Του Giorgos P.
O Oλυμπιακός πήρε ή παιρνει τον Ουότερς. Για να το δουμε λιγο αυτό. Χωρίς να σας πω αν είναι
καλή μεταγραφή ή όχι, θα ήθελα να απαριθμήσω μερικά δεδομένα που αφορούν δύο τομείς. Πρώτον, το τι κενό ακριβώς έρχεται να καλύψει ο Αμερικάνος και δεύτερον τα χαρακτηριστικά του παίκτη.
Προσοχή! Όταν λέμε τα χαρακτηριστικά εννοούμε τι κάνει και τι δεν κάνει ο παίκτης στο γήπεδο, και όχι αν άλλοι τα κάνουν αυτά καλύτερα από εκείνον. Προφανώς υπάρχουν καλύτεροι παίκτες του Ουότερς, και επίσης προφανώς ένας από αυτούς είναι και ο Χάκετ.
Πάμε λοιπόν, με την ελπίδα ότι το κομμάτι που ακολουθεί θα βοηθήσει στην ωραία κουβέντα, και δεν θα γίνει κανείς μαλλιοκούβαρα με κανέναν.
Τρόπος παιχνιδιού ομάδας
Το τι βρίσκει κανείς αν δει τον τρόπο λειτουργίας της ομάδας με τον Χάκετ στην σύνθεση. Ο Ολυμπιακός λοιπόν, βάσει του πώς παίζει/έπαιζε μέχρι τον τραυματισμό του Ιταλού …
1. Ψάχνει εναν παίκτη που να αγωνίζεται μάξιμουμ 17 – 18 λεπτά, στην συντριπτική τους πλειοψηφία με την λεγόμενη second unit.
2. Mέλη της second unit είναι σε μεγάλο μερος του χρονου, και άσχετα αν τελειώνουν πολλά παιχνίδια, οι Λοτζέσκι – Γκριν, όπως και ένα εκ των δύο stretch four. Πιο stretch είναι φυσικά ο Παπαπέτρου.
3. Η σύνθεση αυτή είχε τον Χάκετ ως οργανωτή, και ως κουβαλητή της μπάλας. Συνήθως την έσπαγε στον Γκριν ή τον Λότζο , είτε για να σουτάρουν, είτε για να παίζουν ένα πικ στο πλάι. Καλώς ή κακώς, το παιχνίδι της ομάδας ΔΕΝ περιελάμβανε drive και kickout πάσες. Ο Ιταλός αυτά τα κάνει, αλλά ο ρόλος του δεν ήταν τέτοιος, εξαιρουμένου του παιχνιδιού με την Νταρουσάφακα στην Πόλη, όπου ηταν πολύ επιθετικος προς το καλάθι. Επίσης καλώς ή κακώς, τα post-up απέναντι σε κοντύτερους αντιπάλους δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη, ούτε καν απέναντι στον Τεόντοσιτς.
4. Στην άμυνα, ο Χάκετ δεν άλλαζε στα σκριν, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Αυτό στο οποίο υπολόγιζε ο Σφαιρό ήταν πως θα μπορούσε να παλέψει από πάνω ή από κάτω τους, ώστε η ομάδα να έχει την πολυτέλεια να κρατήσει τον ψηλό μακριά από την περίμετρο και κοντά στο καλάθι, ειδικά αν στην πεντάδα υπήρχε ο Μιλού. Φυσικά, υπήρχαν και περιπτώσεις όπου τα switch ήταν αναγκαστικά.
5. Φυσικά, κανένας κοντός δεν μπορούσε να ποστάρει τον Ντάνι, ο οποίος συν τοις άλλοις είχε την δυνατότητα να αλλάξει τον ρυθμό προς το πιο γρήγορο. Αυτό το τελευταίο όμως, συνέβαινε κυρίως πέρυσι , και δεν συνέβη φέτος ιδιαιτερα, καθώς ο Ολυμπιακός στα περισσότερα παιχνίδια είτε ηταν μπροστά στο σκορ, ειτε ηταν λιγο μόνο πισω, είτε έπαιζε έτσι κι αλλιώς σε υψηλούς ρυθμους (π.χ. Μπασκονια, Εφες, Γαλατα, Μακαμπι, Ουνιξ, Μιλανο, Ζαλγκιρις).
Αυτά, μέσες άκρες.
