Πάντα ήθελα να γράψω κάτι για τον Στήβ. Δε τον πρόλαβα να παίζει. Ή καλύτερα... τον πρόλαβα, αλλά δε θυμάμαι. Και πάλι καλύτερα όμως, γιατί οι πρώτες μνήμες που θα είχα από αυτόν θα ήταν με την φανέλα του μΠΑΟυγΚ. Ακόμα δε μπορώ να χωνέψω το γεγονός (δυστυχώς) πως ο Στήβ δεν έχει τιμηθεί όπως ΠΡΕΠΕΙ από το μπασκετικό μας club... Μετά τους Σπανουδάκηδες, ήταν η αμέσως επόμενη σπουδαιότερη σύνδεση για ένα τμήμα που ευθύς εξαρχής η ιστορία του είναι ένας παράξενος κύκλος που πρώτα μεγαλουργεί, έπειτα αφήνεται και αργοσβήνει και ως εκ του θαύματος, αναγεννάται και επανακάμπτει δριμύτερο.Ο Στήβ ήταν και είναι λιοντάρι. Είτε εμφανισιακά, είτε στο court. Μάγκας και μπεσαλής. Οξύθυμος τσαντίλας και συνάμα "ψυχούλα". Ο γιος του Μάκη από τη Δραπετσώνα, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μπρόνξ. Μπορεί να θεωρώ το Σπαν ως τον ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ αθλητή εν γένει του Ολυμπιακού (και όχι μόνο του μπασκετικού τμήματος), αλλά για λιοντάρια, έχω μόνο δυο στο μυαλό μου: Τον Κο που τιμάται σήμερα με αυτό το μικρό post και τον Γιώργαρο τον Πρίντεζη. Και οι δυο έχουν αυτό το "ένας από εμάς" που κάνει τον κόσμο να καυλώνει, είτε έχει σχέση με το άθλημα, είτε όχι. Είναι οι δυο λέοντες που στέκουν στο λιμάνι του Porto Leone, όπως μπαίνουν τα καράβια.
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να εξιστορήσω τη ζωή του. Για αυτά υπάρχουν μυριάδες αναφορές στο νετ. Έχει σημασία να τονίσω όμως ότι με αυτόν αρχηγό και μπροστάρη, ο Ολυμπιακός στα 70s, από μετριότητα ξανάγινε ομαδάρα. Πήρε από το χέρι ένα τμήμα που φυτοζωούσε εδώ και χρόνια και με ένα τρομερό καστ συνοδοιπόρων (Μελίνι, Διάκουλα, Καστρινάκη, Μπαρλά κτλ) τους οδήγησε στην κατάκτηση δυο πρωταθλημάτων (1975-76 και 1977-78), τριών κυπέλλων (1976, 1977, 1978) και στις έξι καλύτερες ομάδες της Ευρώπης τη σεζόν 1978-79. Το τελευταίο, θα πρέπει να σημειωθεί ότι ήταν το αντίστοιχο σημερινό F4, χωρίς ξένο παίκτη εμείς στο ρόστερ και με αντιπάλους τις Μακάμπι Τελ-Αβίβ, Ρεαλ Μαδρίτης, τη θρυλική Ίνις Βαρέζε, την Χουβεντούτ μετέπειτα Μπανταλόνα, μεγαθήρια-και-εκείνη την εποχή, συν την γιουγκοσλάβικη, θρυλική και πλέον διαλυμένη Μπόσνα που το πήρε κιόλας αν δεν κάνω λάθος και τερμάτισε την κυριαρχία της Ίνις (ή εκείνη τη χρονιά ή την προηγούμενη, τέλος πάντων). Σας θυμίζει κάτι? Ναι ξέρω, σας θυμίζει... Κάπου εδώ λοιπόν και με αυτόν αρχηγό, φυτεύτηκε κυριολεκτικά ο σπόρος όσων ακολούθησαν έκτοτε και ζούμε τώρα υπερήφανα.
