Που είναι ο κόσμος, οεο;

Του Γιώργου Ξανθού (ΑΚΑ Σπανούλαρου)

Καλησπέρα σε όλους τους Ολυμπιακούς, του καναπέ και μη. 

Γιατί αρχίζω έτσι θυμωμένα θα μου πείτε; Έχουμε όπως φαίνεται αρκετούς καναπεδατους.

Όταν άρχισε το "Μέχρι Τέλους" περίμενα στήριξη. Από οργανωμένους και μη. Ο Ολυμπιακός, όλοι μας, στο κόσμο του δεν λέμε πως ανήκει; Που βρίσκεται όμως ο κόσμος; Όταν οι περισσότεροι δημοσιογράφοι έλεγαν το 90% των φιλαθλων του Ολυμπιακού είναι αντίθετοι με το "μέχρι τέλους" κάποιοι γελαγαμε και ψάχναμε να βρούμε πως στο καλό το πιστεύουν. Σε ραδιόφωνα έπαιρναν τηλέφωνα δήθεν Ολυμπιακοί και ζητούσαν τα χρηματα τους πίσω, συνέχιζα να γελαω. Τελείωσε ένα καλοκαίρι άγχους για τον κοσμο και μια γενικότερη ανασφάλεια για την επόμενη μέρα. Όσα λάθη κι αν έχει κάνει η διοίκηση του Συνδέσμου, δεν με απασχολούν αυτά τη δεδομένη στιγμή. Σε ενα "πόλεμο" τάσσεται ο κόσμος μαζί με την ομάδα ή χωριστά. Στη τωρινή κατάσταση οι περισσότεροι αν όχι όλοι λέμε "μπράβο" στους Αφους που το πήγαν μέχρι τέλους και φύγαμε, ασχέτως αν θέλαμε να γίνει νωρίτερα. 

Ένα ρητορικό ερώτημα είναι αν έχουμε εκτιμήσει τις χαρές που έχει προσφέρει αυτή η ομάδα; Επίσης και τις λύπες και τις ξενέρες και όλα τα συναισθήματα. Είναι μέσα στο πρόγραμμα όμως και αυτά. Οι λύπες και οι ήττες θέλουν στήριξη. Ε ο πόλεμος θέλει διπλή στήριξη... Γιατί αν το εκτιμούσαμε, στο φιλικό με Ερυθρό θα χε 11.000 Ολυμπιακούς καυλωμένους να δείχνουν την δύναμη του κόσμου μας. Θα τα πω χύμα σήμερα γιατί ακόμα εχω νεύρα.

Όταν ο αρχηγός μπαίνει στο γήπεδο, οι πρόεδροι φτάνουν στην κερκίδα τι νομίζετε τους δίνει δύναμη; Να δουν ενα γήπεδο να τους στηρίζει. Όχι δεν παίρνουν δύναμη απο τα social media ή αν στέλνεις στον Πρίντεζη απαντήσεις στα stories του "Γιώργο ψυχαρα". Και αν ξενερώσατε αρκετοί με την εικόνα του Γιώργου και του Κώστα να σας πω λοιπόν, πως γήπεδο πηγαίνουμε για την ριγωτή και για αυτά που πρεσβεύει ο Σύνδεσμος και οχι για τους παίκτες. Για εναν παίκτη μόνο αλλάζει αυτό. Για τον αρχηγό Βασίλη Σπανούλη, που τοσα χρόνια βάζει πλάτη. Και το "ευχαριστώ" σας είναι αυτό; 

Πηγαίντε τουλάχιστον για αυτόν που μονο χαρές εχει προσφέρει και πρεσβεύει ο,τι ζητάει ο κόσμος απο εναν αρχηγό!

