ΚΑΤΙ ΜΑΓΙΚΟ...

Θα πρέπει να βρεθεί εκείνο ή εκείνα τα παλικάρια που σκεφτήκαν (συνθέσαν?) το "Κάτι μαγικό" και να βραβευθούν τώρα και εν ζωή, με τις μεγαλύτερες τιμές που αρμόζουν! Χωρίς πλάκα τώρα μάγκες, αυτό το σύνθημα είναι ΤΟΣΟ εμπνευσμένο, ΤΟΣΟ μαγκιόρικο, ΤΟΣΟ ξεσηκωτικό, ΤΟΣΟ Πειραιώτικο, ΤΟΣΟ γενικώς, που μόνο το "Ολυμπιακέ Μεγάλε" του Μάρκου στέκει ένα σκαλί πιο πάνω! Καταφέραν οι μπαγάσηδες μέσα σε λίγα λόγια (η οποία μαγκιά, less is more μάθαμε από τους Ramones!), να περιγράψουν ΟΛΟ το μεγαλείο αυτού του Συνδέσμου (σύλλογοι είναι άλλοι, μη τα ξαναλέμε και γινόμαστε γραφικοί...) ώστε κάθε φορά που το ακούω (μα κάθε όμως), να μη μένει  τρίχα πάνω μου, που να μη παίρνει την ανιούσα!

Ε αυτό το "κάτι μαγικό" λοιπόν, ΚΑΝΕΙΣ άλλος πέρα από μας, δε μπορεί να το νιώσει! Άντε και τα αδέρφια μας στο Βελιγράδι, αλλά πέραν ημών, ουδείς! Ας έχουν κάποιοι όσα Ευρωπαϊκά παραπάνω θέλουν (για την ώρα δηλαδή), κάποιοι άλλοι όσους παιχταράδες ή όσα φράγκα αντέχουν ανθρώπινες τσέπες, αυτό εδώ δε το μπορούν, γιατί πολύ απλά αυτό το συναίσθημα ΔΕΝ ΑΓΟΡΑΖΕΤΑΙ...

Γιατί αυτά εδώ τα παιδιά (ΟΛΑ - όσα πήραν άλλους δρόμους, όσα μένουν και μας κάνουν να ανατριχιάζουμε και όσα ίσως επιστρέψουν), αυτή εδώ η ευφυής και μοναδική σπορά ενός Σέρβου πορνόγερου, είναι ίσως η εν ζωή "εικόνα" για το soundtrack, το "poetry in motion" που έλεγε και ένα 50s pop classic και το feeling ενός λαού πολύ υπερήφανου, για να μπει σε καλούπια... Ερυθρόλευκου, κολασμένου, κοχλασμένου, γαμωσταυρίδη, παθιασμένου, μπολιασμένου με χίλια μύρια στραβά και ανάποδα, τρελλού, δύστροπου, ξεροκέφαλου, μπεσαλή και ηδονιστή... Ο Ζορμπάς αν είχε ομάδα θα 'ταν Γαύρος μάγκες - να 'στε σίγουροι, όπως ακριβώς ήταν και η Στέλλα του Κακογιάννη... Είμαστε ΠΟΛΥ γενικώς, για να μας περιγράψει κάποιος και όσοι εντός και εκτός των τειχών κάνουν το λάθος να το παραβλέψουν, απλά το πληρώνουν...

Δε θέλω, ειλικρινά σας μιλώ (ΟΚ γράφω...), να υποτιμήσω όσους πολλούς κατά καιρούς τιμήσαν τον Δαφνοσταφανωμένο. Βλέπεις, τρέχουμε από το 1925 τόσα τμήματα και μόνο το ποδόσφαιρο ακόμη δεν έχει κατακτήσει κάποιο ευρωπαϊκό Έβερεστ και η πλάκα είναι πως δε μας νοιάζει κιόλας ("...και αν δε γίνει αυτό, στα φρύδια μας τα δυο, πάντα άρρωστοι με τον Ολυμπιακό!"). Αλήθεια πόσοι ακόμη αθλητικοί οργανισμοί παγκοσμίως, έχουν καταφέρει κάτι τέτοιο? 

