Αλλαγή σελίδας

Καλημέρες!
Περισσότερο κάνω αυτό το ποστ για να αλλάξουμε σελίδα από το back to back που "μπούκωσε" σε σχόλια παρά γιατί έχω όρεξη να γράψω κάτι για τη σειρά με τον Απόλλωνα Πάτρας ή αυτή που ξεκίνησε χθες με τον ΑΓΟΡ. Βασικά, αν θέλουμε να βρούμε πράγματα για κουβέντα, υπάρχουν, αλλά ας το αφήσουμε λίγο ακόμη. Γιατί πέρα από τα σχόλια εδώ μέσα, μπούκωσε και η ομάδα με τη Ευρωλίγκα, πράγμα λογικό και αναμενόμενο μεν, αλλά θα πρέπει νομίζω λίγο-λίγο να ξαναβρίσκουμε ρυθμούς και μυαλό, γιατί έτσι ελλοχεύουν αρκετοί κίνδυνοι. Πάνω στο μεθύσι, παθαίνεις πολλά χουνέρια... Έχω όμως εμπιστοσύνη σε όλους, γιατί πια η εμπειρία σε πρωταθλητισμό που έχουν αποκτήσει ακόμη και οι πιο μικροί εκεί μέσα, είναι κάτι που δεν αγοράζεται με όλα τα λεφτά του κόσμου. Ρωτήστε τον Μπουρούση ή τον Σοφοκλή για αυτό....
Κάναν τις κινήσεις τους οι "απέναντι" με σκοπό ό,τι καλύτερο, λοιπόν. Κινήσεις σε "όλα τα επίπεδα" (If you know what I mean...), με τις προειδοποιητικές βολές από ΚΕΔ να έχουν ήδη πέσει στον Φαληριώτικο ουρανό. Και ενώ οι κινήσεις τους εντός και εκτός court, δε με βάζουν σε ιδιαίτερες σκέψεις (ας πούμε, καλός παίχτης δείχνει ο Κάρι, αλλά λίγο "παππούς" μου φαίνεται για να αντέξει τους εξοντωτικούς ρυθμούς μας - αρκεί να τους πιάσουμε ξανά γρήγορα), με βάζει όμως το κατά πόσο έτοιμοι θα είμαστε εμείς σε mentality μέχρι να υποδεχθούμε τα "παιδιά" στο ΣΕΦ.
Διάβασα χθες στο blog του Κων/νου Μελάγιες στο gavros.gr, για τα "τρία πικ"της σεζόν". Δε νομίζω ότι έχουμε θέμα ενέργειας τόσο πολύ αυτή τη στιγμή, όσο συγκέντρωσης. Και για να είμαστε δίκαιοι και οι αντίπαλοι δε δείχνουν να βοηθάνε σε αυτό, όσες ελπίδες περί του αντιθέτου και να είχα για μια σχετική κόντρα τώρα με το Ρέθυμνο. "Τσιμπήσαμε" λίγο το γκάζι χθες και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος! Μια από τα ίδια και με τον Πανιώνιο που τουλάχιστον χθες, δεν εμφανίστηκε στο ΟΑΚΑ. Λέτε οι πριμαντόνες του (Γιάνκοβιτς, Παππάς) να νιώσαν άσχημα από το χειροκρότημα των πράσινων οπαδών και να σκεφτόντουσαν ήδη την θρυλούμενη μετακόμιση στα ΒΠ? Να 'ναι που ο κόσμος το 'χει τούμπανο και αυτοί κρυφό καμάρι? Τεσπά, έχουμε ράμματα για την γούνα τους, αλλά προέχει η κατάκτηση του Πρωταθλήματος, μετά οι ανανεώσεις μας και θα έχουμε καλά να 'μαστε, τρία ολόκληρα μηνάκια να τους πιάσουμε όλους και από την καλή και από την ανάποδη... Έτσι, Κε Λιανέ?

ΥΓ: ΟΚ, λογικό είναι να θέλουν παίκτες από τον 2 συνεχόμενες φορές Πρωταθλητή Ευρώπης όλοι ανά τας Ευρώπας, αλλά ρε "αντικειμενικοί" να σας ρωτήσω κάτι? Πως γίνεται να θέλουν μόνο δικούς μας και όχι των ζελέδων? Γιατί εσείς οι ίδιοι δεν είσαστε που μας πρήζατε ότι "από διαιτητικά λάθη", δεν πέρασε η "ομάδα της χιλιετίας" στο F4? Διαλέχτε ρε! Κάποτε το κάνατε καλά τουλάχιστον, τώρα μπάζει από παντού..!

After post σημείωση: Μόλις τοποθέτησα ένα widget στα δεξιά, με την ένδειξη "Last Comment" για να ξέρουμε ποιος σχολίασε τελευταία φορά, γιατί κάπου εκεί στην "κατοστάρα", αρχίζει και χάνεται η μπάλα... Νομίζω ότι θα βοηθήσει!

Back to Back, ρε!

