Back To The Future!

Έλεγα να το επιχειρήσω μέρες τώρα, αλλά σταματούσα. Μετά και τα χθεσινά “χτυπήματα”, φαίνεται ότι μάλλον έπραξα καλά που το κωλυσιεργούσα. Πλέον, θεωρώ ότι έχουμε μια αρκετά καλή άποψη για το πως θα ξεκινήσει η σεζόν, για εμάς και για τους αντιπάλους μας - όσον αφορά τα roster, οπότε πάμε να δοκιμάσουμε να ρίξουμε μια πρώτη ψύχραιμη ματιά...

Όσο πέρναγε ο καιρός, έτεινα στο να ηρεμώ κάπως, είναι η αλήθεια. Μετά την απώλεια/πώληση του Παπανικολάου, έχασα αρκετή από την ψυχραιμία μου, όπως όλοι μας λίγο -πολύ, φαντάζομαι. Και φαντάζομαι με καθαρό μυαλό τώρα, ότι αυτό συνέβη, επειδή πιστέψαμε σε δυο πράγματα:

1. Ότι αν θα έφευγε ποτέ, θα ήταν μόνο για το ΝΒΑ.

2. Ότι δε θα γίνονταν αυτό, φέτος.

Προσωπικά δε χαλάστηκα για το ότι πήγε σε βασικό μας αντίπαλο και διεκδικητή (αυτό ισχύει σαφέστατα και για την περίπτωση του Hines). Έχω την αίσθηση ότι και οι δυο, δε θα είναι οι ίδιοι με αυτούς που βλέπαμε στον Ολυμπιακό. Αυτό το τελευταίο μάλιστα, πριν το γράψω, το έψαξα καλά μέσα μου, για να δω αν είναι κάτι ειλικρινές ή μια κρυμμένη οπαδική ευχή. Και κατέληξα εκεί σκεπτόμενος ότι η ομάδα που έφτιαξε ο Ντούντα και συνέχισε ο Μπαρτζώκας, είχε και θέλω να πιστεύω ότι θα συνεχίσει να έχει, ένα βασικό χαρακτηριστικό που ΔΕΝ ΑΓΟΡΑΖΕΤΑΙ. Χημεία! Αυτή την χημεία προσπαθούν και οι «άλλοι» πια να εξαγοράσουν ή έστω μέσω αυτής τους της κίνησης, να καταστρέψουν από τον B2B πρωταθλητή Ευρώπης. Και επειδή πάθαμε και μάθαμε, με τις πρώιμες νεόπλουτες (αλλά λογικές για αρχή...) λανθασμένες απόπειρες, δείχνουμε με τις χθεσινές υπογραφές των Αγραβάνη και Παπαπέτρου (κατά σειρά), ότι μάθαμε την συνταγή.

Το ξέρω, δε το παίζω έξυπνος, ούτε ξεχνώ τι έχω γράψει ή πει κατά καιρούς. Τούτο πίστευα, τούτο έγραφα. Και γω παρασύρθηκα από το συναίσθημα και είπα λόγια, αλλά όταν καθαρίζεις τις σκέψεις σου και βλέπεις ότι έσφαλες, πρέπει να το ομολογείς, όπως έχεις την απαίτηση όταν βλέπεις ότι σφάλει η διοίκηση για παράδειγμα ή προπονητής, να το αφουγκράζεται και να το διορθώνει, αντί να το ρίχνει κάτω από το χαλί. Οι “Βασιλικότερες του Βασιλέως” κορώνες, πολλών φιλάθλων/οπαδών μας, το μόνο που κάνουν σε τέτοιες στιγμές είναι, κακό.

Να 'ναι καλά και οι δυο τους λοιπόν, τους αγαπήσαμε ΠΟΛΥ, πανηγυρίσαμε με την ψυχή μας μαζί τους, προσφέρανε και λάβανε ΠΟΛΛΑ, αλλά η ζωή συνεχίζεται και η ιστορία θα δείξει ποια πλευρά θα “δικαιωθεί”... Άλλωστε, ποιος μας λέει ότι δε μπορεί οι δρόμοι μας να ξανασυναντηθούν?

