Δευτέρα 14 Ιουνίου 2021

WE FALL? WE WALK-UP!

Του Manolo77 (Nothing But Red) 

Πέρασε άλλη μια χρονιά, η 3η κατά σειρά, που τα όνειρα και οι καλοκαιρινές ελπίδες έγιναν σκληρός ρεαλισμός και απογοήτευση για τις αγωνιστικές επιδόσεις της ομάδας. Ακόμη και πέρυσι, που η απόκτηση του Σλούκα σκόρπισε ενθουσιασμό και η ομάδα πραγματοποίησε ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα, η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, με πολλά εσωτερικά θέματα, με αστάθεια στην απόδοση, «κακές ήττες» που διαδέχονταν θριάμβους και ένα περιβάλλον, που απέπνεε κάθε άλλο παρά «υγεία»…

Σίγουρα στην πτωτική πορεία του Ολυμπιακού έπαιξε ρόλο και το «χτύπημα» του κορωνοϊού, πάνω που η ομάδα φάνηκε να βρίσκει φόρμα, ο τραυματισμός του Παπανικολάου και η στρατηγική (;) επιλογή να μην υπάρξει ενίσχυση, αλλά και – όπως αποδείχθηκε τελικά – η προβληματική στελέχωση, ειδικά στην περιφέρεια χωρίς την ύπαρξη κάποιου extra χειριστή πλην Σλούκα – Σπανούλη και με τον Harrison να μην μπορεί να ανταποκριθεί στο ρόλο του (αν και θεωρώ ότι έχει μερίδιο ευθύνης και ο τρόπος χρησιμοποίησης του, σε συνδυασμό με τον «περίεργο» χαρακτήρα του). Έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά για όλα αυτά, όπως και για την αδυναμία του Ellis να σταθεί αξιοπρεπώς στο ρόλο του backup center, άλλος ένας τομέας που πλήγωσε τους ερυθρόλευκους.

Ωστόσο, η σημερινή μου guest εμφάνιση σε αυτόν τον πρωτοπόρο χώρο και η πρόσκληση από τον Mike, δεν αποσκοπεί στο να κάνω απολογισμό της περασμένης σεζόν, ούτε να αναλύσω τι έφταιξε και η ομάδα έμεινε εκτός στόχων. Ταυτόχρονα, μαθημένος από τα τόσα παθήματα των περασμένων off season, παραμένω προσγειωμένος και σκεπτικιστής για τη νέα περίοδο, αφενός περιμένοντας να δω πως θα ολοκληρωθούν οι μεταγραφικές κινήσεις της ομάδας και αφετέρου για το ποια θα είναι η αγωνιστική φιλοσοφία της στο παρκέ και κατά πόσο θα δημιουργηθεί ένα σύνολο αντάξιο της ερυθρόλευκης φανέλας.

Αρκετά, όμως, με την εισαγωγή, γιατί το θέμα του κειμένου είναι η παρουσίαση των δύο μεταγραφικών αποκτημάτων της ομάδας, του Thomas Walkup και του Moustapha Fall. O Γάλλος σέντερ μπορεί να μην έχει ανακοινωθεί ακόμη, όπως έγινε με τον Αμερικάνο guard, αλλά σύμφωνα με δημοσιεύματα είναι ένα βήμα πριν την επίσημη ένταξη του στην ομάδα. Οι πρώτες αντιδράσεις είναι θετικές, καθώς μιλάμε για παίκτες με εμπειρία από Euroleague και οι οποίοι προέρχονται από καλή σεζόν, αποτελώντας στόχο πολλών ομάδων!

Φαινομενικά, με μια πρώτη ματιά, ήδη έχουμε μια σημαντική αναβάθμιση, καθώς σε σχέση με τους παίκτες που πρόκειται να αντικαταστήσουν (Jenkins και Ellis), είναι όχι μόνο πιο ποιοτικοί, αλλά και διαθέτουν τα χαρακτηριστικά εκείνα τα οποία έλειψαν πέρυσι από το ρόστερ. Συγκεκριμένα, με το Walkup η ομάδα βάζει έναν ακόμη PG, ο οποίος μπορεί να σταθεί τόσο ως ο floor general της 2nd unit, όσο και ως secondary (ή και primary) χειριστής δίπλα στο Σλούκα, αποφορτίζοντας τον Έλληνα άσο, αλλά και αποτελώντας έναν ακόμη πόλο στην επίθεση, τόσο στο σκορ, όσο και στη δημιουργία.

Παράλληλα, το μέγεθος του και η αμυντική του ικανότητα, τον καθιστούν ως ένα 2-way guard που τόσο πολύ έχει λείψει τα τελευταία χρόνια, θα έλεγα ότι από το 2015, με την απόκτηση του Hackett, έχουμε να βάλουμε στη σύνθεση της ομάδας, τόσο πολυσύνθετο περιφερειακό. Σίγουρα, ο Walkup δε θα λύσει μονομιάς όλα τα προβλήματα, ούτε είναι ο παίκτης – ηγέτης, με το τεράστιο επιθετικό ταλέντο, που θα εντυπωσιάσει με τις ενέργειες του. Είναι, ωστόσο, ένας από τους καλύτερους glue guys της διοργάνωσης, ένας guard που μπορεί να ταιριάξει σε οποιοδήποτε σχήμα, με οποιοδήποτε άλλο guard και να τον συμπληρώσει.

Αν αμφιβάλλετε για αυτό, πρέπει να γνωρίζετε ότι ο Walkup δεν ξεκίνησε την καριέρα του ως PG, αντίθετα ήταν ένας SG, χωρίς ιδιαίτερα καλό σουτ, του οποίου η πρώτη επαφή με το Ευρωπαϊκό μπάσκετ, ήταν το «μεγάλο σχολείο» της Ludwigsburg του John Patrick! Και αν αναρωτιέστε ποιοι άλλοι guard έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια από εκεί, σας αναφέρω τα ονόματα των Nick Weiler-Babb, Khadeem Carrington και εσχάτως Jaleen Smith. Μετά από μία σεζόν στη Γερμανία, τον «τσίμπησε» ο Σάρας στο Κάουνας, το καλοκαίρι του 2018, όταν και έψαχνε τον αντικαταστάτη του Micic. Πολλοί απόρησαν με αυτή την κίνηση, αλλά το αποτέλεσμα δικαίωσε το Λιθουανό προπονητή. Ο Walkup σταδιακά μετατράπηκε σε ένα από τα πιο ουσιαστικά και «αθόρυβα» guard της Euroleague, ένας από τους καλύτερους δευτερεύοντες πρωταγωνιστές της διοργάνωσης, να το πω έτσι…

Όχι μόνο βελτίωσε το μακρινό του σουτ, με το ποσοστό <30% της 1ης του σεζόν στα τρίποντα, να φθάνει ~ 40% πέρυσι, αλλά ανέπτυξε και τέτοια ένστικτα δημιουργίας, σε συνδυασμό με το low mistake παιχνίδι του, που τον καθιστούν ως έναν από τους πιο αποτελεσματικούς pass first guards της διοργάνωσης. Ο δείκτης ασίστ/λαθών, που έφθασε το 2.7 πέρυσι (με 4.5 ασίστ μ.ο.) τον κατέταξε μεταξύ των κορυφαίων στη σχετική στατιστική λίστα, ενώ γενικά το «διάβασμα» στο παιχνίδι του, οι σωστές επιλογές και η συνολικά καλή του επιθετική συμπεριφορά, σίγουρα είναι στοιχεία, τα οποία χρειάζεται η ομάδα, ειδικά σε set συνθήκες.

Αλλά και αμυντικά, η επίδραση του Walkup είναι σημαντική και προφανώς δεν είναι μόνο οι καλές ατομικές άμυνες που «φέρνει στο τραπέζι» (εξάλλου ο Σλούκας το θυμάται καλύτερα από όλους), αλλά και άλλα στοιχεία, όπως το Hustling και το μέγεθος. Το 1 κλέψιμο και τα 2.5 αμυντικά ριμπάουντ μ.ο. (αναγωγή σε advance stats 2.5 Stl% και 14.3% DReb%), μπορεί να μην είναι νούμερα που εντυπωσιάζουν εκ πρώτης όψεως, αλλά δείχνουν ότι μιλάμε για έναν παίκτη που προσφέρει σε πολλούς τομείς.


