τελειώσει σε traffic,συχνά επιλέγει τελειώματα με floater ή αστραπιαίο σουτάκι,στο οποίο μπορεί να βρει ισορροπία σε μικρό χώρο με το πολύ καλό body balance του.

Η επαφή του με το σκοράρισμα προκύπτει συχνά και στο τρανζίσιον μιας και το αρκετά γοργό τρέξιμο του με τη μπάλα στα χέρια,το court-vision του και η δυνατότητά του να σηκωθεί για σουτ μπορεί να ανακατέψει τις αντίπαλες άμυνες ακόμα κι αν δε θα τελειώσει στο ζωγραφιστό.

Playmaking και συνεργασία

Ουσιαστικά ενώ έχει πολύ καλό έλεγχο της μπαλας,δεν έχει την απόλυτη άνεση να πάει παντού με αυτή στην επίθεση για να μεγιστοποιήσει τις δημιουργικές του ικανότητες.Εν ολίγοις δηλαδή,δεν έχει τα πόδια,την εκρηκτικότητα και τον τρόπο πάντα να προστατέψει τη μπάλα ώστε να βρει διαδρόμους ψηλά στο πεδίο που στήνει τα plays του οι οποίοι θα του δώσουν ευκαιρίες να εξερευνήσει διαφορετικές γωνίες δημιουργίας και να βρει πάσες στην weak side. Είναι ίσως το σύνολο της εικόνας η οποία του έχει δώσει την κατεύθυνση στο παιχνίδι του να είναι περισσότερο σκόρερ και λιγότερο δημιουργός.

Παρ'όλα αυτά,όπως προανέφερα,δεν παύει να είναι ένας κανονικός point guard και να μπορεί να λειτουργήσει ως τέτοιος στο παιχνίδι της ομάδας του απρόσκοπτα.Αποτελεί καθαρά έναν παίκτη που έχει το τιμόνι στο κατέβασμα της ομάδας και μπορεί να στήσει τους συμπαίκτες του στις σωστές θεσεις.Γενικά,ενώ δεν είναι ο τύπος του παίκτη που θα ψυχογραφήσει άριστα τη ροή ενός αγώνα και τη συνέχεια της ομάδας του εντός αυτού ώστε να αποτελέσει εγκέφαλο της,τον χαρακτηρίζει ικανοποιητική αντίληψη και ένας τρόπος να μπορεί να είναι ιδιαίτερα efficient στις μπάλες τις οποίες θα πρωταγωνιστήσει υπό καλές συνθήκες.Ενώ λοιπόν δεν έχει την ολοκληρωμένη κατάρτιση και κατεύθυνση που θα τον χρίσουν δημιουργό υψηλής κλάσης,έχει την ικανότητα να αποτελεί go-to guy στο επιθετικό κομμάτι,να βρίσκει τρόπο να διεμβολιζει μικρά κενά στην άμυνα,να σκανάρει την αντίπαλη ατομική και ομαδική άμυνα ώστε να βρει πάσα για ελεύθερο συμπαίκτη ή τον κατάλληλο χώρο να εκτελέσει.

Φυσικά μέσα σε αυτό το πλαίσιο και επειδή δεν είναι μονοκόμματος σκόρερ ή παίκτης που θα κάνει πάταγο με το πρώτο του βήμα,χρησιμοποιεί πάρα πολύ συχνά το αγαπημένο του pick and roll στο οποίο η εκτελεστική του δεινότητα από την περιφέρεια του δίνει συχνά καλές ματιές άμεσης δημιουργίας από την αντιμετώπιση που έχει και μπορεί να βρει τον ψηλό ή προχωρώντας με τρίπλα την ιδανικότερη πάσα σε συμπαίκτη.

Ουσιαστικά,η ιδιαίτερα θετική του παρουσία στην επίθεση συνοψίζεται στον τρόπο που μπορεί να κοντρολάρει τη δραστηριότητα του ανάλογα με την άμυνα που έχει απέναντι του και να “μετράει” τις κινήσεις του ανάλογα.Συχνά θα τον δούμε σε καταστάσεις close-out να δίνει λύσεις μιας και έχει την ικανότητα να εκτελέσει ή να προσποιηθεί και με τη μπάλα στα χέρια να “φιλτράρει” το χώρο και τις κινήσεις των συμπαικτών του ώστε να πάει στην έξτρα πάσα.