Δεν θα αναφερθώ στο πρόβλημα που δημιουργεί το γήπεδο, ούτε αυτά της διοίκησης. Οπαδός του Ολυμπιακού είμαι. Παρασκευή βράδυ λοιπόν φιλικό με τα αδέρφια μας απο Σερβία. Μετά το ματς του Απρίλη με Προμηθέα είχαμε να δουμε Θρύλο εκεί... Εμπαινες twitter, Facebook, και ελεγες ο κόσμος εχει μεγάλη προσμονή για φέτος. Ωραίο μήνυμα από την ΚΑΕ στα διάρκειας #TogetherWeFight, και πραγματικά πίστευα φέτος μετά απο δυο χρονια θα ξανά ζεστάνει το γήπεδο. Κρύο-κρύο το ΣΕΦ αλλά όταν θέλουμε μια χαρά ΕΔΡΑ γίνεται. 

Το 2013-2016 ήμουν φοιτητής στη Βόρεια Ελλάδα και ερχομουν κατι Κυριακές και Σάββατα για να δω Ολυμπιακό με Λαύριο ή Προμηθέα, πράγμα που -σαφέστατα- δε το λέω για να το παίξω "Ολυμπιακάρα". Με διαρκείας στην 5 στο ποδόσφαιρο, Σάββατο με Βόλο και Τέταρτη με Τοτεναμ ήμουν εκεί κάνοντας 60χλμ πήγαινε - έλα από Μαραθώνα. Και 100 να ήταν θα το έκανα. Με Προμηθέα άδεια απο την δουλειά πήρα γιατι σχολούσα 17:00 και έλεγα, δεν γίνεται αυτή τη στιγμή η ομάδα μου να ειναι μόνη της. Θα 'μαι εκει εγώ για να στηρίξω. Και δεν μπορούν να μαζευτούν στο ΣΕΦ 10.000 από τον Πειραιά και μόνο; Τόσο αποστασιοποίηση πια; Τόσο μόνη αφήνουμε την ομαδα; Μετά όμως θα έχουμε απαίτηση να κανουν γήπεδο οι Αφοί... Γιατί να κανουν γήπεδο;

Σας ξαναγράφω δεν θα αναφερθώ στα όποια λάθη της διοίκησης. Δεν ξερω αν το έχετε καταλάβει, αλλά με τέτοια έλλειψη παρουσίας στις κερκίδες, δίνουμε πάτημα και δικαίωμα στον καθένα να σχολιάζει και να κάνει λόγο για "μη στήριξη". Οπότε, ο "καθένας" τώρα "δικαίως" θα μπορεί να λέει ότι ο κόσμος γύρισε την πλάτη στους Αφους, "είδε πως δεν έφτιαξε ομαδα και δεν πατάει γήπεδο". 

Όλοι αυτοί που θέλουν το κακό του Σύνδεσμου χαμογέλανε με εμάς ειρωνικά ρε. Οι Ολυμπιακάρες μπορούν να σχολιάζουν και με πάτημα πλεόν. Πού ειναι η στήριξη ρε παίδες; 

Φέτος είναι μια χρονιά (πολύ) περίεργη. Οι Αφοι χωρίς δηλώσεις (έπρεπε να βγουν να μιλήσουν για το πλάνο όλης της ομάδας κατά τη γνώμη μου) αλλά με κάποιες πράξεις που μας αφήνουν ικανοποιημένους, όμως και  περιμένουν στήριξη. Ένα γεμάτο ΣΕΦ από κόσμο που θα στηρίζει σε ήττες και νίκες είναι οχι απλά γροθιά, αλλά γροθιά και uppercut μαζί σε όλους όσους πολεμούν τον Σύνδεσμο. Βρίσκεστε σε πόλεμο ρε, καταλάβετέ το. Σε πόλεμο με αυτούς που βγάζουν βίντεο με τον Μπλάτ και σε αυτους που κοροϊδεύουν τον ΣΠΑΝΟΥΛΑΡΟ με τα της Α2. ΔΙΝΕΤΑΙ ΠΑΤΗΜΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΡΕ ΠΑΙΔΕΣ! Επίσης δείχνει δύναμη απέναντι στα πούπουλα της ΕΟΚ. Μπροστά μας είναι πούπουλα και όσο πιο νωρις το καταλάβετε, τόσο πιο σημαντικό είναι. 