Πολλοί θα απορήσετε, ενώ είχα πει ότι αντιμετωπίζω με σκεπτικισμό τη φετινή off season, πώς έχω φθάσει ξαφνικά να μιλάω με τόση θέρμη για το πρώτο μεταγραφικό απόκτημα της ομάδας. Η αλήθεια είναι ότι το κάνω πάνω στη βάση τη σωστής αξιοποίησης του, ότι δηλαδή θα έχει το ρόλο για τον οποίο προορίζεται και δε θα μετατραπεί ξάφνου στο leading guard της ομάδας, ούτε θα είναι εκείνος στον οποίο θα στηριζόμαστε στο σκορ και θα περιμένουμε προσωπικές φάσεις για να φθάσει στο καλάθι. Ο Walkup είναι «παίκτης – ομάδας», όσο κλισέ και αν ακούγεται, θέλει ένα σωστό περιβάλλον για να λειτουργήσει και να «βγάλει» τον καλύτερο εαυτό του και ελπίζω ο Ολυμπιακός να μπορέσει να του το δώσει αυτό…

Πολλοί έχουν πει και συμφωνώ απόλυτα, ότι το «ταβάνι» της ομάδας και η επιτυχία της φετινής στελέχωσης, θα καθοριστεί από την άλλη κίνηση στην περιφέρεια και δε μιλάω φυσικά για τον πολυτάλαντο Tyson Carter. Η φημολογία μιλάει για ένα swingman με καλό σουτ και ικανότητα στο iso, είτε αυτός λέγεται Hilliard, είτε δεν ξέρω πως αλλιώς. Πράγματι αν η ομάδα αποκτήσει έναν παίκτη τύπου Billy Baron (τον αναφέρω γιατί ξέρω ότι είναι «αδυναμία» και του Mike), τότε η περιφερειακή γραμμή, μετά από χρόνια, θα είναι ποιοτική και πλήρης με παίκτες από το «πάνω ράφι». Αν αντίθετα, δεν υπάρξει extra προσθήκη, ή η απόφαση είναι να δοθεί αναβαθμισμένος ρόλος στον Carter, τότε το ρίσκο αυξάνεται πάλι και είναι κρίμα μια τέτοια επένδυση, να μη συνδυαστεί και από έναν άλλο guard.

Κατά τη γνώμη μου, δηλαδή, ένα back court με Σλούκα, Walkup, Σπανούλη, top scoring guard και τους Carter, Λαρεντζάκη, Λούντζη σε βοηθητικούς ρόλους στην Euroleague, με πιο ενεργή συμμετοχή σε αγώνες της Α1 (στο σενάριο επιστροφής), θα είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να περιμένουμε από τη φετινή off season, βάσει συνθηκών. Στη συνέχεια θα είναι δουλειά του προπονητικού επιτελείου, αλλά και των παικτών, να αφομοιωθούν οι ρόλοι και η ομάδα ξανά να θυμίζει επιτέλους εκείνη που βλέπαμε πριν μερικά χρόνια, με aggressive guards και όχι παίκτες που απλά σουτάρουν καλά… Βλέπουμε τα τελευταία χρόνια ότι η τάση στην Ευρώπη και όχι μόνο, είναι guards με καλή τρίπλα, με έφεση στο 1ον1 και σουτ μετά από τρίπλα. Αν, λοιπόν, μια ομάδα έχει τρεις τέτοιους παίκτες, δεν μπορεί παρά να ξεκινάει από μια καλή αφετηρία!     

Αρκετά, όμως, με την περιφερειακή γραμμή, ας δούμε τι γίνεται στη front line, όπου μετά από 1 χρόνο, χωρίς την κολώνα – Milutinov, η ομάδα επανέρχεται στο μοντέλο 7-footer, με την απόκτηση του Γάλλου γίγαντα των 2.18 μ., Moustapha Fall! Και σε αυτή την περίπτωση, η ομάδα «βάζει στη μηχανή» της ένα ψηλό φανερά πιο «έτοιμο» για να αναλάβει ρόλο, σε σχέση με τον … άνευρο Ellis. Με βάση αυτό το δεδομένο, πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι για τη μεταγραφή, καθώς μιλάμε για ένα center, στην καλύτερη ηλικία του (29), ο οποίος θα προσφέρει στο low post σε άμυνα και επίθεση.

Ξεκινώντας από τα φυσικά του προσόντα, αν και ο Γάλλος δεν είναι κλασικός rim protector, αποτελεί ένα «σκιάχτρο» μέσα στη ρακέτα, με ύψος 2.18 μ., βάρος 122 κιλά, wingspan (άνοιγμα χεριών) 2.31 μ. και συνολικό standing reach 2.93 μ.! Καταλαβαίνετε ότι και μόνο η παρουσία του στο low post κάνει τους αντιπάλους να το σκεφτούν καλά πριν πλησιάσουν κοντά στο καλάθι…

Σίγουρα τα προβλήματα θα ξεκινάνε όταν μετά από screen, θα πρέπει να μαρκάρει στην περιφέρεια, αλλά και εκεί, αν και αργός γενικά, τα μεγάλα άκρα του, σε συνδυασμό με το σχετικά καλό (για το μέγεθος του πάντα) footwork, δεν τον καθιστούν «τρύπα» στις αλλαγές. Μπορεί στο recover να μην έχει γρήγορες αντιδράσεις ή να μην μπορεί να ακολουθήσει γρήγορους αντιπάλους, αλλά γενικά δε θα τον χαρακτήριζα ως τον τυπικό «δεινόσαυρο». Εξάλλου δεν πιστεύω ο κόουτς Μπαρτζώκας να σκοπεύει να τον στέλνει σε δυναμικά hedge out στην περιφέρεια, μάλλον θα έχει το ρόλο της «άγκυρας» μέσα στη ρακέτα, όταν φυσικά το επιτρέπουν οι συνθήκες, καθώς μπορεί να «επηρεάζει» φάσεις κοντά στην περίμετρο επιρροής του…

Ο Fall είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση ψηλού, ο οποίος για αρκετά χρόνια έπαιξε στη Γαλλία (Monaco, Chalon, Antibes), πέρασε από την κάποτε φιλόδοξη Sakaryaspor στην Τουρκία και δεν κατάφερε να δείξει κάτι ιδιαίτερο στη Lokomotiv Kuban, για να κάνει τελικά το «μπαμ» τη σεζόν 2019 – 20 με την Turk Telekom, αφήνοντας το στίγμα του στο BCL! Οι εμφανίσεις του αποτέλεσαν το καλύτερο διαβατήριο για να επαναπατριστεί για λογαριασμό της ASVEL και πέρυσι, ειδικά στο ξεκίνημα της Euroleague, ήταν από τους κορυφαίους ψηλούς! Στη συνέχεια η απόδοση του έπεσε, κάτι που σε ένα βαθμό οφείλεται και στο ότι νόσησε με κορωνοϊό.

Το αγωνιστικό του στυλ, θα έλεγα ότι δεν κατηγοριοποιείται εύκολα, καθώς είναι μεν post up center, αλλά διαθέτει και mobility πάνω από το μέσο όρο για τα «κυβικά» του. Σαφώς δεν είναι ούτε αθλητικός ψηλός, ούτε shooting big, αλλά ειδικά η ικανότητα του στην επίθεση να σκοράρει με πλάτη είναι κάτι που έλειψε πέρυσι από τον Ολυμπιακό. Θα έλεγα ότι θυμίζει έναν πιο αργό Tavares, χωρίς τις αμυντικές αρετές του center της Real, αλλά με καλύτερο post game. Προφανώς η σύγκριση αφορά τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά και όχι την ποιότητα ή τη στατιστική τους παρουσία… 

Η λογική πίσω από την απόκτηση του έχει διττή σημασία στα μάτια μου. Αφενός για να δώσει ασφάλεια στο αμυντικό ριμπάουντ (αν και ο Fall δεν διέπρεψε σε αυτό το κομμάτι πέρσι στην Euroleague) και αφετέρου για να υπάρχει ένας κυριαρχικός ψηλός που θα κάνει αισθητή την παρουσία του στην επίθεση και η ομάδα θα μπορεί να του «ακουμπάει την μπάλα». Να πούμε ότι σε 31 παιχνίδια της EL είχε 8.7 πόντους μ.ο. (61.7% στις βολές / γενικά είναι μέτριος από τη γραμμή του φάουλ, με τα ποσοστά του να κυμαίνονται από 58% μέχρι 65% ανά σεζόν και 70.1% στα δίποντα). Συνολικά «κατέβαζε» 5.5 ριμπάουντ ανά παιχνίδι, εκ των οποίων τα 2.3 ήταν επιθετικά, δείγμα της συνεισφοράς του σε αυτό το κομμάτι, με 14.4% OReb%, δηλαδή η συμμετοχή του σε αυτόν τον τομέα για τη Villeurbanne ήταν μεγάλη.

