Λίγα βήματα εμπρός, περισσότερα πίσω

Του Ε. Στελλάκη (Hoodinees / Basketball Guru)

 

Με βάση τη συνολική εικόνα του Ολυμπιακού στο Μιλάνο, είναι εύκολο να εξάγουμε το συμπέρασμα πως η θετική εμφάνιση των ερυθρόλευκων στο Μαυροβούνιο τις προάλλες, ήταν απλά μια παρένθεση. Ναι, το σύνολο του Μπλατ έδειξε πράγματι ορισμένα ενθαρρυντικά στοιχεία και σημάδια ανάκαμψης, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αυτά έγιναν απέναντι σε μια ομάδα χαμηλής δυναμικότητας που βρίσκεται χαμηλά στην Ευρωλίγκα. Το Μιλάνο δεν ήταν ούτε κατά διάνοια Μπουντούτσνοστ κι ήταν φυσικό κι επόμενο πως μια κακή εμφάνιση του Ολυμπιακού στην Λομβαρδία θα τον έφερνε αντιμέτωπο με ακόμη μια βαθμολογική απώλεια.

Στο Φόρουμ το παιχνίδι είχε κάποια κοινά με το αντίστοιχο του Τελ Αβίβ με την Μακάμπι, αν θυμάστε, πριν από περίπου έναν μήνα. Από πλευράς της ελληνικής ομάδας είδαμε κάποια πραγματικά καλά διαστήματα στον αμυντικό τομέα (όπως και στο Ισραήλ), όμως η επίθεση ήταν φτωχή. Με 57 πόντους σε αυτό το επίπεδο δύσκολα μπορείς να ελπίζεις. Αστοχία, μηδαμινή περιφερειακή απειλή, έλλειψη φαντασίας και μονοτονία στην παραγωγή φάσεων. Το ποιοτικό Μιλάνο, κακά τα ψέματα, βρίσκεται σε πολύ καλύτερο φεγγάρι από τον Ολυμπιακό και δικαίως φτάνει να πλασάρεται μέσα στην οκτάδα. Από την άλλη, η θέση των ερυθρόλευκων εντός αυτής είναι επισφαλής. Απλά αυτό όμως, καθώς το πρόγραμμα των τελευταίων αγωνιστικών είναι λουκούμι για πρόκριση.

Θα μου πει κανείς, τι να την κάνω μια πρόκριση στα playoffs, όταν η ομάδα αγκομαχά στο να βρει σκορ και συνήθως δεινοπαθεί εφόσον βρει απέναντι της μια καλύτερη ομάδα. Είναι φανερό πως ο Ολυμπιακός έχει απωλέσει το σκληρό χαρακτήρα του παρελθόντος, είναι πλέον μια πιο soft ομάδα, χωρίς το μέταλλο που τη χαρακτήριζε για χρόνια. Εξού κι η σπανιότητα πια των ανατροπών στα παιχνίδια που στραβώνουν. Η ομάδα του Μπλατ οφείλει για λόγους πρεστίζ να μπει στο Top8, αλλά και για να μην πάει στα σκουπίδια το πρώτο καλό διάστημα της σεζόν. Διότι σε κάθε περίπτωση, όσο κακή κι αν είναι μια περίοδος στη σούμα της, δεν γίνεται να είναι όλα μαύρα, προφανώς υπήρξαν και καλύτερες μέρες.

Αυτό το κομμάτι, πάντως, το θετικό, μοιάζει με βάση την ροή των πραγμάτων να μπέρδεψε την ερυθρόλευκη σεζόν, υπό την έννοια πως ο Ολυμπιακός στους πρώτους μήνες έπαιξε πάνω από τις δυνατότητες του. Δημιουργήθηκαν προσδοκίες (πλεονέκτημα έδρας) που όπως βλέπουμε ήταν δύσκολο να υλοποιηθούν. Με τον καιρό, οι παθογένειες της ομάδας και τα φανερά λάθη στο σχεδιασμό ήταν απίθανο να μη βγουν στη φόρα. Στο μπάσκετ τίποτα δεν κρύβεται κάτω από το χαλί. Προφανώς, για όλην αυτήν την κατάσταση, φέρει ευθύνη κι αρχιτέκτονας του εγχειρήματος, πέρα από τους παίκτες (που πολλοί είναι σε πτωτική πορεία εδώ και καιρό), Ντέιβιντ Μπλατ. Δεν είναι μόνο πως καθυστέρησε χαρακτηριστικά να βρει περιφερειακό που η ομάδα είχε ανάγκη από το καλοκαίρι. Ο Γουέμπερ δείχνει σοβαρός παίκτης, όμως σίγουρα θα ήταν πιο ωφελιμο εάν ερχόταν νωρίτερα.