Στο δια ταύτα: Νομίζω την ομάδα πρέπει να την εξετάσουμε σε δυο μέρη: Αυτό των θέσεων 1-2 και το άλλο που καλύπτει από το 3 έως 5. Την "θεωρία μου" για το πως χτίζονται (στην περίπτωσή μας, παραμένουν) οι μεγάλες ομάδες, γύρω από μεγάλα guards, την ξέρετε ήδη φαρσί. Τόσο που όταν πρόσφατα την ξανάλεγα στις διακοπές στον πεθερό μου, γέλασε πονηρά και μου είπε μια από τις πολλές ιστορίες του, με ήρωα αυτή τη φορά τον Στηβ (τι πάει να πει, "ποιον Στηβ"? Ένας είναι ο Στηβ για τους Ολυμπιακούς!). Μου έλεγε λοιπόν ότι μια φορά, σε μια εκδήλωση, πιάσανε την κουβέντα για την καψούρα του (Γυμναστικό Λάρισας) αλλά και για έναν ψηλό φέρελπι ακόμη τότε, από γειτονική πόλη της Θεσσαλίας (ονόματα δε λέμε...). Ο Στηβ με το αμίμητο και γνωστό σε όλους στυλ του, του απάντησε: "Άκουσε φίλε μου... Οι ψηλοί είναι για να κρεμάνε κουρτίνες και όχι για να παίζουν basketball!!!" Όσο προβοκατόρικο και αν ακούγεται, φαντάζομαι ότι μπορώ να καταλάβω, τι εννοούσε το "λιοντάρι", ακριβώς γιατί αυτό πιστεύω και γω. Στην ιστορία του basketball είτε από την από εδώ πλευρά του Ατλαντικού, είτε την από εκεί, τα masterminds σε συντριπτικό ποσοστό, ήταν στα guards. Το play maker ως όρος από μόνος του, λέει πολλά. Σαφέστατα και οι ψηλοί παίζουν καθοριστικό ρόλο, σαφέστατα και οι καλοί ψηλοί είναι εκ των ων ουκ άνευ για μια ομάδα, όπως σαφέστατα υπήρξαν και ιδιοφυΐες στην κορυφογραμμή. Αλλά ρε παίδες, ας την δούμε και αλλιώς τη φάση. Αν πιστεύαμε αυτά που λέγονται, δυο χρόνια τώρα και ειδικά πέρυσι, θα έπρεπε να μην κατέβουμε Ευρωλίγκα... Απλά ανατρέξτε (αν δε θυμάστε), σε αυτά που φοβόμασταν, πριν τον ημιτελικό με CSKA...

Το κούρασα, αλλά εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι με Σπαν, Law, Σλούκα, Μάντζαρη, Κατσίβελη και σίγουρα θεωρώ κάποια στιγμή στο 2, τον Λοτζέσκι, είμαστε ή δεν είμαστε το πιο δυνατό και έμπειρο backcourt της διοργάνωσης? Δηλαδή ποιανής ομάδας τα ασσό-δυα θεωρείτε καλύτερα ή εμπειρότερα, πόσο μάλιστα και τα δυο μαζί? Η Μπαρτσελόνα έβαλε έναν πολύ ταλαντούχο στην μηχανή της μεν (Jacob Pullen) - αλλά ας δούμε πρώτα τι και πως, την Ρεάλ την ξέρουμε, η CSKA πιστεύω έκανε λάθος και να βάλει δίπλα στον Θεοδόση τον Pargo (θα βάζουμε στοιχήματα για το ποιος θα κρατά περισσότερο τη σπυριάρα - για να μη ξεχάσω να σχολιάσω με κακία την επιλογή του να κρατήσει και τον Jackson!) και να τον κρατήσει (στερνή μου γνώση...), η Μακάμπι δείχνει να φτιάχνει ομοιογενές σύνολο, αλλά για την ώρα δεν την βλέπω για πάνω από τους “8” και τον βάζελο θα έχουμε την ευκαιρία να τον μάθουμε και από την καλή και από την ανάποδη, ούτως ή άλλως, παρόλο που ακόμη θεωρώ ότι δεν έχουν καλύτερα guard από εμάς (δε χάθηκε εκεί το πρωτάθλημα και όποιος θέλει, το συνεχίζουμε στα comments γιατί και πως).