Για να επανέλθω όμως, τούτα δω τα παιδιά, στο βγάζουν με τη μια. Ναι, είμαι "ζεστός" ακόμη, ίσως και μη αντικειμενικός με το τμήμα που στουμπά τη σπυριάρα, αλλά όσα έχουν καταφέρει αυτά τα παιδιά την τελευταία 5ετία ειδικά, μου φαίνονται ήδη πολλά και ήδη αρκετά για να πάρουν το βαρύγδουπο credit του καμαριού του Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς! 

H κούπα εδώ δεν είναι ο αυτοσκοπός, αλλά το ταξίδι. Κλισέ? ΟΚ, κλισέ... Αλλά ποιος από εμάς σε ενδεχόμενη ήττα (χτυπώ ό,τι ξύλο βρω με το 'να χέρι και με το άλλο πλητρολογώ) από την Αρκούδα, θα 'χει κάτι να καταλογίσει? Έλα όμως που δε πάμε για τουρισμό και αυτό το ξέρουν (ΚΑΛΑ) όλοι εκεί στη Μαδρίτη... Και τη Μόσχα... Και την Πόλη... Είπαμε, η Ολυμπία είναι έγκυος και αν αυτό δε λέει κάτι στους άλλους, λέει (πολλά) σε εμάς!

Ζήτησα από Πετράν και Sober (αλφαβητικά αναφέρω τα παιδιά, ευχαριστώ ΠΟΛΥ και τους δυο σας παίδες) να με βοηθήσουν άλλη μια φορά εδώ και προς τέρψη όλων μας, δέχτηκαν. Στον junior που είναι και μάχιμος ακόμη μπασκετικά (εγώ πλέον μοιάζω με τον Barkley πια και όχι με κάποιο σκοροφαγωμένο guard) ανέθεσα την πιο μπασκετική ματιά και στον Κο Καθηγητή, αυτό που όλοι εδώ μέσα πάντα περιμένετε, τα παρασκήνια που όπως έχει αποδείξει, ΜΟΝΟ αυτός ξέρει... Αράξτε, φτιάξτε την καφεδάρα σας και ξεκινήστε ανάγνωση. Όσο για το προηγούμενο γούρικο (και καλά) post, μην άγχεστε. Αλλού είναι τα "σημάδια"... Πάμε ρε!

By Petros Arxontas

Ξεκινώντας από την σειρά με την Μπάρτσα, νομίζω ο Πασκουάλ δεν μας έβαλε τελικά όσα προβλήματα περιμέναμε. Η αντιμετώπιση στον Σπανούλη άρχισε με δυναμικά hedge out, ρίχνοντας πάνω του τον ομολογουμένως καλύτερο on ball αμυντικό της Μπάρτσα, Σατοράνσκι. Ο Βασίλης ερχόταν από τραυματισμό, η ομάδα χωρίς την αύρα και την δημιουργία του στο παιχνίδι κάνει τις αδυναμίες της ακόμα πιο τρανταχτές, ο Πασκουάλ επένδυσε ακριβώς εκεί. Τα rebound πήγαν υπερ της Μπάρτσα, τα ματσαρίσματα πολλές φορές δεν βγήκαν αφού επιλέξαμε τις αλλαγές στα περισσότερα screen, τρανζισιον πολύ δεν είχε το παιχνίδι. Βούτυρο στο ψωμί μιας καλής ομάδας στο 5 vs 5 για να σε κερδίσει εύκολα.