Το πραγματικά εντυπωσιακό, ωστόσο, όσον αφορά την επίθεση είναι το 1.85 PPS, με τον Fall να είναι από τους πιο αποτελεσματικούς ψηλούς στο σκοράρισμα! Γενικά θα θυμάστε και εσείς από το παιχνίδι στο ΣΕΦ, πως αν τροφοδοτηθεί σωστά, δύσκολα σταματιέται, ειδικά από κοντύτερους αντιπάλους. Όπως είπαμε και πριν, δεν είναι κλασικός rim protector, με το μ.ο. μπλοκ του πέρυσι να το επιβεβαιώνει (0.94 ανά αγώνα / 4.2% Blk%). Παρόλα αυτά και σε αυτή την περίπτωση το τεράστιο wingspan του τον βοηθάει να αλλοιώνει σουτ και να κρύβει το οπτικό πεδίο των αντιπάλων. Γενικά, πάντως, η αμυντική του συνεισφορά στη λειτουργία της Γαλλικής ομάδας δεν μεταφράστηκε από το δείκτη DRtg (111), σε αντίθεση με τη σημαντική του προσφορά επιθετικά (124.8 ORtg).

Άρα, βλέπουμε και σε αυτή την περίπτωση ότι η απόκτηση του Fall δεν αποτελεί πανάκεια και δε σημαίνει ότι μπαίνοντας στην ομάδα, άμεσα θα είναι τόσο καταλυτικός όσο π.χ. ο Milu τις 2 τελευταίες σεζόν στον Ολυμπιακό ή ο Tavares στη Real. Μην ξεχνάτε ότι ο Fall έχει μόλις 1 χρόνο στις πλάτες του στην Euroleague στα 29 του και γενικά είναι περίεργο «σκαρί», το οποίο ίσως να είναι επίφοβο για τραυματισμούς (φτου σκόρδα, αλλά για τον Ολυμπιακό μιλάμε). Ωστόσο, το βασικό στοιχείο που πρέπει να μας κάνει συγκρατημένα αισιόδοξους είναι ότι ανάλογα και με την υπόλοιπη στελέχωση και το πως σκέφτεται ο Μπαρτζώκας να τον αξιοποιήσει, σε επίθεση και άμυνα, θα καθοριστεί και η επιτυχής προσαρμογή του ή όχι.

Ο Σλούκας ως μαέστρος στο p’n’r έχει συνηθίσει να αγωνίζεται σε όλη την καριέρα του με τέτοιου είδους ψηλούς σε Ολυμπιακό και Fenerbahce και είδαμε την περασμένη σεζόν, όταν δεν μπορούσε να «βγάλει» επιτυχημένες συνεργασίες με Martin ή Ellis να εκνευρίζεται. Και φέτος οι ερυθρόλευκοι δε θα έχουν έναν τέτοιο center με ικανότητα να τελειώνει τέτοιες φάσεις με μεγάλη επιτυχία και αυτό θα είναι ένα crash test της front line, με τον Livio να είναι μάλλον ο πιο αποτελεσματικός στο p’n’r. Το βέβαιο είναι ότι αν η επιθετική λειτουργία της ομάδας είναι καλή, με τόσο efficient πασέρ, όπως ο Έλληνας άσος και ο Walkup, o Fall θα έχει ευκαιρίες να τελειώνει φάσεις κοντά στο καλάθι και αυτό είναι κάτι που έλειψε πέρυσι, δηλαδή το εύκολο δίποντο, το παιχνίδι με πλάτη και η φθορά των αντίπαλων ψηλών.

Σκεπτόμενος ξανά τη γραμμή των ψηλών, ίσως στη θέση του Livio να ήταν ιδανικότερος ένας tweener, πιο αθλητικός, με μεγαλύτερη ικανότητα στο p’n’r και που θα μπορεί να στρετσάρει (sic) το γήπεδο! Μην ξεχνάτε ότι πλην του Vezenkov, κανείς άλλος στη front line δε διαθέτει σταθερό σουτ, κάτι πολύ σημαντικό στο σύγχρονο μπάσκετ. Εξάλλου, με έναν ακόμη τέτοιο PF θα ανοίγουν καλύτερα οι χώροι δράσης μέσα στη ρακέτα για το Γάλλο center. Πάντως σε μια τέτοια περίπτωση, ο Μπαρτζώκας θα έπρεπε να «θυσιάσει» τη συνεπή αμυντική παρουσία του Jean-Charles, τον οποίο φαίνεται να έχει σε εκτίμηση για την ικανότητά του να αμύνεται αποτελεσματικά ψηλά και χαμηλά, ιδιαίτερα απέναντι σε guards. Και δε νομίζω να είναι έτοιμος να κάνει κάτι τέτοιο…

Αυτό ήταν το σύντομο breakdown των δύο νέων παικτών του Ολυμπιακού και πως περιμένω την ένταξη τους στον Ολυμπιακό. Πλέον το «μπαλάκι» είναι στους ίδιους και στην ομάδα για να δικαιώσουν τις προσδοκίες. Από την πλευρά μου, θα κλείσω με ένα ευφυολόγημα, που μόλις σκέφθηκα για την ομάδα μας, τη νέα σεζόν:

Even if we Fall once, can we Walkup again?  

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2020

The B files - A New Saga

Του Manolo77 (Nothing But Red)

Έτσι ξαφνικά, με τον ερχομό ενός χαρισματικού προπονητή, μετρ στην τακτική και στο recruiting, μαζί με δύο προσθήκες παικτών, με χαρακτηριστικά, που τόσο έλειψαν την τελευταία διετία από τον Ολυμπιακό, γεννήθηκε ξανά η ελπίδα στον κόσμο των ερυθρόλευκων, επέστρεψε η πίστη για καλύτερες μέρες και για τη δημιουργία μιας ομάδας, η οποία θα θυμίζει κάτι από το ένδοξο παρελθόν της!
Όταν στις αρχές Ιανουαρίου ανακοινώθηκε η πρόσληψη του Μπαρτζώκα, όλοι περιμέναμε αυτό το σύνολο να κάνει σταδιακά βήματα προόδου, αποδίδοντας αποτελεσματικότερο μπάσκετ.
Στο βάθος του μυαλού, σε μερικούς πιο αισιόδοξους, υπήρχε και η σκέψη για την πρόκριση, ωστόσο ελάχιστοι περίμεναν τόσο θεαματική βελτίωση του Ολυμπιακού, στο σημείο, σε δύο όχι τόσο καλές βραδιές του (με το Μιλουτίνοφ απόντα και τους Πολ, Ρούμπιτ ανέτοιμους) να κερδίσει τον Παναθηναϊκό και να κοιτάξει κατάματα στο Τελ Αβίβ τη Maccabi, από την οποία ηττήθηκε από δικά του λάθη και δύο λανθασμένες διαιτητικές αποφάσεις.
Η συμβολή του coach B είναι τεράστια και χρήζει ειδικής αναφοράς σε ξεχωριστό κείμενο, ωστόσο εξίσου σημαντική είναι η συνεισφορά και δύο νεοαποκτηθέντων παικτών - επιλογών του, του McKissic και του Ellis. 
Δύο παίκτες με πλούσια αθλητικά προσόντα, οι οποίοι ήρθαν να βγάλουν ενέργεια στο παρκέ και ταυτόχρονα να προσδώσουν ένα 2-way profile, που τόσο είχε ανάγκη η ομάδα μας.
Πέραν όμως αυτών των χαρακτηριστικών, τα οποία λίγο πολύ περιμέναμε (ίσως όχι στο βαθμό που τα δίνουν), αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι το τεράστιο κίνητρο που έχουν για διάκριση και κυρίως η πνευματική ετοιμότητα τους, για να σταθούν στο επίπεδο της Euroleague…
Δύο κινήσεις, που τηρουμένων των αναλογιών, όπως μου επισήμανε και ο Mike, θυμίζουν τις μεταγραφές των Law και Dorsey πριν 8 χρόνια.
Ας αναλύσουμε, όμως, πιο εκτεταμένα τους δύο rookies του Ολυμπιακού, οι οποίοι λογικά θα είναι και του χρόνου στο ρόστερ της ομάδας, καταγράφοντας τι μπορούν να προσφέρουν, από όσα μας έχουν δείξει μέχρι τώρα.
Ο McKissic, από όσους είχαν δει highlights, τόσο από τη φετινή του θητεία στην Τουρκία με την Besiktas, όσο και πέρυσι με την Gaziantep, είναι ένας εκρηκτικός swingman, ένας ατόφιος slasher, ο οποίος αν βρει χώρο δε σταματιέται.
Στο video scouting report, που είχα ετοιμάσει πριν λίγες εβδομάδες, είχα σημειώσει την ικανότητα του στο transition, καθώς πρόκειται για παίκτη, που μέσα από το hustling στην άμυνα, κυνηγάει τον αιφνιδιασμό. Ωστόσο, δεν περίμενα σε τέτοιο βαθμό, να έχει την ικανότητα να τελειώνει φάσεις και σε set παιχνίδι στις πιο διαβασμένες άμυνες της Euroleague!


