Ιχνηλατώντας το μονοπάτι του Ολυμπιακού στο 1/3 της διαδρομής.

Του RedTerso

Ας ξεκινήσουμε με κάποια δεδομένα. Ο Ολυμπιακός βρίσκεται στην πρώτη θέση της Ευρωλίγκα με ρεκόρ 8-2. Στα εκτός έδρας ματς έχουμε 4/5 νίκες έχοντας κερδίσει την Μακάμπι, την Φενέρ, την Μιλάνο και τη Βαλένθια, έχοντας χάσει μόνο από τη Μπαρτσελόνα. Αντίστοιχα μέσα στο ΣΕΦ έχουμε πάρει 4/5 παιχνίδια (Μπασκόνια στο Ηράκλειο, Μάλαγα, Κίμκι και Ερυθρό Αστέρα) έχοντας χάσει μόνο από το βάζελο. Μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου έχουμε να αντιμετωπίσουμε τη Ρεάλ εντός, τη Μπάμπεργκ εκτός, την Τσσκά στην έδρα μας και τις Εφές και Ζαλγκίρις έξω. Αν κλείσουμε τον πρώτο γύρο με 10-5, νομίζω οτι θα είμαστε σε εξαιρετική κατάσταση αν και κάτι μου λέει οτι θα πάμε ακόμα καλύτερα.

Ο Ολυμπιακός σε αυτό το διάστημα όχι μόνο δεν έχει αγωνιστεί ποτέ πλήρης αλλά δεν έχει κάνει καν προπόνηση με όλους τους παίχτες παρόντες. Αν κάποιος το καλοκαίρι, που χτίστηκε η ομάδα, έλεγε οτι θα έχουμε κάνει 8 νίκες χωρίς να έχουν παίξει ούτε δευτερόλεπτο ο αρχηγός και το κανονικό τεσσάρι που πήραμε επιτέλους για back-up του Πρίντεζη, ο Τιλί και ταυτόχρονα έχουν χάσει παιχνίδια ο Αγραβάνης, ο Μιλουτίνοβ και ο Μάντζαρης (με τον τελευταίο να παίζει 1,5 μήνα με ενέσεις) μάλλον δεν θα τον πολυπιστεύαμε. Όμως η ομάδα δείχνει οτι λειτουργεί πάνω απ' όλα ως σύνολο και ως οργανισμός, που προσπαθεί μέσα από τη συνολική λειτουργία να καλύψει τις απουσίες και τα προβλήματα.

Και πώς γίνεται άραγε αυτό;

Για να απαντηθεί το παραπάνω ερώτημα δεν χρειάζονται ούτε μεταφυσικες δυνάμεις, ούτε προσφυγή σε γελοίες εξηγήσεις του τύπου "διαιτητική εύνοια της Ευρωλίγκα προς τον Ολυμπιακό", που προέρχονται από το στρατόπεδο των απέναντι. Όλοι οι φίλαθλοι και οι οπαδοί της ομάδας, που παρακολουθούν στενά τα τελευταία χρόνια το μπασκετικό τμήμα θα γνωρίζουν οτι η πραγματική αιτία των επιτυχιών είναι το άριστο κλίμα μέσα στον οργανισμό, η προσήλωση στο πλάνο και το γεγονός οτι όλοι οι παίχτες θα παλέψουν ακόμα και γιαυτούς που λείπουν. Αυτά είναι τα στοιχεία, που αναγνωρίζουν όλοι όσοι ασχολούνται με το άθλημα της καλοθοσφαίρισης σε όλη τη γηραιά ήπειρο και έχουν αναγορεύσει τον Ολυμπιακό στην πιο σκληροτράχηλη ομάδα της διοργάνωσης. Αυτά είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν αυτή την ομάδα. Ομάδα λοιπόν, με όλα τα γράμματα κεφαλαία.
 
Αυτό όμως είναι η βάση. Το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός χτίστηκε με έναν αρκετά διαφορετικό τρόπο σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Ο γηγενής κορμός παρέμεινε αναλλοίωτος, όμως προστέθηκαν κάποιοι ξένοι παίχτες, που αν μη τι άλλο έχουν πολύ μεγάλη μπασκετική ποιότητα. Προφανώς και το γενικό πλάνο λέει οτι πρέπει να δίνουμε τεράστια έμφαση στην άμυνα και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Και πολύ εύλογα δημιουργήθηκαν ερωτηματικά σε σχέση με τις αμυντικές δυνατότητες της ομάδας, λόγω των διαφορετικών χαρακτηριστικών των νέων παιχτών. Ο Ολυμπιακός λοιπόν παρά τις αλλαγές παραμένει η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης (μαζί με τη Φενέρ) μετά από 10 αγωνιστικές στον αμυντικό τομέα, δεχόμενος μόλις 70,8 πόντους μ.ο. Η ομάδα μας μπορεί φέτος να μην είναι καλή στον τομέα των κοψιμάτων (είμαστε 13οι με 1,8 μπλοκ) αλλά έχει φροντίσει να διαμορφώνει την αμυντική της τακτική πετυχημένα ανάλογα με το παιχνίδι. Με την Φενέρ για παράδειγμα, ο Ολυμπιακός μπλόκαρε αποτελεσματικότητα το κεντρικό pick'n'roll, που είναι η επιθετική της ναυαρχίδα. Με τη Βαλένθια εστίασε περισσότερο στο να μη δεχτεί πόντους από τους "πλάγιους" και προτίμησε να ρισκάρει το κεντρικό pick, γιαυτό και έβαλαν 40 πόντους μαζί ο Γκριν με τον Πλάις αλλά εξαφανίστηκαν οι υπόλοιποι. Και στα δύο παραδείγματα ο Ολυμπιακός κέρδισε εμφατικά σε αυτές τις δύσκολες εκτός έδρας αναμετρήσεις. Παρόλο λοιπόν που δεν διαθέτουμε έναν παίχτη που έχει χαρακτηριστικά rim-protector (όπως ο Μπιρτς της περσινής μισής σεζόν), η αμυντική λειτουργία είναι εξαιρετική. Και αυτό οφείλεται στο σχήμα που χρησιμοποιεί ο Σφαιρόπουλος με την ταυτόχρονη παρουσία των τριών φόργουορντ (Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Τόμπσον στο "2" και στο "3", Πρίντεζης και Αγραβάνης στο "4"), που πλαισιώνουν τον point-guard και τον σέντερ. Αυτή η επιλογή σχήματος δίνει μήκος στην άμυνα και τη δυνατότητα για αλλαγές στα μαρκαρίσματα, δημιουργώντας μεγάλο ζήτημα στον επιτιθέμενο. Ταυτόχρονα δίνει την ευκαιρία να πηγαίνουν σχεδόν όλοι οι παίχτες στο ριμπάουντ (3ος ο Ολυμπιακός σε αυτόν τον τομέα με 35,6 ανα ματς). Η αμυντική προσήλωση και η ενέργεια που βγάζει αυτό το σχήμα λόγω επιλογής του προπονητή αλλά και ελλείψεως παιχτών (ειδικά στη Βαλένθια πήγαμε μόνο με Ρόμπερτς, Γιάνις και Τολιόπουλο στα γκαρντ) έχει δώσει αυτά τα εξαιρετικά αμυντικά αποτελέσματα.
 