Να 'μαστε, χαιρετώ άπαντες!
Μάλλον θα το καθιερώσω αυτό το "ας καλμάρουμε λίγο πριν ποστάρουμε" πράμα, γιατί και γουρλίδικο είναι και με πιο καθαρό μυαλό βλέπεις μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα τα πράγματα (όσο "καθαρή" μπορεί να 'ναι η κούτρα σου ύστερα ΚΑΙ από το φετινό...), συν του ότι έχεις την άνεση να δώσεις απαντήσεις εντός και εκτός των τοιχών... Αλλά ας τα πιάσουμε, ει δυνατόν, από την αρχή...
Θριαμβολογίες δεν έχει! Δε τρελάθηκα, όχι ρε αδέρφια, αλλά τι άλλο πια να γράψω που να μην έχει ήδη πιάσει μελάνι ή bytes!? Μας αντιγράψανε (χεχε και μάλιστα χαιρέκακο!) σε ουκ ολίγα από όσα είχαμε πει, αλλά χαλάλι! Κοιτώ τις ημερομηνίες των post εδώ μέσα και τις ημερομηνίες που ξαναπλασαρίστηκαν κάποια από αυτά και ρίχνω τρελό γέλιο! Και να το κάνουν κάποιοι που έχουν το σθένος να μιλούν σταράτα και να παραδέχονται, πάει στο διάολο, αλλά οι "χειροκροτητές"? Άστε ρε... Θα έρθουν απαντήσεις και μάλιστα πληρωμένες.
Πάμε λοιπόν, βεβαίως και δε περίμενα repeat στις 18:55 εκείνης της μαύρης για τους Ρώσους (και κάποιους Έλληνες...) Παρασκευής, αλλά σίγουρα περίμενα ότι θα πουλήσουμε πολύ ακριβά το τομάρι μας, όπως και είχα γράψει. Στο ημίχρονο μάλιστα, έβαλα το πρώτο κρασάκι και άρχισα τα "λές ρε?"!!! Έτριβα τα μάτια μου παίδες, ένας Ολυμπιακός κ**λωμένος, θολωμένος και με την έκφραση "με το μαχαίρι στα δόντια" να μοιάζει τόσο ήπια, σχεδόν για fans του Σάκη Ρουβά... Αλλιώς τα περιμέναμε οι "ειδήμονες" , αλλιώς το πήγαν τα αλάνια μας! Το να νικάς όχι κλέβοντας, αλλά ποδοπατώντας, είναι μαγκιά. Το να νικάς κάποιον όμως με το ίδιο του το παιχνίδι, είναι απλά ΑΛΛΟΥ!!! Είχα γράψει αν θυμάστε επίσης, ότι η είναι μεγάλη τύχη το να 'σαι ο κάτοχος της διοργάνωσης και παρόλα αυτά να σε (ξανα-υπο)λογίζουν ΟΛΟΙ ως underdog...! Εκεί μάγκες, νομίζω, κρίθηκαν όλα. Γιατί σε εκείνο το αεροπλάνο όσοι φορούσαν φόρμες Olympiacos BC, μπήκαν με σκοπό το ταξίδι και μόνο, σα να μην είχε συμβεί ΤΙΠΟΤΑ στην Πόλη, ένα χρόνο μόλις πίσω. Μεγάλη υπόθεση! Πήραν οι δικοί μας μαζί με τα μπαγκάζια τους, γυναίκες, γκόμενες, παιδιά, γονείς, φίλους και πήγαν να το χαρούν. Παρτάκι!
Ειλικρινά ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ την τελευταία 20ετία, άλλη ομάδα, σε αγώνα τέτοιου επιπέδου και σημαντικότητας, να πιάνει ΤΕΤΟΙΟ αμυντικό peak! Μιλάμε για το ΤΕΛΕΙΟ! Δε πέρναγε κουνούπι, με post defense που δάγκωνε ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΑ, με aggressiveness του κερατά στα plays πάνω στις πάσες της Αρκούδας βγαίνοντας από το πλάι και γρήγορα μπροστά και με το "ζωγραφιστό" του Ολυμπιακού από 'κει που το περιμέναμε (μη λέμε μαλακίες, όλοι...) να 'ναι παιδική χαρά, να μοιάζει με Καμπότζη! Enter at your own risk... Μουτζαχεντίν είμαστε που δείχναμε ξεκάθαρα ότι "όποιος μπει - δε θα βγει" και αυτό φάνηκε στο πως ένας παίκτης σαν τον Κρστιτς έμοιαζε γατάκι δίπλα στο Χάινς η τον Σερμαντίνι! Επιθετικά είμασταν απλά καλοί, αλλά μαλάκες ήταν οι Αμερικάνοι όταν λέγανε ότι "η επίθεση κόβει εισητήρια αλλά η άμυνα φέρνει τίτλους"? Έτσι, ΔΕ ΧΑΝΑΜΕ 10 χρόνια να παίζαμε! Κάτι σαν να ξεκινήσε ο ημιτελικός από εκεί που τελείωσε ο περσινός τελικός... O ορισμός του intense basketball και για όσους ξέρουν τον όρο, καταλαβαίνουν και το γιατί καθαρίσαμε σαν αυγό μια CSKA που όπως έλεγε ο “φίλος μου” ο Θεοδόσης, “έχει Μεσίνα φέτος”...!!! Κάπου εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι αν αυτό που μόλις είχα ζήσει ήταν ένα μακιαβελικό σχέδιο από πλευράς μας, καθόλη τη χρονιά, αποπροσανατολισμού ή "στάχτης στα μάτια" κατά το κοινώς λεγόμενον, αλλά και για αυτό υπάρχει λογική απάντηση που (νομίζω ότι) την βρήκα μετά το τέλος του Final Four...