Περιορισμοί και άμυνα

O Rochestie παρά τα όσα προσόντα του δεν έφτασε ποτέ το status που ίσως και να επέτασσαν τα skills του.Πέρασε κάποια χρόνια υψηλών πτήσεων μετά τις πολλές ευρωπαϊκές ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε,με τη μεταγραφή του στη Μακάμπι να είναι ίσως η πιο δυνατή στιγμή του όπου έχοντας δίπλα του τον Jordan Farmar αποτέλεσε πρώτο βιολί της ομάδας σε μια όμως πλήρως αποτυχημένη χρονιά για την ομάδα του Τελ Αβίβ. Ο Αμερικανός γκαρντ έχει τα στοιχεία ενός high-volume scorer που μπορεί να αποτελέσει ball dominant guard,όμως δε διαθέτει την ολοκληρωμένη διάσταση που έχουν άλλοι γκαρντ της ηπείρου.Κι αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που μπορεί να σταθεί σε συνέχεια στο παρκέ όντας πολύτιμη λύση και στις 2 πλευρές του.

Όταν δε βρεθεί στα καλά του σημεία για να εκτελέσει και να βρει το ρυθμό που χρειάζεται στο σκοράρισμα,συνήθως βγαίνει εύκολα εκτός βασικού πλάνου στο παρκέ.Έχει σε ένα βαθμό συνδεθεί με την ταμπέλα του game-changer σε αυτές τις καταστάσεις καθώς το οτι δεν έφτασε στη μέγιστη δημιουργική έφεση που ίσως γινόταν και το οτι δεν έχει την κλασική φυσιογνωμία του παίκτη-οργανωτή(αμυντικό caliber και καθοδηγητική τάση) του στοίχιζε σε λεπτά συμμετοχής(γενικά αμφίβολο stamina).Δεν έδειξε ποτέ να ακουμπάει την έμφυτη τάση άλλων μεγάλων γκαρντ(πχ την 6η αίσθηση στην ισορροπία μεταξύ εκτέλεσης και οργάνωσης του Sergio Rodriguez) στο να κάνει όλο το κουμάντο στην επίθεση και ίσως μοιάζει να μην έχει λύσεις σε αυτές τις βραδιές που δε βρίσκει με ευκολία διχτάκι.

Αυτό φυσικά πάει πακέτο με την αμυντική του παρουσία. Η επιρροή του στην άμυνα δε θα μπορούσε να είναι και ιδιαίτερη αν σκεφτούμε τα σωματικά του χαρακτηριστικά.Δε μπορεί να καλύψει την έλλειψη ύψους του με τον τρόπο που κάνουν άλλοι βραχύσωμοι γκαρντ(η δύναμη και τα πόδια του Καμπάτσο,η επιθετικότητα και το clear fit του Ντίξον).

Ωστόσο δεν είναι η αμυντική λεία που ίσως φωνάζουν τα παραπάνω στοιχεία.Είναι πάντοτε ιδιαίτερα προσηλωμένος στα αμυντικά του καθήκοντα,ενώ είναι πολύ προσεκτικός στην τοποθέτηση του ενάντια στον αντίπαλο με το καλό anticipation να τον χαρακτηρίζει και σε τακτικό επίπεδο.Δεν έχει το μέγεθος να δώσει τα καλά contested shots ή να λειτουργήσει βοηθητικά κοντά στο καλάθι,ενώ ψηλά στην περιφέρεια μπορεί να εκτεθεί εύκολα απέναντι σε εκρηκτικά γκαρντ,όμως το πολύ καλό footwork του,το σημαντικό effort του και η οξυδέρκεια που αντλεί από την πείρα του είναι σύμμαχοι στην όλη περίσταση.

Το συναπάντημα σήμερα με τον Ολυμπιακό 

Φυσικά σε όλα τα παραπάνω υπάρχει ένας μεγάλος αστερίσκος.Η κατάσταση που βρίσκεται ο παίκτης είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό στην απόδοση του και αν θα δούμε αυτόν που περιέγραψα στις παραπάνω παραγράφους. Η ηλικία του δεν είναι απαγορευτική και η παρουσία του την προπερασμένη σεζόν με τον Ερυθρό Αστέρα ήταν σε αυτά τα στάνταρ. Αν έχει κάνει μια επαγγελματική συντήρηση, παρότι το conditioning του ίσως φανεί σε πρώτη ματιά απογοητευτικό(και πρόπερσι έμοιαζε έτσι το σώμα του) πιστεύω πως θα προσαρμοστεί και θα ακολουθήσει.