Επίσης θετική έκπληξη, προκάλεσε το γεγονός ότι σε καταστάσεις catch and shoot, που είχε χώρο και χρόνο να εκτελέσει από το τρίποντο, βρήκε το στόχο, γεγονός που χαρακτηρίζει το παιχνίδι του. Σίγουρα, δεν είναι ο καλύτερος πλάγιος στο θέμα του μακρινού σουτ και αυτή η επιλογή αποτελεί εναλλακτική, που βρίσκεται πιο χαμηλά στο ρεπερτόριο του, ωστόσο έδειξε ότι οι αντίπαλοι προπονητές θα το σκέφτονται διπλά, για να του δίνουν το σουτ ελαφρά την καρδία από εδώ και πέρα.
Τα πλούσια αθλητικά προσόντα του και το εκρηκτικό πρώτο του βήμα τον καθιστούν πολύ δύσκολο στο μαρκάρισμα και όπως φάνηκε τόσο στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, όσο και σε αυτό με τη Maccabi, δε διστάζει να φτάσει βαθιά μέσα στη ρακέτα και να τελειώσει με τα αγαπημένα του tomahawk dunks! Ειδικά οι δύο φάσεις που έβγαλε στο φινάλε του αιώνιου ντέρμπι, με την αγωνία στο κατακόρυφο, δείχνει την ηγετική του στόφα και την άγνοια κινδύνου που τον διακατέχει. Τον βοήθησε, βέβαια και η αμυντική προσέγγιση του Παναθηναϊκού, καθώς σε πολλες περιπτώσεις βρήκε ανοιχτούς διαδρόμους, φτάνοντας με ευκολία στο καλάθι.
Στο αμυντικό κομμάτι, έδειξε προσήλωση στο μαρκάρισμα του Καλάθη, πιέζοντας τον και προσπαθώντας να κλέψει την μπάλα, ενώ η αμυντική του συμπεριφορά γενικότερα ήταν υποδειγματική, με υψηλό βαθμό συγκέντρωσης, χωρίς αχρείαστα foul και οδηγώντας τον Ολυμπιακό στην επίθεση μέσα από την άμυνα του.
Όπως, λοιπόν, με περίσσεια σιγουριά ο φίλος Komis71, είχε εξαρχής προβλέψει, ο McKissic είναι λίρα εκατό, ένας G/F, που για χρόνια έψαχναν οι ερυθρόλευκοι (ένας πιο ολοκληρωμένος και σε καλύτερη ηλικία Darden, καλύτερος με την μπάλα στα χέρια, εκρηκτικότερος και με πλουσιότερο επιθετικό ταλέντο) και αναμένεται να αποτελέσει σημείο αναφοράς στο ρόστερ, που θέλει να χτίσει ο Μπαρτζώκας!
Τα σημεία, που εκτιμώ ότι πρέπει να δώσει προσοχή στο παιχνίδι του, είναι το decision making (π.χ. στο τέλος του αγώνα με τη Maccabi είχε κάποιες μέτριες επιλογές) και να καταφέρει να σταθεροποιήσει την απόδοση του σε υψηλά στάνταρ, προσφέροντας και σε άλλους τομείς στις κακές βραδιές του επιθετικά…
Θεωρώ ότι ο McKissic, σε μια ομάδα που θα έχει έναν περιφερειακό sniper (βλ. Broekhoff), ο οποίος θα έχει τη δυνατότητα να ανοίξει ακόμη περισσότερο τις αντίπαλες άμυνες, θα απογειωθεί!
Συνεχίζουμε με την άλλη αποκάλυψη της χειμερινής μεταγραφικής περιόδου, τον Ellis, ο οποίος σαν έτοιμος από καιρό μπήκε αμέσως στα παπούτσια του ρόλου του back up mobile center, αποδεικνύοντας μάλιστα στα τελευταία παιχνίδια ότι έχει το potential να σταθεί και ως πρώτος μελλοντικά.
Ένας παίκτης, που τον είχαμε δει 1,5 χρόνο στον Προμηθεά να βελτιώνεται, προσφέροντας συγκεκριμένα στοιχεία στην Πατρινή ομάδα, τα οποία από το 2017 και μετά έχουν λείψει στη front line του Ολυμπιακού πίσω από το Milutinov (rim protection, μακριά χέρια, αθλητικότητα).
Ο Octavius είναι ένας ψηλός συγκεκριμένων δυνατοτήτων, που όμως παρουσιάζει αξιοθαύμαστη σταθερότητα σε κάθε αγώνα. Η έφεση στα αμυντικά ριμπάουντ (χθες όσο δεν ήταν στο παρκέ, οι ψηλοί του Παναθηναϊκού έκαναν party), η ικανότητα να παίξει καλή άμυνα ψηλά και χαμηλά και το finishing με υψηλό ποσοστό κοντά στο καλάθι, είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν το αγωνιστικό προφίλ του.
Ειδικά στα παιχνίδια που απουσίασε ο Milutinov, ο Ellis βγήκε μπροστά και άρπαξε την ευκαιρία, αποτελώντας σημείο αναφοράς στη ρακέτα των ερυθρόλευκων. Το ικανοποιητικό αθλητικό profile του, σε συνδυασμό με το καλό timing στο άλμα του, τον βοηθάει να είναι ο rim protector, που έψαχνε ο Ολυμπιακός…
Σε κάθε φάση αμυντικά κυνηγάει το hustling και δεν υπάρχουν στιγμές που θα φανεί αδιάφορος στα μετόπισθεν. Χθες τον είδαμε σε δύο τρεις περιπτώσεις σε καταστάσεις hedge out να βγαίνει αρκετά έξω από το χώρο δράσης του (αγαπημένο αμυντικό σύστημα του Μπαρτζώκα από τη διετία 2012 - 14) και να πιέζει το αντίπαλο guard. Σε αυτόν τον τομέα θα χρειαστεί βελτίωση, όπως και στο γεγονός να κοντρολάρει καλύτερα το σώμα του και να μην υποπίπτει σε φθηνά foul.
Επιθετικά, είναι παίκτης - ομάδας, ο οποίος ζει από τη δημιουργία των περιφερειακών, καθώς θέλει τάισμα. Δεν πρόκειται να πάρει εξεζητημένες ενέργειες, ούτε να παίξει με την μπάλα στα χέρια. Ωστόσο, αν πάρει σωστή πάσα, είναι αποτελεσματικός στο above the rim παιχνίδι, τελειώνοντας συνήθως με καρφώματα, τόσο σε set παιχνίδι, όσο και στο transition, όπου επίσης είναι εξαιρετικός χάρη στην ταχύτητα του.
Γενικά, θεωρώ ότι είναι εξαιρετικός και ως finisher μετά από επαφή και ένα - δύο άστοχα lay up στο αιώνιο ντέρμπι, προς το φινάλε, οφείλονται και στην κόπωση από την υπερπροσπάθεια. Ένα κομμάτι το οποίο χρήζει βελτίωσης είναι το παιχνίδι με πλάτη, καθώς η αλήθεια είναι ότι δεν αποτελεί από τις βασικές επιλογές του, με αποτέλεσμα το παιχνίδι του επιθετικά να μπορεί να διαβαστεί.
Συμπερασματικά, ο Ellis είναι όχι απλά ένας τίμιος, για αυτό το επίπεδο, center, αλλά ένας εξελίξιμος και εργατικός αθλητικός ψηλός, με μεγάλο potential. Ήδη η μετάβαση του από το Eurocup στο υψηλότερο επίπεδο είναι επιτυχημένη και αναμένεται παιχνίδι με το παιχνίδι, όσο αποκτά εμπειρία, να γίνεται ακόμα καλύτερος!
Είναι ιδανικός για το ρόλο του back up center για την ομάδα της νέας σεζόν, ειδικά εφόσον έχει δίπλα του stretch PFs με καλό σουτ. Θεωρώ ότι θα έχει περίοπτη θέση στα σχέδια του Μπαρτζώκα για την επόμενη σεζόν και όποια και αν είναι η στελέχωση στη front line και ο δικός του ρόλος, πιστεύω ότι θα ανταποκριθεί.
Και να κλείσουμε, αυτή τη μίνι - ανάλυση, μιας και μιλάμε για τη στελέχωση της γραμμής ψηλών, με έναν παίκτη, ο οποίος δε βρίσκεται φέτος στον Ολυμπιακό και περιμένουμε να δούμε ποια θα είναι η ετυμηγορία για αυτόν την επόμενη περίοδο…
Μιλάω φυσικά για τον Ethan Happ, που στην
Ιταλία, ως δανεικός στην Cremona, αποτελεί έναν από τα πιο hot ονόματα στη γείτονα χώρα. Με όπλα του την ταχύτητα, τον καλό χειρισμό σαν να είναι περιφερειακός και τη μεγάλη γκάμα κινήσεων στο post, είναι η αιχμή του δόρατος επιθετικά για την ομάδα του Sacchetti.
Τα μειονεκτήματα του είναι η έλλειψη σουτ (δεδομένου ότι υπάρχει το debate αν μπορεί να σταθεί στο 4) και ειδικότερα η αστοχία στις ελεύθερες βολές, η έλλειψη μυϊκού όγκου, που τον καθιστά ευάλωτο αμυντικά και κυρίως το άγουρο παιχνίδι του σε επίπεδο τακτικής, καθώς εκτός του νεαρού της ηλικίας του, μιλάμε για παίκτη, που φέτος βιώνει την πρώτη του χρονιά μακριά από την πατρίδα του.
Παρόλα αυτά, ο Happ διαθέτει τα fundamentals να εξελιχθεί σε ψηλό, που μπορεί να κάνει θραύση στο post επιθετικά. Εκτιμώ ότι αν του χρόνου στο ρόστερ υπάρχει ένας δυνατός tweener, καλός αμυντικά, με αθλητικά προσόντα, face up game και αξιόπιστο μακρινό σουτ (βλ. Poythress, Hicks), ο Happ έχει θέση στο ρόστερ του Ολυμπιακού!
Είναι απαραίτητο εφόσον ο Ολυμπιακός αποφασίσει να επενδύσει σε αυτόν, να στηριχθεί η επιλογή του και αγωνιστικά, με παίκτες στο front court, οι οποίοι θα ταιριάζουν σε σχήματα μαζί του. Γιατί είναι προφανές ότι με τον ίδιο ως center και τους Πρίντεζη ή Vezenkov στο 4 θα υπάρχει έλλειμμα αθλητικότητας, ενώ αν κατέβει στο 4, πάλι τα σχήματα με Ellis ή κάποιον άλλο αθλητικό center δε θα είναι λειτουργικά…
Ως επίλογο, θα ήθελα να καταθέσω ότι πλέον με την έλευση του Μπαρτζώκα, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Ανεξάρτητα του τι θα γίνει στους επόμενους 7 αγώνες και αν καταφέρουν ή όχι, οι ερυθρόλευκοι να προκριθούν, ήδη έχουν γίνει πολλά βήματα προς τα μπροστά.
Και το σίγουρο είναι ότι θα περάσουμε μια από τις ομορφότερες off season, καθώς το πλάνο, που έχει στο μυαλό του, de facto, έχει αρχή, μέση και τέλος. Επιζητά παίκτες με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που συμπληρώνουν τους υπάρχοντες και σπάνια λαθεύει.
Συνεπώς ό,τι και αν λέμε ή γράφουμε εμείς, ας τον αφήσουμε απερίσπαστο να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, να χτίσει μια ομάδα για μεγάλα πράγματα. In coach B we trust, whatsoever it's all about recruiting!