"Ωραία όλα  αυτά, αλλά και πέρυσι παίζαμε πολύ καλή άμυνα" θα διερωτηθεί ο δικηγόρος του διαβόλου και είναι πραγματικότητα. Η διαφορά είναι η βαρύτητα που έχει δοθεί στην επιθετική λειτουργία της ομάδας και ο συνολικά διαφορετικός τρόπος του επιθετικού παιχνιδιού. Τα προγούμενα χρόνια το σήμα κατατεθέν της ομάδας ήταν το pick'n'roll του αρχηγού και το ποστ παιχνίδι του Πρίντεζη. Με δεδομένη την απουσία του Σπανούλη, η ομάδα παίζει ένα διαφορετικό και τολμώ να πω πιο θελκτικό μπάσκετ. Στο οπλοστάσιο της ομάδας έχει προστεθεί η διαρκής κίνηση της μπάλας και η προσπάθεια να αναζητηθεί το σουτ με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Αυτό βέβαια το ευνοεί και η παρουσία αρκετών καλών σουτερ πλέον στο ρόστερ αλλά και το σχήμα με τους τεις φόργουορντ, που βοηθάει και επιθετικά πολύ. Ταυτόχρονα η ομάδα διαθέτοντας έναν πολύ βελτιωμένο Μιλουτίνοβ (εξαίρεση τα 2-3 τελευταία ματς που δεν ήταν καλός) έχει μετατοπίσει το κέντρο της δημιουργίας της ομάδας από μέσα προς τα έξω και όχι το ανάποδο όπως γινόταν μέχρι και την περσινή σεζόν. Οι ψηλοί μας διαβάζουν πάρα πολύ καλά τις αντίπαλες άμυνες και μπορούν να μοιράσουν την μπάλα προς τα έξω. Στα καλύτερα κατά τη γνώμη μου φετινά του παιχνίδια (με τη Κίμκι, τη Φενέρ και τη Βαλένθια) ο Ολυμπιακός στόχευσε ανελέητα τα μις-ματς, που είχαν οι φόργουορντ μας μετά τις αλλαγές και αυτοί είτε σκόραραν με ποστάρισμα είτε μοίρασαν ιδανικά τη μπάλα προς την περιφέρεια. Δεν είναι τυχαίο οτι στα τέσσερα τελευταία παιχνίδια ο Ολυμπιακός σουτάρει από το τρίποντο με ποσοστό πάνω από 40%.


Ένα ακόμα διαφορετικό στοιχείο είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τις close-out άμυνες ο Ολυμπιακός. Η παρουσία του Τόμπσον αλλά και οι οδηγίες προς τους υπόλοιπους παίχτες είναι πέρα από τα σουτ που βγαίνουν, ο παίχτης που θα πάρει την μπάλα στην αδύναμη πλευρά να προσπαθήσει να διεισδύσει προς τα μέσα και να δημιουργήσει αστάθεια και ανισορροπία στην άμυνα και να αναζητήσει είτε το τελείωμα με drive είτε την πάσα σε άλλο συμπαίκτη. Αυτά λοιπόν τα διαφορετικά στοιχεία είναι σίγουρα διαφορετικές πινελιές που έχει βάλει στον αγωνιστικό καμβά ο κόουτς Σφαιρόπουλος.

Αυτός όμως δεν έπρεπε να φύγει μετά την ήττα από το βάζελο;

Ευτυχώς ο οργανισμός του Ολυμπιακού έχει πολύ μεγαλύτερη ψυχραιμία και υπομονή από το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου μας, που ζητούσε την κεφαλή του προπονητή μας επί πίνακι. Μετά τις δύο διαδοχικές ήττες από τη Μπαρτσελόνα και κυρίως από τον Παναθηναϊκό, η ομάδα μας πέρασε μια από τις πιο έντονες εσωτερικές κρίσεις της τελευταίας τριετίας και αρκετοί μέσα στο ΣΕΦ τον αποδοκίμασαν εμμέσως, φωνάζοντας το όνομα του Τόμιτς, ενώ στο διαδίκτυο ακολούθησε ένας πραγματικός χαμός. Η συγκεκριμένη ήττα ταρακούνησε την ομάδα,  η οποία έκανε την αυτοκριτική της, συσπειρώθηκε, έβγαλε αντίδραση και από τότε μοιάζει με πολεμική μηχανή που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της.