Ο Τελικός με βρήκε σε τσίτα. Βασικά από το Σάββατο το πρωί μέχρι και την έναρξή του, ήμουν σα λιοντάρι στο κλουβί. Είτε μου μιλάγανε, είτε όχι, το ένα και το αυτό. Δεν έμπαινα στο νετ ούτε για πλάκα, φύσαγα το τυχερό βρακί μου να στεγνώσει (είχε και βροχερό καιρό γαμώτο...) και το rollercoaster της διάθεσής μου ήταν σε κουραστικές υπερωρίες, διόλου τυχαία όπως αποδείχτηκε. Το πρώτο 10λεπτο μου θύμησε την πρώτη μπουνιά που είχα φάει στη σχολείο... Από το πουθενά, οριζοντιωμένος και με ζαλούρα σε όλο το κρανίο. Ήμουν σίγουρος για comeback, ήμουν αγχωμένος όμως για το χρονικό σημείο αυτού και μέχρι ποιο σημείο θα έφτανε. Η μαγ(κ)ιά αυτης της ομάδας, δεν μου άφησε περιθώρια (ούτε και στους Μαδριλένους). Από τη στιγμή που η διαφορά πριν το ημίχρονο έφτασε σε λογικά πλαίσια για εμάς (το λεγόμενο και "φράγμα των 10 πόντων"), περίμενα απλά το τρόπο. Ε αυτός ήρθε από τον Σπανούλαρο! Ηρέμησε, είδε και πιθανόν συζήτησε με τον Μπαρτζώκα και τα άλλα παιδιά τι και πως, και ανέλαβε δουλειά. Έβγαινε και εκτελούσε ΑΜΕΣΩΣ (σα να την ξεφορτώνεται τη μπάλα και σίγουρα όχι να τη ζυγίζει) μετά από σημαδεμένα screen (κυρίως του Hines - για μενα MVP του F4, hands down!), πράγμα που από τη μια εμάς ανέστησε και από την άλλη έστειλε τον απεχθή Ρούντι και το παρεάκι του για βρούβες και για καζούρα από τον Μέσι! Το zone-press του Λάσο που ακολούθησε, εμένα τουλάχιστο, μου φάνηκε ως απέλπιδα προσπάθεια και κάπου εκεί άρχισα να ηρεμώ. Ο Ολυμπιακός έδειχνε να 'χει τα πατήματα, η Ρεάλ τη σούρα. Η φτωχή συγκομιδή πόντων στην πρώτη περίοδο, άρχισε να αλλάζει μορφή σε σημείο τέτοιο που όταν καθάρισε το παιχνίδι η ομάδα και εγώ το μυαλό μου, να συνειδητοποιήσω ότι φτάσαμε να σημειώσουμε στο τελευταίο 10λεπτο, τριάντα-εννέα (39) ποντάκια!!! Κάνοντας το (πρώτο χαλαρό) τσιγάρο μετά από μέρες και με την TV να δείχνει τον Σπαν να σηκώνει ξανά το τρόπαιο, σκέφτηκα ΠΟΣΟ μαγκιώρα είναι αυτή η ομάδα και ΠΟΣΟ μας εκφράζει σα Γαύρους! Όλη τη χρονιά είχαμε σκαμπανεβάσματα, μουρμούρες (δε μιλώ μόνο για τους φιλάθλους/οπαδούς...), μούτρα, ατυχίες, αλλά όταν χτυπήσε το καμπανάκι, η αυτοσυντήρηση και τα “καρύδια” που ΚΑΝΕΙΣ άλλος και ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ πια δεν έχει πανευρωπαϊκά, κάναν ξανά την εμφάνισή τους. Όπως έλεγε και το σποτάκι της Ευρωλίγκα, “ο Ολυμπιακός έχει πάντα τον τελευταίο λόγο...” Για να μην πιάσω αυτό το με τις διαφορές... Μου θυμίζει τα στοιχήματα με άλλα κοκόρια, όταν είμαστε πιτισρικάδες, που μπροστά στις γκομενίτσες λέγαμε προκλητικά: “Σε παίζω ένα μονό και σου δίνω και 20 ποντάκια άμα λάχει..!”
Η δε (ατυχής) αντιπαραβολή συναισθημάτων με την ΝΤΡΟΠΗ του Σαββατιάτικου τελικού Κυπέλλου Ελλάδας, απλά έκανε ΜΠΑΜ! Ένα σκηνικό που εντείνει το τελευταίο, είναι κάτι που έζησα και προχθές που πέρασα από την μπουτίκ για την καθιερωμένη αγορά επετειακών t-shirt για μενα και τους κανακάρηδές μου, όταν άκουσα έναν 50αρη να λέει σε ένα παιδί από το stuff: “Ολυμπιακός σημαίνει ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ, νταηλίκι και ΕΝΑΝΤΙΑ σε όλα! Αυτοί εδώ μας το στερήσαν...” δείχνοντας προς το Καραϊσκάκη... Επειδή ο κόσμος του Ολυμπιακού έχει μπέσα και παντελόνια που κανείς άλλος από αυτούς που το παίζουν “αγνές Παρθένες” δεν έχει, καλό θα είναι στην ΠΑΕ να ξανασκεφτούν κάποια πράγματα...
Διάβασα πάρα πολλά όλες αυτές τις ημέρες. Άλλα μου ταιριάζαν, άλλα όχι. Η κυρίαρχη άποψη στους δημοσιογραφικούς κυρίως κύκλους είχε βγάλει το φιρμάνι όμως: "Η ιστορία άλλαξε την μέρα που Αγγελόπουλοι φέραν τον Σπανούλη στο λιμάνι"! Αυτή λοιπόν, για το Red & White BasketBall Diaries, είναι η μισή αλήθεια...Αυτή που πουλάει. Η άλλη μισή είναι ότι την ώρα που ο μεγάλος (και απεχθής) αντίπαλος σάρωνε όντας στο απώγειο της αλαζονείας του, εμείς κατεβάσαμε κεφάλι (προσοχή, όχι σκύψαμε...), σηκώσαμε μανίκια και στρέψαμε το βλέμα εκεί που δε μπορούσε εκείνη την στιγμή να δει. Στη νέα γεννιά του ελληνικού μπάσκετ! Το παιδομάζωμα, αποδείχτηκε (κατεμέ πάντα) η κίνηση ματ σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο για το τμήμα και την αναγέννησή του. Γιατί με τα λεφτά του κάθε (ΠΑΙΧΤΑΡΑ, για να μη παρεξηγηθώ) Κλέιζα, ερχόντουσαν στην ομάδα πια τρείς "μικροί" (Μάντζαρης, Σλούκας, Παπανικολάου) που σήμερα (και το κυριότερο, τα επόμενα χρόνια) θα κρατήσουν και θα κρατηθούν μαζί με το Θρύλο, την κορυφή! Το να δέσεις δε "τους καλύτερους από την φουρνιά τους", γύρω από "τον καλύτερο, ΜΑΚΡΑΝ από οποιονδήποτε αλλο", πρόσφερε vice-versa και όλα αυτά μαζί (μέχρι στιγμής τουλάχιστον), δυο Back to Back Ευρωπαϊκούς τίτλους στο τμήμα..! Δυο Back to Back τίτλους, που μας κατατάσουν πια στο πολύ κλειστό εκείνο club ομάδων, που έχουν καταφέρει κάτι τέτοιο (Γιουγκοπλάστικα/Ποπ 84 Σπλίτ - Μακάμπι Τελ Αβίβ - Ολυμπιακός Πειραιώς)...
Κεφάλαιο Μπαρτζώκας: 