Ο έμπειρος κόουτς, λοιπόν, δείχνει να έχει εγκλωβιστεί κι ο ίδιος μέσα στον βάλτο που έχει πέσει αγωνιστικά η ομάδα του. Δεν έχει τις λύσεις για να την ξεκολλήσει. Όπως οι παίκτες του είναι ντεφορμέ, έτσι κι εκείνος. Το καλοκαιρινό πλάνο δεν λειτουργεί και δύσκολα θα αλλάξει κάτι δραματικά μέσα στους επόμενους μήνες. Δεν είναι μάγος. Μπάσκετ είναι όμως, και ποιος ξέρει, ίσως ο Ολυμπιακός δείξει μια κάποια υποτυπώδη βελτίωση. Όμως, η αλήθεια είναι πως η γενικότερη εικόνα του δεν πείθει για κάτι τέτοιο στην παρούσα φάση. Ο τεχνικός των Πειραιωτών δεν έχει καταφέρει να διαχειριστεί τα απανωτά αρνητικά αποτελέσματα, ενώ παράλληλα δεν έχει δώσει ένα… ηλεκτροσόκ στους παίκτες του. Τα ίδια και τα ίδια εδώ κι αρκετές εβδομάδες, χωρίς κάτι το τρομερά διαφορετικό στο παιχνίδι.

Ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει. Ομάδα όμως που δεν κερδίζει, δε γίνεται να μη διαφοροποιεί τον τρόπο παιχνιδιού της. Όλοι θα περίμεναν μια ομάδα από τον Μπλατ που θα πιέζει, θα τρέχει στο ανοικτό γήπεδο, θα έχει άνεση στο περιφερειακό σουτ. Θα ήταν πιο όμορφη στο μάτι από τις αντίστοιχες του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Τίποτα από αυτά δε συμβαίνει με συχνότητα τέτοια ώστε να είναι πραγματικά ανταγωνιστικος ο Ολυμπιακός. Εκ του αποτελέσματος, η απουσία ενός παίκτης με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του Πιέρια Χένρι εξακολουθεί να κοστίζει, σε συνάρτηση με την αστάθεια του βασικού άσσου, Γκος.

Από όπου κι αν το πιάσει κανείς, θα υπάρχουν διαφωνίες αναφορικά με τη διαμόρφωση του ροστερ. Πλέον, όμως, υπάρχουν ανορθογραφίες κι όσον αφορά το ροτέισον. Γίνεται αρκετός ντόρος για τη μικρή αξιοποίηση του Βεζένκοφ, για παράδειγμα. Ο Σάσα ίσως έπρεπε να παίζει περισσότερο σε κάποια ματς. Επίσης, όταν το καλοκαίρι λεγόταν πως ο Σπανούλης θα πετάξει από πάνω του ευθύνες και θα είναι πιο… άνετος, άπαντες είδαν με καλό μάτι τις προοπτικές μιας τέτοιας κίνησης. Στο σήμερα, βλέπουμε πως ο Ολυμπιακός ακόμη εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις ορέξεις του αρχηγού του, μη έχοντας ουσιαστική εναλλακτική λύση. Όμως ο Kill Bill, όσο δουλευταράς και κατ’ εξοχήν νικητής κι αν είναι, δεν παύει να βρίσκεται στην δύση του. Ούτως ή άλλως, ήδη κάνει κάτι που κανένας άλλος στην ηλικία του στην Ευρώπη δεν μπορεί. Το να στέκεται δηλαδή σε τέτοιο ρόλο, στο επίπεδο της Ευρωλίγκα. Όσο ο Ολυμπιακός δεν προετοιμάζει το πλάνο του για την μετά-Σπανούλη εποχή, η ανησυχία θα εντείνεται.

Για να το μαζέψουμε, τα ζητήματα προς επίλυση είναι πολλά και παραπέμπουν περισσότερο σε προβληματισμούς καλοκαιρινής περιόδου, παρά σε διάστημα ελαχίστων ημερών πριν την post season. Σκεφτείτε το. Βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν την άνοιξη κι οι ερυθρόλευκοι δείχνουν ώρες ώρες τόσο ανέτοιμοι, λες και μόλις βγήκαν από την προετοιμασία. Ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να μπαίνει σιγά σιγά στο peak του τέτοιο καιρό. Αντ’ αυτού, η ομάδα βρίσκεται σε μόνιμη κοιλιά, με τα καλά παιχνίδια να είναι συντριπτικά λιγότερα έναντι των κακών. Κι εκεί συνοψίζονται όλα. Απλώς, μάλλον πρέπει να καταλάβουν όλοι, πως η φετινή χρονιά δεν είχε ρεαλιστικά ποτέ τις προδιαγραφές ώστε να κλείσει με happy end. Ξεκίνησε ως μεταβατική, αλλά τελικά ούτε τέτοια είναι, αφού τα πίσω βήματα υπερτερούν των εμπρόσθιων…