Το έχουμε ξαναπεί. Ο Σφαιρόπουλος πιθανότατα δεν είναι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου. Είναι όμως αξιοθαύμαστο το πόσο προσηλωμένος παραμένει στο στόχο του και πόσο εργατικός είναι. Επίσης μαθαίνει από τα λάθη του  και προσπαθεί να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα. Τα στοιχεία του παιχνιδιού του Ολυμπιακού που αναδείξαμε παραπάνω, αποτελούν αδιαπραγμάτευτα, έργο Σφαιρόπουλου. Ο κόουτς ταιριάζει και σε επίπεδο ψυχοσύνθεσης με την παράδοση του Ολυμπιακού. Φέτος έχει χρυσή ευκαιρία να πετύχει μέσα από την επιτυχία της ομάδας και να παραμείνει για χρόνια στο τιμόνι της.


So far, so good, so what?


Η σπουδαία μέχρι τώρα πορεία του Ολυμπιακού σε αυτό το 1/3 της διοργάνωσης δεν θα είναι τίποτα αν η ομάδα δεν παραμείνει το ίδιο συγκεντρωμένη και αποφασισμένη. Σίγουρα θα έρθουν και ήττες, ενδεχομένως και πικρές κάποιες από αυτές. Ο Ολυμπιακός όμως πρέπει να ακολουθήσει πιστά το πλάνο του. Το επόμενο βήμα είναι να επιστρέψουν οι τραυματίες και να αγωνιστούμε επιτέλους πλήρεις για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε και να "προσεγγίσουμε" το ταβάνι της ομάδας. Η συνέχεια μόνο εύκολη δεν είναι στο νέο σύστημα της Ευρωλίγκας. Κατά την ταπεινή μου άποψη θα πρέπει να πηγαίνουμε βήμα-βήμα. Να στοχεύσουμε και να διεκδικήσουμε το πλέονέκτημα έδρας και μετά βλέπουμε. Πέρυσι το πλεονέκτημα κρίθηκε στις 18 νίκες. Φέτος εκτιμώ οτι μπορεί να πέσει και στις 17. Όταν λοιπόν φτάσει η άνοιξη και η μπάλα θα βαρύνει ελπίζω να έχουμε και σε καλή κατάσταση τον αρχηγό. Αυτόν τον θεότρελο παίχτη με το "7" στην πλάτη. Τον μεγαλύτερο αθλητή στην ιστορία της διοργάνωσης. Αυτή την μικρή παρένθεση την κάνω για να μην θεωρούν κάποιοι οτι επειδή νικάμε χωρίς τον Σπανούλη δεν το χρειαζόμαστε. Αρχηγού και υπαρχηγού θέλοντος όλα μπορούν να συμβούν.


Από εκεί και πέρα κάτι για τον κόσμο. Το μονοπάτι του Ολυμπιακού είναι σκοτεινό και δύσβατο. Ας προσπαθήσουμε όλοι εμείς οι οπαδοί του δαφνοστεφανωμένου να τον συντροφεύσουμε όσο πιο κοντά μπορούμε. Δε νοείται να μη γεμίζει το ΣΕΦ σε κάθε παιχνίδι από εδώ και πέρα. Να κάνουμε εμείς το καθήκον μας και να βρισκόμαστε δίπλα στη δύσκολη διαδορμή και στο τέλος να βρεθούμε μαζί του, αφού βγει από το μονοπάτι στο ξέφωτο: Στο βελιγράδι για την κούπα!


 

Να ρίξει μια ματιά στον καθρέφτη του

Του Mad Prophet
 
Έχουν περάσει αρκετές ώρες μετά την 4η συνεχόμενη ήττα μας από τον Παναθηναϊκό κι ακόμα δεν έχω ηρεμήσει, θα κάνω όμως μια προσπάθεια να αποτυπώσω και να συγκεντρώσω εδώ όλες τις σκέψεις μου για την ομάδα. Δεν πρόκειται να κάνω κάποια μπασκετική ανάλυση, υπάρχουν παιδιά στο blog που γνωρίζουν καλύτερα από εμένα το άθλημα και τα έχουν γράψει στα σχόλια τους. Απλά σαν οπαδός της ομάδας θα τονίσω μερικά από τα κακώς κείμενα που θεωρώ πως υπάρχουν και πρέπει να τα δουν διαφορετικά μέσα στην ομάδα. Σαφώς και υπάρχουν άλλοθι, υπάρχουν προβλήματα και δεν αγωνιζόμαστε μόνοι μας αλλά δεν γίνεται να αναφερόμαστε μόνο σ’ αυτά και να κρύβουμε τα θέματα μας κάτω από το χαλάκι.

Αγγελόπουλοι: Το έχω γράψει και θα το γράφω συνέχεια, τους θεωρώ τους κορυφαίους προέδρους στην ιστορία του συλλόγου απ’ όσους έχω ζήσει ανεξαιρέτως τμήματος, μόνο και μόνο που μας πήραν από την μιζέρια του Κορυδαλλού και έκαναν τα όνειρα μας αληθινά, τους κριτικάρω όμως σκληρά γιατί έτσι λειτουργώ με τους ανθρώπους που αγαπώ και κουμάντο δεν θα κάνω στο πορτοφόλι τους.