Με τον Petway νιώθω πιο ασφαλής πια, μόνο και μόνο που ο Φλέμινγκ τον είχε στα πλάνα του (βρίστε με, αλλά κάποιες φορές δε μπορώ να εμπιστευθώ μόνο τα ματάκια μου και την Μπάμπεργκ την έχω για “μανούλα” σε κάτι τέτοια), με τον Λοτζέσκι, είμαι σχετικά σίγουρος ότι θα προσφέρει (θα σας εξηγήσω το γιατί, παρακάτω) και με την προσθήκη του Παπαπέτρου, το προηγούμενο feeling, μεγαλώνει πιο πολύ γιατί το “αύριο” είναι πιο σπουδαίο από το “σήμερα”! Αν πιστέψω (που δε θα το κάνω, για να είμαι πιο χαλαρός) γνώμες προπονητών και ανθρώπων που τον ξέρουν τον μικρό και κάνουν λόγο για “έτοιμο παίκτη”, θα έπρεπε να πετάω, αλλά θα μείνω προσγειωμένος για το γούρι! Πέρα από την πλάκα, καλό θα είναι όμως να μην περιμένουμε κάποιον αντι-Παπανικολάου, άμεσα τουλάχιστον και να στηρίξουμε επιλογή ομάδας και παίκτη, όπως κάναμε και με τον Κωστάκη. Πάντως αν λέει κάτι (που ΟΚ, δε λέει και πολλά), ότι βιντεάκι είδα από χθες στο youtube με τον Papi (και με Longhorns και με Εθνική), μου έδειξε ότι διαθέτει κρύο αίμα, το παλικάρι...

Ο Λοτζέσκι, έμαθα λοιπόν, ότι είναι το sure shot του coach. Δε ξέρω (όπως ισχύει πάντα σε αυτά), αν και πόσο ακριβές είναι αυτό ως πληροφορία, αλλά ξέρω ότι οι επιλογές του (για διάφορους λόγους) πέρυσι με τους Powell & Perkins, ήταν “ατυχείς” και μάλλον θα πρέπει να έχει σιγουρευτεί αρκετά για να βάλει το κεφάλι του στον ντορβά για κάποιον “άγνωστο” 28άρη Αμερικανο-Βέλγο... Επειδή είχε καλό παρελθόν στις επιλογές ξένων (μη τις αναφέρουμε ξανά) και είμαι σε καλό mood, θέλω να πιστεύω ότι εδώ θα ρεφάρει χοντρά. Πάντως, χειρότερος του Γκέτσε αποκλείεται να είναι (πρέπει να είναι ο μόνος από αυτή την ομάδα, που κάθισε δυο χρόνια και δεν ανέβασε κασέ και μετοχές) και στο «3» πλέον, υπάρχει και άλλη επιλογή.

Στους “ψηλούς” λοιπόν, βλέπω τρία τέρατα. Ότι μας έλειψαν τέτοιες φιγούρες, είναι σιγουράκι. Το ότι έχουν μυρωδιά ήδη από Έλλάδα δυο από αυτά και αυτό στα bonus, συγκαταλέγεται. Εδώ νιώθω “μια έτσι μια – γιουβέτσι” όμως. Εδώ το στοίχημα μεγαλώνει γιατί αλλιώς δείξαμε ότι θέλαμε να κινηθούμε (Davis, Μαυροκεφαλίδης - είδατε, δεν έγραψα “λούζερ”, αυτό για τις φαρμακόγλωσσες που με βγάζουν εμπαθή! Ποιον? Εμένα...τσ-τσ-τσ-τς... ) και αλλιώς καταλήξαμε. Γιατί αν πούμε πως ο Μπέγκιτς, ήταν μια σίγουρη αναβάθμιση στο 7footer κομμάτι μας, στη θέση (ας πούμε) του συμπαθούς πολύ σε μένα Σερμαντίνι, με Dunston και Simmons, την κρατώ την πισινή μου. Ο μεν πρώτος πέρασε και δεν ακούμπησε από τον Άρη (αλλά και σίγουρα, όχι τυχαία, έφτιαξε όνομα στην Ιταλία - τα νούμερα δε λένε μόνο ψέματα...), ο δε δεύτερος κάνει ντεμπούτο με μεγάλη φανέλα, τώρα. Και οι δυο μαζί δε, δεν έχουν δει ποτέ jersey με πορτοκαλί σηματάκι Ευρωλίγκας στο πέτο, πόσο μάλιστα χρυσό, παρόλα αυτά δε το μαρκάρω ως αρνητικό, αλλά ως ερωτηματικό. Γιατί και ο Hines έτσι ήρθε και κατέληξε, αγαπημένος όλων, αλλά από την άλλη θα είμαστε τόσο τυχεροί για να πέσουμε μέσα πάλι? Whatever, ότι και να λέμε τώρα, είναι σχέδια επί χάρτου και μάλιστα από fans (εμάς)... Αν κάτσει αυτή η “χημεία” για την οποία φίλοι και εχθροί μιλάμε, όλα αυτά θα είναι κουραφέξαλα (που πιθανόν να είναι και ήδη, αλλά κάτι πρέπει να γράψω, χεχε).