Εδώ χρειαζεται ξεχωριστή αναφορά, για διάφορους λόγους με κυριότερο αυτόν που λέει ότι “έκλεισε στόματα”! Είπα να μην ασχοληθώ μιας και αυτό που με νοιάζει είναι ότι πετύχαμε τον ένα (απ’ τους δυο) μεγάλους στόχους μας και ακριβώς αυτό έγραφα ένα μόνο ποστ πριν, σε όλη την τελευταία παράγραφο... Αλλά επειδή σε αυτή τη γελοιότητα, μπήκαν και δημοσιογράφοι (ο κόσμος δε με πειράζει ΚΑΘΟΛΟΥ, ας λέει ότι θέλει γιατί είμαι και εγώ μέρος αυτού και επίσης ο κόσμος ότι και να λέει, έχει ΠΑΝΤΑ αγνούς σκοπούς σε αντίθεση με άλλους...), θα πω δυο-τρία λογάκια. Όλοι αυτοί που είχαν τα μούτρα να γράψουν για “ειδήμονες”, είναι οι ίδιοι που πριν μερικά χρόνια, όχι πολλά, μιλάγανε για “διάλυση του τμήματος basketball” και “για την μοναδική ντροπή του συλλόγου”…Έχουμε μνήμη όμως, γιατί ατυχώς για εσάς όψιμοι υποστηρικτές, δεν έχουμε αφήσει την ομάδα ΠΟΤΕ μόνη και τώρα στα καλά αλλά και κυρίως στις ΔΥΣΚΟΛΕΣ εποχές του Παπαστρατείου και του Κορυδαλλού! Τα θυμάστε? Θυμάστε να μας πείτε έτσι στα γρήγορα τα ρόστερ μας, τότε? Που φτάναμε και με ποιο τρόπο? Ρε κάντε μας τη χάρη που θα μιλήσετε κιόλας.. Αν νομίζουν κάποιοι λοιπόν ότι “στήριξη” στην ομάδα είναι να εθελοτυφλούμε, λυπάμαι που θας σας το χαλάσω, αλλά ΤΙΠΟΤΑ από όλα αυτά δε θα ‘χε συμβεί αν δεν υπήρχε αυτός ο “έλεγχος” από (μεγάλη) μερίδα του κοινού μας. Μη πιστώνεστε πράγματα που δε σας ανήκουν! Γιατί σε αντίθεση με τους αναγνώστες σας, εσείς ΞΕΡΕΤΕ τι έπαιζε... ΟΚ? Η ομάδα και ο coach στο Final Four, εμφανίσθηκαν εντελώς διαφοροποιημένοι σε σχέση με τα παιχνίδια της υπόλοιπης χρονιάς, ακόμη και σε αυτά του Νοεμβρίου που πηγαίναμε “τρένο”! Τα plays μας άλλαξαν ΕΝΤΕΛΩΣ και σε άμυνα και σε επίθεση και αν θέλετε τη γνώμη μου (που την είχα γράψει και στα comments του blog το βράδυ του ημιτελικού με την CSKA), η ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΓΚΙΑ του Μπαρτζώκα είναι ότι εμφανώς χαλαρός πια από τα άγχη του βασικού target που ήταν η πρόκριση στο Λονδίνο, είδε καθαρά και “αλλιώς” την φάση και ΔΕΝ ΚΟΛΛΗΣΕ στο να τα αλλάξει! Αυτό θέλει π@π@ρια και ο Μπαρτζώκας έδειξε ότι τα έχει! Ένα παράδειγμα εμφανές, είναι ότι η μπάλα άλλαζε χέρια γρήγορα και κυρίως από αυτά του Σπαν, στην O2. Λογικά επίσης, μίλησε με τους παίκτες και έλυσε όποιες παρεξηγήσεις υπήρχαν (Σπαν, Πέρο που μου έρχονται στα γρήγορα τώρα), την ώρα που έπρεπε. Αν δεν είδατε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ, τότε πάσο... Το πιστώνεται ΔΙΚΑΙΟΤΑΤΑ και του ευχόμαστε να πιστωθεί και ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ στο μέλλον. Εμείς τον coach που σκεφτόταν και έβαζε εκείνος προβλήματα στους “περπατημένους” θέλουμε και όχι εκείνον που έκοβε βόλτες στον πάγκο σα να έχει κρεμάλα πάνω από το κεφάλι του... Αρκετά με αυτό και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...
Ευτυχώς οι τελικοί με τους ακατανόμαστους φέτος, απέχουν λίγο και αυτό μόνο καλό είναι (αν περάσουν τον Πανιώνιο βέβαια, αν και έχουν κάνει τα κουμάντα τους – Βλαδίμηρε, είναι αλήθεια όσα γράφονται..?). Το φυσιολογικό “άδειασμα” μετά το Λονδίνο, θα θέλει λίγο χρόνο για να ξαναγεμίσει με ενέργεια τα παιδιά. Θεωρώ ότι οι τελικοί που έρχονται, θα είναι ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟΙ, για όλους αυτούς τους λόγους που όλοι ξέρουμε ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ καλά...! Ξενερώσαν ΑΣΧΗΜΑ από το B2B και ήδη ακούω να μιλάνε για δικό τους 73-38 (μη φάτε, αυτό ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΣΠΑΣΕΤΕ Π-Ο-Τ-Ε !!!)... Γεμάτο ΣΕΦ από δω και στο εξής, όπως αρμόζει στους Πρωταθλητές Ευρώπης, repeat και στα εγχώρια και μετά θα έχουμε (πολύ) χρόνο για μετεγγραφικά μας... Έυχομαι μόνο να μην αλλάξει αυτή η ομάδα- ο πυρήνας της, γιατί είναι Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΕΒΓΑΛΕ ΠΟΤΕ αυτός ο μεγάλος ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ από τον Πειραιά!
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΕΤΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΥΣ!