Ο επί χρόνια προπονητής του Παναθηναϊκού, ο επονομαζόμενος και "αλεπού των πάγκων", Κώστα Μουρούζης, είχε δηλώσει στην εκπομπή αφιέρωμα για τον μπασκετικό Ολυμπιακό:
"Κάποια στιγμή στο γραφείο μου, ήρθε το συμβούλιο του Ολυμπιακού και τα 6-7 άτομα τα οποία ήταν εκεί, μου κάνανε την πρόταση να αναλάβω τον Ολυμπιακό εν μέσω πρωταθλήματος... Είχε τότε 6 ήττες ο Ολυμπιακός, αν θυμάμαι καλά. Εγώ για να το αποφύγω επειδή ήθελα να ξεκουραστώ, ζήτησα κάτι παραπάνω από ό,τι έπρεπε και... το δεχτήκανε. Είχα εκτεθεί πλέον και είπα το "δέχομαι". Αλλά θα σας πω και κάτι άλλο, όταν ήμουν στον Παναθηναϊκό και κέρδιζα τον Ολυμπιακό, έλεγα σα προπονητής αν ήθελα να είχα μια ομάδα, θα ήταν αυτή του Ολυμπιακού με τον Γιατζόγλου, τον Καστρινάκη και τους λοιπούς. Πάω στην προπόνηση την επόμενη μέρα, ήτανε Τρίτη θυμάμαι και Παρασκευή παίζαμε με τον Πανιώνιο. Κάναμε ένα διπλό, τους προθέρμανα λίγο να δω πως είναι, σε τι κατάσταση... Βλέπω λοιπόν το εξής θέαμα... Ήτανε 5 Ελληνοαμερικάνοι και 5 Έλληνες. Οι Ελληομαρικάνοι δεν δίνανε την πάσα στον Έλληνα και ο Έλληνας δεν έδινε την πάσα στον Ελληνοαμερικάνο! Οπότε 'τα παίρνω' εκείνη την ώρα, σφυρίζω και βλαστημόντας-βρίζοντας, λέω όλοι στα αποδυτήρια. Μπαίνουμε μέσα στα αποδυτήρια και βλέπω, 5 Ελληνοαμερικάνοι από εκεί, 5 Έλληνες από εδώ. Τρελαίνομαι! Που ήρθα, λέω, πως θέλετε να πάρετε πρωτάθλημα όταν μισεί ο ένας τον άλλον..? Είναι δυνατόν να θέλετε να πάρετε πρωτάθλημα? Εκείνη τη στιγμή, σηκώνεται το παλικάρι, γιατί για μένα παλικάρι είναι πάντοτε ο Γιατζόγλου, ήταν παλικάρι και στη ζωή και στο παιχνίδι του, και λέει coach μου επιτρέπετε? Λέω, ναι Στήβ... Είμαι πρώτος που δίνω το χέρι μου! Και τότε σηκώνονται όλοι και δίνουν τα χέρια τους και βγαίνουμε έξω για προπόνηση και οι δέκα. Το πρώτο παιχνίδι, θες να σου πω τη διαφορά? Τριάντα πόντοι, με τον Πανιώνιο, που ήταν μεγάλη ομάδα τότε! Από τότε δε χάσαμε παιχνίδι! Δε κερδίσαμε το πρωτάθλημα τότε, αλλά είχαμε δεκατρείς αγώνες που τους κερδίσαμε και τους δεκατρείς! Αλλά πήραμε το Κύπελλο Ελλάδος, που ήταν πιο δύσκολο από το πρωτάθλημα! (...) Στα χέρια μου ο Ολυμπιακός χρόνο με το χρόνο, γινόταν όλο και πιο ισχυρός. Όχι από μένα, από τις δυνατότητες που είχε. Σας είπα ότι όταν ήμουν στον Παναθηναικό, έλεγα, πως κερδίζω αυτή την ομάδα? "
Η απάντηση και εδώ έρχεται αποστομωτική από τον Στήβ που ποτέ δε μάσησε τα λόγια του:
"Έπρεπε να έχει πάρει πολλά πρωταθλήματα ο Ολυμπιακός, το ζήτημα είναι ότι τότε παίζανε πολλά εξωγηπεδικά πράγματα (σημ: Σώωωωωωπα, αποκλείεται!). Καταρχάς, είχαμε τα δυο-τρία χρόνια, τα υπολείμματα της Χούντας, της Παναθηναϊκοκρατίας, που εκείνη την εποχή αν δεν ήσουν υπάλληλος του Παναθηναϊκού, σε διώχνανε και από το... αυτό (γέλια)... Πως να στο πω, δηλαδή, αντιμετώπισες και την αδικία..."
