Ήθελα καιρό να κάνω κάτι τέτοιο. Και για εμένα και για τις ρετσινιές που (μας) κολλάνε γενικά στη ζωή μας. Ξέρεις για να είσαι οπαδός φανατικός, "είσαι ούγκανο", "Όρκ" ή "άβουλο ον, στο payroll κάποιου προέδρου". Ήθελα, λοιπόν, να βρω μια κοπέλα, πραγματικά της διπλανής πόρτας, που να συνδιάζει όλα όσα φοβίζουν. Και κάποιους οπαδούς, που διαβάζουν το Diaries και όλους όσους, αρέσκονται να τσουβαλιάζουν.
Προσέγγισα τη Μαίρη, χωρίς να την ξέρω, χωρίς να έχουμε μιλήσει ποτέ πιο πριν, μόνο και μόνο από τα σχόλια της στα σόσιαλ και της πρότεινα, να γράψει κάτι για το σεξισμό στην κερκίδα αλλά και την προκατάληψη που υπάρχει όχι μόνο από το αντρικό φύλο, αλλά και από το ίδιο το γυναικείο. Και δεν έπεσα έξω. Να την ευχαριστήσω πολύ ξανά, που δε φοβήθηκε να γράψει όσα νιώθει, σε κάτι που πολλοί ονομάζουν, "οπαδικό blog".
*** Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο, πάρθηκαν από τα social media του Ολυμπιακού ΣΦΠ, αλλά για παν ενδεχόμενο, κρύψαμε τα πρόσωπα. ***
Της Μαίρης Κοτρότσιου
Μάλιστα κύριοι.
Και το μπλοκ άουτ. Και τo φόλοου. Και το οφσάιντ, για να πάμε και στην απέναντι όχθη.
Και μπορεί επίσης να παρακολουθήσει ένα ματς και...να παθιαστεί, να πανηγυρίσει, να φωνάξει, να θυμώσει, να εκραγεί. Είναι σε θέση, ικανότητας και επιθυμίας, να αντιληφθεί το εκάστοτε
άθλημα, να ενδιαφερθεί ως φίλαθλος και (γιατί όχι;) ως οπαδός. Με μια βασική, και οριακά απαραίτητη, προϋπόθεση: να μην γίνει αυτό φανερό στον δίπλα, αρσενικού γένους, θεατή! Διότι είτε βρίσκεται στις κερκίδες του γηπέδου είτε στον καναπέ, οι στερεοτυπικές αγκυλώσεις προστάζουν πάντοτε το ίδιο. Και δεν είναι άλλο, από την μεταφορά της στην κουζίνα.
Για να καταστήσω σαφές και το έναυσμα της ενασχόλησής μου με το ζήτημα, θα δηλώσω αρχικά πως είμαι γυναίκα, αν και νομίζω είναι πασιφανές. Και γυναίκα από τις τυχερές, και θα εξηγηθώ. Ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος λαϊκός, χωρίς σπουδές, μα ευφυής και πολυπράγμων. Ξεκίνησε να εργάζεται στις οικοδομές στα 13, φαινόμενο σύνηθες την δεκαετία του ‘70, με μόνη του διέξοδο την καθιερωμένη κυριακάτικη μπάλα στην πλατεία, βάζοντας τέρμα τον πιο...εύσωμο και ορίζοντας αρχηγό τον...κάτοχο της μπάλας. Μια εποχή πιτσιλισμένη από παιδικότητα και ανεμελιά.
Ήμουν, λοιπόν, αρκετά τυχερή που από όταν ακόμη μετρούσα μονοψήφιο αριθμό χρόνων, μ’έμαθε να κλωτσάω τη μπάλα. Την ίδια στιγμή που τα κοριτσάκια στο σχολείο μιλούσαν για τη νέα τους πλισέ φούστα, εγώ έδειχνα τα καινούρια μου αθλητικά στους φίλους μου, αρσενικού γένους στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Είχα μονίμως γδαρμένα γόνατα, σκισμένες φόρμες και τα -ποτέ ροζ- αθλητικά μου παπούτσια είχαν καθ΄όλη τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας μια...επικάλυψη χώματος που έκρυβε και τις τελευταίες αποδείξεις της θηλυκότητάς μου.