Θυμάμαι ακόμα και απορώ με το πόσο μουδιασμένα μπήκαμε στο ματς, πολλά εύκολα λάθη, και γενικά την κακή μας εικόνα. Ήμουν σίγουρος ότι αυτό θα αλλάξει αλλά δεν ήξερα αν είναι αρκετό ή η σειρά θα γυρίσει με 0-2 στο ΣΕΦ. Πιστέψτε με σ’ αυτό το επίπεδο να χάσεις εύκολα, και να παρουσιαστείς πνευματικά και σωματικά έτοιμος 2 μέρες μετά είναι κάτι το πάρα πολύ δύσκολο. Η ομάδα διέψευσε και τον πιο απαισιόδοξο (νομίζω για το γούρι είναι ξεκάθαρα ο Κemp :P). Είδαμε hedge out στον Ναβάρο για να του βγάλουμε τη μπάλα από τα χέρια. Είδαμε αρκετό Πρίντεζη να ποστάρει τους πιο αδύναμους Ντόελμαν και Νάχμπαρ, είδαμε τον Μάντζαρη να μη διστάζει στο μακρινό σουτ, και την ομάδα να επιβάλλει τον δικό της ρυθμό. Πάνω από όλα όμως, είδαμε ψυχή. Ψυχή και Σπανούλη να τους παρασέρνει όλους. Τον συνδυασμό νομίζω που έδωσε στην ομάδα τα δυο ευρωπαϊκά τρόπαια με ατομικά πολύ καλύτερες της μονάδες. Πως το λέει ο Μιχάλης να δεις? Refuse to lose!

Τακτικά σ' αυτό το επίπεδο δεν θα δείτε πολλές αλλαγές από ματς σε ματς. Δεν υπάρχει λόγος να μπούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες μιας και είναι αχρείαστες. Η προσέγγιση του Σφαιρό ήταν εξαιρετική. Ότι πάρουμε θα το πάρουμε απτήν άμυνα, στην επίθεση εμπιστοσύνη στο πλάνο μας, ελευθερία, και πολύ από το γνωστό horns για να μπορέσουμε να βάλουμε τον Βασίλη στο παιχνίδι της δημιουργίας. Δεν θα ξεχάσω πως ξεκινάει το 2ο ματς, μετά από lay up του Σπανούλη, γυρνώντας στην άμυνα χτυπάει τα χέρια και χαμηλώνει, σαν ένα αθόρυβο «πάμε». Δεν το χάνουμε αυτό το ματς, είπα από μέσα μου. Η σειρά επέστρεψε στο ΣΕΦ και ήμουν σίγουρος ότι μια νίκη θα την κάνει σίγουρα ο κόσμος, ψάχναμε την 2η. Έγινε στο πρώτο ματς (ότι καλύτερο) αλλά αγχωτικά, με την Μπαρτσα να αλλάζει το πλάνο της. Πάντα παίχτης στο high post ώστε να έχει καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας, αλλά να χάνει κατά κράτος την περιφέρεια αφού Χουέρτας και σια εμφανίστηκαν κατώτεροι των προσδοκιών. “Δεν χάναμε ποτέ από τα σουτ του Σατορανσκι”, είπε πολύ σωστά ένας φίλος. Στο 2ο ματς στο ΣΕΦ αρκούσε μια κατάθεση ψυχής, το αξίζαμε, αν και το ματς στο τέλος μπορούσε να πάει οπουδήποτε. Πάλι όμως φτάνουμε στο κομμάτι ψυχή. Η ομάδα την κρίσιμη στιγμή ανέκαμψε και φτάσαμε (πως τα φέρνει έτσι η μοίρα) να εξαρτιόμαστε από τις ορέξεις του Πρίντεζη ο οποίος στα τρίποντα εκείνη την μέρα κοινώς τα είχε σπάσει! Και όμως η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια. Το σουτ μπήκε και πανηγυρίσαμε μια μεγάλη πρόκριση στο F4! Νομίζω εν τέλη δίκαια. Πέρασε η περισσότερο ομάδα, και αυτή που το ήθελε πιο πολύ και το διεκδίκησε με τύχη, με προσπάθεια, με ότι της αναλογεί.