Είμαι σίγουρος ότι χθες πόνεσαν και στεναχωρήθηκαν όσο εμείς κι ακόμα περισσότερο, τους θέλω όμως να βγαίνουν μπροστά πάντα, με ενοχλεί που εμφανίζονται να μιλήσουν μόνο μετά από νίκες. Χάσαμε το πρωτάθλημα τον Ιούνιο κι η επόμενη δημόσια εμφάνιση τους ήταν τον Σεπτέμβριο για την συνέντευξη τύπου του Ίβκοβιτς, δεν με νοιάζουν οι χαμένοι τίτλοι ούτε οι ήττες, με νοιάζει όμως που δεν βγαίνουν να μιλήσουν και να κάνουν την ψυχή μου να ηρεμήσει. Δεν μου λένε τίποτα οι άψυχες ανακοινώσεις και οι ατελείωτες καταγγελίες για τον Γιαννακόπουλο, δε γίνεται έτσι να συσπειρωθεί ο κόσμος. Ας βγουν και τώρα να δώσουν το έναυσμα για την ανατροπή της κατάστασης, να τους νιώσω με κάποιον τρόπο δίπλα στο πλευρό μου και όχι αποξενωμένους.

Επιπλέον κάθε χρόνο κάνουν μια τεράστια οικονομικά υπέρβαση, αλλά όπως είναι λογικό σε ένα ζωντανό οργανισμό που αποτελείται από τόσα άτομα το σχέδιο δεν θα πάει κατά γράμμα και θα έρθουν αναποδιές, το θέμα πως θα προστατεύσεις την επένδυση σου και πόσο γρήγορα είναι τα αντανακλαστικά σου, αυτό το πράγμα μετά το 12 δεν νομίζω πως το έχουμε δει μέσα στην χρονιά.

Επίσης, αναγνωρίζω πως είναι δύσκολη η κατάσταση στην χώρα αλλά δεν αντέχεται άλλο αυτό το πράγμα με το Σεφ, πρέπει να βρεθεί μια λύση το συντομότερο. Εγώ μαζί τους είμαι αλλά πρέπει να νιώσουν λίγο τον παλμό του κόσμου και να αφήσουν κάπως στην άκρη το σε «όποιον αρέσει».

Σφαιρόπουλος: Κύριος με κάπα κεφαλαίο, δεν πούλησε ποτέ του Ολυμπιακοφροσύνη, ανέλαβε σε μια δύσκολη περίοδο, έβαλε το κεφάλι κάτω και δούλεψε σκληρά. Δεν τον πίστεψε κανείς και αυτός μας διέψευσε. Μας χάρισε υπέροχες στιγμές και αυτές δεν πρόκειται να ξεχαστούν ότι και να γίνει στο μέλλον.

Μέσα μου όμως τελείωσε από τον Ιούνιο και για μένα έπρεπε να αποχωρήσει από τότε, θεωρώ πως τρύπησε το προσωπικό του ταβάνι και δεν πάει άλλο. Από ένα σημείο και μετά το θέαμα που προσφέρει η ομάδα με ελάχιστες εξαιρέσεις είναι πολύ κακό, κανένα εναλλακτικό πλάνο στα δύσκολα και σε κάθε κρίσιμο ματς νιώθω πως ζω την μέρα της μαρμότας, μια ομάδα που ματώνει να σκοράρει και αδυνατεί να φτάσει τον αντίπαλο της.

Όμως κάθε φορά που πατάω στο γήπεδο τον χειροκροτώ και τον στηρίζω όσο είναι προπονητής μας, δεν του αξίζουν οι αποδοκιμασίες και ελπίζω να μην γίνει κάτι τέτοιο. Δεν γνωρίζω αν θα καταφέρει να βγάλει την χρονιά και να μας διαψεύσει ξανά όλους, στο χέρι του είναι να κερδίσει πάλι τους παίκτες, να τους κάνει να παίξουν γι’ αυτόν ξανά, να μας οδηγήσει στους τίτλους και να μείνει για χρόνια εδώ. Την δεδομένη στιγμή το συγκεκριμένο σενάριο μπορεί να μοιάζει ουτοπικό για πολλούς μαζί με μένα, θα περιμένω όμως να δω τι μέλλει γενέσθαι μέσα από τα επόμενα παιχνίδια.

Παίκτες: Συγκεκριμένα πράγματα θέλω από όσους φορούν την φανέλα με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο, τα οποία είναι να γυαλίζει το μάτι τους, να σκυλιάζουν, να μασάνε σίδερα, να μην τα παρατάνε ποτέ σε καμία φάση και ειλικρινά δεν με απασχολεί το αποτέλεσμα. Αντιθέτως και ειδικά στα τελευταία ντέρμπι βλέπω κάτι άτολμους και άνευρους παίκτες να μην μπορούν να κοντράρουν τους λεγόμενους «μισθοφόρους» του Παο. Ειδικά οι Έλληνες που γνωρίζουν τι σημαίνουν αυτά τα ματς θέλω να μπαίνουν με το μαχαίρι στα δόντια και να μην φοβούνται τίποτα.

Ιδιαίτερη αναφορά θα κάνω στον Παπανικολάου γιατί θεωρώ πως είναι αυτός που θα ηγηθεί στην μετά Σπανούλη και Πρίντεζη εποχή, δεν γίνεται να αντιδρά έτσι σε κάθε ντέρμπι, να χάνει την συγκέντρωση του και να χτυπιέται σε κάθε φάση. Πρέπει να ηρεμήσει ο Κώστας και να αντιμετωπίζει διαφορετικά αυτά τα ματς.