Τα χρόνια πέρασαν και οι πληγές στα γόνατα επουλώθηκαν, παρ’ότι μετράω ακόμη ουλές. Ουλές που φαίνονται, γιατί πια οι φόρμες αντικαταστάθηκαν από φορέματα και τα αθλητικά μου από τακούνια. Ωστόσο, ένα πράγμα δεν έσβησε ποτέ: το πάθος μου για τον αθλητισμό.
Όμως, απόρροια της ανατροφής μου ,που ανέδειξε και μια λιγότερο ‘’ροζ’’διάσταση της προσωπικότητάς μου, ήταν και η ψευδαίσθηση πως το αναφαίρετο δικαίωμά μου να ‘’αγγίξω’’ μια στερεοτυπικά ανδρική ενασχόληση, ήταν αποδεκτό. Αμ δε!
Ξαφνικά μεγαλώνοντας, αντίκρισα τους φίλους που γδέρναμε μαζί τα πόδια μας στα τάκλιν, να χλευάζουν τις τοποθετήσεις μου, τις γνώσεις και με ζωηρή την επιθυμία να αντιληφθώ εις βάθος, τις κατα καιρούς απορίες μου. Θυμάμαι να τρέχω με τον πατέρα μου στα γήπεδα, και το πρωί στο σχολείο να ντρέπομαι να σιγοτραγουδήσω τα συνθήματα που ευλαβικά αποστήθιζα στην κερκίδα. Πόσες φορές θέλησα να απαντήσω στην απορία του τάδε συμμαθητή μου για το σκορ ενός αγώνα, και παρ’ότι γνώριζα με σιγουριά, δεν το έκανα, γιατί ήξερα τι θα επέλθει. Χλευασμός και, κυρίως,
υποτίμηση των γνώσεων αλλά και της αγάπης μου για τον αθλητισμό.
Ερχόμενη στο σήμερα, η αλλαγή των πραγμάτων έχει έρθει από την δική μου στάση απέναντι στον ευνουχισμό της γυναικείας αυτής υπόστασης. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να αλλοιώσει το γεγονός, πως εξακολουθώ το 2019 να δέχομαι βλέμματα απαράμιλλης έκπληξης και απορίας, όταν το ότι παρακολουθώ μπάσκετ ή ποδόσφαιρο αποτελεί απάντηση στην ερώτηση με θέμα χόμπι και ενδιαφέροντα. Θα παραθέσω αναλλοίωτο και...αμοντάριστο, τον εξής σύντομο διάλογο που έλαβε χώρα στο χώρο εργασίας μου, στην προσπάθεια μου να συστηθώ με μια νέα συνάδελφο:
-Και με τι ασχολείσαι;
-Πέραν των σπουδών και της δουλειάς,μου αρέσει ο αθλητισμός,να
παρακολουθώ δηλαδή,μπάσκετ,ποδόσφαιρο και τα συναφή.
-Πλάκα κάνεις! Και δε σου φαίνεται!