Αναρτήθηκε από στις 1 σχόλιο:

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2019

Taylor Rochestie: In Depth

Του Peris (Mind The Basket)

Ο Taylor Rochestie ήταν λοιπόν ο εκλεκτός (ή ένας εκ των εκλεκτών?) για να ενισχύσει την περιφέρεια των ερυθρολεύκων στη φετινή χρονιά μετά από τις καλοκαιρινές αστοχίες και τα τελευταία απογοητευτικά αποτελέσματα της ομάδας.



Πρόκειται για έναν παίκτη με αρκετές παραστάσεις στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και μια καριέρα που συνοδεύεται από πολλές αλλαγές ομάδων έχοντας πάρει μια γεύση από πολλές διαφορετικές "γειτονιές",κάτι που τον κατατάσσει στην κατηγορία του επαγγελματία λεγεωνάριου.

Φυσικά,με την τελευταία του σεζόν να τον βρίσκει στην Κίνα και σε παιχνίδι πολύ μακριά από τον υψηλό ανταγωνισμό,τα ερωτηματικά για την κατάστασή του είναι αναπόφευκτα καθώς η εικόνα που έχουμε από αυτόν είναι μηδαμινή,οπότε δε μπορούμε να κρίνουμε παρά από τις τελευταίες του χρονιές στην Ευρώπη.

Ο Taylor Rochestie παρά την ηλικία του και το γεγονός ότι ποτέ δεν εισέβαλε σε μια κλειστή κάστα παικτών με υψηλό status στο ευρωπαϊκό μπάσκετ,είναι ένας παίκτης που έχει φτάσει σε διόλου ευκαταφρόνητα επίπεδα απόδοσης και παρά τις πολλές ομάδες που έχει αγωνιστεί διακρίνεται από το υψηλό επίπεδο προσήλωσης του στο παιχνίδι και τον τρόπο και την προχωρημένη εσάνς αντίληψης στην αγωνιστική του συμπεριφορά.

Διαθέτει ένα αρκετά φτωχό φυσικό προφίλ που τον περιορίζει αρκετά στο θέμα δυνατοτήτων και ταβανιού που θα μπορούσε να φτάσει.Ενας βραχύσωμος γκαρντ, αρκετά κοντός και χωρίς μάκρος ο οποίος μάλιστα βρίσκεται μακριά από τα στάνταρ άλλων ανάλογων κοντορεβυθούληδων στη διοργάνωση που διαθέτουν αθλητικότητα και χτιστό κορμί.Ένα σώμα σε old-school πακέτο(συχνά φαίνεται και κάπως υπέρβαρος για τα δεδομένα), εκ πρώτης όψεως "λίγο" για να ακολουθήσει τα απαιτητικά στάνταρ της εποχής.

Παρ'όλα αυτά εδώ τελειώνει η "μαύρη" όψη του νομίσματος.Ο Rochestie είναι αρκετά γρήγορος και ευκίνητος για τα κιλά του,ενώ διαθέτει ένα πολύ καλό footwork το οποίο μαζί με το χαμηλό κέντρο βάρους του και ένα συμπαγή κορμό του δίνουν τη δυνατότητα να είναι ένας δύσκολος παίκτης να μαρκαριστεί στο επιθετικό κομμάτι.

Επιθετική έφεση

Ο Rochestie είναι ένας λευκός παλαιάς κοπής baller.Τα πρώτα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν είναι η καλή τρίπλα,το πολύ αξιόπιστο σουτ του και τα διόλου αμελητέα scoring insticts του. Στο παιχνίδι του υπάρχει μια ευθεία σύνδεση με το καλάθι,κάτι που τον καθιστά διαρκή aggressive επιθετική παρουσία. Αν έπρεπε να μπει μια ταμπέλα στην ταυτότητα του ως παίκτη,θα ήταν scoring point-guard χωρίς καμία από τις 2 ιδιότητες να λειτουργεί εις βάρος της άλλης.