Όταν αποφασίσαμε να φύγουμε απο το διεφθαρμένο πρωτάθλημα ήταν χτύπημα για όλους αυτούς. Η νεα χορηγία τους το αποδεικνύει, που είναι αστεία για επαγγελματικο αθλητισμό. Τα προβλήματα όμως θα εμφανιστούν μετά από ένα χρόνο απουσίας του Ολυμπιακού, όχι κατευθείαν, για αυτό και "μπορούν" να δηλώνουν τώρα "υπερήφανοι" και πως χωρίς εμας "μια χαρά πρωτάθλημα γίνεται". Σκεφτείτε τον Παναθηναϊκό να αποκλείεται απο τους 8 της Ευρωλίγκας και απλα να παιρνει πρωτάθλημα με τον Προμηθέα... Θα τους αφήνει γλυκιά γεύση η χρονιά όπως όταν παίζαμε μαζί στους σημαδεμένους τελικούς; 

Το φετινό πρόγραμμα της Ευρωλίγκα αρχίζει με αρκετά εντός έδρας παιχνίδια. Επιβάλλεται ο κόσμος να είναι εκεί. Να στηρίξει έμπρακτα. Σας βαρέθηκα όλους εσάς που κραζετε ή επικροτείτε από τα σόσιαλ. Δεν αναφέρομαι για εσάς που μενετε εξωτερικό ή επαρχεία. Μιλάω για εμάς στον Νόμο Αττικής και δη στον πειραϊκό κόσμο που ΕΧΟΥΜΕ εξαφανιστεί. 11 Οκτώβρη παίζουμε εντός με Βαλένθια. Θα 'στε γήπεδο ή θα σας φάει το scroll στο twitter;

Ναι, μπορεί και μια γυναίκα να γνωρίζει το άλεϊ-ουπ!

Ήθελα καιρό να κάνω κάτι τέτοιο. Και για εμένα και για τις ρετσινιές που (μας) κολλάνε γενικά στη ζωή μας. Ξέρεις για να είσαι οπαδός φανατικός, "είσαι ούγκανο", "Όρκ" ή "άβουλο ον, στο payroll κάποιου προέδρου". Ήθελα, λοιπόν, να βρω μια κοπέλα, πραγματικά της διπλανής πόρτας, που να συνδιάζει όλα όσα φοβίζουν. Και κάποιους οπαδούς, που διαβάζουν το Diaries και όλους όσους, αρέσκονται να τσουβαλιάζουν.

Προσέγγισα τη Μαίρη, χωρίς να την ξέρω, χωρίς να έχουμε μιλήσει ποτέ πιο πριν, μόνο και μόνο από τα σχόλια της στα σόσιαλ και της πρότεινα, να γράψει κάτι για το σεξισμό στην κερκίδα αλλά και την προκατάληψη που υπάρχει όχι μόνο από το αντρικό φύλο, αλλά και από το ίδιο το γυναικείο. Και δεν έπεσα έξω. Να την ευχαριστήσω πολύ ξανά, που δε φοβήθηκε να γράψει όσα νιώθει, σε κάτι που πολλοί ονομάζουν, "οπαδικό blog". 

*** Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο, πάρθηκαν από τα social media του Ολυμπιακού ΣΦΠ, αλλά για παν ενδεχόμενο, κρύψαμε τα πρόσωπα. ***

Της Μαίρης Κοτρότσιου

Μάλιστα κύριοι.

Και το μπλοκ άουτ. Και τo φόλοου. Και το οφσάιντ, για να πάμε και στην απέναντι όχθη.

