Κάχα Λαμποράλ - Ολυμπιακός (82-74)

Καλημερίζω!
Είπα να αρχικά να γράψω αύριο και με το φως το ηλίου, αλλά με τρώει το χέρι μου, οπότε πάμε:
Το φοβόμουνα το κωλο-παίχνιδο! Φταίει το μπάσκετ για αυτό, αλλά μου 'χει μείνει κουσούρι να αντιλαμβάνομαι στη ζωή κάποια πράγματα, εντελώς στατιστικά. Κάτι το σερί της Κάχα, κάτι η αλλαγή προπονητή που (σχεδόν) πάντα φέρνει αναταράξεις προς το καλύτερο, κάτι το προαναφερθέν κουσούρι, είχα το feeling ότι θα ξεκινήσουμε με ήττα και βγήκε...
ΟΚ, αντικειμενικά εντελώς, "χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι" είμαι τώρα, αλλά μια ήττα πάντα είναι ήττα και σου ξινίζει είτε λίγο, είτε πολύ. Εμφανιστήκαμε εντελώς νωθροί καθόλη την διάρκεια του αγώνα και αυτή την αίσθηση την είχα όταν ήμασταν και μπροστά στο σκορ. Η ενέργεια που μας έχει συνηθίσει αυτή η ομάδα να βγάζει είναι τέτοια, που ακόμη και από την τηλεόρασή σου να την βλέπεις γίνεται φανερά αισθητή αλλά σήμερα απλά δεν...Μελομάκαρονα, κουραμπιέδες, δίπλες, γουρουνόπουλα και λοιπά συναφή εδέσματα μας έκατσαν στο στομάχι απ'ότι φαίνεται και πάει στράφι η πρώτη από τις τρείς μάξιμουμ ήττες που μπορούμε να κάνουμε, εαν θέλουμε να χτυπήσουμε τις πρώτες δυο θέσεις του ομίλου. Έτσι το βλέπω δηλαδή, ότι οι πρώτοι δε θα μπορούν να τελειώσουν τη σειρά με παραπάνω από 2-3 ήττες.
Επίσης με τσάντισε αφάνταστα η επανεμφάνιση των "μπουμπουνητών". Αλήθεια τώρα, δεν έχετε ιδέα ΠΟΣΟ με ΕΝΟΧΛΕΙ να βλέπω να κοπανάμε σουτ από τα 6.75 ασύστολα/άσκοπα, ακόμα και όταν αυτά μπαίνουν. Σε κακή μέρα και ο Μπαρτζώ. "Σκαλωματικό" ολίγον τι κοουτσάρισμα, με Άντιτς έξω αδικαιολόγητα πολύ, αλλά επειδή "όσα ξέρει ο νοικοκύρης δε τα ξέρει ο κόσμος όλος", σταματώ εδώ. Άμυνα με τα μάτια, ο Powell κάκιστος και soft, πράγμα που κάνει μάλλον πιο ορατό το τοπίο για την προσθήκη του Σερμαντίνι. Βγήκε γρήγορα και ο Κάιλ εκτός αγώνα και πάει το ματσάκι.
Θα μας κάνει καλό όμως αυτό το "μελομακάρονο" που φάγαμε, είμαι σίγουρος. Γιατί όσο θέμα έχω εγώ με την στατιστική και τις πιθανότητες, άλλο τόσο έχει η ομάδα με τα δύσκολα. Μη σου πω ότι δε θα μου φαινόταν και παράξενο (κούφια η ώρα που το ακούει βέβαια...) να χάναμε και στο ΣΕΦ καπάκι για να σφίξουν τα γάλατα! Περιμένω επίσης τον Πρίντ (επιτέλους) να ανεβάσει στροφές και να θυμίσει αυτό το υπερφυσικό 4αρι που έγινε πέρυσι μετά το Top-8, μιας και για την ώρα είναι ψιλό-shadow...
ΥΓ: Ρε Μαυροειδή, ειλικρινά ρε παλικάρι μου, είδες τον ψηλό να περνάει το κατώφλι του ΣΕΦ και ακόμα να σε λούσει κρύος ιδρώτας? Δηλαδή έλεος, δε μπορεί να είσαι ΤΟΣΟ χάλια πια... Ο Άντιτς φάνηκε να πιάνει το υπονοούμενο, εσύ?