Ας σταθούμε λίγο σ’αυτό.Τι ορίζει ακριβώς την εμφάνιση κάποιου που την Παρασκευή το βράδυ παρακολουθεί Ευρωλίγκα; Τι θα πει ‘’σου φαίνεται’’; Τι θα πει πως το οτι μ’αρέσουν τα ψώνια και τα περιποιημένα νύχια δε συνάδει με το ότι διαβάζω αθλητικές εφημερίδες; Γιατί με κοιτάτε με απορία όταν σας λέω πως μετράω μέρες για την έναρξη της αγωνιστικής σεζόν;
Το ίδιο... έντρομοι με κοιτάνε βέβαια και οι άνδρες όταν στ’αυτιά τους ηχεί η basic ερώτησή μου ‘’τι ομάδα είσαι;’’! Συνήθως,ο διάλογος τελειώνει με εμένα να απολογούμαι σχεδόν που μπορώ να φοράω σκουλαρίκια και ταυτόχρονα να μετράω μέρες για την Ευρωλίγκα. Εκεί κάπου λοιπόν, προσπαθώ πια να με οριοθετήσω, να πάψω να αισθάνομαι αγκυστρωμένη πάνω στην φιλοσοφία που θέλει την θηλυκή φύση απομακρυσμένη από την μαγεία του αθλητισμού. Έφτασα βέβαια 24 για να παρακολουθώ στο λεωφορείο το live score του ματς που δεν προλαβαίνω, χωρίς να...φοβάμαι μη με ‘’τσακώσει’’ ο διπλανός μου.
Δε συζητάω δε για την ταραχή που προκαλείται στις γύρω κερκίδες του γηπέδου, όταν πιάνω κουβέντα με τον τάδε φίλο για κάποιο σύστημα, κάποια μεταγραφή,κάποια ενδιαφέρουσα έκβαση ενός αγώνα που φάνταζε απλός, ονόματα παικτών, προπονητών, προβλέψεις, αποδόσεις! Στην αρχή, ντρεπόμουν πραγματικά. Φοβόμουν μην κάνω κάποιο, ανθρώπινο εν τέλει, λάθος και εκτεθώ. Διότι, αποδεδειγμένα, όταν είσαι γυναίκα και τολμήσεις να λαθέψεις στο ποιος πήρε το ριμπάουντ...την πάτησες! Κατατάσσεσαι αυτόματα και με συνοπτικές διαδικασίες σε μία ‘’γλάστρα’’ που ήρθε στο γήπεδο για να παρθεί από κάποιο πλάνο.
Άξιο αναφοράς, είναι και ο διασκεδαστικός δογματισμός που κοσμεί τα δεκάδες μηνύματα που λαμβάνω μετά από κάθε σχόλιό μου σε αθλητικές ιστοσελίδες, παντός χρώματος. Τα περισσότερα από αυτά, τι παράξενο, με στέλνουν στην κουζίνα. Άλλοι, μου στέλνουν προσωπικά μηνύματα με ατελείωτα κείμενα υποδεικνύοντάς μου τον σωστό δρόμο! Το ρόλο της πειθούς, παίζουν φράσεις που πάνε κάπως έτσι:
‘’Γιατί εσύ ως γυναίκα δεν γνωρίζεις’’,
‘’Επειδή θέλω να σου εξηγήσω μήπως καταλάβεις’’,
‘’Εσείς οι γυναίκες δεν καταλαβαίνετε την πολυπλοκότητα του αθλήματος’’,
...και άλλα τέτοια απολαυστικά. Να αναφέρω εντελώς επιγραμματικά τα ατελείωτα υβριστικά μηνύματα που λαμβάνω, όταν τολμάω να εκφέρω την άποψή μου περί μιας επιλογής, μιας μεταγραφής ή της εξέλιξης ενός αγώνα, η οποία τυγχάνει να μην ταυτίζεται με την ιδέα του αποστολέα!
Κάπου εδώ, και νομίζω με μια μικρή καθυστέρηση ,οφείλω να υπογραμμίσω και την γυναικεία συμμετοχή σε αυτόν τον εκφοβισμό. Αξίζει να σημειωθεί το γελάκι που συνοδεύει κλισέ εκφράσεις τύπου ‘’δε πας καλά εσύ…’’,όταν η αρνητική μου απάντηση στο να βγω βράδυ Παρασκευής, οφείλεται στο ότι στη Νova παίζει Ρεάλ-Φενέρ. Ή όταν δε μπορώ να παρευρεθώ στον καθιερωμένο και, ομολογουμένως απολαυστικό, καφέ γυναικοπαρέας γιατί έχω κλείσει γήπεδο. Έχω πλέον αποδεχτεί και οριακά διασκεδάζω με το γεγονός πως θεωρείται τόσο ‘’ξένο’’΄στην ελληνική και μάλλον παγκόσμια, κοινωνική πραγματικότητα, το ασυμβίβαστου μεταξύ γυναικών και κερκίδας.