Πάντα μέσα από μια αρνητική κατάσταση ψάχνω να βρω τα θετικά και η ομάδα μας έχει πολλά, το ρόστερ μας είναι καλό και τα μειονεκτήματα μας μπορούν να δουλευτούν, ακόμα είμαστε στα μέσα του Νοέμβρη που δεν κρίνεται τίποτα. Στην Ευρωλίγκα το 4-2 είναι μια καλή αρχή και στο Πρωτάθλημα το πλεονέκτημα δεν έχει κριθεί. Καλύτερα που αυτή η ήττα ήρθε τώρα παρά τον Μάιο, είναι πολλά τα παραδείγματα ομάδων που άργησαν να πάρουν μπρος. Πάρα τις αμφιβολίες μου δεν χάνω την πίστη μου, έχουμε ακόμα να δώσουμε πολλές μάχες και όλοι μαζί πρέπει να παλέψουμε ενωμένοι. Θα δικαιολογήσω για πρώτη φορά το nickname μου και θα πω πως αυτή η χρονιά θα τελειώσει με τον καλύτερο τρόπο.

Η αλλαγή πλεύσης στη Frontcourt του Ολυμπιακού

Από: Seizis Brothers (contributors στο BasketBallGuru )

Η νέα σεζόν βρίσκεται προ των πυλών, με το πρωτάθλημα να ξεκινάει το ερχόμενο σαββατοκύριακο με ένα ντέρμπυ-παρωδία (λόγω της απουσίας κόσμου-για άλλη μια φορά) και της διοργάνωσης της Ευρωλίγκα (και την κόντρα της με τη ΦΙΜΠΑ να κορυφώνεται) από την επόμενη βδομάδα με τον Ολυμπιακό να υποδέχεται τη Μπασκόνια στην Κρήτη ( ναι, καλά το καταλάβατε, πάλι λόγω τιμωρίας ). Μία χρονιά που βρίσκει τον Ολυμπιακό να έχει πραγματοποιήσει αρκετές και σημαντικές αλλαγές, αλλάζοντας όλους τους ξένους παίχτες-πλην του Μιλουτίνοφ. Ένα από τα κομμάτια που μας κεντρίζει το ενδιαφέρον από το παζλ του κόουτς Μπούλετ, είναι η διαμόρφωση της frontcourt της ομάδας, με την απουσία ενός «καθαρού» rim protector μετά από χρόνια παρουσίας ψηλών με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (Ντόρσευ, Ντάνστον, Χάντερ, Μπερτς). Μια στροφή θα λέγαμε στη φιλοσοφία του οργανισμού, όσον αφορά τα στοιχεία που έχουν οι νεοαποκτηθείς παίχτες, με την ποικιλομορφία που μπορούμε να δούμε τόσο όσον αφορά τα σχήματα όσο και στον τρόπο παιχνιδιού. Θα προτιμήσουμε να σταθούμε στους ξένους ψηλούς της ομάδας μέσω της παρουσίας τους στα φιλικά προετοιμασίας.

      Νικόλα Μιλουτίνοφ

      O Σέρβος σέντερ με την εκπληκτική εξέλιξη τα τελευταία χρόνια, δικαιώνει την απόφαση της ομάδας να τον αποκτήσει από την Παρτίζαν πριν από τρία καλοκαίρια. Ο μελλοντικός παίχτης του Πόποβιτς στους Σαν Αντόνιο Σπερς, θα αποτελέσει τη νέα σεζόν το βασικό σέντερ της ομάδας του Πειραιά και την επιστροφή των ερυθρόλευκων σε έναν σέντερ που μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς με το παιχνίδι του. Σέντερ που δε θα είναι «ετερόφωτος» , στηριζόμενος μόνο στους συμπαιχτες του, αλλά θα μπορεί να προσφέρει τόσο στο εκτελεστικό κομμάτι, όσο και στο δημιουργικό, με την υψηλή αντίληψη που έχει, αφού ουκ ολίγες φορές λειτουργεί σαν play maker ρακέτας. Είναι εξαιρετικός πασέρ μετά τα dives και τα short rolls του σε pick ‘n roll καταστάσεις-θυμίζοντας αρκετά τον Τόμιτς- πασάροντας είτε στον παίχτη που θα κόψει στη ρακέτα, είτε στην αδύνατη πλευρά, βοηθώντας έτσι την καλή κυκλοφορία της ομάδας. Στα φιλικά είδαμε να έχει βάλει στο ρεπερτόριό του και σουτάκι από τα πέντε μέτρα, πράγμα που θα τον κάνει σιγά σιγά ασυναγώνιστο. Η δουλειά που έκανε το καλοκαίρι (oι προπονήσεις στο ΝΒΑ, μπορούν να κάνουν τη διαφορά σε ένα παίχτη- δεν είναι τυχαία εξάλλου η εξέλιξή του κάθε χρονιά )όσον αφορά τα πόδια και το footwork του είναι κάτι παραπάνω από εμφανής έχοντας ως αποτέλεσμα να μπορεί να ακολουθήσει προς τα έξω αντίπαλους παίχτες, ακόμα και να αμυνθεί καλύτερα σε αλλαγές. Θα αποτελέσει τον τρίτο πόλο επίθεσης, αναπληρώνοντας κατά κάποιο τρόπο το Λοτζέσκι σε αυτό το κομμάτι. Το ποστ παιχνίδι του θυμίζει επίσης τον Πέκοβιτς, ειδικά με τον τρόπο που κλειδώνει τον αντίπαλο και το πώς τελειώνει τις φάσεις κοντά στο καλάθι. Χρησιμοποιεί πολύ έξυπνα το κορμί του, έδειχνε να μην αντιμετωπίζει προβλήματα απέναντι σε ψηλά και κοντά κορμιά στη ρακέτα. Ακόμα,  φαίνεται πως έχει μειώσει τη ροπή που είχε σε αχρείαστα φάουλ και αποτέλεσε συνολικά τον καλύτερο παίχτη του Ολυμπιακού στα φιλικά προετοιμασίας , σημειώνοντας σταθερά διψήφιο αριθμό πόντων.