Λιοντάρι εναντίον Αρκούδας...

Εδώ είμαστε!
Άργησα, έτσι? Μα τα 40 πρωταθλήματα και τις 2 Ευρωλίγκες όμως, δε τεμπέλιαζα! 
Αφού προσπάθησα να συνέλθω από τον 5ο αγώνα με την Εφές (μου πήρε κανα-δυο μέρες), ξεκίνησα και τελείωσα ένα κείμενο ΑΡΚΕΤΑ μεγάλο, όρεξη να 'χετε να διαβάζετε που λένε, που όμως... παραήταν του στυλ, "εμείς είμαστε και οι άλλοι όχι", κάτι που όσο βάση και να 'χει σε κάποια θέματα (ίσως και πολλά), δε ταίριαζε στην γενικότερη φιλοσοφία μου και έμεινε στα draft για ίσως κάποια μελλοντική μεγάλη επιτυχία που ίσως και να δικαιολογεί μια τέτοια έπαρση.

Πρέπει κάπου εδώ όμως να ομολογήσω, ότι είμαι εντελώς "αμερικανάκι" στα δυο πράγματα που κυριαρχούν στη ζωή μου τα τελευταία 20 χρόνια, το rock & roll και το basketball. Αυτοί έδωσαν «τα φώτα» τους σε αυτά και θέλοντας και μη, με αυτούς μεγάλωσα και πορεύομαι. Ξεκάθαρα, η πρόκριση στο F4 συνιστά ΕΠΙΤΥΧΙΑ από μόνη της. Η πρόκριση στο F4 την επομένη της κατάκτησης της διοργάνωσης, μεγαλώνει το όλο εγχείρημα της ομάδας, περισσότερο. Η πρόκριση στο F4 με έναν center μόνο και αυτόν να βλέπει τον κόσμο από το 1.96 είναι ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΑ επιτυχία και σχεδόν καταρρίπτει τους νόμους τους αθλήματος, ακόμη και αυτούς που οι φίλοι μου οι Αμερικανοί έφτιαξαν και τελειοποίησαν!