Η μήτρα του προβλήματος και, ενίοτε, αυτού του σεξισμού στα γήπεδα, βρίσκεται καλά κρυμμένη στην κοινωνική ανατροφή μας. Μεγαλώνουμε,τα παιδιά και τους εαυτούς μας,τοποθετώντας το κάθε φύλο σε ένα κουτάκι με bullets. Στην, αυστηρά ροζ, στήλη των γυναικών, δεν ανήκει η ενασχόληση με τρίποντα και ασίστ.
Σύμφωνα με την προσωπική νοοτροπία και φιλοσοφία μου, ο άνθρωπος είναι πολυδιάστατο πλάσμα. Συνεπώς, κάθε γυναίκα φυλακίζει μέσα της και μια ανδρική υπόσταση που μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά με την γυναικεία επικρατούσα φύση της. Και μαντέψτε: δεν είναι κακό!
Σαν να έφτασε ο καιρός να ‘’αποθρασυνθούμε’’ από τις παρωχημένες αντιλήψεις που θέλουν την γυναίκα παντελώς ‘’τσακωμένη’’ με την προοπτική της ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο,το μπάσκετ,το τένις. Είναι άλλωστε δείγμα σαφούς εξέλιξης της κοινωνικής πραγματικότητας που μας περιβάλλει ,η αποδέσμευση από μια φιλοσοφία που δεν είναι δική μας, μα μας την ‘’μπολιάσανε’’ από παιδιά. Νομίζω, λοιπόν, πως ήρθε η στιγμή, κύριοι μα και κυρίες, μέσα σε μια εποχή που όλα εξελίσσονται και μεταβάλλονται εκτός από τους εαυτούς μας, να δώσουμε μια ευκαιρία στο ‘’αδύναμο’’ φύλο να...επιλέξει.
Και ναι, πιστέψτε με.
Μπορεί να απασχολείται με κατοχές μπάλας και ένας άνθρωπος με μανικιούρ.
Σας το εγγυώμαι!
Προσέγγισα τη Μαίρη, χωρίς να την ξέρω, χωρίς να έχουμε μιλήσει ποτέ πιο πριν, μόνο και μόνο από τα σχόλια της στα σόσιαλ και της πρότεινα, να γράψει κάτι για το σεξισμό στην κερκίδα αλλά και την προκατάληψη που υπάρχει όχι μόνο από το αντρικό φύλο, αλλά και από το ίδιο το γυναικείο. Και δεν έπεσα έξω. Να την ευχαριστήσω πολύ ξανά, που δε φοβήθηκε να γράψει όσα νιώθει, σε κάτι που πολλοί ονομάζουν, "οπαδικό blog".
*** Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο, πάρθηκαν από τα social media του Ολυμπιακού ΣΦΠ, αλλά για παν ενδεχόμενο, κρύψαμε τα πρόσωπα. ***
Της Μαίρης Κοτρότσιου
Μάλιστα κύριοι.
Και το μπλοκ άουτ. Και τo φόλοου. Και το οφσάιντ, για να πάμε και στην απέναντι όχθη.
Και μπορεί επίσης να παρακολουθήσει ένα ματς και...να παθιαστεί, να πανηγυρίσει, να φωνάξει, να θυμώσει, να εκραγεί. Είναι σε θέση, ικανότητας και επιθυμίας, να αντιληφθεί το εκάστοτε
άθλημα, να ενδιαφερθεί ως φίλαθλος και (γιατί όχι;) ως οπαδός. Με μια βασική, και οριακά απαραίτητη, προϋπόθεση: να μην γίνει αυτό φανερό στον δίπλα, αρσενικού γένους, θεατή! Διότι είτε βρίσκεται στις κερκίδες του γηπέδου είτε στον καναπέ, οι στερεοτυπικές αγκυλώσεις προστάζουν πάντοτε το ίδιο. Και δεν είναι άλλο, από την μεταφορά της στην κουζίνα.