Αρέσκεται πολύ στο να σουτάρει στη δεξιά του τρίπλα, ενώ το ευρύ του range αναγκάζει τον αμυντικό να μένει κοντά του,κάτι που συχνά θα του δώσει ευκαιρία για drive and kick καταστάσεις σε αυτή τη μεριά με πάσα στη δυνατή πλευρά(ο παίκτης που βρίσκεται στην μεριά που είναι εκείνη τη στιγμή η μπάλα) δίπλα του. Σε σχέση με το συνολικό του ball-handling,η προωθητική του τρίπλα(με κάθετη φορά στο καλάθι) είναι απλά συμπαθητική,αλλά θα τη χρησιμοποιήσει όταν βρει αριστερό διάδρομο και momentum στην κίνηση του συνήθως μετά από σκριν στη μπάλα για να βρει χώρο κοντά στο καλάθι.Εκεί, παρότι δεν έχει το συνολικό πακέτο για να τελειώσει σε traffic,συχνά επιλέγει τελειώματα με floater ή αστραπιαίο σουτάκι,στο οποίο μπορεί να βρει ισορροπία σε μικρό χώρο με το πολύ καλό body balance του.

Η επαφή του με το σκοράρισμα προκύπτει συχνά και στο τρανζίσιον μιας και το αρκετά γοργό τρέξιμο του με τη μπάλα στα χέρια,το court-vision του και η δυνατότητά του να σηκωθεί για σουτ μπορεί να ανακατέψει τις αντίπαλες άμυνες ακόμα κι αν δε θα τελειώσει στο ζωγραφιστό.




Playmaking και συνεργασία

Ουσιαστικά ενώ έχει πολύ καλό έλεγχο της μπαλας,δεν έχει την απόλυτη άνεση να πάει παντού με αυτή στην επίθεση για να μεγιστοποιήσει τις δημιουργικές του ικανότητες.Εν ολίγοις δηλαδή,δεν έχει τα πόδια,την εκρηκτικότητα και τον τρόπο πάντα να προστατέψει τη μπάλα ώστε να βρει διαδρόμους ψηλά στο πεδίο που στήνει τα plays του οι οποίοι θα του δώσουν ευκαιρίες να εξερευνήσει διαφορετικές γωνίες δημιουργίας και να βρει πάσες στην weak side. Είναι ίσως το σύνολο της εικόνας η οποία του έχει δώσει την κατεύθυνση στο παιχνίδι του να είναι περισσότερο σκόρερ και λιγότερο δημιουργός.

Παρ'όλα αυτά,όπως προανέφερα,δεν παύει να είναι ένας κανονικός point guard και να μπορεί να λειτουργήσει ως τέτοιος στο παιχνίδι της ομάδας του απρόσκοπτα.Αποτελεί καθαρά έναν παίκτη που έχει το τιμόνι στο κατέβασμα της ομάδας και μπορεί να στήσει τους συμπαίκτες του στις σωστές θεσεις.Γενικά,ενώ δεν είναι ο τύπος του παίκτη που θα ψυχογραφήσει άριστα τη ροή ενός αγώνα και τη συνέχεια της ομάδας του εντός αυτού ώστε να αποτελέσει εγκέφαλο της,τον χαρακτηρίζει ικανοποιητική αντίληψη και ένας τρόπος να μπορεί να είναι ιδιαίτερα efficient στις μπάλες τις οποίες θα πρωταγωνιστήσει υπό καλές συνθήκες.Ενώ λοιπόν δεν έχει την ολοκληρωμένη κατάρτιση και κατεύθυνση που θα τον χρίσουν δημιουργό υψηλής κλάσης,έχει την ικανότητα να αποτελεί go-to guy στο επιθετικό κομμάτι,να βρίσκει τρόπο να διεμβολιζει μικρά κενά στην άμυνα,να σκανάρει την αντίπαλη ατομική και ομαδική άμυνα ώστε να βρει πάσα για ελεύθερο συμπαίκτη ή τον κατάλληλο χώρο να εκτελέσει.

Φυσικά μέσα σε αυτό το πλαίσιο και επειδή δεν είναι μονοκόμματος σκόρερ ή παίκτης που θα κάνει πάταγο με το πρώτο του βήμα,χρησιμοποιεί πάρα πολύ συχνά το αγαπημένο του pick and roll στο οποίο η εκτελεστική του δεινότητα από την περιφέρεια του δίνει συχνά καλές ματιές άμεσης δημιουργίας από την αντιμετώπιση που έχει και μπορεί να βρει τον ψηλό ή προχωρώντας με τρίπλα την ιδανικότερη πάσα σε συμπαίκτη.

Ουσιαστικά,η ιδιαίτερα θετική του παρουσία στην επίθεση συνοψίζεται στον τρόπο που μπορεί να κοντρολάρει τη δραστηριότητα του ανάλογα με την άμυνα που έχει απέναντι του και να “μετράει” τις κινήσεις του ανάλογα.Συχνά θα τον δούμε σε καταστάσεις close-out να δίνει λύσεις μιας και έχει την ικανότητα να εκτελέσει ή να προσποιηθεί και με τη μπάλα στα χέρια να “φιλτράρει” το χώρο και τις κινήσεις των συμπαικτών του ώστε να πάει στην έξτρα πάσα.



Περιορισμοί και άμυνα

O Rochestie παρά τα όσα προσόντα του δεν έφτασε ποτέ το status που ίσως και να επέτασσαν τα skills του.Πέρασε κάποια χρόνια υψηλών πτήσεων μετά τις πολλές ευρωπαϊκές ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε,με τη μεταγραφή του στη Μακάμπι να είναι ίσως η πιο δυνατή στιγμή του όπου έχοντας δίπλα του τον Jordan Farmar αποτέλεσε πρώτο βιολί της ομάδας σε μια όμως πλήρως αποτυχημένη χρονιά για την ομάδα του Τελ Αβίβ. Ο Αμερικανός γκαρντ έχει τα στοιχεία ενός high-volume scorer που μπορεί να αποτελέσει ball dominant guard,όμως δε διαθέτει την ολοκληρωμένη διάσταση που έχουν άλλοι γκαρντ της ηπείρου.Κι αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που μπορεί να σταθεί σε συνέχεια στο παρκέ όντας πολύτιμη λύση και στις 2 πλευρές του.

Όταν δε βρεθεί στα καλά του σημεία για να εκτελέσει και να βρει το ρυθμό που χρειάζεται στο σκοράρισμα,συνήθως βγαίνει εύκολα εκτός βασικού πλάνου στο παρκέ.Έχει σε ένα βαθμό συνδεθεί με την ταμπέλα του game-changer σε αυτές τις καταστάσεις καθώς το οτι δεν έφτασε στη μέγιστη δημιουργική έφεση που ίσως γινόταν και το οτι δεν έχει την κλασική φυσιογνωμία του παίκτη-οργανωτή(αμυντικό caliber και καθοδηγητική τάση) του στοίχιζε σε λεπτά συμμετοχής(γενικά αμφίβολο stamina).Δεν έδειξε ποτέ να ακουμπάει την έμφυτη τάση άλλων μεγάλων γκαρντ(πχ την 6η αίσθηση στην ισορροπία μεταξύ εκτέλεσης και οργάνωσης του Sergio Rodriguez) στο να κάνει όλο το κουμάντο στην επίθεση και ίσως μοιάζει να μην έχει λύσεις σε αυτές τις βραδιές που δε βρίσκει με ευκολία διχτάκι.

Αυτό φυσικά πάει πακέτο με την αμυντική του παρουσία. Η επιρροή του στην άμυνα δε θα μπορούσε να είναι και ιδιαίτερη αν σκεφτούμε τα σωματικά του χαρακτηριστικά.Δε μπορεί να καλύψει την έλλειψη ύψους του με τον τρόπο που κάνουν άλλοι βραχύσωμοι γκαρντ(η δύναμη και τα πόδια του Καμπάτσο,η επιθετικότητα και το clear fit του Ντίξον).

Ωστόσο δεν είναι η αμυντική λεία που ίσως φωνάζουν τα παραπάνω στοιχεία.Είναι πάντοτε ιδιαίτερα προσηλωμένος στα αμυντικά του καθήκοντα,ενώ είναι πολύ προσεκτικός στην τοποθέτηση του ενάντια στον αντίπαλο με το καλό anticipation να τον χαρακτηρίζει και σε τακτικό επίπεδο.Δεν έχει το μέγεθος να δώσει τα καλά contested shots ή να λειτουργήσει βοηθητικά κοντά στο καλάθι,ενώ ψηλά στην περιφέρεια μπορεί να εκτεθεί εύκολα απέναντι σε εκρηκτικά γκαρντ,όμως το πολύ καλό footwork του,το σημαντικό effort του και η οξυδέρκεια που αντλεί από την πείρα του είναι σύμμαχοι στην όλη περίσταση.