Η ψυχολογία έπαιξε πάλι x-factor στο ματς με τον ΠAO. Στο πρώτο δεκάλεπτο ομολογώ ότι έβλεπα πάλι τα γνωστά φαντάσματα του ΟΑΚΑ, που κάθε φορά κάποιο διαφορετικό μαγικό παρουσιάζουν και μεταμορφώνονται μαζί μας. 10 σερί πόντους ο Γιάνκοβιτς, αλλά μέσα μου ήξερα πως όπως δεν χάσαμε απ’τον Σατορανσκι δύσκολα θα χάναμε και από τον Βλάντο. Η ομάδα ρόλαρε, ο Σφαιρο άνοιξε υποδειγματικά το rotation μέχρι και με τον Αγραβάνη να προσφέρει ενέργεια και άμυνα. Απτ’ην στιγμή που το ματς άνοιξε και το ματς, δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε. Ο Ιβάνοβιτς όλη τη χρονιά στηρίζει ένα μπάσκετ πιο ελεύθερο, τέτοιους παίχτες έχει, ήταν πολύ δύσκολο να πάει το ματς στους 55 πόντους. Γιατί πολύ απλά ο φετινός παναθηναικός δεν παίζει αντι-μπάσκετ, απλά παίζει με την τύχη του αν θα μπουν τα σουτ ή όχι. Μεγάλη νίκη, όχι τόσο για το πλεονέκτημα, αλλά περισσότερο για να πιστέψουν τα παιδιά ότι μια νίκη στο ΟΑΚΑ όπως είναι δύσκολο να συμβεί, άλλο τόσο μπορεί να γίνει εύκολη αφού εξαρτάται αποκλειστικά απ’τους ίδιους. Βέβαια «το σύνδρομο του ΟΑΚΑ» δεν αλλάζει απ’την μια μέρα στην άλλη. Μια ακόμα επιτυχία όμως στο F4 και ότι μπορέσαμε να νικήσουμε σχετικά εύκολα εκεί μέσα, τονώνουν την αυτοπεποίθηση της ομάδας. Σιγά σιγά, με σταθερά βήματα θα ανατραπούν όλα.

Ο ημιτελικός πλησιάζει και περιμένω πλέον να δω συγκεκριμένα πράγματα με την ΤΣΣΚΑ. Αρχικά ποιος θα επωμιστεί το μαρκάρισμα του ν1 κίνδυνου Ναντο ντε Κολο. Ένα πολύ κρίσιμο μαρκάρισμα διότι ο Ναντο είναι όλη η επιθετική δημιουργία της ΤΣΣΚΑ. Εικάζω στην αρχή Μαντζαρης στον Μιλος, Νταρντεν στον Ντε Κολο και Σπανουλης στον Γουιμς. Τον τρελό-Μιλος δεν τον φοβάμαι, είμαι δε σίγουρος ότι και ο Ιτούδης ήδη καταστρώνει πλάνα σε περίπτωση που αρχίσει τα γνωστά του. Ο Γουιμς είναι δυνατό παιδί, πολύ καλός παίχτης, αλλά έχω την αίσθηση ότι πάντα στα μεγάλα ματς τέτοιοι παίχτες είναι ή του ύψους ή του βάθους. Ακόμα, πολλοί πιστεύουν ότι ο Πριντ θα έχει θέματα με Κιριλένκο. Εγω όσο έχω δει την ΤΣΣΚΑ φέτος, μου φαίνεται αμυντικά κάπως πεσμένος. Ψηλά είναι πάντα καλός αλλά κυρίως σε βοήθειες. Με παιδιά που παίζουν αρκετά στο post, ή είναι πιο δυνατοί έχει θέματα. Κομβικό σημείο το πώς θα επιλέξει ο Ιτούδης να αμυνθεί απέναντι στον Σπανούλη (αλλαγές ή hedge out), κομβικός και ο ρόλος του Λοτζε σε τέτοια ματς που ανοίγει το γήπεδο και αλλάζει τον ρυθμό με τα μεγάλα σουτ. Από εκεί και πέρα περιμένω ένα καλό ματς από Λαφαγιέτ (αν είναι έτοιμος γιατί όπως ακούγεται έχει σοβαρό θέμα) ή Σλουκα. Το χρωστάνε και οι δύο. Ο Πετγουει ταιριάζει με Νικολς, ο Καουν και ο Χαινς δεν ποστάρουν αρκετά για να έχουν θέματα ο Ντανστον με τον Χαντερ. Τρομερή προσοχή όμως στο pick n roll της ΤΣΣΚΑ, στην τελική λογικά θα επιλέξουμε να δώσουμε κάποια παραπάνω σουτ στον Κιριλένκο και τον Βοροντσέβιτς παρά εύκολα καλάθια. Ο Μαρκοισβίλι είναι πολύτιμη μονάδα και πρέπει να προσεχθεί ιδιαιτέρως γιατί μπορεί πολύ εύκολα να σου κάνει τη ζημιά. Για μένα η ΤΣΣΚΑ δεν φοβίζει, έχει όμως ένα ατού. Έχει έναν άνθρωπο στον πάγκο πάρα πολύ ξύπνιο που θα είναι σίγουρα προετοιμασμένος να βάλει αρκετές παγίδες. Απτην άλλη είναι το πρώτο του F4 σαν πρώτος, με τρομερή πίεση να πετύχει και ίσως αρκετό προσωπικό άγχος. Δεν νομίζω ότι θα θέλει ο Ιτούδης να πάει το ματς στους 85-90 πόντους και νικήσει ο πιο εύστοχος. Περιμένω κλειστό ματς, πολύ σετ, με δυο ομάδες που τους αρέσει και το up-tempo άρα και εκατέρωθεν ξεσπάσματα. Νομίζω η σχέση assist/turnovers και rebound θα κρίνει τον τελικό νικητή, όχι τόσο τα ποσοστά, μιας και σε έναν ημιτελικό οι παίχτες πάντα παρουσιάζουν έξτρα άγχος άρα μεγαλύτερη αστοχία.