Για να καταστήσω σαφές και το έναυσμα της ενασχόλησής μου με το ζήτημα, θα δηλώσω αρχικά πως είμαι γυναίκα, αν και νομίζω είναι πασιφανές. Και γυναίκα από τις τυχερές, και θα εξηγηθώ. Ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος λαϊκός, χωρίς σπουδές, μα ευφυής και πολυπράγμων. Ξεκίνησε να εργάζεται στις οικοδομές στα 13, φαινόμενο σύνηθες την δεκαετία του ‘70, με μόνη του διέξοδο την καθιερωμένη κυριακάτικη μπάλα στην πλατεία, βάζοντας τέρμα τον πιο...εύσωμο και ορίζοντας αρχηγό τον...κάτοχο της μπάλας. Μια εποχή πιτσιλισμένη από παιδικότητα και ανεμελιά.Ήμουν, λοιπόν, αρκετά τυχερή που από όταν ακόμη μετρούσα μονοψήφιο αριθμό χρόνων, μ’έμαθε να κλωτσάω τη μπάλα. Την ίδια στιγμή που τα κοριτσάκια στο σχολείο μιλούσαν για τη νέα τους πλισέ φούστα, εγώ έδειχνα τα καινούρια μου αθλητικά στους φίλους μου, αρσενικού γένους στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Είχα μονίμως γδαρμένα γόνατα, σκισμένες φόρμες και τα -ποτέ ροζ- αθλητικά μου παπούτσια είχαν καθ΄όλη τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας μια...επικάλυψη χώματος που έκρυβε και τις τελευταίες αποδείξεις της θηλυκότητάς μου.
Τα χρόνια πέρασαν και οι πληγές στα γόνατα επουλώθηκαν, παρ’ότι μετράω ακόμη ουλές. Ουλές που φαίνονται, γιατί πια οι φόρμες αντικαταστάθηκαν από φορέματα και τα αθλητικά μου από τακούνια. Ωστόσο, ένα πράγμα δεν έσβησε ποτέ: το πάθος μου για τον αθλητισμό.
Όμως, απόρροια της ανατροφής μου ,που ανέδειξε και μια λιγότερο ‘’ροζ’’διάσταση της προσωπικότητάς μου, ήταν και η ψευδαίσθηση πως το αναφαίρετο δικαίωμά μου να ‘’αγγίξω’’ μια στερεοτυπικά ανδρική ενασχόληση, ήταν αποδεκτό. Αμ δε!
Ξαφνικά μεγαλώνοντας, αντίκρισα τους φίλους που γδέρναμε μαζί τα πόδια μας στα τάκλιν, να χλευάζουν τις τοποθετήσεις μου, τις γνώσεις και με ζωηρή την επιθυμία να αντιληφθώ εις βάθος, τις κατα καιρούς απορίες μου. Θυμάμαι να τρέχω με τον πατέρα μου στα γήπεδα, και το πρωί στο σχολείο να ντρέπομαι να σιγοτραγουδήσω τα συνθήματα που ευλαβικά αποστήθιζα στην κερκίδα. Πόσες φορές θέλησα να απαντήσω στην απορία του τάδε συμμαθητή μου για το σκορ ενός αγώνα, και παρ’ότι γνώριζα με σιγουριά, δεν το έκανα, γιατί ήξερα τι θα επέλθει. Χλευασμός και, κυρίως,
υποτίμηση των γνώσεων αλλά και της αγάπης μου για τον αθλητισμό.