Πώς παίζει ο παίκτης
Πάμε να δούμε λίγο τον Ουότερς, ο οποίος:
1. Είναι κοντύτερος του Ντάνι φυσικά, και μπορεί να ποσταριστεί, από όσες ομάδες ποστάρουν με τα γκαρντ τους. Το ποιες είναι αυτές και πόσο συχνά το κάνουν αυτό το αφήνω στην κρίση σας.
2 Μοιράζει την μπάλα και παίρνει λογικές αποφάσεις, χωρίς εξεζητημένες επιλογές. Στον Αρη μπλόκαρε σε κάποια παιχνίδια πέρυσι, αλλά συνολικά δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι τα πήγε άσχημα στην οργάνωση. Επίσης, φέτος στην Καντού έχει πάει πολύ καλά στον τομέα, σε σταθερή συχνότητα.
3. Πιέζει ικανοποιητικά εώς καλά την μπάλα και είναι αφοσιωμενος στην αμυνα.
4. Εχει καλά νούμερα στα τρίποντα , σουτάρει πίσω από τα σκριν και έχει midrange.
5. Δεν έχει καλό drive, ούτε είναι ανθεκτικός στις επαφές. Επίσης, δεν τρέχει με μεγάλη ορμή το γήπεδο.
Αυτά μέσες άκρες και εδώ, και βάλτε ο,τι άλλο θέλετε τέλος πάντων...
Το ζήτημα είναι αν οι δύο παραπάνω ενότητες τέμνονται στα περισσότερα δυνατά σημεία.
Για το τέλος, ένα κουίζ. Θυμάμαι τρεις mid-season προσθήκες γκαρντ στον Ολυμπιακό μετά τον Ει Σι Λο. Τον Πέρκινς, τον Κόλινς και τον Όντομ. Όλες αποτυχημένες, μην κοροϊδεύουμε. Ποιους είχαν έρθει να αντικαταστήσουν ή γιατί ήρθαν; Με ποιο τρόπο ταίριαζαν ή δεν ταίριαζαν στο παιχνίδι της ομάδας;
Αυτά, καλή κουβέντα, πιστεύω τα δίδυμα να δώσουν λίγο χρόνο σήμερα να τα πούμε.
O Oλυμπιακός πήρε ή παιρνει τον Ουότερς. Για να το δουμε λιγο αυτό. Χωρίς να σας πω αν είναι καλή μεταγραφή ή όχι, θα ήθελα να απαριθμήσω μερικά δεδομένα που αφορούν δύο τομείς. Πρώτον, το τι κενό ακριβώς έρχεται να καλύψει ο Αμερικάνος και δεύτερον τα χαρακτηριστικά του παίκτη.
Προσοχή! Όταν λέμε τα χαρακτηριστικά εννοούμε τι κάνει και τι δεν κάνει ο παίκτης στο γήπεδο, και όχι αν άλλοι τα κάνουν αυτά καλύτερα από εκείνον. Προφανώς υπάρχουν καλύτεροι παίκτες του Ουότερς, και επίσης προφανώς ένας από αυτούς είναι και ο Χάκετ.
Πάμε λοιπόν, με την ελπίδα ότι το κομμάτι που ακολουθεί θα βοηθήσει στην ωραία κουβέντα, και δεν θα γίνει κανείς μαλλιοκούβαρα με κανέναν.
Τρόπος παιχνιδιού ομάδας
Το τι βρίσκει κανείς αν δει τον τρόπο λειτουργίας της ομάδας με τον Χάκετ στην σύνθεση. Ο Ολυμπιακός λοιπόν, βάσει του πώς παίζει/έπαιζε μέχρι τον τραυματισμό του Ιταλού …
1. Ψάχνει εναν παίκτη που να αγωνίζεται μάξιμουμ 17 – 18 λεπτά, στην συντριπτική τους πλειοψηφία με την λεγόμενη second unit.
2. Mέλη της second unit είναι σε μεγάλο μερος του χρονου, και άσχετα αν τελειώνουν πολλά παιχνίδια, οι Λοτζέσκι – Γκριν, όπως και ένα εκ των δύο stretch four. Πιο stretch είναι φυσικά ο Παπαπέτρου.