      Κιμ Τιλί-Τίλι-Τιγί (όπως θέλετε πείτε τον τέλος πάντων)

O Γάλλος πρώην παίχτης της Μπασκόνια αποτελεί το πολυπόθητο, για τους φίλους του Ολυμπιακού, μπακ απ του Άγιου Γεώργιου της ομάδας, Πρίντεζη. Ένας παίχτης-ομάδας, με εμπειρία από την Ευρωλίγκα και σημαντικούς αγώνες ειδικά με τη φανέλα των Βάσκων που ξέρεις τι μπορεί να προσφέρει στην ομάδα και πως θα αποδεχτεί το ρόλο του ως αναπληρωματικός -κάτι που έκανε και στην πρώην ομάδα του, ως αλλαγή του Σενγκέλια. Ποια η εικόνα που είδαμε μέχρι στιγμής από τους φιλικούς αγώνες; Ο Τιλί είναι ένας παίχτης που θα βοηθήσει αρκετά στο spacing της ομάδας με το σουτ, είτε τριών πόντων (40,7% πέρυσι στην Ευρωλίγκα) είτε από μέση απόσταση και αναμένεται να λειτουργήσει αρκετές φορές ως stretch-4, παίζοντας pick ‘n pop με τον εκάστοτε δημιουργό.

Έχει εξαιρετικά αθλητικά προσόντα, ενώ αναμένεται να βοηθήσει την ομάδα με την ικανότητά του στο ριμπάουντ. Ένας μαχητικός παίχτης, που ξέρει τα βασικά του αθλήματος καλά, το ρόλο του και αναμένεται να αγαπηθεί από τον κόσμο για το πάθος του, την ιδιοσυγκρασία του (blue collar που λένε στο χωριό μας) και να αποτελέσει έναν πολύτιμο παίχτη για τον Ολυμπιακό τόσο σε άμυνα, όσο και σε επίθεση. Είδαμε τη χρησιμότητα του σε διάφορα σχήματα, αφού μπορεί να ταιριάξει τόσο με Μιλουτίνοφ όσο και με τον Μακλιν-με τον οποίο έπαιξε κατά κύριο λόγο ως ντουέτο στη frontcourt, ενώ μπορεί θα τον δούμε σε small ball σχήματα. Το μοναδικό του μειονέκτημα που διακρίναμε, ήταν η αδυναμία του στην άμυνα στο low post. Δεν μπορεί να τα βάλει με δυνατά κορμιά, κάτι που φάνηκε ιδιαίτερα στο φιλικό με τον Ερυθρό Αστέρα, όπου ο Μπιέλιτσα εκμεταλλεύτηκε αυτή του την αδυναμία.

Τζαμέλ Μακλίν

Ο Αμερικάνος αντικαταστάτης του Κεμ Μπερτς, με τη μακρά θητεία του στην Ευρωλίγκα θα αποτελέσει έναν σέντερ, διαφορετικό σε σχέση με τους προκατόχους του. Δεν αποτελεί επουδενί έναν rim protector, κενό το οποίο αναμένεται να καλυφθεί από τον Μιλουτίνοφ (είναι καλός μπλοκέρ και καλός αμυντικός-ειδικά στην άμυνα 2vs2 στα πικ ). Στη μέχρι τώρα παρουσία του στα φιλικά προετοιμασίας ήταν ο πιο …αρνητικός από τους ξένους της ομάδας. Ή αν θέλετε αυτός με τη λιγότερο καλή παρουσία. Τι είδαμε λοιπόν. Έναν παίχτη που είναι πολύ καλός σε pick ‘n roll καταστάσεις.

Ειδικά όταν αποκτήσει ‘’κώδικες επικοινωνίας’’ με τον Βασίλη Σπανούλη, κάτι που αναμένεται να συμβεί μέσα από προπονήσεις και αγώνες. Προτιμά να παίζει με πρόσωπο στο καλάθι, είτε με κοντινά σουτάκια, είτε με turn-around. Λόγω της ικανότητάς του να ξεκινάει τις επιθέσεις από τις βολές και να φτάνει στο καλάθι με ντρίμπλα, επιδιώκει τις επαφές και θα τον δούμε να επισκέπτεται αρκετές φορές τη γραμμή της φιλανθρωπίας (sic) αν και τον είδαμε πιο άστοχο από ότι τον έχουμε συνηθίσει (76% ευστοχία σε Ευρωλίγκα). 