Το συναπάντημα σήμερα με τον Ολυμπιακό 

Φυσικά σε όλα τα παραπάνω υπάρχει ένας μεγάλος αστερίσκος.Η κατάσταση που βρίσκεται ο παίκτης είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό στην απόδοση του και αν θα δούμε αυτόν που περιέγραψα στις παραπάνω παραγράφους. Η ηλικία του δεν είναι απαγορευτική και η παρουσία του την προπερασμένη σεζόν με τον Ερυθρό Αστέρα ήταν σε αυτά τα στάνταρ. Αν έχει κάνει μια επαγγελματική συντήρηση, παρότι το conditioning του ίσως φανεί σε πρώτη ματιά απογοητευτικό(και πρόπερσι έμοιαζε έτσι το σώμα του) πιστεύω πως θα προσαρμοστεί και θα ακολουθήσει.

Μου άρεσε πάντα σαν παίκτης και εκτιμώ ότι αυτό το feeling of the game που έχει και η ατόφια μπασκετικότητά του είναι διαβατήριο για να αποτελέσει σημαντική βοήθεια στην ομάδα αν τηρήσει τα στοιχειώδη.

Αυτή τη στιγμή στο backcourt του Ολυμπιακού λείπουν σε μεγάλο βαθμό τα pure balling skills και η ικανότητα από τα γκαρντ να ξετυλίξουν το κουβάρι της επίθεσης,ή με άλλα λόγια η συνύπαρξη εκτελεστικών και δημιουργικών ικανοτήτων και μάλιστα στη θέση του άσσου. Σε αυτή τη λογική ο Rochestie αποτελεί μια προσθήκη η οποία θεωρώ πως θα ξεμπουκώσει σε ένα βαθμό την ερυθρόλευκη επίθεση και τη δυνατότητα της να παράγει με μεγαλύτερη συνέχεια και ευκολία.

Ο βασικός προβληματισμός έγκειται στην απουσία κύριας φιλοσοφίας και πυξίδας στην ομάδα με τον προπονητή να αποτελεί πείραμα και ρίσκο υπό αυτό το πρίσμα.Ήμουν από αυτούς που θεωρούσαν πως ακόμα και με την αμφίβολη αυτή στελέχωση (μιλάω καθαρά για θέμα λογικής και όχι ποιότητας) υπήρχε βάση στο να περπατήσει σε ένα αποτελεσματικό μπάσκετ με τον καιρό ο Όσφπ αλλά το πώς ο οργανισμός και ο ίδιος ο Μπλατ έδειξαν ανήμποροι να χειριστούν κάποιες καταστάσεις αποτελεί διαφορετική συζήτηση.

Στην παρούσα συγκυρία,ρεαλιστικά στην ομάδα δεν υπάρχει η βάση να χτιστεί κάτι με σύμμαχο το χρόνο και αυτό που δείχνει να χρειάζεται είναι η επιστροφή σε κάποιες βασικές αρχές στελέχωσης οι οποίες είναι πιο περπατημένες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και απαιτούν λιγότερο χρόνο για να μετουσιωθούν σε κάτι καλό στον αγωνιστικό χώρο.

Με τον Reed στο 5 που είναι πιο βαρβάτη οντότητα στο ζωγραφιστό θα δοθεί μεγαλύτερη ευχέρεια να αξιοποιηθεί πιο πολύ στο 4 ο Κουζμίνσκας και στο ρόστερ ξεδιπλώνονται μερικές δεξιότητες που δεν είναι αμελητέες.

Έτσι θεωρώ ότι η συμπλήρωση με έναν ποιοτικό άσσο ήταν σωστή κίνηση ακόμα κι αν αποτελεί ερωτηματικό η συνύπαρξη του σε σχήματα με τον αρχηγό. Πρώτο μέλημα θα πρέπει να είναι για τον κόουτς η ομάδα να τρέξει πιο γρήγορη και πληθωρική επίθεση με διαφορετικές πηγές δημιουργίας χωρίς απαραίτητα να προσθέσει πολύ σύνθετα πράγματα σε σύντομο χρόνο, οπότε η κίνηση του ήταν εύλογη.Θεωρώ πως ο 5ος κρίκος της περιφέρειας αν εκκρεμεί και δεν είναι ήδη στην ομάδα (πχ να παιχτεί μέχρι τέλους το στοίχημα Baldwin) θα πρέπει να είναι ένας παίκτης με dominant αθλητική παρουσία και ικανότητα να παίξει βασικό ρόλο (γι'αυτο και δεν είναι ο συμπαθής Τσέρι κατάλληλος αλλά ένας παίκτης κοντά στα στάνταρ του Μπριάντε Γουέμπερ).


Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2019

Willie Reed: In Depth

Του Manolo77 (Nothing But Red)




Ως φανατικός Knickerbocker, στο άκουσμα του ονόματος Willie Reed πριν 3 περίπου χρόνια, συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό ο θρύλος της ΝΥ, ο Willis Reed. Για να μην πολυλογούμε, ο παίκτης αυτός ήταν ο center της ομάδας, που χάρις στην αυταπάρνηση του και αγωνιζόμενος κυριολεκτικά στον 7ο τελικό του NBA κουτσαίνοντας, αποτέλεσε την έμπνευση για όλους τους συμπαίκτες του, οδηγώντας τους Knicks, στο δεύτερο και τελευταίο, μέχρι σήμερα, τίτλο τους πολύ προτού γεννηθώ…

Βλέποντας, λοιπόν, στα ρόστερ των ομάδων του NBA, αλλά και στο 2Κ17 (στο οποίο μέχρι και πέρυσι αφιέρωνα αρκετό χρόνο) κάποιον σχεδόν συνονόματο του, άρχιζα να ψάχνω για την περίπτωση του!

Για τις προσωπικές πτυχές της πολυτάραχης ζωής του (κατηγορία για βιασμό στα κολεγιακά του χρόνια, ξυλοδαρμός της συζύγου του αργότερα), έχουν γραφτεί αρκετά (και από εμένα) σε blog και sites. Σε αυτό εδώ το κείμενο, νομίζω ότι αξίζει να ασχοληθούμε περισσότερο με το αγωνιστικό profile του παίκτη και το κατά πόσο μπορεί να προσφέρει άμεσα στην ομάδα μας, η οποία φαίνεται αρκετά αποδυναμωμένη μέσα στη ρακέτα, όταν είναι εκτός 5άδας ο Μιλουτίνοφ.

Ο Reed είναι ο παίκτης που επιλέχθηκε, λοιπόν, για να αποτελέσει το rim protector, το center που μετά τη σεζόν 2016 – 17 και τον Kem Birch, θα είναι ο pick ‘n’ roll man στην επίθεση και ο «κέρβερος» στην άμυνα ψηλά, στα πρότυπα που δίδαξε ο Ολυμπιακός τα προηγούμενα χρόνια…

Ωστόσο στην περίπτωση του, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά όσον αφορά στο αγωνιστικό κομμάτι. Μιλάμε για ένα καθαρό center, ένα σχεδόν mobile …. 7-footer, καθώς με ύψος 2,10 και wingspan 2,21, σε συνδυασμό με τα πλούσια αθλητικά προσόντα του, μπορεί αν έχει το κίνητρο και τη διάθεση, να γίνει ο defensive anchor μέσα στη ρακέτα, που τόσο χρειάζεται ο Ολυμπιακός!   

Ξεκινώντας ανάποδα, να σημειώσουμε ότι την περασμένη σεζόν (μέχρι τον Ιανουάριο που τραυματίστηκε) ο Reed ήταν από τους top performers (και νο1 στο αντίστοιχο draft) στην G League, με τη θυγατρική των Jazz. Παρόλο που στα video, φαίνεται να έχει χάσει ένα μέρος της αθλητικότητας του, στο Summer League έδειξε να μην έχει επηρεαστεί από τον αρκετά σοβαρό τραυματισμό του στον ώμο, με αποτέλεσμα λογικά να τον περιμένουμε σε ανεκτά επίπεδα φυσικής κατάστασης.