Και μπορεί επίσης να παρακολουθήσει ένα ματς και...να παθιαστεί, να πανηγυρίσει, να φωνάξει, να θυμώσει, να εκραγεί. Είναι σε θέση, ικανότητας και επιθυμίας, να αντιληφθεί το εκάστοτε
άθλημα, να ενδιαφερθεί ως φίλαθλος και (γιατί όχι;) ως οπαδός. Με μια βασική, και οριακά απαραίτητη, προϋπόθεση: να μην γίνει αυτό φανερό στον δίπλα, αρσενικού γένους, θεατή! Διότι είτε βρίσκεται στις κερκίδες του γηπέδου είτε στον καναπέ, οι στερεοτυπικές αγκυλώσεις προστάζουν πάντοτε το ίδιο. Και δεν είναι άλλο, από την μεταφορά της στην κουζίνα.

Για να καταστήσω σαφές και το έναυσμα της ενασχόλησής μου με το ζήτημα, θα δηλώσω αρχικά πως είμαι γυναίκα, αν και νομίζω είναι πασιφανές. Και γυναίκα από τις τυχερές, και θα εξηγηθώ. Ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος λαϊκός, χωρίς σπουδές, μα ευφυής και πολυπράγμων. Ξεκίνησε να εργάζεται στις οικοδομές στα 13, φαινόμενο σύνηθες την δεκαετία του ‘70, με μόνη του διέξοδο την καθιερωμένη κυριακάτικη μπάλα στην πλατεία, βάζοντας τέρμα τον πιο...εύσωμο και ορίζοντας αρχηγό τον...κάτοχο της μπάλας. Μια εποχή πιτσιλισμένη από παιδικότητα και ανεμελιά.

Ήμουν, λοιπόν, αρκετά τυχερή που από όταν ακόμη μετρούσα μονοψήφιο αριθμό χρόνων, μ’έμαθε να κλωτσάω τη μπάλα. Την ίδια στιγμή που τα κοριτσάκια στο σχολείο μιλούσαν για τη νέα τους πλισέ φούστα, εγώ έδειχνα τα καινούρια μου αθλητικά στους φίλους μου, αρσενικού γένους στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Είχα μονίμως γδαρμένα γόνατα, σκισμένες φόρμες και τα -ποτέ ροζ- αθλητικά μου παπούτσια είχαν καθ΄όλη τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας μια...επικάλυψη χώματος που έκρυβε και τις τελευταίες αποδείξεις της θηλυκότητάς μου.

Τα χρόνια πέρασαν και οι πληγές στα γόνατα επουλώθηκαν, παρ’ότι μετράω ακόμη ουλές. Ουλές που φαίνονται, γιατί πια οι φόρμες αντικαταστάθηκαν από φορέματα και τα αθλητικά μου από τακούνια. Ωστόσο, ένα πράγμα δεν έσβησε ποτέ: το πάθος μου για τον αθλητισμό.

Όμως, απόρροια της ανατροφής μου ,που ανέδειξε και μια λιγότερο ‘’ροζ’’διάσταση της προσωπικότητάς μου, ήταν και η ψευδαίσθηση πως το αναφαίρετο δικαίωμά μου να ‘’αγγίξω’’ μια στερεοτυπικά ανδρική ενασχόληση, ήταν αποδεκτό. Αμ δε!

Ξαφνικά μεγαλώνοντας, αντίκρισα τους φίλους που γδέρναμε μαζί τα πόδια μας στα τάκλιν, να χλευάζουν τις τοποθετήσεις μου, τις γνώσεις και με ζωηρή την επιθυμία να αντιληφθώ εις βάθος, τις κατα καιρούς απορίες μου. Θυμάμαι να τρέχω με τον πατέρα μου στα γήπεδα, και το πρωί στο σχολείο να ντρέπομαι να σιγοτραγουδήσω τα συνθήματα που ευλαβικά αποστήθιζα στην κερκίδα. Πόσες φορές θέλησα να απαντήσω στην απορία του τάδε συμμαθητή μου για το σκορ ενός αγώνα, και παρ’ότι γνώριζα με σιγουριά, δεν το έκανα, γιατί ήξερα τι θα επέλθει. Χλευασμός και, κυρίως,
υποτίμηση των γνώσεων αλλά και της αγάπης μου για τον αθλητισμό.