Στα φιλικά συνήθιζε να παίζει κυρίως με τον Τιλί και τον Αγραβάνη-παίχτες που έχουν ικανότητα στο ριμπάουντ. Αντίθετα, δεν τον είδαμε καθόλου να αγωνίζεται ως «τεσσάρι», πράγμα που σημαίνει ότι δύσκολα θα τον δούμε στους επίσημους αγώνες σε αυτή τη θέση-όχι απίθανο όμως.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αυτό που δείχνει η νέα frontcourt του Ολυμπιακού και το game plan του κόουτς Σφαιρόπουλου είναι η δυνατότητα για διάφορα σχήματα τα οποία θα βασιστούν και στο post παιχνίδι-εκτός του Πρίντεζη και στην καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας με τους Τιλί-Μακλίν να αποτελούν παίχτες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε ποικίλα σχήματα, ακόμα και σε διαφορετικές θέσεις σε άμυνα και επίθεση. Θα δούμε λιγότερα pick, αρκετά early posts από όλους τους ψηλούς με ταυτόχρονη κίνηση των παιχτών της αδύνατης πλευράς. Η άμυνα θα χρειαστεί χρόνο και δουλειά, ώστε να βρεθεί η επικοινωνία με τους «κοντούς» της ομάδας και φυσικά να λυθεί ένα πρόβλημα που διαφαίνεται στα φιλικά, αυτό του ριμπάουντ. Ο Ολυμπιακός διαχρονικά ήταν από τις κορυφαίες ομάδες σε αυτό τον τομέα και αναμένουμε να δούμε κατά πόσο αυτός ο τομέας θα αποτελέσει πρόβλημα φέτος. Είναι ενδιαφέρουσα η νέα φιλοσοφία του Ολυμπιακού, με την επιλογή παιχτών στη γραμμή των «ψηλών» που έχουν επιθετικό παιχνίδι και δε βασίζονται μόνο στο pick ‘n roll και στα επιθετικά ριμπάουντ (μην ξεχνάμε και τον Μπόγρη με το καλό σουτ από μέση απόσταση που έχει). Η συνέχεια …στο γήπεδο.

ΥΓ) Ευχαριστούμε πολύ φίλε Μάικ. (Εγώ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ παίδες!)

Φωτογραφίες από Olympiacos B.C. Official Instagram

Welcome to ξεραϊλα freetalk dashboard...

Επειδή το μόνο ποστ που αρμόζει αυτόν τον καιρό, είναι το κράξιμο (από πλευράς μου) στους Αφούς - για το θέμα Τράκης, αλλά βαρέθηκα να τσακώνομαι στο twitter οπότε ποιος ο λόγος να γίνει και εδώ, είπα να ξελασκάρω τον προηγούμενο χαμό με αυτό εδώ. Επί της ουσίας ένα νέο thread και τίποτα παραπάνω. Το ρόστερ δεν έχει κλείσει, οπότε δε μπορεί να γίνει ένας απολογισμός, άρα...

Καλή κίνηση σε άγνωστο πλαίσιο

Του Giorgos P.

Δεν σας κρύβω φίλοι μου ότι η πρώτη μεταγραφή στην περιφέρεια του Ολυμπιακού με έχει χαροποιήσει, και όσοι γνωρίζετε πάνω κάτω το στυλ θα ξέρετε ότι δεν ενθουσιάζομαι εύκολα, εκτός αν υπάρχει κάπου καλό κρασί.  Για να χαρεί κάποιος με μία μεταγραφή δεν αρκεί μόνο να έχει δει καλά έναν παίκτη, αλλά κυρίως να μπορεί να τον αξιολογήσει σε σχέση με τις ανάγκες της ομάδας. Εκείνες ορίζουν αν η κίνηση είναι σωστή ή όχι. Συνεπώς, πριν πάμε στον Στρέλνιεκς, πρέπει να αρχίσουμε από εκεί.  

Ζητούμενα

Η σεζόν που τελείωσε αποκάλυψε ξεκάθαρα ένα πράγμα: σε όποια κρισιμα  παιχνίδια ο Σπανούλης δεν τράβηξε, η ομάδα τραβήχτηκε κάτω. Εκανε σούπερ σειρά ο Μπιλ με την Εφές ; Περάσαμε φάιναλ φορ. Εκανε ωραίο ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ;  Ο Ολυμπιακός πήγε τελικό.  Η Φενέρ και ο ΠΑΟ τον σταμάτησαν, και σε αυτά τα παιχνίδια ο Ολυμπιακός δεν σκόραρε (σε κανένα) πάνω από 64 πόντους. Εξαίρεση ο δεύτερος τελικός, όπου ο Σπανούλης δεν έπαιζε και έτσι πήγαμε σε άλλου είδους μπάσκετ. Το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και στα τέσσερα εκτός έδρας παιχνίδια που έλειψε στην Ευρωλίγκα (ρεκόρ 3-1 για τον Ολυμπιακο). Αντιλαμβάνεστε φυσικά ότι ενόψει επόμενης χρονιάς αυτά τα παιχνίδια δεν αποτελούν αξιόπιστο δείγμα, διότι ο V Span πολύ απλά θα είναι στην ομάδα. Δεν θα φύγει. 

Αυτό που συνεπώς αναζητά ο Ολυμπιακός είναι δημιουργία εκτός του αρχηγού, όπου ως «δημιουργία» νοείται ο συνδυασμός πόντων, ασίστ και κερδισμένων βολών. Ο ορισμός αυτός έχει τεράστια σημασία, ώστε να μην νομίζουμε ότι οι ερυθρόλευκοι χρειάζονται απλώς έναν καλό πασέρ ή έναν σκόρερ τύπου Γκριν , ο οποίος ναι μεν είχε προσωπική φάση, αλλά μια πάσα της προκοπής δύσκολα έβγαζε δε. Παράλληλα με τα παραπάνω, οι Πειραιώτες  χρειάζονται (όπως πάντα) καλό μακρινό σουτ, στο οποίο ούτε φέτος βελτιώθηκαν ιδιαίτερα.  Με αυτά στο μυαλό θα κοιτάξει κανείς τον Στρέλνιεκς, όπως και με το κριτήριο ότι το δίδυμο Σπανούλης – Μαντζαρης δύσκολα σπάει ως starting duo.

Τέλος, πολύ σημαντικό κατά την γνώμη μου είναι να μην αντιληφθούμε την μεταγραφή του Λετονού τόσο ως αντι-Γκριν, όσο και ως αντι-Χάκετ. Μιλάμε πλέον για μία διαφορετική στελέχωση,  αφήστε τα αυτά στην άκρη, δεν κάνουν καλό. Πάμε στο ζουμί και στην αντιστοίχιση του παίκτη με τα κριτήρια.