Υ.Γ: Να ευχαριστήσω και πάλι τον Μάικ που μου δίνει την ευκαιρία να γράψω κάτι για σας.

Υ.Γ2: Εύχομαι σε περίπτωση που τύχει να ξαναγράψω, να είμαστε ηδη πρωταθλητές Ευρώπης για το 2015!

Υ.Γ3: Περιπτωσιολογικά αν και δεν θέλω να προτρέχω βάζω ένα ερώτημα σε περίπτωση που περάσουμε στον τελικό. Τους αντιπαθητικούς Ισπανους που μας διάλεξαν πέρσυ και το κίνητρο ή τον Ζέλικο για να κάνει ματσάρα ο Σπανουλης? Ποιο θα είναι πιο γλυκό? Σας λέω από τώρα ότι σε περίπτωση που περάσουμε την ΤΣΣΚΑ δεν βλέπω τρόπο να το χάσουμε.

By Sober
Επειδή οι μέρες μέχρι το F4 περνάνε αργά, πολύ αργά, πιο αργά δε γίνεται και επειδή δε θέλω να σας κουράσω με προλόγους και άλλα τέτοια ξενέρωτα, πάμε και θα καταλάβετε, γιατί ξέρω ότι γουστάρετε…

1. Σφαιρόπουλος

Η πρώτη προπόνηση ήταν λίγο γλυκανάλατη…Στη δεύτερη άρχισαν τα πρώτα χαμόγελα…Στην τελευταία, μέχρι τώρα που γράφω το κείμενο, τον λατρεύουν όλοι…Άπαντες…

2. Σπανούλης

Είναι η σεζόν που γουστάρει περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά…Ακόμα και από το 2011-12…Και αυτό οφείλεται στον κύριο που αναφέρθηκα παραπάνω…Έχει ήδη δει στο μυαλό του να σηκώνει την 4η ευρωλίγκα…Ήταν τόσο σίγουρος για το F4, που δε τον ένοιαζε με ποιον θα παίξουμε στο τοπ8…Δεν έβλεπε μπροστά του ούτε τη Ρεάλ…Το μοναδικό του άγχος ήταν αν θα καταφέρει να αγωνιστεί και αν η ομάδα παρουσιαστεί πλήρης…Μύθος!!!