3. Η σύνθεση αυτή είχε τον Χάκετ ως οργανωτή, και ως κουβαλητή της μπάλας. Συνήθως την έσπαγε στον Γκριν ή τον Λότζο , είτε για να σουτάρουν, είτε για να παίζουν ένα πικ στο πλάι. Καλώς ή κακώς, το παιχνίδι της ομάδας ΔΕΝ περιελάμβανε drive και kickout πάσες. Ο Ιταλός αυτά τα κάνει, αλλά ο ρόλος του δεν ήταν τέτοιος, εξαιρουμένου του παιχνιδιού με την Νταρουσάφακα στην Πόλη, όπου ηταν πολύ επιθετικος προς το καλάθι. Επίσης καλώς ή κακώς, τα post-up απέναντι σε κοντύτερους αντιπάλους δεν ήταν στην ημερήσια διάταξη, ούτε καν απέναντι στον Τεόντοσιτς.
4. Στην άμυνα, ο Χάκετ δεν άλλαζε στα σκριν, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Αυτό στο οποίο υπολόγιζε ο Σφαιρό ήταν πως θα μπορούσε να παλέψει από πάνω ή από κάτω τους, ώστε η ομάδα να έχει την πολυτέλεια να κρατήσει τον ψηλό μακριά από την περίμετρο και κοντά στο καλάθι, ειδικά αν στην πεντάδα υπήρχε ο Μιλού. Φυσικά, υπήρχαν και περιπτώσεις όπου τα switch ήταν αναγκαστικά.
5. Φυσικά, κανένας κοντός δεν μπορούσε να ποστάρει τον Ντάνι, ο οποίος συν τοις άλλοις είχε την δυνατότητα να αλλάξει τον ρυθμό προς το πιο γρήγορο. Αυτό το τελευταίο όμως, συνέβαινε κυρίως πέρυσι , και δεν συνέβη φέτος ιδιαιτερα, καθώς ο Ολυμπιακός στα περισσότερα παιχνίδια είτε ηταν μπροστά στο σκορ, ειτε ηταν λιγο μόνο πισω, είτε έπαιζε έτσι κι αλλιώς σε υψηλούς ρυθμους (π.χ. Μπασκονια, Εφες, Γαλατα, Μακαμπι, Ουνιξ, Μιλανο, Ζαλγκιρις).
Αυτά, μέσες άκρες.
Πώς παίζει ο παίκτης
Πάμε να δούμε λίγο τον Ουότερς, ο οποίος:
1. Είναι κοντύτερος του Ντάνι φυσικά, και μπορεί να ποσταριστεί, από όσες ομάδες ποστάρουν με τα γκαρντ τους. Το ποιες είναι αυτές και πόσο συχνά το κάνουν αυτό το αφήνω στην κρίση σας.
2 Μοιράζει την μπάλα και παίρνει λογικές αποφάσεις, χωρίς εξεζητημένες επιλογές. Στον Αρη μπλόκαρε σε κάποια παιχνίδια πέρυσι, αλλά συνολικά δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι τα πήγε άσχημα στην οργάνωση. Επίσης, φέτος στην Καντού έχει πάει πολύ καλά στον τομέα, σε σταθερή συχνότητα.
3. Πιέζει ικανοποιητικά εώς καλά την μπάλα και είναι αφοσιωμενος στην αμυνα.
4. Εχει καλά νούμερα στα τρίποντα , σουτάρει πίσω από τα σκριν και έχει midrange.
5. Δεν έχει καλό drive, ούτε είναι ανθεκτικός στις επαφές. Επίσης, δεν τρέχει με μεγάλη ορμή το γήπεδο.
Αυτά μέσες άκρες και εδώ, και βάλτε ο,τι άλλο θέλετε τέλος πάντων...
Το ζήτημα είναι αν οι δύο παραπάνω ενότητες τέμνονται στα περισσότερα δυνατά σημεία.
Για το τέλος, ένα κουίζ. Θυμάμαι τρεις mid-season προσθήκες γκαρντ στον Ολυμπιακό μετά τον Ει Σι Λο. Τον Πέρκινς, τον Κόλινς και τον Όντομ. Όλες αποτυχημένες, μην κοροϊδεύουμε. Ποιους είχαν έρθει να αντικαταστήσουν ή γιατί ήρθαν; Με ποιο τρόπο ταίριαζαν ή δεν ταίριαζαν στο παιχνίδι της ομάδας;
Αυτά, καλή κουβέντα, πιστεύω τα δίδυμα να δώσουν λίγο χρόνο σήμερα να τα πούμε.