Το τελευταίο δεν είναι όμως παράσημο για το πέτο μας, αλλά ένα μεγάλο what if..? Επειδή όμως η πραγματικότητα και τα γκογκόβια των παιδιών αυτών, δεν επιτρέπουν "αν", προχωρώ παρακάτω. Ήμουν πάντα της άποψης ότι το basketball δεν είναι (μόνο) άθλημα των ψηλών, όπως λέει το κλισέ. Βασικά, είμαι από τους φανατικούς υποστηρικτές της άποψης που λέει ότι: "Οι ΜΕΓΑΛΕΣ ομάδες, χτίζονται γύρω από ΜΕΓΑΛΑ guards!" και 'κει ίσως και να κρύβεται η επιτυχία του Θρύλου στο να έχει τη δυνατότητα ενός repeat αυτή τη στιγμή. Γιατί (ευτυχώς) υπήρξαμε αρκετά έξυπνοι όταν έπρεπε να:

1. Διώξουμε ένα ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ αλλά ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ παίκτη.
2. Δώσουμε «γη και ύδωρ» και να χτίσουμε την ομάδα γύρω από τον ΚΑΛΥΤΕΡΟ Ευρωπαίο player αυτή τη στιγμή, εκτός ΝΒΑ.
3. Mαζέψουμε από την πιάτσα ό,τι καλύτερο σε rookies έχει βγάλει η μπασκετομάνα χώρα που ζούμε και το σπουδαιότερο, να έχουμε βάσιμες ελπίδες ότι θα κυριαρχήσουμε στα χρόνια που έρχονται.

Ο Βαγγελάκης δείχνει μέρα με τη μέρα και κυρίως τώρα που ΛΕΙΠΕΙ, ΠΟΣΟ mastermind και ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ είναι για αυτό το team! Point guard με την πρώτη λέξη highlighted!! Αν ήταν εδώ αυτή τη στιγμή, θα είχα ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ σιγουριά για την έκβαση του αγώνα με την CSKA! Dual core επεξεργαστής με full ισχύ, μέγκενη αμυντική, κρύο αίμα σχεδόν πάντα και (θα το πω και βρίστε με, παρόλο το νεαρό της ηλικίας του) ένας coach μέσα στο court. Είναι δεδομένο για μένα ότι ο Σπαν δε θα 'χε τέτοια "κοιλιά" και extra βάρος στις πλάτες, με το Βαγγελάκη παρόντα... Και στον ημιτελικό με την "Αρκούδα" θα 'ταν ο τύπος που ΣΙΓΟΥΡΑ θα χάλαγε το μυαλό του "Θεοδόση" (ΟΚ, δε θέλει και πολύ...), όσους Παπαλουκάδες και να τους βάλεις από δίπλα... 
Ο Σλούκας, θα αναγκαστεί (με ολίγη από Κατσίβελη?) να γίνει ξανά μια combo force, αλλά δε τον φοβάμαι. Ξέρετε πολλούς σε αυτή την ηλικία με τόσες παραστάσεις πρωταθλητισμού, σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, ανά την Ευρώπη?! Επιμένω δε, ότι θα πρέπει να μπει στο rotation ο Πέρκινς και χαίρομαι ιδιαιτέρως που παίρνει καλό χρόνο συμμετοχής πια στην Α1 και έχει και καλή παρουσία επιπλέον. Είναι σίγουρα ο καλύτερος rebounder που διαθέτει η ομάδα (ξαναβρίστε με όσοι θέλετε), αμυντικό τοίχος και έχω την αίσθηση ότι αν χρησιμοποιηθεί στο F4, ίσως και να αποδειχθεί το «κρυφό όπλο» μας, ποιος ξέρει?

Λένε ότι τα «καρύδια» δε παίζουν μπάσκετ και θα συμφωνήσω εν μέρει... Αλλά τότε αυτό το «μέταλλο του Πρωταθλητή» που έχει γίνει καραμέλα όλων πια, τι επί της ουσίας δηλώνει, αν όχι nuts? Παίδες, είμαστε πολύ τυχεροί που πάμε σε ένα ακόμη F4 και όντας εν ενεργεία Πρωταθλητές, ως το outsider..! Είναι ευνόητο το γιατί και μπορεί στις αρχές της χρονιάς ο Μπλατ να είπε (και να είχε και δίκιο, προσθέτω εγώ) ότι «δε θα βρει ο Ολυμπιακός κανέναν με τις πιτζάμες, φέτος», αλλά το refuse to lose mentality που έχει γίνει κτήμα της ομάδας, αποδεικνύεται πολύ γερή μαγιά και η μεγαλύτερη παρακαταθήκη (αν όχι η Mona Lisa) ενός πορνόγερου από τη Σερβία...!

Από την προηγούμενη Παρασκευή έως σήμερα, δεν υπάρχει προπονητής μεγάλου ή μικρού βεληνεκούς, εγχώριος ή μη, που να μιλά για το ποιόν αυτής της ΟΜΑΔΑΣ και να μην αναφέρει τη λέξη, «αρχ..»! Μόνο τυχαίο δεν είναι και σε αντίθεση με αυτό που έγραψα στην αρχή, ναι, αυτό είναι παράσημο! Είμαστε και «με τη βούλα» πια η team to beat και ήδη βλέπω ξινισμένα μούτρα που φανήκαμε συνεπής στο ραντεβού μας! Αν κάνατε εδώ το λάθος να πιστέψετε ότι το τελευταίο πήγαινε στη «συμπαθή» ομάδα των Αθηνών, σφάλετε. Μιλώ για τους Ρώσους (κυρίως) και μετά τους Ισπανούς, που ΣΙΓΟΥΡΑ δε θέλανε αυτό το ένα do or die παιχνίδι να είναι με εμάς ως αντιπάλους και αυτό το υπογράφω. Δε τρέφω αυταπάτες, η CSKA έχει και πάλι τα πάντα με το μέρος της. Over-sized πεντάδες, τον πιο έμπειρο (καλύτερο?) προπονητή σε F4 και διοργάνωση, παίκτες ικανούς να κάνουν πολλά παραπάνω από αυτό «το κάτι», (λογικά) πείσμα για «εκδίκηση» και ακόμη πιο λογικά (αν κρίνουμε από το σπρώξιμο όλη τη χρονιά, ειδικά στα ματς με την Caja...) καλές διαιτησίες. Στα γκάρντ λοιπόν, θεωρώ ότι υπερέχουμε. Δεν είναι και το πιο δύσκολο πράγμα στο κόσμο να τσιτώσεις τον Τεόντοσιτς και με έναν Παπαλουκά στη «δύση» του, πιστεύω (και εύχομαι να μη κάνω λάθος), δε σώζεται το πράμα. Στα φόργουορντ είμαστε «μία η άλλη» με πιο ευκίνητα τα δικά μας κορμιά, πιο βαριά των Ρώσων, οπότε μας μένει η κορυφογραμμή τους, που είναι και στα χαρτιά και στην πραγματικότητα, ότι καλύτερο υπάρχει στην Ευρώπη!