3. Αφοί

Το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι η αντίδρασή τους και οι κινήσεις τους μετά το θέατρο του παραλόγου που παίχτηκε και παίζεται μετά το ματς στο οακα, είναι για σεμινάριο…Τα υπόλοιπα στους τελικούς του πρωταθλήματος…

4. Πρίντεζης

Τους τελευταίους μήνες, φεύγει τελευταίος από την προπόνηση…Και το σπουδαιότερο είναι ότι φέτος είναι και νιώθει υγιής…φτου φτου….

5. Αυτιά

Η δημοσιογράφος ρώτησε τον Βασίλη, αν μετάνιωσε που τους τα έδειξε…Απάντησε αρνητικά…Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση…Έχει ψιλομετανιώσει…αλλά για την ίδια κίνηση που έκανε πέρυσι στο Σεφ προς τον κόσμο…Προς τον δικό του κόσμο…Και από τότε είχε βάλει σκοπό πως θα ξεχρεώσει…Ήταν και ένα είδος συγγνώμης…Με την ευκαιρία…Να ξέρετε πως ο Βασίλης από το πράσινο παρελθόν του, κρατάει μόνο το σεβασμό προς τους τότε συμπαίκτες του, τις φιλίες που έκανε και τις ευχάριστες στιγμές που είχε μαζί τους…Όλοι οι υπόλοιποι έχουν «πεθάνει» μέσα του…100% κόκκινος…Μύθος!!!

6. Μάντζαρης – Σλούκας

Αν εξαιρέσουμε τον Πρίντεζη, έχουν γίνει οι πιο άρρωστοι γαύροι στην ομάδα…

7. Κατσίβελης

Και για τον Κατσίβελη έχω…Είναι λίγο ξενερωμένος…όχι γιατί έχει ελάχιστο χρόνο συμμετοχής, αλλά γιατί δεν του δίνεται η ευκαιρία να πείσει ότι αξίζει να ανανεώσει…Στην ομάδα πάντως τον θέλουν…και αυτός θέλει πολύ…αλλά ξέρει ότι επιτέλους πρέπει να παίξει…

8. Ομάδα

Μόνο με 2 προπονητές η ομάδα είχε στεγανά στα αποδυτήρια και δεν έβγαινε τίποτα προς τα έξω…Με τον Ντούντα και τον Σφαιρόπουλο…Αναφέρομαι στη σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού…

9.  Ξανά ομάδα

Παρά τα όσα έγιναν μετά το παιχνίδι με τον παναθηναϊκό, οι πάντες είναι συγκεντρωμένοι στο στόχο του F4…Θέλουν πολύ κόσμο στο Σεφ στον αγώνα του Σαββάτου, ο οποίος είναι ο τελευταίος πριν ταξιδέψουν…

10. Μεταγραφικά

Μην περιμένετε να σας πω κάτι…Υπάρχουν (ή μάλλον υπήρξαν) κάποιες σκέψεις, αλλά αυτή τη στιγμή, όλοι τους, δε βλέπουν τίποτα άλλο μπροστά τους, παρά μόνο το F4 και το πρωτάθλημα…Το μόνο που μου είπανε, χωρίς ονόματα, ότι 2 πρώην, αν τους κάνει ένα νεύμα η ομάδα, επιστρέφουν τρέχοντας…

Αυτά από μένα…Όταν τελειώσει η σεζόν, θα πούμε κι άλλα…Μεταγραφικά, παρασκήνια, ευχάριστα, δυσάρεστα, οτιδήποτε μπορεί να ειπωθεί για το τι έγινε κατά τη διάρκεια της σεζόν…

Υ.Γ  Πίσω από τον Μύθο Σπανούλη, κρύβεται η τεράστια γαυρίνα Ολυμπία…Και δεν αναφέρομαι στις εγκυμοσύνες της…Αλλά στο τι νιώθει για την ομάδα… Κρατήστε το αυτό, όσο κι αν σας φαίνεται αστείο…   
                          

       ***