Ερχόμενη στο σήμερα, η αλλαγή των πραγμάτων έχει έρθει από την δική μου στάση απέναντι στον ευνουχισμό της γυναικείας αυτής υπόστασης. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να αλλοιώσει το γεγονός, πως εξακολουθώ το 2019 να δέχομαι βλέμματα απαράμιλλης έκπληξης και απορίας, όταν το ότι παρακολουθώ μπάσκετ ή ποδόσφαιρο αποτελεί απάντηση στην ερώτηση με θέμα χόμπι και ενδιαφέροντα. Θα παραθέσω αναλλοίωτο και...αμοντάριστο, τον εξής σύντομο διάλογο που έλαβε χώρα στο χώρο εργασίας μου, στην προσπάθεια μου να συστηθώ με μια νέα συνάδελφο:
-Και με τι ασχολείσαι;
-Πέραν των σπουδών και της δουλειάς,μου αρέσει ο αθλητισμός,να
παρακολουθώ δηλαδή,μπάσκετ,ποδόσφαιρο και τα συναφή.
-Πλάκα κάνεις! Και δε σου φαίνεται!
Ας σταθούμε λίγο σ’αυτό.Τι ορίζει ακριβώς την εμφάνιση κάποιου που την Παρασκευή το βράδυ παρακολουθεί Ευρωλίγκα; Τι θα πει ‘’σου φαίνεται’’; Τι θα πει πως το οτι μ’αρέσουν τα ψώνια και τα περιποιημένα νύχια δε συνάδει με το ότι διαβάζω αθλητικές εφημερίδες; Γιατί με κοιτάτε με απορία όταν σας λέω πως μετράω μέρες για την έναρξη της αγωνιστικής σεζόν;
Το ίδιο... έντρομοι με κοιτάνε βέβαια και οι άνδρες όταν στ’αυτιά τους ηχεί η basic ερώτησή μου ‘’τι ομάδα είσαι;’’! Συνήθως,ο διάλογος τελειώνει με εμένα να απολογούμαι σχεδόν που μπορώ να φοράω σκουλαρίκια και ταυτόχρονα να μετράω μέρες για την Ευρωλίγκα. Εκεί κάπου λοιπόν, προσπαθώ πια να με οριοθετήσω, να πάψω να αισθάνομαι αγκυστρωμένη πάνω στην φιλοσοφία που θέλει την θηλυκή φύση απομακρυσμένη από την μαγεία του αθλητισμού. Έφτασα βέβαια 24 για να παρακολουθώ στο λεωφορείο το live score του ματς που δεν προλαβαίνω, χωρίς να...φοβάμαι μη με ‘’τσακώσει’’ ο διπλανός μου.
Δε συζητάω δε για την ταραχή που προκαλείται στις γύρω κερκίδες του γηπέδου, όταν πιάνω κουβέντα με τον τάδε φίλο για κάποιο σύστημα, κάποια μεταγραφή,κάποια ενδιαφέρουσα έκβαση ενός αγώνα που φάνταζε απλός, ονόματα παικτών, προπονητών, προβλέψεις, αποδόσεις! Στην αρχή, ντρεπόμουν πραγματικά. Φοβόμουν μην κάνω κάποιο, ανθρώπινο εν τέλει, λάθος και εκτεθώ. Διότι, αποδεδειγμένα, όταν είσαι γυναίκα και τολμήσεις να λαθέψεις στο ποιος πήρε το ριμπάουντ...την πάτησες! Κατατάσσεσαι αυτόματα και με συνοπτικές διαδικασίες σε μία ‘’γλάστρα’’ που ήρθε στο γήπεδο για να παρθεί από κάποιο πλάνο.Άξιο αναφοράς, είναι και ο διασκεδαστικός δογματισμός που κοσμεί τα δεκάδες μηνύματα που λαμβάνω μετά από κάθε σχόλιό μου σε αθλητικές ιστοσελίδες, παντός χρώματος. Τα περισσότερα από αυτά, τι παράξενο, με στέλνουν στην κουζίνα. Άλλοι, μου στέλνουν προσωπικά μηνύματα με ατελείωτα κείμενα υποδεικνύοντάς μου τον σωστό δρόμο! Το ρόλο της πειθούς, παίζουν φράσεις που πάνε κάπως έτσι:
‘’Γιατί εσύ ως γυναίκα δεν γνωρίζεις’’,
‘’Επειδή θέλω να σου εξηγήσω μήπως καταλάβεις’’,
‘’Εσείς οι γυναίκες δεν καταλαβαίνετε την πολυπλοκότητα του αθλήματος’’,
...και άλλα τέτοια απολαυστικά. Να αναφέρω εντελώς επιγραμματικά τα ατελείωτα υβριστικά μηνύματα που λαμβάνω, όταν τολμάω να εκφέρω την άποψή μου περί μιας επιλογής, μιας μεταγραφής ή της εξέλιξης ενός αγώνα, η οποία τυγχάνει να μην ταυτίζεται με την ιδέα του αποστολέα!