Ο Στήβ δε πούλησε ποτέ τον Ολυμπιακό. Όταν το τμήμα διέλυσε για ακόμη μια φορά (σημ: ιστορία μου, αμαρτία μου...), αναγκάστηκε να κοιτάξει αλλού και δε πήδηξε από το καράβι σα τα ποντίκια. Μια ωραία ιστορία αναφέρει το contra.gr σε κείμενο του Δ. Καρύδα:
"Ο Ολυμπιακός είχε μισοδιαλύσει την ομάδα μπάσκετ αφού δεν υπήρχαν χρήματα και ο Στήβ 'ψήθηκε' να πάει στο Τελ Αβίβ για να παίξει με τη Χαποέλ. Συμβόλαια δεν υπήρχαν και όλα γίνονταν δια….λόγου. Όταν όμως βρέθηκε στο Ισραήλ πιστεύοντας ότι θα παίξει σαν ξένος στη Χαποέλ οι άνθρωποι της ομάδας ουσιαστικά τον εκβίασαν απαιτώντας να πάρει την Ισραηλινή υπηκοότητα γιατί είχαν κλείσει τις θέσεις των ξένων. Την ιστορία μου την διηγήθηκε ο ίδιος πολλά χρόνια αργότερα στο φάιναλ φορ του 1994 όταν βρεθήκαμε παρέα στο Ισραήλ. Είχε συμφωνήσει τότε με τον Ελεύθερο Τύπο και ήρθε παρέα μας στη δημοσιογραφική αποστολή της εφημερίδας για να αναλύει το φάιναλ φορ, το πρώτο που είχαν βρεθεί μαζί δύο ελληνικές ομάδες! "Εδώ είχα βρεθεί αιχμάλωτος", μου είχε πει τότε.
"Μου πήραν το διαβατήριο και όταν αρνήθηκα να αλλάξω υπηκοότητα με πήγαν στα δικαστήρια υποστηρίζοντας ότι είχα πάρει προκαταβολή. Δεν είχα άλλη λύση για να γλιτώσω. Πήγα ένα πρωί στο γραφείο του μεγαλύτερου δικηγόρου του Ισραήλ και τον έπεισα να αναλάβει την υπόθεση μου χωρίς μάλιστα να τον πληρώσω. Με αθώωσε και μπόρεσα να γυρίσω στην Ελλάδα". Ποιος ήταν ο μεγαλο-δικηγόρος; Ο πρόεδρος της Μακάμπι Τελ Αβίβ Σιμόν Μιζράχι τον οποίο ο Στήβ έπεισε με ένα ακλόνητο επιχείρημα: "Η με αθωώνεις ή υποχρεώνομαι να παίξω στη Χαποέλ. Και αν παίξω θα σου πάρω το πρωτάθλημα"!
Στο ίδιο κείμενο, υπάρχει ένα ακόμη ενδιαφέρον story, που δείχνει κάτι από το "μάτι του"... Το οποίο έχουμε δει βέβαια και εμείς, πολλές φορές να δικαιώνεται. Είναι αυτό που έχει κάνει σχεδόν όλους εδώ μέσα, επίσης, σε όποια ηλικία και αν ανήκουμε, να έχουμε αναρωτηθεί και να έχουμε συμφωνήσει στο ότι δε γίνεται αυτός ο μάγκας, να μην είναι μέρος του στάφ... Δεν είναι yesman όμως και δεν πρόκειται ποτέ να κλείσει το στόμα του... Και υποπτεύομαι πως το "πρόβλημα"αυτό είναι που πιθανόν τον κρατάει εκτός και που σίγουρα κάνει εμάς, τον κόσμο, να τον έχουμε εκεί πάνω.
"Μια και αναφέρθηκα στο Final Four του 1994. Παραμονές του τελικού Ολυμπιακού- Μπανταλόνα δεν υπήρχε άνθρωπος που να πιστεύει ότι η ελληνική ομάδα μπορούσε να χάσει το τρόπαιο. Πλην του Στήβ που μου υπαγόρευε την ανάλυση και την έγραφα σε μια Brother γραφομηχανή για να φτάσει με φαξ στην εφημερίδα. ‘’Well’’, μου είπε με το κλασικό του ύφος, ‘’υπάρχει τρόπος να χάσει ο Ολυμπιακός. Ο Ομπράντοβιτς είναι πολύ έξυπνος προπονητής και δεν είναι μόνο τυχερός όπως λέτε οι δημοσιογράφοι. Θα παίξει αργά, θα τραβήξει έξω από τη ρακέτα τους ψηλούς του Ολυμπιακού και αν οι δικοί του ψηλοί βάλουν τα σουτ θα υπάρξει πρόβλημα. Ο Ιωαννίδης θα φοβηθεί το ματς και αντί να το τρέξει θα πάει σε αργό ρυθμό. Αν το σκορ πάει γύρω στους 60 πόντους ο Ολυμπιακός θα κερδίσει πολύ δύσκολα ή θα χάσει’’. Το επόμενο βράδυ δικαιωνόταν μέχρι κεραίας."