Χρόνια Πολλά!

Σε όλους, ερυθρόλευκους και μη. Έχουμε που έχουμε τα πιο δύσκολα Χριστούγεννα φέτος (μακάρι να 'ναι τα τελευταία έτσι, αλλά δε το βλέπω...), μη μας πάρει και από κάτω, όμως! Έπαιξαν πολλά αυτές τις μέρες (Σπανούλης και ΝΒΑ, Σερμαντίνι, κτλ), προσπάθησα να γράψω κατι - αλλά πουθενά ελευθερος χρόνος. Ας είναι όμως, η Ευρωλίγκα (ευτυχώς) δε σταματά και θα 'χουμε λίαν συντόμως νέο blog με τα του πρώτου αγώνα στο Top 16. Μακάρι η νέα χρονιά να είναι (τουλάχιστον) το ίδιο καλή για την ομάδα μας και στο μπάσκετ αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα τμήματα. Γιατί ο Θρύλος είναι ΕΝΑΣ και αδιαίρετος!

Χαιρετώ!

Ολυμπιακός - Αρμάνι Μιλάνο (82-81)

Καλημέρα!

Θα μπώ στο "ψητό" κατευθείαν αδέρφια. Τρία ευτυχώς έρχονται στο μυαλό μου για το χθεσινό αγώνα:
1. Ευτυχώς που είχα δουλειά μέχρι αργά το βράδυ και δε μπόρεσα να πάω ΣΕΦ για να ζήσω αυτό το ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ σκηνικό από κοντά, με τον Μπουρούση. Δε μου 'ναι συμπαθής καθόλου, αλλά για αγωνιστικούς λόγους καθαρά και όχι γιατί έβρισε τα αφεντικά του, σε υποκλαπείσα τηλεφωνική και ιδιωτική συνομιλία. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω και όποιος κατάλαβε - κατάλαβε. Και ναι, δε με νοιάζει αν τα αφεντικά αυτά λέγονται Αγγελόπουλοι. Ντροπή απλά. Είμαι "της θεωρίας της γκόμενας" σε αυτά τα πράγματα. Αν σε ενοχλεί ακόμη, την βρίζεις. Αν την έχεις γραμμένη εκεί που δε πιάνει μελάνι, απλά δεν ασχολείσαι...
2. Ευτυχώς δεν κάναμε άλλη μια υπερηχητική εμφάνιση και επιτέλους το πειραγμένο μυαλό μου ηρέμησε για το αν είμαστε σε full φόρμα ή όχι. ΟΥΦ!
3. Ευτυχώς "πέσαμε" σε όμιλο που θα μας κάνει τη ζωή δύσκολη, αλλά λογικά και καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα μας κρατήσει σε εγρήγορση και στα χιαστί της 8-άδας θα συναντήσουμε τα "μεγαθήρια" (που όπως λέει το άκρως αντικειμενικό gazzetta.gr....) θα πρέπει να βρει τον τρόπο "η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη την τελευταία χιλιετία" να αποκλείσει, αν θέλει να συνεχίσει στην Ευρωλίγκα...χεχε! Άμα λάχει, σας περιμένουμε εκεί ρε "αυτοκράτορες", μη μας την κάνετε πάλι και μετά εκ του ασφαλούς μας λέτε πάλι ότι τη "γλιτώσαμε"...

Το παιχνίδι ήταν κακό από πλευράς μας, δε βγάλαμε ενέργεια στην άμυνα ποτέ, οπότε φυσιολογικά δε βρήκαμε ποτέ ρυθμό (με εξαίρεση ίσως το ξέσπασμα στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου) και ακόμη πιο φυσιολογικά φτάσαμε στους 81 πόντους παθητικό, που για αυτή την ομάδα και από τα παλτά του Αρμάνι ειδικά, είναι να απορείς αν απλά διαβάσεις το αποτέλεσμα και δεν έχεις δεί φάση από το ματς για το τι έγινε στα 40 λεπτά του.... Το θέμα είναι ότι κερδίζουμε πια λόγω φανέλας και DNA, που ήταν και κάτι που ζήλευα στους ακατανόμαστους όλα αυτά τα χρόνια λειψυδρίας.
Χάινς, Λώ, Πάπ και Σπάν μακράν οι κορυφαίοι και χθες, με το σερί να σταματά για αυτή τη φάση στο 7-0... Όχι άσχημα, έτσι?

