Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι...

Το ξέρω, κανονικά θα έπρεπε να περιμένω και επίσημα το τέλος της πρώτης φάσης στην Ευρωλίγκα και μετά να "κάνω το ταμείο" - αλλά θεωρώ ότι πια δε θα αλλάξουν και πολλά, οπότε προχωρώ. Από την φωτό και μόνο, θα έχετε καταλάβει ότι θέλω να μιλήσω για τον coach Μπαρτζώκα σήμερα, που νομίζω ότι το αξίζει ένα ξεχωριστό ποστάρισμα μιας και δείχνει να περνά με επιτυχία το δύσκολο πρώτο μπουρίνι με αυτόν στο τιμόνι των Πρωταθλητών Ευρώπης και Ελλάδας. Και αυτό από μόνο του (νομίζω) πως δείχνει ότι και οι δυο πλευρές των οπαδών/φιλάθλων μας (τόσο αυτών που μουρμουράγαν και όσο και εκείνων που ως άλλοι Γιαννάκηδες, συνιστούσαν υπομονή και ψυχραιμία), είχαν και τα δίκια τους και τα άδικά τους.

Και δε το λέω αυτό το τελευταίο για να τα 'χω καλά και με τις δυο πλευρές, αλλά γιατί πέρασα λίγο-πολύ αλλά χωρίς αφορισμούς και από τις δυο όχθες. Υπήρξα από την πρώτη μέρα που ακούστηκε ως φήμη ακόμη το όνομά του, υποστηρικτής και παραμένω στην ομάδα αυτών που τον πιστεύουν ως coach με μέλλον. Από την άλλη όμως, δε μπορούσα να μη δείξω την απογοήτευσή μου από κάποια πράγματα που έβλεπα είτε από κοντά (κυρίως), είτε από την TV και να προσποιηθώ ότι δε συμβαίνουν. Δε ξέρω τι μπορεί να ‘‘έπαιζε’’ πραγματικά, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι μπορώ να υποθέσω έστω κάποια, που για τα δικά μου μάτια τουλάχιστο, θεωρώ ότι είναι ευδιάκριτα από μίλια!

Αναλυτικότερα:

1. Παράγοντας Joey Dorsey. Δε τον βάζω τυχαία πρώτο αν και ξέρω ότι πιθανόν θα βρει πολλούς από εσάς αντίθετους ή έστω θα θεωρηθεί, μικρότερης κλίμακας «κακό» και αίτιο. Ο Joey από ό,τι φάνηκε, ήταν αυτό το στοιχείο που ανακάτωσε την ομάδα κυριολεκτικά. Και όταν άπαντες, εχθροί και φίλοι συμπεραίνουν/συμφωνούν ότι Νο1 μαγκιά αυτού του ΣΥΝΟΛΟΥ δεν είναι το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, αλλά η μαγιά, η χημεία του, ε τότε δε χρειάζονται και πολλά παραπάνω να κατατεθούν ως πειστήρια του εγκλήματος. Με το που τέθηκε εκτός ομάδας, τυχαία ή μη, το πράγμα άρχισε να ρολάρει για τα καλά.
2. Παράγοντας «δεν κράτησα καλά τα γκέμια». Έχω χάσει μόνο ένα ματς στο ΣΕΦ φέτος, και στα πρώτα «δύσκολα» παιχνίδια έβλεπες την αμηχανία έκδηλη και στον πάγκο και στο παρκέ. Ο Παπ έβγαινε και έκοβε βόλτες εμφανέστατα εκνευρισμένος, ο Άντιτς δεν έδινε το χέρι στον coach, ο Πρίντεζης κανά-δυο φορές δεν έριξε καν βλέφαρο προς την μεριά του και ποιος ξέρει τι άλλο θα έχασα πάνω στην αγωνία μου μη χάσω καμιά φάση... Και όλα αυτά δε τα αναπαράγω από κάπου αδέρφια, τα έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια. Δεν ξέρω αν ο coach επέβαλε κάτι και με ποιον τρόπο, αλλά σίγουρα αυτό ΑΛΛΑΞΕ και άλλαξε με τη σειρά του τη ροή των πραγμάτων στην ομάδα. Η εμπιστοσύνη των παιχτών «ξαφνικά» επανήλθε, το ίδιο και οι ρόλοι, η άμυνα άρχισε να βγάζει ενέργεια και μάτια - πλησιάζοντας τα περσινά δυσθεώρητα επίπεδα, η διάθεση για μπάσκετ το ίδιο και αυτά που βλέπαμε ως πινελιές του Μπαρτζώκα στα φιλικά του καλοκαιριού (π.χ. το ταχύτατο passing game σε σετ παιχνίδι) ω εκ του θαύματος, να τα πάλι μπροστά μας!
3. Παράγοντας «συνέπεια του παράγοντα 2». Τα παιδιά (στους παίκτες αναφέρομαι) δείχναν περισσότερο να ‘χουν καβαλήσει το καλάμι και να κάνουν παραπάνω από όσα απαιτούσε ο ρόλος τους (πλην εξαιρέσεων, Μάντζαρης – Χάινς), παρά αυτά που διέδιδαν τα δικά μας ΜΜΕ περί «βάρους» και «άγχους» ως απόρροια των περσινών άθλων, θεωρία που όχι μόνο δεν έστεκε κατ’εμέ, αλλά καταρρίφθηκε και με τις τελευταίες εμφανίσεις.
4. Παράγοντας «παπούτσια του Ντούντα». Πήγε να κάνει το μέγα λάθος που έκανε τη δεύτερη χρονιά ο Master, στην πρώτη περίοδό του στο λιμάνι. Αν και είχε κατακτήσει τα ΠΑΝΤΑ, άλλαξε επίσης τα πάντα γιατί τότε ήταν «η ομάδα του Ιωαννίδη» και όχι η δική του. Η κατάληξη γνωστή, πικρή και ευτυχώς τώρα πια στη λήθη της ιστορίας. Επίσης ευτυχώς, ο coach γρήγορα αντιλήφθηκε τα παραπάνω (δείγμα εξυπνάδας και μη κομπλεξισμού – θέλει πολλά κιλά παπάρια κάτι τέτοιο και το εννοώ) και όσο και να διατείνονταν περί του αντιθέτου, τελικά και μπήκε στα παπούτσια του Ντούντα, και καλά έκανε - αλλάζοντας μόνο τα κορδόνια πιθανόν, πράγμα που όμως έσφιξε και έδεσε ό,τι χαλαρό δημιουργήθηκε πρωτύτερα...

Είναι σίγουρο ότι η ομάδα θα ‘χει και άλλα σκαμπανεβάσματα, και άλλες φουρτούνες, κάποιες πιθανόν το ίδιο άσχημες με τις πρώιμες, το θέμα είναι όμως ότι αυτές τις πρώτες και πιο δύσκολες, τις πέρασε με επιτυχία και ψυχραιμία, κερδίζοντας κόσμο και παίχτες και αυτό σε μένα λέει πολλά. Έχει ΠΟΛΥ δρόμο να διανύσει ακόμα καθοδηγώντας σωστά την ομάδα που όλοι θέλουν να κερδίσουν και να πάρουν τη θέση της στο Ευρωπαϊκό θρόνο και το ξέρει καλύτερα από μας βέβαια, αλλά δείχνει να ‘χει εκείνα τα στοιχεία που χρειάζονται για να κρατήσει τιμόνι στην πιο δύστροπη γαλέρα της Ευρώπης. Μαγκιά του!