Ερχόμενη στο σήμερα, η αλλαγή των πραγμάτων έχει έρθει από την δική μου στάση απέναντι στον ευνουχισμό της γυναικείας αυτής υπόστασης. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να αλλοιώσει το γεγονός, πως εξακολουθώ το 2019 να δέχομαι βλέμματα απαράμιλλης έκπληξης και απορίας, όταν το ότι παρακολουθώ μπάσκετ ή ποδόσφαιρο αποτελεί απάντηση στην ερώτηση με θέμα χόμπι και ενδιαφέροντα. Θα παραθέσω αναλλοίωτο και...αμοντάριστο, τον εξής σύντομο διάλογο που έλαβε χώρα στο χώρο εργασίας μου, στην προσπάθεια μου να συστηθώ με μια νέα συνάδελφο:

-Και με τι ασχολείσαι;
-Πέραν των σπουδών και της δουλειάς,μου αρέσει ο αθλητισμός,να
παρακολουθώ δηλαδή,μπάσκετ,ποδόσφαιρο και τα συναφή.
-Πλάκα κάνεις! Και δε σου φαίνεται!

Ας σταθούμε λίγο σ’αυτό.Τι ορίζει ακριβώς την εμφάνιση κάποιου που την Παρασκευή το βράδυ παρακολουθεί Ευρωλίγκα; Τι θα πει ‘’σου φαίνεται’’; Τι θα πει πως το οτι μ’αρέσουν τα ψώνια και τα περιποιημένα νύχια δε συνάδει με το ότι διαβάζω αθλητικές εφημερίδες; Γιατί με κοιτάτε με απορία όταν σας λέω πως μετράω μέρες για την έναρξη της αγωνιστικής σεζόν;

Το ίδιο... έντρομοι με κοιτάνε βέβαια και οι άνδρες όταν στ’αυτιά τους ηχεί η basic ερώτησή μου ‘’τι ομάδα είσαι;’’! Συνήθως,ο διάλογος τελειώνει με εμένα να απολογούμαι σχεδόν που μπορώ να φοράω σκουλαρίκια και ταυτόχρονα να μετράω μέρες για την Ευρωλίγκα. Εκεί κάπου λοιπόν, προσπαθώ πια να με οριοθετήσω, να πάψω να αισθάνομαι αγκυστρωμένη πάνω στην φιλοσοφία που θέλει την θηλυκή φύση απομακρυσμένη από την μαγεία του αθλητισμού. Έφτασα βέβαια 24 για να παρακολουθώ στο λεωφορείο το live score του ματς που δεν προλαβαίνω, χωρίς να...φοβάμαι μη με ‘’τσακώσει’’ ο διπλανός μου.

Δε συζητάω δε για την ταραχή που προκαλείται στις γύρω κερκίδες του γηπέδου, όταν πιάνω κουβέντα με τον τάδε φίλο για κάποιο σύστημα, κάποια μεταγραφή,κάποια ενδιαφέρουσα έκβαση ενός αγώνα που φάνταζε απλός, ονόματα παικτών, προπονητών, προβλέψεις, αποδόσεις! Στην αρχή, ντρεπόμουν πραγματικά. Φοβόμουν μην κάνω κάποιο, ανθρώπινο εν τέλει, λάθος και εκτεθώ. Διότι, αποδεδειγμένα, όταν είσαι γυναίκα και τολμήσεις να λαθέψεις στο ποιος πήρε το ριμπάουντ...την πάτησες! Κατατάσσεσαι αυτόματα και με συνοπτικές διαδικασίες σε μία ‘’γλάστρα’’ που ήρθε στο γήπεδο για να παρθεί από κάποιο πλάνο.