Για τους ομίλους τώρα, δε νομίζω ότι χωρά αμφιβολία ποιος είναι ο πιο δύσκολος? Με εξαίρεση την Μπάρτσα, δε θεωρώ φόβητρο κανέναν άλλο αντίπαλο όμως. Εδώ που τα λέμε ούτε τους Καταλανούς πρέπει να θεωρεί 'φόβητρο' ο Πρωταθλητής Ευρώπης.... Ούτε η Μακάμπι μου γεμίζει το μάτι αυτή τη στιγμή. Κλασικό club, πάντα επικίνδυνο, με καλό προπονητή και πιθανόν καλύτερη ομάδα από πέρυσι (όχι ρόστερ, μη τα μπερδεύουμε) αλλά ως εκεί, όχι τόση όση χρειάζεται για να μας κάνει ζημιά, με την απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια να παίξουμε όπως ξέρουμε και μπορούμε - δαιμονισμένα!

Παραθέτω και γω σε φωτό, χάριν ευκολίας τους ομίλους όπως επίσημα διαμορφώθηκαν και πάμε να ξεκινήσουμε την κουβέντα όπως εσείς αδέρφια γουστάρετε να την πάμε.

Τσεντεβίτα - Ολυμπιακός (62-84)

Καλησπέρα παιδιά!

Σήμερα με πιάνετε (σχεδόν) αδιάβαστο μιας και χθες λόγω της γιορτής του μεγάλου μου γιού, κατέστη αδύνατη η παρακολούθηση του αγώνα. ΟΚ, κατάφερνα που και που να τη σκαπουλάρω και να ρίχνω κάποιες κλεφτές ματιές, αλλά δε μπορώ επουδενί να εκφέρω άποψη. Ο λόγος θα περάσει σε εσάς και από τα σχόλιά σας θα πάρω ουσιαστικά μυρωδιά για το τι συνέβη στην Κροατία. Παρόλα αυτά δεν άντεξα πριν ξαπλώσω (πολύ) αργά το βράδυ, να μη κάνω μια περατζάδα σε sites και κυριώς να διαβάσω σχόλια ‘εχθρών’ και φίλων.

Διάβασα λοιπόν, ότι η ομάδα για άλλη μια φορά χειροκροτήθηκε σε αντίπαλη έδρα. Πράγμα που σημαίνει ότι έχει εγκαθιδρύσει ήδη στο Ευρωπαϊκό μπασκετικό κοινό (οι Κροάτες και οι Λιθουανοί, είναι και κατεξοχήν αλλά και με ΠΑΙΔΕΙΑ μπασκετική, ‘ακροατήρια’) το συναίσθημα του επιβλητικού Πρωταθλητή Ευρώπης. Δεν είναι ούτε κόμπλεξ, ούτε κάτι άλλο, το ότι δε θυμάμαι καμμιά άλλη Ελληνική ομάδα να απολαμβάνει κάτι τέτοιο. Τον Παναθηναϊκό δε, όσα απύθμενα και να μας χωρίζουν, τον σεβόμουν πάντα και κυρίως τον Ομπράντοβιτς. Αλλά ειλικρινά κάτι τέτοιο δε θυμάμαι! ΟΚ, είναι νωρίς αλλά έχουμε την τύχη η ομάδα μας να παίζει και ωραίο μπάσκετ (το λιγότερο...) και αποτελεσματικό.

Διάβασα επίσης ότι ο  Law για ακόμη μια φορά, ήταν στα αμυντικά του καθήκοντα φοβερός! Το ότι φτάσαμε να συγκρίνουμε αμυντικά τον Βαγγελάκη μας με τον Acie, είναι μια έξτρα φετινή παράμετρος που μας κάνει ‘διαφορετικούς’ και παραπάνω επικίνδυνους. Μετρήστε διαφορές με πέρυσι που ήδη μας κάνουν πιο δύσκολα αντιμετωπίσημους, κατεμέ πάντα:

1. Έξτρα αμυντικές βοήθειες, από παίκτες κυρίως ‘επιθετικά’ προσανατολισμένους σαν τον Law.
2. Έξτρα πόντους στο ζωγραφιστό από τον Powell που σημειωτέον ούτε αμυντικά υστερεί και κάνει την απουσία-φόβητρο του (περυσινού καλού) Ντόρσι, μέχρι στιγμής, αμελητέα!
3. Η ‘αλλαγή’ του Σπαν από σκόρερ, σε combo δυναμίτιδα που μοιράζει τόσες assists όσες ο Διαμαντίδης και ο Τεόντοσιτς, μαζί!
4. Τα γρήγορα, αλλά όχι βιαστικά plays που βγάζουμε.
5. Το επίσης γρήγορο passing game μας, ιδίως σε σετ άμυνες.
6. Το ότι ο Μπαρτζώκας κάνει εδώ και ένα μήνα (κατά την ταπεινή μου άποψη), καλύτερη διαχείριση των time outs, ακόμη και σε σχέση με τον Ντούσαν (και ας φανώ βλάσφημος).

Δυο ανησυχίες έχω, τις καταγράφω και ο λόγος σε σας αδέρφια που είδατε τον αγώνα. Ένα είναι οι ανανεώσεις που δε νομίζω ότι είναι νωρίς να τις σκεφτόμαστε. Και αν η περίπτωση του Σπαν ‘αναγκαστικά’ θα έχει ‘πολύ ψωμί’, του Χάινς και του Παπ, νομίζω ότι θα πρεπε να είχαν κλείσει εδώ και καιρό... Είμαι σίγουρος ότι τα αδέρφια το μπορούν, αλλά φοβάμαι ότι (η κατά κοινή ομολογία, μέχρι στιγμής επιτυχημένη οικονομικά συνταγή τους) δύσκολα θα αλλάξει... Μακάρι να βγω ψεύτης όμως, γιατί τρέμω στην ιδέα του να χαθούν βασικοί πυλώνες από αυτή η ομάδα, ΤΡΕΜΩ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ! Και δύο, ότι όσο και να πιστεύω και γω, ότι ακόμα όντως δεν έχουμε φορτσάρει, μέχρι να το δω και επί της πράξης εκεί γύρω στο Μάρτιο-Απρίλιο, θα ζω με το άγχος...

Για πείτε λοιπόν...

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι...

Το ξέρω, κανονικά θα έπρεπε να περιμένω και επίσημα το τέλος της πρώτης φάσης στην Ευρωλίγκα και μετά να "κάνω το ταμείο" - αλλά θεωρώ ότι πια δε θα αλλάξουν και πολλά, οπότε προχωρώ. Από την φωτό και μόνο, θα έχετε καταλάβει ότι θέλω να μιλήσω για τον coach Μπαρτζώκα σήμερα, που νομίζω ότι το αξίζει ένα ξεχωριστό ποστάρισμα μιας και δείχνει να περνά με επιτυχία το δύσκολο πρώτο μπουρίνι με αυτόν στο τιμόνι των Πρωταθλητών Ευρώπης και Ελλάδας. Και αυτό από μόνο του (νομίζω) πως δείχνει ότι και οι δυο πλευρές των οπαδών/φιλάθλων μας (τόσο αυτών που μουρμουράγαν και όσο και εκείνων που ως άλλοι Γιαννάκηδες, συνιστούσαν υπομονή και ψυχραιμία), είχαν και τα δίκια τους και τα άδικά τους.