Κάπου εδώ, και νομίζω με μια μικρή καθυστέρηση ,οφείλω να υπογραμμίσω και την γυναικεία συμμετοχή σε αυτόν τον εκφοβισμό. Αξίζει να σημειωθεί το γελάκι που συνοδεύει κλισέ εκφράσεις τύπου ‘’δε πας καλά εσύ…’’,όταν η αρνητική μου απάντηση στο να βγω βράδυ Παρασκευής, οφείλεται στο ότι στη Νova παίζει Ρεάλ-Φενέρ. Ή όταν δε μπορώ να παρευρεθώ στον καθιερωμένο και, ομολογουμένως απολαυστικό, καφέ γυναικοπαρέας γιατί έχω κλείσει γήπεδο. Έχω πλέον αποδεχτεί και οριακά διασκεδάζω με το γεγονός πως θεωρείται τόσο ‘’ξένο’’΄στην ελληνική και μάλλον παγκόσμια, κοινωνική πραγματικότητα, το ασυμβίβαστου μεταξύ γυναικών και κερκίδας.
Η μήτρα του προβλήματος και, ενίοτε, αυτού του σεξισμού στα γήπεδα, βρίσκεται καλά κρυμμένη στην κοινωνική ανατροφή μας. Μεγαλώνουμε,τα παιδιά και τους εαυτούς μας,τοποθετώντας το κάθε φύλο σε ένα κουτάκι με bullets. Στην, αυστηρά ροζ, στήλη των γυναικών, δεν ανήκει η ενασχόληση με τρίποντα και ασίστ.
Σύμφωνα με την προσωπική νοοτροπία και φιλοσοφία μου, ο άνθρωπος είναι πολυδιάστατο πλάσμα. Συνεπώς, κάθε γυναίκα φυλακίζει μέσα της και μια ανδρική υπόσταση που μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά με την γυναικεία επικρατούσα φύση της. Και μαντέψτε: δεν είναι κακό!
Σαν να έφτασε ο καιρός να ‘’αποθρασυνθούμε’’ από τις παρωχημένες αντιλήψεις που θέλουν την γυναίκα παντελώς ‘’τσακωμένη’’ με την προοπτική της ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο,το μπάσκετ,το τένις. Είναι άλλωστε δείγμα σαφούς εξέλιξης της κοινωνικής πραγματικότητας που μας περιβάλλει ,η αποδέσμευση από μια φιλοσοφία που δεν είναι δική μας, μα μας την ‘’μπολιάσανε’’ από παιδιά. Νομίζω, λοιπόν, πως ήρθε η στιγμή, κύριοι μα και κυρίες, μέσα σε μια εποχή που όλα εξελίσσονται και μεταβάλλονται εκτός από τους εαυτούς μας, να δώσουμε μια ευκαιρία στο ‘’αδύναμο’’ φύλο να...επιλέξει.
Και ναι, πιστέψτε με.
Μπορεί να απασχολείται με κατοχές μπάλας και ένας άνθρωπος με μανικιούρ.
Σας το εγγυώμαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου