Για τον Θοδωρή...

Καλημέρα αδέρφια!

Θα αλλάξω λίγο σήμερα τοπίο, δε θα θα γράψω κάτι αγωνιστικής φύσης. Είναι κάτι που "με τρώει" πολύ καιρό και η αλήθεια είναι ότι ακόμη και τώρα που ξεκινώ με αυτές τις αράδες, δε ξέρω τι ακριβώς θα 'θελα και που να καταλήξω... Έναυσμα για αυτό ήταν μια ερώτηση που έκανα στο καταπληκτικό παιδί και ρεπόρτερ μας, Νίκο Βαρλά, στην στήλη του στο Eurohoops (Σημ: αξίζει κάθε hit σας και το site και ο Νικόλας). Και όλο αυτό ξεκίνησε δια της πλαγίας οδού..

Μέσα λοιπόν στην γενικότερη ανάλυσή του, ανέφερε μια καταπληκτική ιστοριούλα για τον Παπ (που ξέρετε χρόνια, όσα αδέρφια κουβεντιάζουμε και στο RP τουλάχιστο - ότι είναι η "αρρώστεια μου"). Την μεταφέρω αυτούσια :

"Τρία Πλάγια Βήματα

Τελειώνω με μια μικρή ιστοριούλα από αυτές που ξέρω ότι σας αρέσουν. Και ο λόγος ανήκει σε σας, μετά! Ημιτελικός, Παρίσι, 2010. Ολυμπιακός – Παρτιζάν! Θυμάστε πως πήγε το ματς (φόλοου Τζος) και κερδίσαμε στην παράταση. Ο αγώνας έχει τελειώσει πάνω από μια ώρα, είμαστε στον τελικό και έχω ξεμείνει στα αποδυτήρια με τους τελευταίους… υπάρχοντες εκεί.

Έχουν φύγει σχεδόν όλοι. Τελευταίοι που βγήκαν για να περπατήσουν προς το πούλμαν ήταν ο Μίλος Τεόντοσιτς, ο Θοδωρής Παπαλουκάς και ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης και ο φροντιστής. Υπήρχε ακόμα ένας μέσα. Όχι επειδή άργησε στο ντους. Απλά, ως «μικρός» είχε χρέη βοηθού φροντιστή.

Δεν μπορεί να τα κάνει όλα ο Πασχόπουλος και πάντα οι «μικροί» τον βοηθούσαν! Κώστας Παπανικολάου, λέγεται. Ήταν η πρώτη του σεζόν, είχε αγωνιστεί μόλις σε 6 παιχνίδια στην Ευρωλίγκα (δίλεπτα), φυσικά ήταν εκτός αποστολής και είχε μείνει για να κουβαλήσει καμία τσάντα.

Περπατάμε όλοι μαζί προς την έξοδο, χωρίς να έχω αντιληφθεί τον μικρό. Λέω στον Σοφοκλή. Φαντάζεσαι τι θα είχε γίνει αν χάναμε από την Παρτιζάν; Αν δεν πεταγόταν ο Τζος στο σουτ του Μίλος; Ο πάντα καλός ατακαδόρος Σόφο έσκασε ένα χαμόγελο και απάντησε αποστομωτικά! «Ε, τι θα γινόταν, θα τρώγαμε ξύλο»!

Πετάγεται ο Μίλος. «Νίκο, τι είναι αυτά που λες; Ασίστ έκανα στον Τζος για άλει ουπ, τόσες φορές το έχουμε κάνει φέτος, δεν το κατάλαβες»; Ο… γνωστός Τεόντοσιτς, δεν καταλαβαίνει τίποτα! Με την ατάκα του γέλασε ο Σοφοκλής και χαμογέλασε και ο ανέκφραστος μέχρι εκείνη την στιγμή, Θοδωρής.

Και ξαφνικά, ενώ είχαμε φτάσει στην μέση του διαδρόμου από τα αποδυτήρια προς την έξοδο και το πούλμαν που περίμενε τους τελευταίους της αποστολής του Ολυμπιακού, πετάγεται σαν… τσιτάχ ένα ανθρώπινο σώμα! Ήταν ο Παπανικολάου.

Βγάζει μια δυνατή φωνή: Πάμε, πάμε και με ΤΡΙΑ ΠΛΑΓΙΑ ΒΗΜΑΤΑ (από αυτά που πρέπει να κάνουν οι παίκτες στην άμυνα για να προλαβαίνουν να καλύπτουν τον χώρο και να βρίσκονται μπροστά από τον επιθετικό) μα το Θεό, διένυσε όλη την απόσταση του διαδρόμου και προσπέρασε μπροστά μας! Ειλικρινά, μου έκανε τεράστια εντύπωση. Ο τύπος με τρία πλάγια βήματα διένυσε απόσταση 10 μέτρων, εμφανίστηκε από το πουθενά και πέρασε μπροστά μας σαν σίφουνας! Τι κάνει αυτός ρε παιδιά, αναρωτήθηκα; «Εκτονώνεται, κάπου πρέπει να βγάλει την ενέργειά του», ήταν η απάντηση που πήρα!

Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την σκηνή, πρώτον γιατί τρόμαξα(!) όπως πετάχτηκε και δεύτερον, επειδή μου προκάλεσε εντύπωση ο τρόπος που μέσα σε 1-2 δευτερόλεπτα, διένυσε τέτοια απόσταση. Δεν ξέρω και αν το θυμάται το σκηνικό, κάποια στιγμή θα τον ρωτήσω!

Σαν την απόσταση που έχει… τρέξει ο Κώστας από το περσινό do or die ματς του τοπ-16 με την Εφές στην Πόλη (το πρώτο του πληθωρικό ματς με 16 πόντους και προσφορά σε όλους τους τομείς) μέχρι το χθεσινό συναπάντημα με την ίδια ομάδα και την νέα του παράσταση."

Επειδή και τα τρία πρόσωπα πλην Παπ που αναφέρθηκαν στην ιστορία είναι πια και για πολλούς λόγους "κόκκινο πανί" για μένα, ρώτησα τον Νικόλα ποιος κρύβεται πίσω από το ειρωνικό όπως θεώρησα : «Εκτονώνεται, κάπου πρέπει να βγάλει την ενέργειά του»...  

Η απάντησή του με έβαλε σε σκέψεις... "Ο Θοδωρής. Αλλά καθόλου ειρωνικό. Κοπλιμέντο ήταν, εννοούσε ότι έχει απίστευτη ενέργεια. Από την πρώτη μέρα που τον είδε στην προπόνηση μου είπε ότι αυτός αν έχει μυαλό θα γίνει σούπερ."

Και λέω ότι με έβαλε σε σκέψεις γιατί ο Παπαλουκάς για μενα είναι κάτι πολύ παράξενο... Σα τη γκόμενα που σου έψησε το ψάρι στα χείλη, τη χιλιογαμωσταύρισες, αλλά το ξέρεις ότι μέσα σου σ' έχει σημαδέψει... Το τι "του 'χω σούρει" βέβαια, δε περιγράφεται! Υπήρξε ο αγαπημένος μου παίχτης για πολλά χρόνια. Ξέρω ότι αν πω ότι ήταν στην κατάσταση του "αγαπημένου" από το άγουρο πρώτο πέρασμά του ακόμη, πολλοί δε θα με πιστέψουν, αλλά είναι αλήθεια. Και ζούσα με την προσμονή της επιστροφής. Το 'ξερα ότι θα 'ρχοταν αυτή η μέρα. Όπως ήξερα ότι τον αγαπούσε τον Ολυμπιακό. Όπως ήξερα ξανά ότι τουλάχιστο δυο φορές, έφτυσε τον Βάζελο. Όπως ΓΟΥΣΤΑΡΑ που τον έβλεπα ΕΤΟΙΜΟ να πάει να πάρει μόνος του σε εκείνο τον καταπληκτικό τελικό Ευρωλίγκας εδώ στην Αθήνα (μέχρι πέρυσι ότι καλύτερο είχα δεί, χεχε!) τον ΠΟΑ. Οι αντιδράσεις του σε εκείνο το ματς ήταν που με έκαναν να ζητώ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΑ την επιστροφή του.

Μη λέμε μαλακίες, ο Παπαλουκάς είναι μαζί με τον Φάνη ότι καλύτερο έβγαλε το Ελληνικό μπάσκετ (είπαμε, ο Κωστάκης είναι μικρός ακόμη να κάτσει εδώ που κάθεται). Ο Γκάλης είναι τοτέμ, σύμβολο έναρξης παντοδυναμίας, κυριαρχίας και βεβαίως η σπουδαιότερη φυσιογνωμία του, αλλά συγχωρείστε με, όχι ο καλύτερος Έλληνας μπασκετμπολίστας. Τεσπά, αυτές οι κουβέντες είναι 'καφενειακές', πολύ ωραίες και ιντριγκαδόρικες, αλλά 'καφενειακές'.

Και θα 'μουν ΑΚΟΜΗ φανατικός υποστηρικτής του αν:

1. Δεν έδινε εκείνη την συνέντευξη για τον τελικό του ΟΑΚΑ και τις βολές.

Μπράβο του μεν που ήταν ειλικρινής, αλλά και 'μεις δε θα μπορούσαμε να μην είμαστε το ίδιο. Δε μιλώ εκ μέρους όλων σίγουρα, αλλά σα Γαύρος, θέλω να πιστεύω ότι ξέρω το DNA μας. Και έπειτα από χίλιες δυο κουβέντες από τότε, έχω σχηματίσει την άποψη ότι αυτό που πραγματικά "μας πείραξε" δεν ήταν τα λεφτά που τσέπωνε (λες και ήταν δικά μας...) ή ακόμη-ακόμη η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ που δε δικαιολογούσε στην καμία τρεμάμενα πόδια. Αλλά ο τίτλος του "Αρχηγού του Ολυμπιακού" που ποτέ δε τον τίμησε επί της ουσίας, αυτό το παράσημο που μαζί με τα καλά του - φέρνει και τα στραβά του. Και μέσα σε αυτά είναι η πίεση. Αν δεν την αντέχεις απλά τον αφήνεις σε άλλον που το μπορεί. Δεν είναι κακό. Αλλά εκεί δεν ήρθε ποτέ αυτή η ειλικρίνεια. Σπουδαιότερο αρχηγό θεωρώ τον Παπαμακάριο, από τον Θοδωρή…

2. Το ότι ακόμη και τώρα δεν έχει συγχαρεί την ομάδα για τον περσινό θρίαμβο.

FOUL ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΟ! Και εκεί ακόμη δε με πείραξαν οι δηλώσεις του πριν το F4. Ήταν παίκτης της Μακάμπι και καλά έκανε και είπε όσα είπε. Επαγγελματίας ήταν, άσε που για να 'μαστε ΟΚ και 'μεις με την πάρτη μας, όσο και να χαρήκαμε την πρόκριση και το ταξίδι στην Πόλη, κανείς μας δε πίστευε ότι θα το σηκώναμε. Αλλά να βλέπεις τον Ζήση, τον Καϊμακόγλου και ένα κάρο άλλους 'ξένους' προς εσένα να δηλώνουν ΑΜΕΣΑ χαρά και να στέλνουν συγχαρητήρια και να ΜΗ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ από τον πρώην αρχηγό σου ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ! Μικροψυχία? Πίκρα?

Δε το συζητώ ότι ο Θοδωρής Παπαλουκάς είναι στο Πάνθεον των σπουδαιότερων Ελλήνων παικτών, μορφή μεγαλύτερη των Διαμαντίδη και Σπανούλη αυτή τη στιγμή (ο Bill όμως και ευτυχώς, έχει πολλά χρόνια ακόμη που μακάρι να 'ναι μαζί μας ΟΛΑ). Οποιαδήποτε άλλη άποψη, θα 'ναι όπως λέει και ο κουμπάρος μου που έχει τόση σχέση με το μπάσκετ όση ο Πάγκαλος με τον ΣΥΡΙΖΑ, "άμπαλοσύνη"!

Το γιατί φτάσαμε ως εδώ μπορεί να το εξηγήσει μόνο αυτός, αλλά ακόμη άφαντος.

Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα σε αυτή τη ζωή όμως ρε Θοδωρή, ποτέ...