Νωρίτερα, τις δύο προηγούμενες περιόδους (2016 – 18) υπήρξε ο back up center σε Heat και Clippers αντίστοιχα, κάνοντας δύο breakthrough seasons και «χτίζοντας» ένα καλό όνομα στο NBA. Ωστόσο οι προσωπικοί του δαίμονες, ήταν αυτοί που δεν του επέτρεψαν να είναι εκεί που ανήκει και έτσι πλέον θα πρέπει να αποδείξει αν αξίζει άλλη μια ευκαιρία στο ΝΒΑ, μέσω του Ολυμπιακού…
Βγάζοντας, λοιπόν, από την εξίσωση το ατομικό κίνητρο και φιλοδοξίες (που ελπίζω να έχει), καθώς και τον προβληματικό του χαρακτήρα, θα επικεντρωθούμε στον αγωνιστικό τομέα και τι στοιχεία μπορεί να δώσει στους ερυθρόλευκους.

ΕΠΙΘΕΣΗ:

Ξεκινώντας από την επίθεση, είναι ο κλασικός pick ‘n’ roll center, αυτός που θα δώσει στον guard της ομάδας το screen και θα βυθιστεί στη ρακέτα. Παρόλο που το τακτικό κομμάτι δεν είναι το φόρτε του, καθώς αγωνίζεται με τα αθλητικά του προσόντα και την έκρηξη, όσον αφορά σε αυτή τη συνεργασία είναι ιδανικός.

Παίρνει τα βήματα και κάνει το roll, χωρίς δισταγμό και με κατάλληλο timing, τελειώνοντας τις φάσεις κυρίως με καρφώματα. Πολύ θεαματικός και αλτικός, θεωρώ ότι μπορεί να γίνει το alter ego του Σπανούλη (και του Rochestie), δεδομένου ότι κατά πως φαίνεται, το pick ‘n’ roll θα μπει ξανά για τα καλά στη ζωή μας!

Παράλληλα, έχει σε ικανοποιητικό βαθμό και ανεπτυγμένο post game, κάπως μονοκόμματα μεν δίχως μεγάλη γκάμα κινήσεων, αρκετά αποτελεσματικό δε, είτε με baby hook, είτε με fade away jumpers. Κρατήστε το τελευταίο, γιατί στη διετία του σε Miami και LA είχε βάλει στο ρεπερτόριο του και ένα συμπαθητικό mid range shot, το οποίο πάντως δεν περιμένω να το δούμε στο playbook του Κεμζούρα…

Ωστόσο, ο τομέας που με βάση την εικόνα που έχω κυρίως από την καριέρα του στο NBA, θα μπορεί να διαπρέψει είναι το transition, καθώς για ψηλός «τρέχει» πολύ καλά στο ανοιχτό γήπεδο και μπορεί να υπηρετήσει ένα πιο fast tempo, το οποίο μας έχει λείψει τις τελευταίες χρονιές.

Καλά θα μου πείτε ότι εδώ πετύχαμε λαβράκι! Πως και αυτός ο παίκτης ήρθε στα μέρη μας;

Ακόμα και στις κορυφαίες του σεζόν όμως, ο Reed ήταν ένας ακατέργαστος παίκτης που στην ηλικία των 29 δείχνει να μη διαθέτει βασικά στοιχεία που χρειάζεται ένας ολοκληρωμένος ψηλός, όπως πάσα (θα δυσκολευτεί όταν του κάνουν double team), καλό ποσοστό από τη γραμμή του φάουλ και αντίληψη του παιχνιδιού… 

Αν βάλουμε αυτά στο mixer μαζί με το εκρηκτικό του ταμπεραμέντο, έχουμε ένα κοκτέιλ, το οποίο μπορεί να «κρεμάσει» μια ομάδα στην crunch time και σε set επιθέσεις.

ΑΜΥΝΑ:

Εδώ έχουμε άλλον έναν τομέα, όπου προφανώς στηρίχτηκε η επιλογή του Ολυμπιακού. Στα μέχρι τώρα παιχνίδια του Ολυμπιακού, όσο ο Μιλουτίνοφ ήταν στον πάγκο φαινόταν καθαρά η «γύμνια» των ερυθρόλευκων στη ρακέτα, τόσο στην άμυνα above the rim, όσο και στο θέμα των ριμπάουντ.
Ο Rubit δεν μπορεί να αγωνιστεί ως center, αν δεν έχει δίπλα του ένα παίκτη όπως ο N’Dour που λέγαμε το καλοκαίρι, που θα τον καλύπτει ψηλά. Στα δίδυμα με Πρίντεζη και Kuzminskas η αμυντική συμπεριφορά της ομάδας ήταν μετριότατη… Από την άλλη ο Happ είναι άλλου τύπου παίκτης,  τον οποίο και το γεγονός ότι δεν έχει παραστάσεις από αυτό το επίπεδο, δεν τον βοηθάει να δείξει και τα θετικά χαρακτηριστικά που διαθέτει…

Συνεπώς, ο Reed μπορεί να δώσει αυτά που δεν μπορούν οι υπόλοιποι στη front line, δηλαδή καλή άμυνα ψηλά (πολύ καλός στα block) και σιγουριά στο αμυντικό ριμπάουντ, τόσο λόγω φυσικών προσόντων (ύψος, δύναμη), όσο και λόγω των καλών τοποθετήσεων του (box out).

Μην ξεχνάτε ότι τον βοηθάει πολύ το υψηλό επιτόπιο άλμα του και τα μακριά χέρια του, όπως θα διαπιστώσετε αν δείτε μερικά video, ακόμα και από την περσινή θητεία του στην G League.
Εδώ βέβαια σταματάνε τα καλά νέα, καθώς ο Reed δεν έχει το μπασκετικό IQ, ούτε και τα τόσο γρήγορα πλάγια βήματα, για να παίξει αποτελεσματικά άμυνα με αλλαγές. Συνεπώς δε θα το δούμε τόσο στους ρόλους που είχαν οι Hines, Dunston, Hunter και Birch, αλλά πιο πολύ να προστατεύει τη ρακέτα…

Γενικά, πιστεύω ότι θα χρειαστεί χρόνος για να μπει στο πνεύμα του Ευρωπαϊκού μπάσκετ και να βρεθεί σε καλό επίπεδο, χωρίς να «χάνεται» στις αλληλοκαλύψεις. Και πλέον αυτό, το οποίο δεν έχει καθόλου ο Ολυμπιακός είναι … χρόνος και υπομονή!

Εν κατακλείδι αυτή τη στιγμή η ομάδα μας παίρνει ένα μεγάλο εξωαγωνιστικό ρίσκο. Ωστόσο, «αγοράζει» χαρακτηριστικά και ένα skillset, το οποίο το έχει μεγάλη ανάγκη. Ο συνδυασμός των αγωνιστικών στοιχείων του Reed και του αθλητικού του πακέτου, είναι ο κατάλληλος για τον ψηλό που ψάχνει.

Φθάνω στο σημείο να πω ότι η απόκτηση του Rochestie είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτή του Reed, καθώς θα μπορούν να αποτελέσουν δίδυμο συνεργασίας μέσω pick ‘n’ roll, ενώ ο ένας θα μακιγιάρει τις αδυναμίες του άλλου (π.χ. ο Reed θα προσφέρει κάλυψη στην άμυνα σε σχήματα μαζί π.χ. με τον Πολ και τον Παπανικολάου στο 2 και 3)… Ταυτόχρονα, με αυτόν στο παρκέ, θα «κρύβεται» και η αμυντική αδυναμία του Kuzminskas, ο οποίος για την ώρα δοκιμάζεται ως stretch PF κυρίως.

Το θετικό είναι ότι ο Reed μπορεί εξίσου καλά, να αποτελέσει δίδυμο με το Σπανούλη και με το σωστό «τάισμα» από τον αρχηγό, να πάρει μπρος και ψυχολογικά!

Άρα αυτό που βλέπω, είναι ότι η απόκτηση του αγωνιστικά θα δώσει αμυντική σιγουριά, ενώ και στην επίθεση θα αποτελέσει το … βούτυρο στο ψωμί των Σπανούλη και Rochestie!
Ευχή μου είναι να τα έχει βρει με τον εαυτό του, να έχει αφήσει πίσω τα αρνητικά και να είναι έτοιμος και διψασμένος για μια νέα αρχή. Αλλιώς, αν οι δαίμονες του κάνουν και πάλι την εμφάνιση τους, δε θέλω να φανταστώ τι άλλο μπορεί να ζήσουμε φέτος στον Ολυμπιακό.

WATCH FOR YOURSELF:


Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)