Αυτό που εγώ «φοβάμαι» λοιπόν, είναι ο General που έχουν φέτος στον πάγκο. Και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα κάνει τα πάντα για να μη μας αφήσει να βρούμε ρυθμό, να μη «ζεσταθούμε» και να μη κάνουμε το παιχνίδι μας. Εδώ θα πρέπει να παίξουμε (επιτέλους) ένα match, που από το πρώτο jump ball έως την τελευταία κόρνα, το αμυντικό σκέλος θα πρέπει να είναι κολλημένο στα «κόκκινα». Δεν υπάρχει άλλη λύση στα μάτια μου, όσο και «απλό» πιθανόν να φαίνεται αυτό που γράφω τώρα... Δε θα μας αφήσει σε «χλωρό κλαρί» ο Μεσίνα! Δε θα έχουμε την άνεση ούτε για τον προσφιλή μας «διαγωνισμό τριπόντων», αλλά ούτε για το «σιγουράκι» που ακούει στο όνομα “transition”! Θα πρέπει να βρούμε ισορροπία κινήσεων και να το πάμε όσο πιο smoothly γίνεται. Χάσαμε το βασικότερο πυρηνικό μας σε σχέση με πέρυσι, την pick & roll άμυνα και θα χρειαστούν όλοι τώρα! Θα χρειαστεί ακόμη, πέρα από τύχη, να κάνουμε καλές/σωστές επιλογές. Νομίζω ότι ακόμα μια φορά key point θα είναι ο Law. Έχει όλο «το πακέτο» να κάνει τη βρόμικη δουλειά και με την βοήθεια του Σλούκα, να δώσει όλα αυτά που χρειάζεται ο Σπανούλης.

Είπα Σπανούλης? ΟΚ, Έβαλα όλες τις γραφιστικές μου ικανότητες (οι οποίες δεν είναι άσχημες από ότι ακούω) και έφτιαξα κάτι το οποίο όμως πάλι δε θα ποστάρω. Είτε για γούρι, είτε γιατί φοβάμαι ότι δεν είναι πρέπον... Έκοβα βόλτα προχθές στα Εξάρχεια και είδα κάπου μισοσβησμένο πια, εκείνο το cool σύνθημα των αναρχικών από την εποχή των Ξηρών και της 17Ν, που έλεγε «Αστοί, τρέμετε! Η Μοσχούλα είναι πάλι έγκυος!» και να το παραφράσω σε «Ζελέδες, τρέμετε! Η Ολυμπία είναι πάλι έγκυος!»... αλλά φοβήθηκα ότι θα μπλέξω και πιθανόν κάποιοι να μη πιάσουν το humor, οπότε και αυτό επίσης, έμεινε στα draft… Πάντως, για όλους εμάς που μεγαλώσαμε με Ιωαννίδη (δε τον πάω μία, αλλά έδεσε το όνομά του με το Θρύλο όσο λίγοι και είναι κάτω μόνο από τον Ντούντα), έχουμε τα γούρια και τους οιωνούς να μας συντροφεύουν σε κάτι τέτοια σκηνικά, σχεδόν ετσιθελικά πια...

Δε ξέρω αν έχω κάτι άλλο ή ακόμη και αν έχω, αν πρέπει να το γράψω και αυτό γιατί από την στιγμή που το εισιτήριο για Heathrow, σφραγίστηκε, αλλάζω απόψεις/views σε καθημερινό επίπεδο και με σχιζοφρενικό ρυθμό... Μόνο τα από πάνω έχουν τσιμεντώσει κάπως... Με τρώει όμως το χέρι μου να γράψω δυο πράματα και για τον coach. Νομίζω ότι έχω αποδείξει ότι το μόνο που με νοιάζει είναι η ομάδα να πετυχαίνει τους στόχους τους, αλλά και το αντίθετο να συμβαίνει, πραγματικά στα @@ μου. Δε κατεβαίνω για βουλευτής, δε διεκδικώ αλάθητα και δε πρόκειται στα 34 μου να αλλάξω τον τρόπο που σκέφτομαι για τα ΠΑΝΤΑ, γύρω μου. Όπερ και σημαίνει:

• Με χάλασε πολύ που δείχνει έναν ρεβανσισμό ενάντια στον κόσμο που του έκανε κριτική. Θα βάλω μέσα σε αυτούς και όσους ασκήσαν κριτική κακοπροαίρετη ή κακόβουλη (αν και αυτό νομίζω έχει να κάνει με δημοσιογράφος και όχι φιλάθλους/οπαδούς). Αν έχει καταλάβει ότι βρίσκεται στον Ολυμπιακό, θα πρέπει να έχει επίσης πάρει γραμμή ότι όλα αυτά είναι μέρος «του παιχνιδιού». Ο γέρος μου είναι 60 χρονών και μου λέει ότι από τότε που θυμάται τον εαυτό του, οι Γαύροι πάντα έτσι ήμασταν, οπότε κομματάκι δύσκολο να αλλάξουμε τώρα... Στο κάτω-κάτω πληρώνεται για αυτό ενώ ο κόσμος, αντίθετα, πληρώνει... Να αναφέρω για άλλη μια φορά ότι τα όποια καφριλίκια, με βρίσκουν αντίθετο? Αν και δε το βλέπω σκόπιμο (κάποια πράγματα είναι ευνόητα), ας είναι, θα το (ξανα-)κάνω. Νομίζω όμως ότι δεν είχε φέτος, ούτε μια στιγμή την πίεση που είχαν προπονητές ορόσημα για το παγκόσμιο basketball όπως Γιαννάκης ή ο Γκέρσον (το αν τους γουστάρει ή όχι κανείς, είναι άλλο θέμα) και ότι θα πρέπει να έχει ένα "διαφορετικό" προφίλ. Όσοι είμαστε «κοντά» στο τμήμα, έχουμε και δει και καταλάβει και επιβεβαιώσει πράγματα που εμείς οι ίδιοι πάλι, λόγω της λατρείας για την ομάδα, δεν αφήνουμε να διαρρεύσουν. Προφανώς και είναι καλός προπονητής, όπως προφανώς είναι και άπειρος. Τα έχει πάει μια χαρά σε γενικές γραμμές και του ευχόμαστε ΟΛΟΙ να τα πάει ακόμη καλύτερα. Η επιτυχία της καριέρας του στο κάτω-κάτω, αφορά άμεσα την επιτυχία και καλή λειτουργία ενός τμήματος που κάποιοι από μας (αν όχι όλοι...) ΠΟΝΑΜΕ και δεν έχουμε αφήσει λεπτό, ξεκρέμαστο. Με το καλό λοιπόν, να γίνει ο ΠΡΩΤΟΣ Έλληνας προπονητής που θα κατακτήσει Ευρωλίγκα και με το καλό να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε ο Ντούντα. Όλα αλλάζουν, εκτός από τον Θρύλο.

• Σε συνέχεια του τελευταίου, πραγματικά αναρωτιέμαι, αν έχει μείνει αυτό που λέμε «τσίπα» αν όχι επαγγελματική ηθική, σε όλους αυτούς που έχουν βγάλει «coach της χρονιάς» τον Πεδουλάκη (με το στανιό και από την επομένη του τελικού Κυπέλλου) κιόλας..? Ο ένας διαδέχτηκε μεν την ίσως μεγαλύτερη προπονητική φυσιογνωμία την τελευταία 20ετία, αλλά είχε όλη την άνεση να χτίσει – χωρίς κανείς (που να γνωρίζει το άθλημα) να του καταλογίσει κάτι. Πέσαν μπάτζετ, υπήρχε μια γενικότερη αίσθηση στους κόλπους τους ότι διανύουν «νέα εποχή», άρα και η πίεση ήταν ΣΑΦΩΣ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ. Ο Μπαρτζώκας είχε μια ομάδα έτοιμη σε μεγάλο βαθμό, πρωταθλήτρια Ελλάδας και Ευρώπης μετά από 15ετία και έχασε Ντόρσι και Μάντζαρη, δυο εκ των ΒΑΣΙΚΟΤΑΤΩΝ πυλώνων της ομάδας που σάρωσε και παρόλες τις άστοχες (κατεμέ τουλάχιστον) επιλογές του, παρόλες τις μουρμούρες (εντός και εκτός...), κατάφερε να την φέρει στο F4, πράγμα που πολλοί μεγάλοι προπονητές δεν είχαν καταφέρει σε καπάκι χρονιά να κάνουν... Εννοείται ότι ούτε ο Μπαρτζώκας (ακόμη... εκτός αν γυρίσει με κούπα από το Λονδίνο, γιατί τότε αλλάζουν ΠΟΛΛΑ) είναι «ο coach της χρονιάς» , αλλά έλεος με τη σπέκουλα! Κάθε φορά λέω στον εαυτό μου: «Δε μπορούν να με εκπλήξουν πια, τα δει όλα» και κάθε φορά την πατάω! Δε πειράζει παιδιά, γίνετε τώρα πάλι CSKA, Barca, Real και προσευχηθείτε μη κάτσει «καμιά στραβή», γιατί εμείς έχουμε μπροστά μας, καλά να ‘μαστε, αρνάκι, τζατζίκια, κρασιά και καπάκι ένα τριήμερο τελικών...

Καλό Πάσχα σε όλους, με το καλό όλα και με την ευχή μια ακόμη Ευρωλίγκα να στολίσει τη βιτρίνα μας...Αλλά και αυτό να μη γίνει, ξέρετε τι λέει το συνθηματάκι έτσι..? 

Olympiacos BC - Road To London 2013 [Εnglish Version]

                                         [Redhoops.gr]