Και δε το λέω αυτό το τελευταίο για να τα 'χω καλά και με τις δυο πλευρές, αλλά γιατί πέρασα λίγο-πολύ αλλά χωρίς αφορισμούς και από τις δυο όχθες. Υπήρξα από την πρώτη μέρα που ακούστηκε ως φήμη ακόμη το όνομά του, υποστηρικτής και παραμένω στην ομάδα αυτών που τον πιστεύουν ως coach με μέλλον. Από την άλλη όμως, δε μπορούσα να μη δείξω την απογοήτευσή μου από κάποια πράγματα που έβλεπα είτε από κοντά (κυρίως), είτε από την TV και να προσποιηθώ ότι δε συμβαίνουν. Δε ξέρω τι μπορεί να ‘‘έπαιζε’’ πραγματικά, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι μπορώ να υποθέσω έστω κάποια, που για τα δικά μου μάτια τουλάχιστο, θεωρώ ότι είναι ευδιάκριτα από μίλια!

Αναλυτικότερα:

1. Παράγοντας Joey Dorsey. Δε τον βάζω τυχαία πρώτο αν και ξέρω ότι πιθανόν θα βρει πολλούς από εσάς αντίθετους ή έστω θα θεωρηθεί, μικρότερης κλίμακας «κακό» και αίτιο. Ο Joey από ό,τι φάνηκε, ήταν αυτό το στοιχείο που ανακάτωσε την ομάδα κυριολεκτικά. Και όταν άπαντες, εχθροί και φίλοι συμπεραίνουν/συμφωνούν ότι Νο1 μαγκιά αυτού του ΣΥΝΟΛΟΥ δεν είναι το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, αλλά η μαγιά, η χημεία του, ε τότε δε χρειάζονται και πολλά παραπάνω να κατατεθούν ως πειστήρια του εγκλήματος. Με το που τέθηκε εκτός ομάδας, τυχαία ή μη, το πράγμα άρχισε να ρολάρει για τα καλά.
2. Παράγοντας «δεν κράτησα καλά τα γκέμια». Έχω χάσει μόνο ένα ματς στο ΣΕΦ φέτος, και στα πρώτα «δύσκολα» παιχνίδια έβλεπες την αμηχανία έκδηλη και στον πάγκο και στο παρκέ. Ο Παπ έβγαινε και έκοβε βόλτες εμφανέστατα εκνευρισμένος, ο Άντιτς δεν έδινε το χέρι στον coach, ο Πρίντεζης κανά-δυο φορές δεν έριξε καν βλέφαρο προς την μεριά του και ποιος ξέρει τι άλλο θα έχασα πάνω στην αγωνία μου μη χάσω καμιά φάση... Και όλα αυτά δε τα αναπαράγω από κάπου αδέρφια, τα έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια. Δεν ξέρω αν ο coach επέβαλε κάτι και με ποιον τρόπο, αλλά σίγουρα αυτό ΑΛΛΑΞΕ και άλλαξε με τη σειρά του τη ροή των πραγμάτων στην ομάδα. Η εμπιστοσύνη των παιχτών «ξαφνικά» επανήλθε, το ίδιο και οι ρόλοι, η άμυνα άρχισε να βγάζει ενέργεια και μάτια - πλησιάζοντας τα περσινά δυσθεώρητα επίπεδα, η διάθεση για μπάσκετ το ίδιο και αυτά που βλέπαμε ως πινελιές του Μπαρτζώκα στα φιλικά του καλοκαιριού (π.χ. το ταχύτατο passing game σε σετ παιχνίδι) ω εκ του θαύματος, να τα πάλι μπροστά μας!
3. Παράγοντας «συνέπεια του παράγοντα 2». Τα παιδιά (στους παίκτες αναφέρομαι) δείχναν περισσότερο να ‘χουν καβαλήσει το καλάμι και να κάνουν παραπάνω από όσα απαιτούσε ο ρόλος τους (πλην εξαιρέσεων, Μάντζαρης – Χάινς), παρά αυτά που διέδιδαν τα δικά μας ΜΜΕ περί «βάρους» και «άγχους» ως απόρροια των περσινών άθλων, θεωρία που όχι μόνο δεν έστεκε κατ’εμέ, αλλά καταρρίφθηκε και με τις τελευταίες εμφανίσεις.
4. Παράγοντας «παπούτσια του Ντούντα». Πήγε να κάνει το μέγα λάθος που έκανε τη δεύτερη χρονιά ο Master, στην πρώτη περίοδό του στο λιμάνι. Αν και είχε κατακτήσει τα ΠΑΝΤΑ, άλλαξε επίσης τα πάντα γιατί τότε ήταν «η ομάδα του Ιωαννίδη» και όχι η δική του. Η κατάληξη γνωστή, πικρή και ευτυχώς τώρα πια στη λήθη της ιστορίας. Επίσης ευτυχώς, ο coach γρήγορα αντιλήφθηκε τα παραπάνω (δείγμα εξυπνάδας και μη κομπλεξισμού – θέλει πολλά κιλά παπάρια κάτι τέτοιο και το εννοώ) και όσο και να διατείνονταν περί του αντιθέτου, τελικά και μπήκε στα παπούτσια του Ντούντα, και καλά έκανε - αλλάζοντας μόνο τα κορδόνια πιθανόν, πράγμα που όμως έσφιξε και έδεσε ό,τι χαλαρό δημιουργήθηκε πρωτύτερα...

Είναι σίγουρο ότι η ομάδα θα ‘χει και άλλα σκαμπανεβάσματα, και άλλες φουρτούνες, κάποιες πιθανόν το ίδιο άσχημες με τις πρώιμες, το θέμα είναι όμως ότι αυτές τις πρώτες και πιο δύσκολες, τις πέρασε με επιτυχία και ψυχραιμία, κερδίζοντας κόσμο και παίχτες και αυτό σε μένα λέει πολλά. Έχει ΠΟΛΥ δρόμο να διανύσει ακόμα καθοδηγώντας σωστά την ομάδα που όλοι θέλουν να κερδίσουν και να πάρουν τη θέση της στο Ευρωπαϊκό θρόνο και το ξέρει καλύτερα από μας βέβαια, αλλά δείχνει να ‘χει εκείνα τα στοιχεία που χρειάζονται για να κρατήσει τιμόνι στην πιο δύστροπη γαλέρα της Ευρώπης. Μαγκιά του!

Ζαλγκίρις Κάουνας - Ολυμπιακός (63-77)

Καλημέρα!

Είναι 1:30 ακριβώς, είμαι ψόφιος από την κούραση και αν και αρχικά είπα ότι θα ποστάρω αύριο, σκέφτηκα ότι ειναι ήδη... "αύριο" και δε μπορώ να αφήσω τον Μορφέα να με νικήσει έτσι απλά και να την πέσω χωρίς κανα-δυο αράδες, οπότε.... Έλα όμως που τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, γιατί τι στο διάολο να γράψω πάλι? Και ποιητής να 'μουνα θα 'χα στερέψει! Και κατά πως φαίνεται θα πρέπει να κρατήσω καμμιά εξυπνάδα (aka μαλακία) για μετά, επειδή έχουμε δρόμο μάγκες, ΠΟΛΥ!
Σκέψεις και μπούρδες as usual, ατάκτως ειρημένες για μια ομάδα που νιώθω ότι έχει βάλει σκοπό να ξεχρεώσει 15 χρόνια πόνου, θλίψης, πίκρας και κατά καιρούς, άσχημου μπάσκετ - μονομιάς!
"Η επίθεση κόβει εισητήρια, αλλά η άμυνα δίνει τίτλους" ή κάπως έτσι τέλος πάντων λέει το Αμερικανικό ρητό για τα του μπάσκετ. Επειδή συμπαθάτε με, αλλά τους Αμερικάνους τους έχω πολύ ψηλά όσον αφορά τη σπυριάρα (και το rock & roll) δε γίνεται να μη συμφωνήσω μαζί τους. ΟΚ, δε θα πω ψέμματα, γούσταρα τρελλά και το run & gun της εποχής Κλέιζα - Τσίλντρες, αλλά τι να τω κάνω όταν έμενα με την ψυχή στο στόμα να πανηγυρίζω (που δε την πανηγύρισα, αλήθεια σας λέω αδέρφια) μια νίκη επί της Παρτιζάν του 1/25 budget? Εδώωωωωω, έτσιιιιιιι, τανάλια φίλε μου, να μην πέρνεις ανάσα, σα βόας που σφίγγει τα ποντίκια και μετά τα παρατάει! Όχι κύριοι, δε θα σας πάρουμε τη διαφορά, μην αγχώνεστε. Τι πάει να πει "γιατί?" Γιατί έτσι γουστάρουμε,  γούρι ρε αδερφέ, πω-πωωωωω! Θα σας αγχώσουμε και σας, σα και τους άλλους, αλλά θα μείνουμε δεύτεροι γιατί περιμένουμε και τις αγαπούλες τώρα στο Top 16 γιατί δεν αντέχουμε την προσμονή του μακρινού ανταμώματος των τελικών, χεχε!