Άξιο αναφοράς, είναι και ο διασκεδαστικός δογματισμός που κοσμεί τα δεκάδες μηνύματα που λαμβάνω μετά από κάθε σχόλιό μου σε αθλητικές ιστοσελίδες, παντός χρώματος. Τα περισσότερα από αυτά, τι παράξενο, με στέλνουν στην κουζίνα. Άλλοι, μου στέλνουν προσωπικά μηνύματα με ατελείωτα κείμενα υποδεικνύοντάς μου τον σωστό δρόμο! Το ρόλο της πειθούς, παίζουν φράσεις που πάνε κάπως έτσι:

‘’Γιατί εσύ ως γυναίκα δεν γνωρίζεις’’,
‘’Επειδή θέλω να σου εξηγήσω μήπως καταλάβεις’’,
‘’Εσείς οι γυναίκες δεν καταλαβαίνετε την πολυπλοκότητα του αθλήματος’’,


...και άλλα τέτοια απολαυστικά. Να αναφέρω εντελώς επιγραμματικά τα ατελείωτα υβριστικά μηνύματα που λαμβάνω, όταν τολμάω να εκφέρω την άποψή μου περί μιας επιλογής, μιας μεταγραφής ή της εξέλιξης ενός αγώνα, η οποία τυγχάνει να μην ταυτίζεται με την ιδέα του αποστολέα!

Κάπου εδώ, και νομίζω με μια μικρή καθυστέρηση ,οφείλω να υπογραμμίσω και την γυναικεία συμμετοχή σε αυτόν τον εκφοβισμό. Αξίζει να σημειωθεί το γελάκι που συνοδεύει κλισέ εκφράσεις τύπου ‘’δε πας καλά εσύ…’’,όταν η αρνητική μου απάντηση στο να βγω βράδυ Παρασκευής, οφείλεται στο ότι στη Νova παίζει Ρεάλ-Φενέρ. Ή όταν δε μπορώ να παρευρεθώ στον καθιερωμένο και, ομολογουμένως απολαυστικό, καφέ γυναικοπαρέας γιατί έχω κλείσει γήπεδο. Έχω πλέον αποδεχτεί και οριακά διασκεδάζω με το γεγονός πως θεωρείται τόσο ‘’ξένο’’΄στην ελληνική και μάλλον παγκόσμια, κοινωνική πραγματικότητα, το ασυμβίβαστου μεταξύ γυναικών και κερκίδας.

Η μήτρα του προβλήματος και, ενίοτε, αυτού του σεξισμού στα γήπεδα, βρίσκεται καλά κρυμμένη στην κοινωνική ανατροφή μας. Μεγαλώνουμε,τα παιδιά και τους εαυτούς μας,τοποθετώντας το κάθε φύλο σε ένα κουτάκι με bullets. Στην, αυστηρά ροζ, στήλη των γυναικών, δεν ανήκει η ενασχόληση με τρίποντα και ασίστ. 

Σύμφωνα με την προσωπική νοοτροπία και φιλοσοφία μου, ο άνθρωπος είναι πολυδιάστατο πλάσμα. Συνεπώς, κάθε γυναίκα φυλακίζει μέσα της και μια ανδρική υπόσταση που μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά με την γυναικεία επικρατούσα φύση της. Και μαντέψτε: δεν είναι κακό!

Σαν να έφτασε ο καιρός να ‘’αποθρασυνθούμε’’ από τις παρωχημένες αντιλήψεις που θέλουν την γυναίκα παντελώς ‘’τσακωμένη’’ με την προοπτική της ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο,το μπάσκετ,το τένις. Είναι άλλωστε δείγμα σαφούς εξέλιξης της κοινωνικής πραγματικότητας που μας περιβάλλει ,η αποδέσμευση από μια φιλοσοφία που δεν είναι δική μας, μα μας την ‘’μπολιάσανε’’ από παιδιά. Νομίζω, λοιπόν, πως ήρθε η στιγμή, κύριοι μα και κυρίες, μέσα σε μια εποχή που όλα εξελίσσονται και μεταβάλλονται εκτός από τους εαυτούς μας, να δώσουμε μια ευκαιρία στο ‘’αδύναμο’’ φύλο να...επιλέξει.

Και ναι, πιστέψτε με.
Μπορεί να απασχολείται με κατοχές μπάλας και ένας άνθρωπος με μανικιούρ.

Σας το εγγυώμαι!