Μου άρεσε πάντα σαν παίκτης και εκτιμώ ότι αυτό το feeling of the game που έχει και η ατόφια μπασκετικότητά του είναι διαβατήριο για να αποτελέσει σημαντική βοήθεια στην ομάδα αν τηρήσει τα στοιχειώδη.

Αυτή τη στιγμή στο backcourt του Ολυμπιακού λείπουν σε μεγάλο βαθμό τα pure balling skills και η ικανότητα από τα γκαρντ να ξετυλίξουν το κουβάρι της επίθεσης,ή με άλλα λόγια η συνύπαρξη εκτελεστικών και δημιουργικών ικανοτήτων και μάλιστα στη θέση του άσσου. Σε αυτή τη λογική ο Rochestie αποτελεί μια προσθήκη η οποία θεωρώ πως θα ξεμπουκώσει σε ένα βαθμό την ερυθρόλευκη επίθεση και τη δυνατότητα της να παράγει με μεγαλύτερη συνέχεια και ευκολία.

Ο βασικός προβληματισμός έγκειται στην απουσία κύριας φιλοσοφίας και πυξίδας στην ομάδα με τον προπονητή να αποτελεί πείραμα και ρίσκο υπό αυτό το πρίσμα.Ήμουν από αυτούς που θεωρούσαν πως ακόμα και με την αμφίβολη αυτή στελέχωση (μιλάω καθαρά για θέμα λογικής και όχι ποιότητας) υπήρχε βάση στο να περπατήσει σε ένα αποτελεσματικό μπάσκετ με τον καιρό ο Όσφπ αλλά το πώς ο οργανισμός και ο ίδιος ο Μπλατ έδειξαν ανήμποροι να χειριστούν κάποιες καταστάσεις αποτελεί διαφορετική συζήτηση.

Στην παρούσα συγκυρία,ρεαλιστικά στην ομάδα δεν υπάρχει η βάση να χτιστεί κάτι με σύμμαχο το χρόνο και αυτό που δείχνει να χρειάζεται είναι η επιστροφή σε κάποιες βασικές αρχές στελέχωσης οι οποίες είναι πιο περπατημένες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και απαιτούν λιγότερο χρόνο για να μετουσιωθούν σε κάτι καλό στον αγωνιστικό χώρο.

Με τον Reed στο 5 που είναι πιο βαρβάτη οντότητα στο ζωγραφιστό θα δοθεί μεγαλύτερη ευχέρεια να αξιοποιηθεί πιο πολύ στο 4 ο Κουζμίνσκας και στο ρόστερ ξεδιπλώνονται μερικές δεξιότητες που δεν είναι αμελητέες.

Έτσι θεωρώ ότι η συμπλήρωση με έναν ποιοτικό άσσο ήταν σωστή κίνηση ακόμα κι αν αποτελεί ερωτηματικό η συνύπαρξη του σε σχήματα με τον αρχηγό. Πρώτο μέλημα θα πρέπει να είναι για τον κόουτς η ομάδα να τρέξει πιο γρήγορη και πληθωρική επίθεση με διαφορετικές πηγές δημιουργίας χωρίς απαραίτητα να προσθέσει πολύ σύνθετα πράγματα σε σύντομο χρόνο, οπότε η κίνηση του ήταν εύλογη.Θεωρώ πως ο 5ος κρίκος της περιφέρειας αν εκκρεμεί και δεν είναι ήδη στην ομάδα (πχ να παιχτεί μέχρι τέλους το στοίχημα Baldwin) θα πρέπει να είναι ένας παίκτης με dominant αθλητική παρουσία και ικανότητα να παίξει βασικό ρόλο (γι'αυτο και δεν είναι ο συμπαθής Τσέρι κατάλληλος αλλά ένας παίκτης κοντά στα στάνταρ του Μπριάντε Γουέμπερ).