Ο Στήβ για ακόμη μια φορά, δε φοβήθηκε να βάλει το κεφάλι στον ντορβά και να αναλάβει προπονητής σε μια ακόμη δύσκολη συγκυρία για την ομάδα. Από εδώ πάλι, ξεκίνησε ένας κύκλος για αυτόν, εκείνος της προπονητικής. Τον έφερε ο Κοσκωτάς, με σκοπό να πετύχει αυτό που τελικά κατάφερε λίγο αργότερα ο Κόκκαλης με τον Ιωαννίδη. Να φτιάξει μια ομάδα δηλαδή που θα είναι αρχικά μπαρουτοκαπνισμένη και σε σχετικά σύντομο βάθος θα διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Δε θα αναφερθώ στη γνωστή ιστορία με τις μπουνιές και τον Σκάρι (που του έσπασε το χέρι ο Στήβ πάνω στον τσαμπουκά!), αλλά στο ότι όταν ο Ολυμπιακός έμεινε ακέφαλος και κηρύχθηκε στάση πληρωμών με την γνωστή ιστορία της Τράπεζας Κρήτης, αυτός αντί να κάνει ότι κάθε λογικός άνθρωπος (να την κοπανήσει δηλαδή, φέροντας καμιά ευθύνη απολύτως και να αναζητήσει νέα στέγη που θα του πληρώνει τα προς το ζην), έμεινε ΕΚΕΙ!
Κάτι ακόμη που πιθανόν λίγοι ίσως ξέρουν, είναι ότι ο Στήβ υπήρξε για ένα φεγγάρι scouter των Toronto Raptors. Ένας εξ αυτών για την ακρίβεια. Η ομάδα από τον Καναδά, έψαχνε τον τρόπο να επανέλθει στο προσκήνιο, έπειτα από την εποχή των Κάρτερ/ΜακΓκρέιντι. Έχοντας ήδη το 2004 αποκτήσει τον Κρίς Μπος στο νο.4 του ντράφτ , οι Raptors είχαν την τύχη το 2006 να επιλέγουν στο Νο1. Ο πρόεδρος της ομάδας, Μπράιαν Κολάντζελο, ήθελε η ομάδα του να επιλέξει τον Αντρέα Μπαρνιάνι (σας θυμίζει κάτι? - ΞΑΝΑ). Ο Στήβ από την άλλη, αντέδρασε έντονα, θεωρούσε τον Ιταλό πολύ...soft και δεν έκανε τίποτα για να κρύψει την αντίθεσή του σε αυτό. Ο Γιατζόγλου λοιπόν, ήθελε να κάνει pick και να εναποθέσει δίπλα στον Μπος, τον ΛαΜάρκους Όλντριτζ. Με τα πολλά και όπως είναι φυσικό, η ρήξη με το αφεντικό έχει πάντα ένα αποτέλεσμα, την απομάκρυνση. Οι "δεινόσαυροι" επιλέγουν τον Ιταλό στο 1 και ο Όλντριτζ πάει στο 2 και στους ερυθρόλευκους του Σικάγο. Την ίδια μέρα κιόλας ο γίνεται ανταλλαγή στους Τρεϊλμπλέιζερς που και ήταν μαζί με τον Μπράντον Ρόι οι απόλυτοι ηγέτες εκείνα τα χρόνια στην πόλη του Πόρτλαντ. Χωρίς να θεωρώ ότι ο Μπαρνιάνι είναι δευτεράτζα, αναρωτιέμαι ποιος τελικά δικαιώθηκε? Αυτός που ψάχνει καλό συμβόλαιο-αρπαχτή (πιθανώς) στην Ευρώπη τώρα ή ο διάδοχος του Τιμ Ντάνκαν (κατά τον ίδιο) στα Σπιρούνια?
ΟΚ, ξέρω, δε προσφέρει κατά 90% απολύτως τίποτα ένα τέτοιο κειμενάκι τώρα. Βρήκα απλά την ευκαιρία να απλώσω λίγες αράδες, σε ένα χρονικό σημείο που περιμένουμε νέα για την ομάδα και το ρόστερ της επόμενης σεζόν (ελπίζω καλά), για έναν άνθρωπο που θεωρώ ότι έχει αδικηθεί. Θα μπορούσε να είναι coach σε μεγάλες ομάδες, να σχολιάζει σε τηλεοράσεις και να διδάσκει προπονητική και μπάσκετ όσο λίγοι και όχι να θεωρείται κάτι cult, λόγω χαρακτήρα και αμίμητων σχολίων... Θα μπορούσε, επίσης, να είναι στην ομάδα που αγαπά και να δίνει τα φώτα του, ειδικά τώρα που τα μπάτζετ ξεφεύγουν (ακόμη πιο πολύ) και έχεις ανάγκη από μάτια που σίγουρα ξέρουν να κόβουν κίνηση... Αλλά είπαμε, αν το φέρεις, θα τον ακούς, δε θα σ' ακούει...