Λοιπόν, αν με πίκρανε κάτι σήμερα ήταν το γήπεδο και το κοινό. Τι στολίδι ήταν αυτό ρε αδέρφια? Και τι ωραία ατμόσφαιρα! Αλήθεια λέω, ξενέρωσα να βλέπω που παίζουν οι Λιθουανοί και που εμείς... Ντροπή ρε πούστη μου, ντροπή! Αγγελόπουλοι, ξέρω ότι με γράφετε εκεί που δε πιάνει μελάνι, αλλά αν ποτέ κατά τύχη πέσει το μάτι σας σε αυτή  εδώ την ταπεινή cyber γωνιά, σας λέω τούτο: Ο Κόκκαλης δεν έγινε ο σπουδαιότερος ηγέτης ως τώρα, λόγω τίτλων (μόνο). Ούτε επειδή έσωσε την ομάδα από το στόμα του λύκου, αλλά επειδή της έφτιαξε ΣΠΙΤΙ! Έλα τώρα, μην ακούω παπαριές για γραφειοκρατίες και τέτοια. Αν έχετε θέμα εσείς, τι να πούμε και 'μεις..? Κάθε φορά που μπαίνω στο ΣΕΦ και κοιτώ αυτό το έκτρωμα που έχει για οροφή (μη πιάσω στο βρωμόστομό μου τα άλλα ...) εύχομαι να πέσει να με πλακώσει. ΝΤΡΟΠΗ να στεγάζεται αυτή η ομάδα εκεί. Ναι ξέρω, εύκολα τα λέω, αλλά ΝΑΙ, για εσάς όλα αυτά είναι βόλτα στο πάρκο.
Μμμμμμμ. Για το παιχνίδι δε μίλησα ακόμη, ε? Ε και? Πάρτε σβάρνα τα sites, χρωματισμένα και μη, και δείτε τα αυτονόητα. ΥΠΟΚΛΙΣΗ  Κύριοι! Και αν τα άλλα ήταν "καφενεία" αυτό εδώ τι ήταν, καφετέρια? Γουστάρω που επιτέλους ξεσπαθώνω για αυτό το τμήμα και δηλώνω πια απερίφραστα (όχι ότι δε το κανα και πριν, αλλά λίγοι με πιάναν τότε...) ότι είμαι ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ! Λιακάδα στην καταχνιά, με μαγκιά Πειραιώτικη, παντελονάτη και...ξέρετε τι άλλο. Έχεις λόγο ρε αδερφέ να περιμένεις την επόμενη βδομάδα πια, και μάλιστα καλό! Διάβαζα τον Μελάγες χθες και ενώ με άγχωσε αρχικά με το όχι και τόσο καλό προαίσθημά του (ο κερατάς είχε κάνει κέντα στα προηγούμενα ματς), ηρέμησα με την εξής σκέψη: Αυτοί μας πήραν έτσι εύκολα μετά από το ντέρμπι με τη ζέλα, παίξανε το δικό τους τώρα, κερδίσανε και αυτοί (τη Λιέτουβος Ρίτας) τον δικό τους αιώνιο....ΟΚ, επανάληψη της ιστορίας από την ανάποδη! Το ΠΟΣΟ γουστάρω αυτές τις superstitious βλακείες, δε λέγεται, χεχε!  Τώρα που το σκέφτομαι έχετε δίκιο ρε αδέρφια, έχει πάει γούρι το blog, ε?
Άντε για το(ν) επόμενοοοοο!!!!