Δε ξέχασα τον Γιώργαρο και τον Αγραβάνη, επίτηδες τους άφησα για το τέλος. Τον Πριντ τον πιστεύω. ΠΟΛΥ. Βασικά, θεωρώ ότι δεν υπάρχει άλλο 4αρι στας Ευρώπας, τόσο γρήγορο και τσαμπουκαλεμένο. Γιατί για κάθε φορά που κάποιος μου παραθέτει τις κακές εμφανίσεις των τελικών (λες και δεν ήταν ΟΛΟΙ, αλλού), έχω να παραθέσω δυο final four, κάμποσα ματς με βάζελο και άλλες διόλου ευκαταφρόνητες δυνάμεις του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, που έπαιζε μόνος του! Δείχνει να βρίσκει ξανά με την Εθνική πατήματα. Αν ποτέ τύχαινε να διαβάσει αυτό εδώ, δυο πράγματα θα του ζητούσα. Και επειδή το ένα ξέρω δε φεύγει (μα ΤΟΣΟ “σκυλάς” ρε αδερφέ?), το άλλο μπορεί άνετα. Μακριά από lifestyle-ίκια και Κωστόπουλους. Μακριά... Ο Αγραβάνης μου άρεσε στον Νιώνιο. Δε τρελαινόμουν, αλλά μου άρεσε. Αυτό το “Φώτσης” που κάπου διάβασα (συγχωρέστε με, πολύ πληροφορία τις τελευταίες μέρες), με βρίσκει σύμφωνο. Δείχνει να ‘χει αυτό το κάπως που έχει και ο Φώτσης σαν face, αλλά μου αρέσει το “με πρόσωπο” σουτ που έχει, μου αρέσει η διάπλασή του και ναι, λογικά αν δουλέψει, μπορεί να φτάσει στα επίπεδα του συμπαθούς Μπάτμαν (γιατί μη μου πει κανείς, ότι δε θα ‘θελε να 'χε τον 3 χρόνια πίσω, Φώτση, στον Ολυμπιακό)!

Κλείνοντας, για τον coach που τόσα έχει ακούσει από τον υπογράφοντα (και καλά όμως, έτσι? μη περνάει στο ντούκου...), είδε σε μια season την καριέρα να του να εκτοξεύεται, να γίνεται ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατακτά Ευρωλίγκα (και μόνο για την ξενέρα που θα ‘φαγε ο Ιωαννίδης, ΧΙΛΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!) και να βάζει την τζίφρα του σε (έστω) ένα προσύμφωνο με 1 χαρτί Ευρώπουλα ως απολαβές, έχω να πω τα εξής: Εύχομαι φέτος χωρίς την αγχώνη της ντε και καλά επιτυχίας και την πιθανή ξενέρα της μη δικής του ομάδας (σχήμα λόγου, δε βρίσκω κάτι καλύτερο), να δώσει ακόμη περισσότερα, που είναι γνωστό ότι διαθέτει. Οι επιλογές φέτος και σε κάποιους που φύγαν και σε αυτούς που ήρθαν, είναι δικές του. Δε θα βαρεθώ να το επαναλάμβάνω: "Η επιτυχία της καριέρας του στο κάτω-κάτω, αφορά άμεσα την επιτυχία και καλή λειτουργία ενός τμήματος που κάποιοι από μας (αν όχι όλοι...) ΠΟΝΑΜΕ και δεν έχουμε αφήσει λεπτό, ξεκρέμαστο." Α και παρακαλώ, όχι άλλα οπαδιλίκια.

Καλή season στην ομάδα, το προπονητικό team, την διοίκηση (εσείς και αν θα ‘χετε “δουλειά”, με τον Εφευρέτη...) και όλους όσους πονάνε/-με λίιιιιιιγο παραπάνω, το μπασκετικό τμήμα του Ολυμπιακού Πειραιά. Για να γίνω σα τη γιαγιά μου (πόσο δίκιο είχε και ας την δούλευα “ψιλό γαζί” την κακομοίρα), “Υγεία και όλα τα άλλα έρχονται”.

Αν κάποιος μας έλεγε τρία καλοκαίρια πίσω, ότι θα έχουμε την ευκαιρία αυτή τη στιγμή που μιλάμε (χωρίς άγχη) να σπάσουμε το σπουδαιότερο ρεκόρ σε συλλογικό επίπεδο, του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, θα τον βγάζαμε τρελό... Με την ευχή να μη μείνει ούτε ένας από εμάς λοιπόν, εκτός φρενοβλαβούς ασύλου κάπου εκεί στον Μάιο, εγκαινιάζουμε το πρώτο post της χρονιάς 2013-2014!

ΥΓ: Θέλω FIBA Intercontinental Cup... ΘΕΛΩ ΛΕΜΕ! Γιατί ως γνωστόν, "τρώγοντας ανοίγει η όρεξη!"