O παίκτης σε συνδυασμό με τις ανάγκες

Εν αρχή φίλοι, είναι το σουτ.  Μια ματιά στην στατιστική αρκεί. Ο Στρέλνιεκς σούταρε πέρυσι με πάνω από 45% στα τρίποντα στην ευρωλίγκα,  και (μην το παραβλέπουμε) διαχρονικά βελτιώνει τα ποσοστά του χρόνο με το χρόνο. Αυτό δείχνει δουλειά. 

Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι είναι ένας γκαρντ με μοιρασμένο ρεπερτόριο, καθώς δεν αρκείται σε προσπάθειες πίσω από την γραμμή, αλλά από όλα τα σημεία του γηπέδου, μοιράζοντας τις προσπάθειες του. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι πίσω από ένα καλό σκριν μπορεί να ζυγίσει τις επιλογές του για σκορ και δεν θα προτιμήσει σώνει και καλά μία συγκεκριμένη.  Σε πολλές φάσεις μάλιστα θα πάει προς το καλάθι, αν και χρειάζεται σχετικά ανοιχτό διάδρομο. Οι επαφές στα τελειώματα δεν είναι το φόρτε του.

Μικρό το κακό. Ο Ολυμπιακός πρωτίστως θέλει έναν παίκτη που να μπορεί να αποφασίσει με διαύγεια ανάμεσα σε τρεις – τέσσερις επιλογές (τρίποντο, mid range, πάσα μέσα, πάσα έξω). Σε όλα αυτά ο Στρέλνιεκς είναι μια χαρά και αν θέλετε την γνώμη μου είναι ο πληρέστερος ξένος περιφερειακός που έρχεται στην ομάδα εδώ και πολλά χρόνια. Ναι, πληρέστερος και από τον Λο. 

Αυτό το υποστηρίζω λόγω πάσας (3,5 ασίστ). Ο Λετονός πασάρει και πασάρει καλά. Στην Μπάμπεργκ η μπάλα έφτανε στα χέρια του, αφού ο Ζήσης είχε επιχειρήσει να κάνει κάτι άλλο πρώτα, και εκείνος συνέχιζε με κάμποσα πλαϊνά πικ. Θα μπορούσα εύκολα να τον φανταστώ σε κάποια zipper αλά Τζέι Σι Κάρολ, με το έξτρα στοιχείο της συνέχειας της επίθεσης από τα φτερά. Δύσκολα τον αφήνεις ελεύθερο στην αδύνατη πλευρά και έχει καλή συμπεριφορά απέναντι σε close out. 

Επίσης θα μπορούσα να τον δω και ως βασικό ball handler, κάτι που στους Γερμανούς επίσης συνέβη πολλές φορές, ιδιαίτερα όταν παρτενέρ του ήταν ο Κοζέρ.  Ιδού μια φάση που δείχνει το ποιόν του ανδρός. Η προφανής επιλογή μετά το σκριν είναι η πάσα στον Χέκμαν που είναι στο τρίποντο. Ο Στρέλνιεκς περιμένει, βλέπει πώς κινείται η άμυνα και την διαβάζει στην εντέλεια σε δεύτερο χρόνο. Είναι αυτό με τις αποφάσεις που λέγαμε παραπάνω.

Ναι, αλλά…

Παρόλα αυτά φίλοι, ο πολύ ενθουσιασμός βλάπτει, για αυτό και θα πατήσουμε το απαραίτητο φρένο. Αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με μειονεκτήματα στην άμυνα (καλύτερος του Γκριν, έτσι κι έτσι στις επαφές, γρήγορος κάτω από σκριν, switch μην περιμένετε), όσο με το πλαίσιο στο οποίο θα ενταχθεί στην επίθεση.

Ο Στρέλνιεκς στην Μπάμπεργκ έλαμψε σε ένα σύνολο όπου το ομαδικό παιχνίδι ήταν στην πρώτη γραμμή. Οι τρεις - τέσσερις γκαρντ (Ζήσης, Λο , Κοζέρ οι άλλοι) μοιράζονταν ρόλους και οργανωτικά καθήκοντα. Έτσι, μπορεί σε μία επίθεση ο Στρέλνιεκς να ήταν ακροβολισμένος στο πλάι ή να επιχειρούσε off ball κινήσεις, και στην αμέσως επόμενη ο Τρινκιέρι να του έδινε την μπάλα στα χέρια. Η επίθεση είχε κίνηση και ποικιλία, ενώ στον Ολυμπιακό το πλάνο – αν και επιτυχημένο – ήταν σαφώς πιο αρτηριοσκληρωτικό. Η Μπάμπεργκ ήταν έκτη στις ασίστ, οι ερυθρόλευκοι 14^οι.

Πρέπει να το έχουμε καλά στο μυαλό μας. Η φετινή περιφέρεια του Ολυμπιακού φαίνεται πως θα αλλάξει κατά το ήμισυ και μαζί της πρέπει να αλλάξει και η φιλοσοφία γύρω από το παιχνίδι. Ο Στρέλνιεκς είναι ένα κομμάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Θα περιμένουμε και τα υπόλοιπα, όπως επίσης και το αγωνιστικό πλάνο. Ο Λετονός πάντως έχει όλα τα φόντα να γίνει ένας ξένος που θα μείνει για χρόνια. Ας τον προσέξουμε και θα μας προσφέρει.

   

Σαν μπόνους δείτε το παρακάτω, διάφορα διαφορετικά συστηματάκια μέσα.